Μπορείς, πλέον, να χαλαρώσεις και να το απολαύσεις- οι κόποι σου απέδωσαν καρπούς: μετά από 1 χρόνο «ανηλεούς» διαβάσματος, φροντιστηρίων, ιδιαίτερων και… αέναης παρουσίας στο σχολείο, στις πανελλήνιες απλά έκανες πλάκα στον ανταγωνισμό.
Ευρισκόμενος σ’ εκπληκτική φόρμα, έπιασες την αστρονομική τελική βαθμολογία των 4.049 μορίων κι έχεις περάσει μετά επαίνων (2ος σε όλο το έτος) στο πρόγραμμα Εκκλησιαστικής Μουσικής και Ψαλτικής στο Ηράκλειο (είχες βάλει και το «Τεχνολογίας ήχου και μουσικών οργάνων» στο Ληξούρι, όμως οι βάσεις εκεί εκτοξεύτηκαν στο θεό φέτος- 6.554 μόρια- και δεν μπήκες).
Πλέον, ετοιμάζεσαι για την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου. Ή, για την ακρίβεια, της καλύτερης ζωής σου, μιας και- ακόμα κι αν ακούγεται πιο τετριμμένο κι από το «Ζακέτα να πάρεις μαζί σου» της μαμάς όταν βγαίνουμε έξω- σαν την φοιτητική ζωή δεν έχει (και την Χαλκιδική, βέβαια).
Πρωτοετής φοιτητής, λοιπόν. Νέα πόλη, νέες προσδοκίες, νέο πλάνο ζωής. Επειδή, όμως, τα οικονομικά δεδομένα στην Ελλάδα της παρατεταμένης κρίσης δεν είναι ακριβώς και ιδεατά και ο πατέρας σας μπορεί να λέγεται Βασίλης και να τον φωνάζετε χαϊδευτικά “Bill”, αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι ο Bill Gates, ιδού 6 τρόποι για να τη βγάλεις όσο το δυνατόν με λιγότερα χρήματα τουλάχιστον για το πρώτο σου έτος στο πανεπιστήμιο:
Σπίτι μου σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου-κυριολεκτικά
Κανείς δε λέει να νοικιάσεις δύο χάρτινα κουτιά κι ένα παγκάκι για να τα ρίξεις πάνω και να ξαπλώσεις, όμως δεν είναι ανάγκη να κλείσεις και το Playboy Mansion- φοιτητής είσαι.
Πράγμα που σημαίνει πως ειδικά στο πρώτο έτος, που με τη μελέτη οι σχέσεις σας θα είναι πιο ψυχρές κι από την ανάσα στου Night King όταν έχει καταπιεί παγάκια, στο σπίτι σου θα πηγαίνεις ελάχιστες ώρες κι αυτό κυρίως για να κοιμάσαι (ή και όχι, μιας και κοιμάσαι με τεράστια επιτυχία όρθιος).
Επομένως, άσε κατά μέρους τις επαύλεις. Χίλιες φορές να βρεις ένα απλά συμπαθητικό σπίτι με μικρότερο ενοίκιο, ούτως ώστε να σου μένουν περισσότερα λεφτά να περάσεις το μήνα σου.
Σπι-τι;
Επίκληση στο συναίσθημα
Θα εκπλαγείς, όμως ακόμα υπάρχουν τεράστιες ποσότητες ανθρωπιάς στην καρδιά των Ελλήνων- και, πρωτίστως, στην καρδιά των γιαγιάδων. Ειδικά στις μικρότερες πόλεις που οι άνθρωποι λένε ακόμα «καλημέρα» ο ένας στον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο αντί μέσω inbox, το να βρεις μια γιαγιάκα στην πολυκατοικία σου που θα σ’ έχει σαν εγγονό της, δεν είναι και το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο.
Ξέρεις τι είναι να γλιτώνεις από τα καθημερινά σου έξοδο τουλάχιστον ένα γεύμα, επειδή η κ. Φρόσω στον 1ο σου φέρνει γιουβαρλάκια, μακαρόνια με κιμά, παστίτσιο, μπάμιες (έλα ρε κ. Φρόσω, μπορείς και καλύτερα…) και τα συναφή; Αμέσως- αμέσως το μπάτζετ για το μηνιαίο φαγητό κάνει βουτιά σαν τον Γκρεγκ Λουγκάνις από τον βατήρα των 10 μέτρων.
Κι αν αυτό σου μοιάζει με ακραία εκμετάλλευση, δεν είναι: το μόνο που θα χρειαστεί σε αντάλλαγμα η κ. Φρόσω είναι να της κάνεις λίγη παρέα, να της μιλήσεις, να τη βοηθήσεις με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ.
Φίλε μου, θα εκπλαγείς με το πόση ανθρωπιά έχει μείνει στη δική σου καρδιά.
Άλλαξε διατροφικές συνήθειες
Συνέχεια εκ του προηγούμενου: εντάξει, προφανέστατα και δε γίνεται η γιαγιάκα από τον 1ο να σε ταΐζει 30 μέρες τον μήνα. Τις μισές πρέπει να «μαγειρέψεις».
Κάνε, λοιπόν, τη δίαιτα του κλασικού Έλληνα φοιτητή- όλοι μας την έχουμε ακολουθήσει κατά καιρούς και επιβιώσαμε: πατατάκια, τιμή 1 ευρώ. Κρουασάν από το περίπτερο, τιμή 0.60. Κρακεράκια οικογενειακή συσκευασία, 1.60. Τοστ μέχρι να παγώσει ο ήλιος στη Σαχάρα, 7 ευρώ/ βδομάδα. Και ούτω καθεξής.
Αν πριν πας στη σχολή έχεις υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις, τότε μπορείς να δοκιμάσεις να φας και στη λέσχη του πανεπιστημίου.
Γι’ αυτό, ωστόσο, δεν σου εγγυάται κανείς πως θα ζήσεις για να δεις το ξημέρωμα και της επόμενης μέρας.
Μείνε μακριά από κομματικές νεολαίες
Εντάξει, έχεις δίκιο: εσύ μπαίνεις με ύφος πελαγωμένου ροφού την πρώτη μέρα στην σχολή και αυτά τα καλά, επίχρυσα και άγια παιδιά έρχονται και σου λύνουν τα χέρια. Σε βοηθάνε στην εγγραφή σου, σου γνωρίζουν κόσμο, σου βρίσκουν σημειώσεις, σου υπόσχονται πως θα σε κάνουν τόσο φίλο με τον χειρότερο καθηγητή της σχολής- εκείνον που «Ακόμα και στην ίδια του τη μάνα βάζει σαδιστικό 4.8 στο τελευταίο μάθημα για πτυχίο»- που στο τέλος θ’ αποκαλείται ο ένας τον άλλον με την πιο γνωστή ελληνική λέξη (spoiler alert: δεν είναι η «τύρβη»). Ολ’ αυτά τα κάνουν οι παρατάξεις των κομμάτων στα πανεπιστήμια, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους.
Όμως, μετά υπάρχει η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού: πρέπει να τους ακολουθείς παντού, να πηγαίνεις στα πάρτι τους (και να πληρώνεις…), να τυπώνεις με δικά σου λεφτά καμιά φορά σημειώσεις για τα μικρότερα έτη, να παίρνεις τηλέφωνα από το κινητό σου όλο τον Χρυσό Οδηγό για να «προσηλυτίσεις» κι άλλους και ούτω καθεξής.
Μήπως, λέμε μήπως, δεν αξίζει όλο αυτό;
Δε φαντάζεστε τι έκανε αυτός ο Έλληνας φοιτητής- θα σας παγώσει το αίμα: παρακολούθησε μάθημα της σχολής του!
Μπορεί να μοιάζει «κίτρινο», όμως στην πραγματικότητα είναι το λευκό της αλήθειας: πρέπει να πηγαίνεις στα μαθήματα της σχολής σου, όχι μόνο επειδή… πρέπει, αλλά επειδή ταυτόχρονα δεν κοστίζει και τίποτα.
Πόσα λεφτά να ξοδέψεις παρακολουθώντας τον καθηγητή σου στο μάθημα; Βαριά 2 ευρώ για ένα ξυραφάκι για να κόψεις τις φλέβες σου- στη χειρότερη των περιπτώσεων. Στην καλύτερη, στις 9 ώρες μάθημα/ μέρα, θα πάρεις έναν καφέ από το κυλικείο και κάνα κρύο σάντουιτς (βραδινό έχει μαγειρέψει η κ. Φρόσω).
Όπως λέει το σοφό ρητό του Facebook «Το να χάνεις τα μαθήματα στη σχολή δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση». Γι’ αυτό, μην τα χάσεις- τουλάχιστον όχι όλα. Και λεφτά γλιτώνεις και κάνεις αυτό για το οποίο πήγες στη νέα σου πόλη.
Τα φοιτητικά χρόνια είναι, μεν, τα καλύτερα, όμως όταν κρατάνε σχετικά λίγο: 4-5-6 το πολύ χρόνια. Μετά, όταν γίνουν από εξαίρεση κανόνας, η μαγική χρυσόσκονη που τα καλύπτει αρχίζει να χάνει τη λάμψη της και ξεθωριάζει ολοένα και πιο πολύ, μέχρι που σβήνει εντελώς.
Διάολε, οι κανόνες δεν είναι καμωμένοι από μαγεία.
Έτσι δεν είναι;