Ναι.
Όπως σας το λέμε: ναι. Τόσο αφοσιωμένοι είμαστε. Aκόμα και την προτελευταία ημέρα του χρόνου εμείς εδώ, στα λεκτικά κάτεργα, να ιδρώνουμε την ηλεκτρονική φανέλα. Μυστρί, πηλοφόρι, ένα καρό τραπεζομάντηλο διπλωμένο με λίγη ντομάτα, τυρί και ψωμάκι μέσα και βουρ στον εργασιακό πατσά.
Τέλος πάντων, αν δεν σας έπεισε η τέλεια «αναπαράσταση» του Δημήτρη Παπαμιχαήλ για το πόσο πιστοί στρατιώτες της… ενημέρωσης είμαστε, τότε δεν ξέρουμε τι μπορεί να σας πείσει (αν κι έχουμε μια- τραβηγμένη- ιδέα κατά νου, που περιλαμβάνει μία κάννη, το μέτωπό σας κι εμάς σε ημιάγρια κατάσταση να ωρυόμαστε από πάνω σας. Αλλά ας μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο…)
Πίσω στην πεζή πραγματικότητα: μιας και σας αρέσει το «παιχνίδι» με τις λέξεις που συχνά-πυκνά τους αλλάζουμε τον αδόξαστο στο πώς τις γράφουμε (και πώς τις λέμε, μερικές φορές), και μας το ζητάτε σε μηνύματα σε όλα τα social του menshouse, αποφασίσαμε να κάνουμε comeback στον συγκεκριμένο τομέα.
Αυτή τη φορά δε θα καταπιαστούμε με ορθογραφικό λάθος (αν και… εμπεριέχει και τέτοια η περίπτωση που θα εξετάσουμε), αλλά με μια λέξη που «κατοικοεδρεύει» στα γυμναστήρια και 9 στους 10 Έλληνες την σφαγιάζει ελαφρά τη καρδία σε κάποια από τις κλίσεις της.
Φαντάζεστε ποια είναι;
Ακριβώς (δεν απάντησε κανείς από σας, αλλά δε βαριέσαι): ο μυς!
Κάποιοι από εσάς θα σκέφτηκαν «Μα τι μπορεί να πηγαίνει λάθος με τους μύες»; Αυτό ακριβώς: το «τους μύες» μπορεί να χρησιμοποιείται κατά κόρον και κάποιοι θα σας πουν πως είναι πια αποδεκτός τύπος της ελληνικής γλώσσας, αλλά ξέρετε κάτι; Τον κακό τους τον γραμματικό καιρό.
Λέμε: ο μυς, οι μύες, τους μυς (και όχι: οι μυς, τους μύες). Πολύ περισσότερο, δεν γράφουμε «τους μεις», επειδή είναι πληθυντικός κι έτσι μας κάθεται καλύτερα, γιατί υπάρχει και ο κ. Μπαμπινιώτης και κάτι τέτοια του κάθονται στο στομάχι.
Αφήστε στην άκρη «τους μύες», κάντε μερικά σετάκια στις τροχαλίες και τους πάγκους για να γίνουν πέτρα οι μύες σας, μην παραμελείτε οποιονδήποτε μυ- μη, σας λέμε, μη- και τότε τόσο το αψεγάδιαστο σώμα σας όσο και η εκπληκτική ορθογραφία σας θα βρίσκονται σε πλήρη αρμονία.
Κι επειδή ο Μάρκος Σεφερλής έχει ποτίσει στις φλέβες μας, μία δέσμευση: τα λέμε του χρόνου, το 2024, με νέα τέτοια κείμενα.
Α-χα, καλό ε;