Αν δεν είστε ο πρώτος άνθρωπος που ζει μόνιμα στο διάστημα, τότε το έχετε ακούσει. Αν έχετε κάποιον φίλο από το Βορρά (τον ελληνικό, όχι του Game Of Thrones που «θυμάται»), τότε το έχετε ακούσει. Αν έχετε δει έστω και μισή φορά το «Ράδιο Αρβύλα» κι έχετε προσέξει τι λέει ο Κανάκης, τότε το έχετε ακούσει.
Εν ολίγοις το έχετε ακούσει σε βαθμό που την «ακούσατε»: «Σαν την Χαλκιδική δεν έχει» είναι το μόνιμο καλοκαιρινό μότο των Θεσσαλονικέων, οι οποίοι προτιμούν να φάνε σφαίρα από επαναληπτική καραμπίνα στον κρόταφο, παρά να πουν ότι «έχει».
Μπορεί, λοιπόν, όλοι όσοι ζουν στο… κάτω μισό της Ελλάδας να θεωρούν πως αυτή η συνεχής επανάληψη της έκφρασης από τους Vorriors μέχρι να τρέξει αίμα από τ’ αυτιά των πάντων (ακόμα και του Βαν Γκογκ) είναι πιο γραφική κι από την Καλντέρα στη Σαντορίνη, όμως, ξέρετε, είναι αλήθεια:
Σαν την Χαλκιδική δεν έχει!
Κι επειδή το menshouse μιλάει πάντα με σαθρά επιχειρήματα, πάμε ν’ αναλύσουμε το γιατί…
1) Παραλίες- όνειρο ακόμα και για τον πιο απαιτητικό παραλία
Έχουμε και λέμε: Αιγαιοπελαγίτικα, Αρμενιστής, Καλλιθέα, Καλαμίτσι, Καβουρότρυπες, Σπαθιές, Άφυτος, Γλαρόκαβος, Σάνη, Κρυοπηγή, Μόλα Καλύβα, Βουρβουρού, Όρμος Παναγιάς και περίπου 1 τρισεκατομμύριο, 782 δις, 46 εκατομμύρια, 694 χιλιάδες, 912 ακόμα παραλίες οι οποίες κινούνται από «Ωραία είναι εδώ, ε;» μέχρι Μιχάλη Χατζηγιάννη («Όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα…») σε απόσταση μίας, το πολύ μιάμισης ώρας με το αυτοκίνητο.
Πού αλλού το έχετε ξαναδεί αυτό;
Όχι στην Ελλάδα. Όχι στην Ευρώπη. Όχι στη γη. Αλλά σε ολόκληρο το διαπλανητικό σύστημα.
Αλήθεια, πού;
2) Φτάνεις εκεί μέχρι να πεις «Ποσείδι»
Βγαίνεις από το σπίτι, μπαίνεις στο αυτοκίνητο, οδηγείς μέχρι τον Πειραιά με την κίνηση να μην κάνει καμία κίνηση ν’ αραιώσει, περιμένεις περίπου 8 έτη φωτός προκειμένου να επιβιβαστείς στο πλοίο, μπαίνεις, ξεκινάει το ταξίδι, αποβιβάζεσαι, ξανά αμάξι, ψάχνεις να βρεις τα ενοικιαζόμενα «Η Τασία» που έκλεισες δίκλινο και ούτω καθεξής. Ή, στην καλύτερη, η ίδια διαδικασία μέχρι το αεροδρόμιο, μετά έλεγχος διαβατηρίου, προσγείωση, ενοικίαση αυτοκινήτου κτλ. Με λίγα λόγια, «ταλαιπωρία σκέτη».
Αυτά αν είσαι Αθηναίος. Γιατί αν μένεις στη Θεσσαλονίκη μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου, οδηγείς μία ωρίτσα (κίνησης επιτρεπούσης) και φτάνεις σε παραλία ισάξια- ου μην και καλύτερη- από ελληνικό νησί.
Δεν θέλει κόπο.
Θέλει Χαλκιδική.
3) Εκεί που το mute συναντά τη διαπασών
Θέλεις να πας σε μέρος που γίνεται το πιο γνωστό κάγκελο της υφηλίου; Πηγαίνεις μια Καλλιθέα το βράδυ ή το πρωί στη μεγάλη παραλία στο Παλιούρι με τα πασίγνωστα μπιτσόμπαρα και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στα 80s (σ.σ. εκτός από την Χαλκιδική και σαν το ΠΑΣΟΚ δεν έχει).
Θέλεις την ησυχία σου και να βλέπεις άνθρωπο με την συχνότητα που ευστοχεί σ’ ελεύθερες βολές ο Καλάθης; Πηγαίνεις στο δεύτερο πόδι μετά τη Νικήτη και ξενοιάζεις.
Η Χαλκιδική έχει και το ένα και το άλλο και, μάλιστα, χωρίς να χρειαστεί να κάνεις το γύρο του κόσμου σε 80 (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ημέρες για να βρεις αυτό που ψάχνεις και σ’ εκφράζει.
Αν ο Two- Face από το Batman δεν ήταν χαρακτήρας κόμικς αλλά καλοκαιρινός προορισμός, δε θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος παρά μονάχα η Χαλκιδική.
Ρίξτε, αν δεν μας πιστεύετε, το κέρμα σας και θα το δείτε κι εσείς.
4) Το πιο ψαρωτικό σχήμα ever
Σκεφτείτε το- και σκεφτείτε το καλά: ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό σχήμα περιοχής/πόλης/ χώρας που έχετε δει ποτέ στον χάρτη; Κατά πάσα πιθανότητα η Ιταλία, σωστά; Την οποία την αποκαλούμε και «μπότα» λόγω του ότι μοιάζει αρκετά με μια τέτοια.
Γελάει ακόμα και ο Αρμάνι: η Χαλκιδική, ρε φίλε, έχει πόδια. Κι όχι ένα, αλλά τρία! Δηλαδή, αν κάνουμε έναν απολύτως λογικό και χρήσιμο συνειρμό, χρειάζεται τρεις Ιταλίες ολόκληρες στην καθισιά της- μία για κάθε πόδι της.
Ξέρετε πολλά μέρη στην Ελλάδα που να γλεντάνε έτσι τη χώρα της υψηλής ραπτικής, της Φεράρι και των βαμμένων μαλλιών του Μπερλουσκόνι;
Πιο δυνατά, παρακαλώ, σα να το λέει ο Μεταξάς.
«ΟΧΙ», έτσι;
5) Το τρίτο το μακρύτερο
Ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, άντρες είμαστε: συμβαίνει. Η αγαπημένη μας γυναίκα έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό της πως μπορεί να καταφέρει να σπάσει το ρεκόρ συνεχούς γκρίνιας και να μπει στο βιβλίο Γκίνες. Έτσι την πιάνει μια γλυκιά, ακατάπαυστη μίρλα που μοιάζει να διαρκεί περίπου όσο 4 ζωές του Μαθουσάλα μαζί. Μπέσα τώρα: δεν έχετε σκεφτεί ποτέ να μπορούσατε να γλιτώσετε από αυτό το σκηνικό, να ρίξετε μια μαύρη πέτρα πίσω σας και ν’ αποσυρθείτε από τα εγκόσμια;
Ε, αν είσαι στη Χαλκιδική, ΜΠΟΡΕΙΣ: απλά επιβιβάζεσαι σ’ ένα καραβάκι, πηγαίνεις στο Άγιο Όρος- στο τρίτο πόδι, δηλαδή- και γίνεσαι μοναχός ζώντας μονάχος για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Εκεί, ένα απόγευμα που θα έχεις φάει μόλις φακές σκέτες 8 ημερών και θα σ’ έχουν πιάσει τα υπαρξιακά σου μετά τη λειτουργία στην εκκλησία, θα περιπλανηθείς μόνος σου στο όρος Άθως, θα στρέψεις σε κάποια φάση το κεφάλι σου προς τον ουρανό και θα ουρλιάξεις «Θεέ μου, αν υπάρχεις, δώσε μου σε παρακαλώ ένα σημάδι».
Τότε θα πέσει μια αστραπή, θ’ ανοίξουν στα δύο οι ουρανοί και μια βροντώδης φωνή θα πει:
-«Πώς μπορείς ν’ αμφισβητείς ακόμα την ύπαρξή μου; Σας χάρισα έναν επίγειο παράδεισο, που να σε πάρει!».
-«Επίγειο παράδεισο; Ποιον λες Oh my God, ποιον;».
-«Την Χαλκιδική ρε τρόμπα, την Χαλκιδική. Σαν την Χαλκιδική δεν έχει, αφού!»
Αν σου βαστάει, συνέχισε να πηγαίνεις κόντρα στον ίδιο τον Θεό.