Όλη η Ελλάδα καρφωμένη στις οθόνες της να παρακολουθεί Φέντερερ-Τσίλιτς. Τον τελικό που έδωσε στο GOAT του τένις τον 20ό τίτλο του γκραν σλαμ. Το τένις στα καλύτερά του. Δικαίως, αφού είναι το λαϊκό άθλημα που μεγαλώσαμε όλοι, αυτό που συγκινεί τις μάζες που γεννήθηκαν σε ένα πλαστικό, χωμάτινο ή χλοοταπητωμένο κορτ. Πώς να μην συγκινηθεί όλο το ελληνικό Facebook;
Ξεχνάτε μικροί που παίρναμε τις ρακέτες μας με τους φίλους μας, φορούσαμε τις λευκές φανέλες του Μποργκ, βάζαμε κορδέλες στο κεφάλι και παίζαμε όλο το απόγευμα τένις στις αλάνες; Οι πιο φτωχοί από εμάς που δεν είχαμε ρακέτες παίρναμε τα τηγάνια των μανάδων μας. Και πάνω στο παιχνίδι να φεύγουν μπάλες, να μην υπάρχουν μπολ μπόιζ αλλά να τρέχουμε εμείς να τις ξεσφηνώσουμε κάτω από τα χαμηλωμένα καγκουροαυτοκίνητα.
Φωνές μετά στο σπίτι οι μανάδες μας, καντήλια από τους πατεράδες μας να αφήσουμε τις ρημάδες τις ρακέτες και τα μπαλάκια και να πάμε να παίξουμε κάνα ποδόσφαιρο. Εμείς όμως εκεί, στην αγάπη μας, τίποτα δε μας σταματούσε. Εκτός αν έπιανε καμιά βροχη, οπότε απλώναμε το νάυλον στην αλάνα και αναβάλαμε τη συνέχεια των ματς.
Με τα πρώτα χαρτζιλίκια μαζεύουμε χαρτάκια Panini με τους αγαπημένους μας τενίστες. Και να λείπει πάντα το χαρτάκι με την Αράντσα Σάντσες. Και να τρώμε εμείς κουκουρούκου για να βρούμε το χαρτάκι αλλά τίποτα. Ξέρεις πόσες Κουκουρούκου έχω φάει για να βρω το χαρτάκι με τον Μάκενρο; Περισσότερες βρισιές και νεύρα από τον ίδιο είχα, έσπαγα ρακέτες στα πατώματα όποτε άνοιγα το χαρτάκι και μου έβγαζε ξανά και ξανά τον καράφλα τον Νταβιντένκο; Με αφίσες από τη Μανίνα και τη Σούπερ Κατερίνα με τον Καλοβελώνη και τον Μπαβέλα πάνω από τα κρεβάτια μας μεγαλώσαμε ρε. Σεβόμασταν του Έλληνες σταρ τενίστες.
Όταν δεν κάναμε επικούς αγώνες τένις στις πλατείες και τις αλάνες αράζαμε στο χαλί και παίζαμε στο Atari το αγαπημένο μας παιχνίδι, το Pong. Έναν πρωτόγονο από άποψης γραφικών εξομοιωτή αγώνα τένις. Ένα παιχνίδι που ένωνε τις οικογένειες, έφερνε κοντά εγγόνια και παππούδες, διέλυε τις νόρμες του χάσματος των γενεών, σε αντίθεση με κάτι Space invaders και Mrs Pacman που έπαιζαν τα αλητόπαιδα στα ουφάδικα. Και φυσικά ευθύνεται για τον αστιγματισμό μας.
Αργότερα μεγαλώνοντας δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το ατέλειωτο πινγκ πονγκ που παίζαμε κάποιοι στα στέκια νεότητας των εκκλησιών της ενορίας μας μετά το κατηχητικό; Την ίδια εποχή μπήκε στη ζωή μας η δορυφορική και αρχίσαμε να μαθαίνουμε τους σύγχρονους θεούς μας. Τον Αντρέ Αγκάσι, το καραφλοχαίτουλα που «κερνούσε» την Μπρουκ Σιλντς. Κερνούσε το μωρό από τη Γαλάζια Λίμνη ρε, το καταλαβαίνετε; Όλα αυτά με μια ρακέτα και μερικά κίτρινα τριχωτά μπαλάκια.
Ακολούθησαν οι αρρώστιες μας με τους τενίστες με ελληνική καταγωγή. Όπως χαρακτηριστικά είχαν πει σε ένα ραπ κομμάτι ο Πιτ Σάμπρας και ο Μαρκ Φιλιππούσης «Εμείς στον εξωτερικό τιμάμε τα έθιμά μας. Όσο μακριά και αν είναι η ρακέτα είναι κοντά μας. Τη νιώθουμε, τη ζούμε, την κρατάμε στα φορχάντ μας, στο μέλλον κάποτε θα την λατρεύουν τα παιδιά μας». Μουσική βγαλμένη από 4 ώρες ατέλειωτα παιχνίδια στο Αυστραλιανό Όπεν, όπου η ζωή σου η ίδια παίζεται κορώνα γράμματα στα τερτίπια που μπορεί να κάνει ένα μπαλάκι που χαϊδεύει την πάνω πλευρά του φιλέ και αμφιταλαντεύεται σε ποια πλευρά να πέσει.
Είναι δυνατόν να μη θυμάστεόταν βάλατε όλοι ίντερνετ πριν από μία εικοσαετία και βάλε και ψάχνατε τις πρώτες φωτογραφίες της Άννας Κουρνίκοβα, για να θαυμάσετε το τενιστικό είδωλό σας; Και σήκωνε η μάνα το τηλέφωνο, κοβόταν η σύνδεση και έμενε στη μέση το άνοιγμα της φωτογραφίας της Άννας. Πώς να «χαρείς» μετά το ταλέντο της όταν είχες μια φωτογραφία ως τη μύτη; Αμάν ρε μάνα, κατεβάζω τένις, μην σηκώνεις το γαμωτηλέφωνο. Αυτές τις ταραγμένες εποχές μόνο οι Έλληνες οπαδοί του τένις τις έχουμε ζήσει στα πέτρινα χρόνια του αθλήματος στην Ελλάδα.
Τα καλοκαίρια στις παραλίες να συνεχίζουμε την προπόνηση με τις ρακέτες μας όταν οι άλλοι απολάμβαναν τη θάλασσα. Δεν τα παρατούσαμε όμως και ας μας έβριζαν όλοι. Τακα τακα τακα τακα, για την καψούρα μας, την αντισφαιρισάρα. Σε ποιο άλλο άθλημα θα έμπαινε άρρωστος οπαδός να μαχαιρώσει την αντίπαλη της αγαπημένης του τενίστριας όπως έγινε με τη Μόνικα Σέλες; Τέτοια πάθη μόνο ένα τέτοιο άθλημα χωρίς επαφή, με απόσταση δεκάδων μέτρων μεταξύ των αθλητών, μπορεί να γεννησει.
‘Υστερα βγήκε το wii και τα χειριστήρια με αισθητήρες κίνησης και τα βιντεοπαιχνίδια του τένις έγιναν πιο αληθοφανή. Προπονούσαμε το μπακχάντ μας την ίδια ώρα που ξεφτιλίζαμε έναν Κορεάτη με 3-0 σετ στα online παιχνίδια. Είχαμε χύσει τόνους ιδρώτα στα ξερά γήπεδα του Πολιτεία Club, σιγά μην κωλώναμε με το Κορεατάκι από τα κατσικοχώρια έξω από τη Σεούλ.
Και μετά ήρθε η Λένα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, η Λένα που σε κάθε αγώνα τραυματιζόταν αλλά πάλευε ως το τέλος σαν λιοντάρι. Η Λένα η λέαινα. Έχανε βέβαια αλλά μόνο λόγω τραυματισμού. Μία Παπαφλέσσας των κορτ. Μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 και την επιτυχία της κάθε γειτονιά είχε και ένα γήπεδο, κάθε οικόπεδο και ένα τεράστιο δίχτυ να το κόβει στη μέση. Ό,τι ακριβώς έγινε και στην Κύπρο μετά τον Παγδατή. Τότε ξεκινήσαμε και τις εκδρομές με τον σύνδεσμο οπαδών τένις Γαλατσίου-Λαμπρινής. Ταξίδια παντού, σε όλον τον κόσμο, σαν τους Πελαργούς. «Μακριά μαλλιά, σκουλαρίκια στα αυτιά και τα σορτς λευκά» τραγουδούσαμε σε όλο το ταξίδι. Στα καπάκια ραντεβού για ξύλο με Γάλλους χούλιγκανς του τένις που ανέβαζαν προκλητικά πρωτοσέλιδα στην Εκίπ: «Χαθήκατε μουνι@, χαθήκατε μουνι@, Σαν Ελιζέ ευθεία και μετά αριστερά».
Οι παλιοί μάς κοιτούσαν και κουνούσαν τα κεφάλια τους λέγοντας «κάποτε όλοι οι οπαδοί των τενιστών καθόμασταν δίπλα δίπλα στις εξέδρες του γαλλικού όπεν, τρώγαμε κρεμ μπριλέ και πασατέμπο σχολιάζοντας τα νταμπλ φολτς στα σερβίς». Ωραία χρόνια και αυτά αλλά όταν βλέπεις τένις το αίμα βράζει και οι αδρεναλίνη ανεβαίνει. Θυμηθείτε τί έκαναν οι Ελληνοκύπριοι στα τουρνουά της Αυστραλίας στους αγώνες του Παγδατή. Αν δεν υπήρχε το οπαδικό κίνημα στην αντισφαίριση δεν θα είχε βγει αυτός αυτός ο κάγκουρας των κορτ, ο Κύργιος, και δε θα ουρλιάζαμε εμείς στα πέταλα του Γουίμπλετον «ΚΥΡΓΙΕ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ».
Ξημερώματα να τηλεφωνούμε σε τεινιστικές οπαδικές εκπομπές και να δηλώνουμε τις προτιμήσεις μας «Στέφι Γκραφ και Βοσνιάκι (το καημένο μεγάλωσε στον εμφύλιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας) στις γυναίκες και Σερένα Γουίλιαμς και Ναβρατίλοβα στους άντρες». Με ανώμαλους δε μιλάω να μας απαντάει ο βετεράνος τενίστας που έκανε την εκπομπή σηκώνοντας παράλληλα μια ρακέτα στην οποία έχυνε νερό στα κενά της λέγοντάς μας ότι μας τον έχει κάνει σουρωτήρι σε όλα τα γκραν σλαμ.
Πώς να μην ταυτιστείς με τον Ρότζερ που μεγαλώσατε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο; Μέσα σε πλούσιες οικογένειες, με μαμά και μπαμπά να παίζουν και αυτοί τένις, γκολφ και άλλα λαϊκά αθλήματα; Που από μικρούς μας είχαν γράψει, όπως τον Ρότζερ σε 5-6 αθλήματα μεταξύ των οποίων το σκουός και το τένις; ΤΟ ΤΕΝΙΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΡΧΟΝΤΟΥΣ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΛΙΝΑΤΣΕΣ. Όταν σκέφτομαι να ονομάσω τον γιο Ντροπσώτη και την κόρη μου Ρακέτα, πώς έρχεσαι εσύ ρε πουθενά νεούδι φαν του μπάντμιντον, τη φτερού του κόσμου του τένις, να μου πεις ότι δε μεγάλωσα μέσα στην αλητεία του σερβίς και της μιας μπουκιάς μπανάνας κάτω από την ομπρελίτσα στο τέλος κάθε γκέιμ;