Είχες τελειώσει (;) γρήγορα τα μαθήματά σου.
Είχες κοιμηθεί για να ξεκουραστείς (έστω και υπό την απειλή του περιβόητου «μεσημερά» ή του μπαμπούλα).
Είχες φάει όλο το φαγητό σου, χωρίς να γκρινιάζεις αν ήταν όσπρια (ή έχοντας ξεγελαστεί με τρικ όπως oι ράβδοι χρυσού του Captain Iglo).
Είτε για να σε επιβραβεύσει λοιπόν σε κάποια απ’ αυτές τις περιπτώσεις, είτε απλά ως μέρος μιας καθιερωμένης απογευματινής ιεροτελεστίας, η γιαγιά σου ετοίμαζε το δικό της γλυκάκι.
Και αν είσαι κοντά ή πάνω από 40, ξέρεις πως οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό, θα σχετιζόταν με ζάχαρη:
Γιαούρτι με ζάχαρη.
Αυγό με ζάχαρη.
Ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη.
Ζάχαρη με… ζάχαρη, αν χρειαζόταν!
Μπορεί λοιπόν να μοιάζει ανούσιο στα μάτια των σημερινών πιτσιρικάδων.
Μπορεί να φαίνεται υπερβολικά απλοϊκό για να ‘ναι και αρκετά νόστιμο.
Μπορεί να δείχνει αταίριαστο (βάσει υλικών) σε κάποιον που δεν το έχει ποτέ δοκιμάσει.
Ωστόσο το απόλυτο σνακ της γιαγιάς (το ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη) θα ‘χει πάντοτε μια θέση στην καρδιά σου.
Ου μην και στην…. κοιλιά σου, τώρα που το θυμήθηκες και έχεις την ευκαιρία να ταξιδέψεις στην παιδική σου ηλικία.
Εξάλλου η προετοιμασία του είναι κάτι παραπάνω από απλή.
Όπως θα έλεγε και παλαίμαχος αριστεροπόδαρος άσος (παρομοιάζοντάς την με σαραντάρα μπαλιά στον Χαριστέα) είναι τόσο εύκολο όσο το να βάζεις ένα ποτήρι νερό.
Τόσο εξπρές, που η γιαγιά σου προλάβαινε να στο φτιάξει όσο εσύ δεν κρατιόσουν και ήσουν ήδη με το ένα πόδι στην αλάνα:
Μια φέτα από το μεσημεριανό ψωμί που πάντοτε υπήρχε στο σπίτι για να συνοδεύσει τα γεύματα.
Μια λεπτή στρώση βούτυρο και στην πιο light (ή πιο φτωχική) έκδοση, κατάβρεγμα με λίγο νερό.
Και για φινάλε χιόνισμα με απλή κρυσταλλική ζάχαρη…
Δεν ήταν γαλακτομπούρεκο, εκμέκ ή… προφιτερόλ, αλλά ήταν ένας μικρός θρίαμβος της απλότητας.
Μπορούσε να καταναλωθεί ως πρωινό, δεκατιανό ή απογευματινό.
Το απολάμβανες παίζοντας, βγαίνοντας βόλτα ή παρακολουθώντας μίκι-μάου (πάντοτε χωρίς σίγμα) στην τηλεόραση.
Γενικά ήταν παντός καιρού και εδάφους!
Μια καινοτομία που έκανε τη γιαγιά σου (ή οποιονδήποτε άλλον επιστράτευε τη συγκεκριμένη λύση ως επιδόρπιο) να μοιάζει ακόμα πιο γλυκιά στα μάτια σου.
Μια γεύση που (και μόνο λόγω νοσταλγίας) μένει αξέχαστη στο μυαλό σου.
Και όσο κι αν… γκριζάρουν οι κρόταφοι, θα σε συνδέει πάντοτε με την ανεμελιά των παιδικών σου χρόνων!
