Στην αρχή ο εγκέφαλός σου αρνείται να «μεταφράσει» σωστά αυτό που βλέπει και να δώσει τη σωστή πληροφορία: έχεις σηκωθεί, όπως κάθε μέρα, από τα χαράματα (13:47 λέει το ηλεκτρονικό ρολόι του τοίχου) και σαν εχέφρων άνθρωπος το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να πιάσεις το κινητό σου.
Όπως παλεύεις να δεις, όμως, τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο- αυτόν του Facebook, δηλαδή-, διαπιστώνεις πως έχεις δεχθεί ban για μια εβδομάδα γιατί ανέβαζες οπτικοακουστικό υλικό του οποίου δεν είχες τα δικαιώματα.
Αίφνης το μάτι ανοίγει γαρίδα και σκέφτεσαι, ορθώς, πως η ζωή σου καταστράφηκε και ότι οσονούπω θα μπορείς να πεις «εδώ τελειώνει», καθώς δε θα έχει κανένα απολύτως νόημα.
Κι εδώ που τα λέμε, συμπατριώτη, πώς να έχει όταν…
Τη Δευτέρα, στις 15:45
Βλέπεις ότι το αγαπημένο σου αθλητικό σάιτ έχει βάλει στη σελίδα του μία γκόμενα γνωστού ποδοσφαιριστή κι εσύ δεν μπορείς να σχολιάσεις; «Α, εντάξει, θα μπω στο kolares.gr για να δω τι γίνεται με την προετοιμασία του ΠΑΟΚ- Ολυμπιακός» θα έλεγες και σε δεύτερο σχόλιο από κάτω «Ρε σταματήστε ν’ ασχολείστε όλη την ώρα με τα τσόλια!». Έπειτα, εννοείται, θα έδινες κλικ και θ’ απολάμβανες για το επόμενο μισάωρο τις φωτογραφίες του «τούμπανου»…
Αντ’ αυτού, αναγκάζεσαι να κάτσεις στο τραπέζι και να μιλήσεις σε πραγματικούς ανθρώπους- τους γονείς σου- αντί να παίζεις με το κινητό σου.
Τραγωδία.
Χειρότερη, από άποψη εξέλιξης, κι απ’ αυτές του Αισχύλου…
Την Τρίτη, στις 12:55
Μια ημιδιάσημη κοπέλα με την οποία είστε χρόνια φίλοι (6, σύμφωνα με το Facebook- ασχέτως που δεν την έχεις δει ποτέ ούτε στα 200 μέτρα) έχει ανεβάσει φώτο της με κολάν, σήμα της ειρήνης και duckface;
Υπό νορμάλ συνθήκες θα πατούσες «Τέλειο!» και θα της έγραφες από κάτω κάτι ισόποσα έξυπνο και σεξουαλικό όπως «Είσαι τρελό μωρό μ’ αυτό το κολάν και κάνεις τους άντρες να κολλάν», προκειμένου να δείξεις το διαδικτυακό σου μεγαλείο.
Τώρα, όμως, αρκείσαι στο να βλέπεις. Κι έτσι χάνει τη μισή του γλύκα. Αναγκάζεσαι, λοιπόν, ν’ ανοίξεις ένα λογοτεχνικό βιβλίο.
Αν δεν είναι αυτός ο πάτος του βαρελιού, τότε ποιος;
Την Τετάρτη, στις 20:30
Σου έρχεται ειδοποίηση ότι κάνει live ο κολλητός σου από τη Ρώμη που έχει πάει για 3 μέρες και έχει βάλει τίτλο «Αιώνια Πόλη!»; Εσύ θέλεις να μπεις στο live του και να του γράψεις πως γ@$μιέται αιωνίως, όμως εμφανίζεται υπενθύμιση της «αποβολής» σου, λέγοντάς σου πως για τις επόμενες 4 μέρες, 3 ώρες και 33 λεπτά δεν σου επιτρέπεται να σχολιάζεις στις αναρτήσεις των άλλων.
Αποφασίζεις να βάλεις μια ταινία να δεις. Με δεδομένο πως είναι 20:30 η ώρα, καταλήγεις στο “8½” του Φελίνι.
20 λεπτά αργότερα, το αλλάζεις και βάζεις Φιλίνη.
Την Πέμπτη στις 22:45
Βλέπεις ένα αρκετά ενδιαφέρον βίντεο του Ιαβέρη να μιλάει για το δυστύχημα με την Πόρσε και θέλεις να το ποστάρεις απελπισμένα στο wall σου, γράφοντας «ΧΙΛΙΑ ΔΙΚΙΑ ΕΧΕΙ! ΧΙΛΙΑ! Είμαστε ο χειρότερος λαός στην οδήγηση σε όλη την πλάση!»;
Επειδή, όμως, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, αποφασίζεις αντί να κάθεσαι μέσα και να σκας, να πας μια βόλτα με το αυτοκίνητο.
Δε φοράς, φυσικά, ζώνη και βγαίνοντας στον περιφερειακό το κοντέρ δείχνει τετραψήφιο νούμερο. Στο μυαλό σου, όσο πατάς ολοένα και περισσότερο το πόδι στο γκάζι, συνεχίζουν να παίζουν τα λόγια του Ιαβέρη.
Μονολογείς: «Πόσο δίκιο έχει…», ενώ παράλληλα στέλνεις ένα inbox σε μια κοπέλα να τη ρωτήσεις τι φοράει εκείνη τη στιγμή κι αν της έλειψες.
Την Παρασκευή στις 19:00
Βλέπεις τον Παναθηναϊκό να δυσκολεύεται στο ημίχρονο κόντρα στην Νταρουσάφακα; Θέλεις να μπεις στην επίσημη σελίδα μπασκετικών ειδημόνων σε θέματα Παναθηναϊκού (Bourousi_ton_poulo_13 λέγεται) και να «κράξεις» περισσότερο κι από πεινασμένη κουρούνα τον Πασκουάλ, τον Καλάθη, τον Μπουρούση (εννοείται…), τον Φελντέιν, τον Νικολς, τα καρεκλάκια, τις μπάλες, το παρκέ, τις μπασκέτες, τις πετσέτες που σκουπίζονται οι παίχτες, τους διαιτητές, τον Μπλατ, τον οπαδό στο Δ9- μια αμιγώς μπασκετική ανάλυση εν ολίγοις.
Δεν μπορείς, όμως. Είσαι «φυλακισμένος» για τις επόμενες 2 μέρες. Γι’ αυτό, μόλις τελειώσει το ματς, παίρνεις ακόμα 5 φίλους σου και πηγαίνεις για 3 on 3.
Δεν συγκρίνεται, βεβαίως, με το να βλέπεις από τον καναπέ κάτι και να μοιράζεις αφειδώς χολή (αυτό είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο), όμως σαν 2η επιλογή δεν είναι και τόσο άσχημη.
Για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου άσχημη.
Το Σάββατο, στις 17:40
Για πρώτη φορά μετά από περίπου 344 μήνες αποφάσισες να μαγειρέψεις; Και το μόνο που θέλεις είναι να ποστάρεις το φαγητό σου στο Facebook και να δεις αν μπορείς να μαζέψεις πάνω από 200 likes αυτή τη φορά, γιατί θυμάσαι πως κάτι μπριζόλες που είχες βάλει πέρυσι τέτοια εποχή είχαν «πουλήσει» αρκετά και μια σέξι τύπισσα, μάλιστα, είχε σχολιάσει «Τυχερή αυτή που θα σε πάρει» (μ’ εσένα να της ανταπαντάς «Όχι, τυχερός είναι αυτός που θα πάρει εσένα. Στα 4…»).
Πατάς από συνήθεια “post”, όμως τρως άκυρο λόγω ban και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Μη έχοντας τι να κάνεις, λοιπόν, αναγκάζεσαι να φας τα μπιφτέκια σου με τις πατάτες ζεστά, αντί να τα τραβήξεις πρώτα 5340 φωτογραφίες και μετά ν’ αποφασίζεις 2 ώρες ποια είναι η καλύτερη για να τη βάλεις.
Μπορεί αυτή η τακτική να οδηγούσε στο να γίνει το φαγητό σόλα και πιο κρύο κι από τ’ αστεία του Στάθη Παναγιωτόπουλου στο «Ράδιο Αρβύλα», όμως είχες τα likes να σου ζεσταίνουν την ψυχή.
Τι να το κάνεις το ζεστό φαγάκι;
Την Κυριακή στις 23:30
Βλέπεις Survivor και ο μάνατζερ ράγκμπι κάνει τη μία απρεπή π@#στιά πίσω από την άλλη; Θέλεις σαν «διαπρεπής» ναρκομανής να πάρεις τη δόση σου και να βάλεις 3 status για το τι γίνεται στον Άγιο Δομίνικο, όμως πρέπει να περιμένεις ακόμα 4 ώρες για να λήξει η τιμωρία που σου έχει επιβληθεί.
Έτσι, καταλήγεις να πάρεις τηλέφωνο την αδερφή σου που επίσης το βλέπει και να κάνετε χαβαλέ από το τηλέφωνο βλέποντάς το παράλληλα.
Κι άλλη ανθρώπινη επαφή. Αρχίζεις να εκλιπαρείς να περάσουν οι 4 ώρες για να γυρίσεις στον κόσμο της απομόνωσης που σου προσφέρει το FB. Τις τελευταίες 7 μέρες έχεις συναναστραφεί με τόσα άτομα, που φοβάσαι πως θα επηρεαστεί αρνητικά η υγεία σου.
Στις 03:33 διαπιστώνεις πως «άρθηκε» η καμπάνα που έφαγες. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και ψιθυρίζεις μια λέξη δείχνοντας τον εαυτό σου.
Είναι “Survivor”.