Η Δανία εξώθησε την Εθνική μας ομάδα σε ένα βαρύ reality check το βράδυ της Δευτέρας (8/9), φανέρωσε έτσι μεμιάς όλα τα κενά και τις ελλείψεις μας – το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί, όσο άφθονο κι αν είναι. Λάθος βήμα στην πορεία μας; Συμβαίνει. Αυτό που δεν πρέπει ποτέ να συμβαίνει είναι τα… ορθογραφικά λάθη! Κάθε λέξη θέλει προσοχή.
Είδες σύνδεση, plot twist; Γιατί εδώ στο Menshouse μας αρέσει να κάνουμε τα πράγματα κάπως πιο spicy, ενώ έχουμε μεγάλη αγάπη στη σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Όχι επειδή θέλουμε να το παίξουμε «καμπόσοι» ή κάτι τέτοιο. Κι εμείς μαθαίνουμε έτσι, μην νομίζεις, ως διαδικασία άλλωστε είναι πολύ ωραία και κάνει σε όλους μας καλό.
Κι αφού ξεκαθαρίσαμε τις προθέσεις μας, πάμε και στο δια ταύτα. Πριν από τους Δανούς, όλα ήταν μέλι γάλα για την Εθνική μας, ειδικά το 5-1 επί της Λευκορωσίας είχε ξυπνήσει συναισθήματα μεγάλης χαράς. Το feel good στοιχείο δεν ήταν μόνο ελληνική υπόθεση. Στο εξωτερικό έχουν πάρει χαμπάρι πως κάτι καλό γίνεται στα μέρη μας και το αναγνωρίζουν με ένθερμα λόγια.
Τα ελληνικά αθλητικά sites λοιπόν, πάντα στον παλμό της είδησης, έσπευσαν να μεταφέρουν τι έγραψαν ορισμένα ξένα ΜΜΕ για την «Γαλανόλευκη». Ένα εξ αυτών ήταν και το σερβικό Mozzartsport. Ιδού τι διαβάσαμε κατά κόρον να αναπαράγεται ως δημοσίευμα στις ελληνικές ιστοσελίδες: «Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έφτιαξε μια Ελλάδα που παίζει ποδόσφαιρο να γλύφεις τα δάκτυλά σου».
Το μετέφρασε άραγε ένας (συνάδελφος) λάθος και το αντέγραψαν οι υπόλοιποι; Δεν θα μας κάνει εντύπωση, καμία, αν αυτό ακριβώς συνέβη. Το θέμα είναι πως ακόμα και όταν κάνεις copy paste, φίλε συντάκτη, κάνε τον κόπο να τσεκάρεις τι παίρνεις αυτούσιο. Γιατί, απλά, ενώ υπάρχει ρήμα «γλύφω» σίγουρα δεν κάνει για τα… δάχτυλά μας. Δεν έχει καμία σχέση, σημασιολογική ή ετυμολογική, με το «γλείφω» – που (θα) ήταν το σωστό ρήμα στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Εξηγούμαστε: Το «γλύφω», με ύψιλον δηλαδή, σημαίνει λαξεύω σε σκληρή ύλη και θα κατά βάση αποτελεί συνώνυμο του ρήματος «σμιλεύω». Γλύπτης, οδοντογλυφίδα, γλυφίδα, όλες αυτές οι λέξεις εκεί έχουν τη ρίζα τους. Ακριβώς όμως επειδή ως λέξη δημιουργεί παρερμηνείες, στην πράξη δεν χρησιμοποιείται. Φαντάζεστε έναν γλύπτη να λέει κάτι σαν «μου αρέσει να γλύφω»; Θα πήγαινε η παρεξήγηση… γόνα. Οπότε το προσεγγίζει αλλιώς («μου αρέσει να κάνω γλυπτά») και προχωράει όμορφα η δουλειά και η συζήτηση.
Το «γλείφω», με «-ει», είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση ως λέξη. Προκύπτει από το αρχαίο ρήμα «εκλείχω» (< αρχαία ελληνική εκ + λείχω) και σημαίνει σύρω τη γλώσσα μου πάνω σε κάτι, απομακρύνω κάτι με τη γλώσσα. Από το συγκεκριμένο ρήμα προκύπτουν λέξεις, όπως γλειφιτζούρι, γλείψιμο, γλείφτης. Ναι, μπορεί η ελληνική γλώσσα να έχει τη δική της μαγεία, αλλά έχει και τις παγίδες της. Αυτές οι δυο ομόηχες λέξεις μας το θυμίζουν. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή λοιπόν για να μην την πατάμε. Όπως συνέβη με 9/10 αθλητικά sites χθες…