Δεν τίθεται αμφιβολία: μπορεί να μας λένε Μήτσο, Κώτσο ή Ευκλείδη κι εκείνον να τον έλεγαν Άλμπερτ, όμως είναι βέβαιο πως είμαστε άξιοι συνεχιστές του.
Άλλωστε, έχουμε και πειστήρια: η μαμά μας- η αθάνατη Ελληνίδα μάνα, δηλαδή- από τότε που ήμασταν 3 ετών «Αϊνστάιν» μας ανεβάζει, «Αϊνστάιν» μας κατεβάζει (και, σημειωτέον, όχι επειδή είχαμε λευκό μουστάκι από τότε).
Κάπως έτσι, πειστήκαμε ότι αποτελούμε το πιο λαμπρό μυαλό του τόπου- μια πεποίθηση που ενισχύθηκε μερικά χρόνια αργότερα, όταν βλέποντας το «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;» απαντήσαμε σωστά στην πρώτη ερώτηση του Σπύρου Παπαδόπουλου προς έναν παίκτη («Όταν μας λέει κάποιος “καλημέρα” στο δρόμο τι πρέπει να του απαντήσουμε; Α) Της θειας σου Β) Σάλτα και… Γ) Όνειρα Γλυκά Δ) Καλημέρα»- κι εμείς επιλέξαμε το Δ, το οποίο έγινε αμέσως πράσινο).
Ωστόσο, έχουμε άσχημα νέα. Ξέρετε, δεν είμαστε Αϊνστάιν και δεν έχουμε IQ 2.332 όπως πιστεύαμε τόσα χρόνια, αλλά το νούμερο θυμίζει, Ουέστμπρουκ.
Γιατί; Γιατί πολύ απλά υπάρχουν αυτά τα 6 σημάδια που μας «προδίδουν»…
1) Ωθήσατε- Έλξατε: Το άλυτο πρόβλημα: πλησιάζεις μια πόρτα, «ωθήσατε» λέει η ταμπέλα κι εσύ αρχίζεις να κάνεις loading κάνα μισάωρο. Στο τέλος τραβάς προς το μέρος σου το χερούλι, ξανατραβάς, οι άνθρωποι στο μαγαζί μέσα γελάνε κι έρχεται ο σερβιτόρος για να σου ανοίξει. Τον κωλόφαρδο, αυτός μάλλον έπαιζε «έλξατε».
2) Βελάκια στο ασανσέρ: Είσαι στον δεύτερο όροφο ενός κτηρίου και θέλεις να πας στον γιατρό σου που είναι στον 4ο. Στέκεσαι έξω από το ασανσέρ κι έρχεται η ώρα της κρίσης: τι πατάς στο βελάκι;
Πάνω ή κάτω; Για να είσαι σίγουρος, πατάς και τα δύο. Για το επόμενο δίωρο καταλήγεις να πηγαίνεις στο -4, στα πάρκινγκ, έπειτα στο -2, μετά στο ρετιρέ, στη συνέχεια στον φλοιό της γης και ούτω καθεξής.
Κάποια στιγμή, φτάνεις και στον 4ο, αλλά διαπιστώνεις ότι ο γιατρός σου έχει βγει, πλέον, στην σύνταξη.
3) Left και right στ’ ακουστικά: Ετοιμάζεσαι να πας για τρέξιμο (απόδειξη πως γίνονται θαύματα στις μέρες μας…) και θέλεις να βάλεις τ’ ακουστικά σου για να είσαι επαγγελματίας.
Βλέπεις την ένδειξη “L” και “R” αντίστοιχα και, φυσικά, βάζεις το R στο αριστερό και το L στο δεξί.
Τ’ ακουστικά σε κάθε δεύτερο βήμα πέφτουν από τ’ αυτιά σου με αποτέλεσμα να ουρλιάξεις, επειδή είσαι και αγγλομαθής, στου δρόμου τα μισά “What’s wrong with you, you fucking acoustics!”
4) Η φορά του ρολογιού: Έχει κολλήσει μια βάνα (όχι η Μπάρμπα) και προσπαθείς να την ξεκολλήσεις προκειμένου να τρέξει και πάλι νερό. Παίρνεις τηλέφωνο τον υδραυλικό που είναι φίλος σου και σου λέει ότι δεν είναι τίποτα, απλά πρέπει να τη γυρίσεις λίγο προς τη φορά των δεικτών του ρολογιού και θα στρώσει.
Κάτι μας είπε τώρα- εννοείται πως το κάνεις ανάποδα με αποτέλεσμα να σφίξει ακόμα περισσότερο και να χρειάζεται τον Χαλκ για να την φέρει και πάλι στα ίσια της. Εννοείται.
5) P.M. και A.M.: Το δισεπίλυτο μυστήριο- ο αγώνας, λέει, που θέλεις να δεις ξεκινάει στις 10 PM και θα τελειώσει περίπου στις 12:30 ΑΜ. Tι διάολο σημαίνει αυτό ρε φίλε;
Ότι θα ξεκινήσει 10 το πρωί και θα τελειώσει 12:30 το μεσημεράκι ή ότι είναι το βράδυ και θα τελειώσει τα μεσάνυχτα; Αποφασίζεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και ν’ αναλύσεις τα δύο ακρωνύμια. Το ένα, λοιπόν, σημαίνει “Pro Mesimvrias” και το άλλο “Aoristes Malakies”.
Δε βαριέσαι, όπως λέει και ο Άλμπερτ (ο πρόγονός σου) «Ο Χρόνος είναι σχετικός…».
