Όσοι δεν το είδαν, ήταν αδύνατο να το πιστέψουν στο πρώτο άκουσμα. Το μέγεθος του διασυρμού ήταν «βιβλικό». Φαντάζει ακόμα και τώρα ως κάτι απόκοσμο. Κανείς δεν μπορούσε να δώσει μια εξήγηση για το τι διάβολο συνέβαινε στο Μπέλο Οριζόντε την 8η Ιουλίου του 2014, όταν ο φωτεινός πίνακας σε έναν ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου έδειχνε 0-5 ύστερα από 29 αγωνιστικά λεπτά. Πόσο μάλλον όταν αυτή που είχε το μηδέν ήταν η οικοδέσποινα του Μουντιάλ και πιο φημισμένη Εθνική ποδοσφαιρική ομάδα του κόσμου.
Σήμερα, οι δύο τους θα ανταμώσουν για πρώτη φορά ύστερα από τη βραδιά που έμεινε στην ιστορία ως «Mineirazo» και οι μνήμες επιστρέφουν τέσσερα χρόνια πίσω.
Τότε που την παραμονή του ημιτελικού, τρία μέλη της Βραζιλίας, ο Φρεντ, ο Μαρσέλο και ο Νταβίντ Λουίς είχαν δει το ίδιο όνειρο. Με δικό τους γκολ κόντρα στην Γερμανία, η Βραζιλία είχε προκριθεί στον τελικό!
Γελιοποιήθηκαν και μόνο που δημοσιεύτηκε στον Τύπο. Έτσι κι αλλιώς όμως οι συμπατριώτες τους βίωσαν σαν μια τραγελαφική φάρσα αυτό που από όνειρο εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό εφιάλτη.
Στη Βραζιλία η στραπατσαρισμένη υπερηφάνεια έδωσε γρήγορα θέση στον αυτοσαρκασμό, σε συσκευασία σύντομου ανέκδοτου. «E Alemanha marcar novamente…»: («Και η Γερμανία σκοράρει ξανά…»).
Ο Μαρσέλο είναι ο ένας από τους πέντε της τότε ομάδας που θα δώσει απόψε το «παρόν» στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου. Το ματς μπορεί να τιτλοφορείται «φιλικό», αλλά για τους Βραζιλιάνους μόνο τέτοιο δεν είναι. Μια νίκη θα ήταν σε ψυχολογικό επίπεδο ένα πολύ καλό πρώτο βήμα ώστε να φυλακιστούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας οι δαίμονες του «Μινεϊράο».
Αλλά ακόμα και αν δεν συμβεί το προσεχές καλοκαίρι αυτό, υπάρχει… παρηγοριά. Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Όπως γιάτρεψε τις πληγές ύστερα από πέντε ανάλογα αθλητικά πατατράκ του παρελθόντος. Ίσως και μεγαλύτερα…
ΗΠΑ – Αγγλία 1-0 (1950)
Ο αστικός μύθος λέει ότι το αποτέλεσμα του αγώνα μεταδόθηκε από τις βρετανικές εφημερίδες ως 10-1, αφού από τους υπεύθυνους σύνταξης θεωρήθηκε ότι αυτό που τους έφτασε από τη Βραζιλία ήταν ξεκάθαρα ένα τυπογραφικό λάθος.
Σε αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «θαύμα στο χόρτο», η ομάδα της πατρίδας του ποδοσφαίρου, που μεταπολεμικά είχε νικήσει με 10-0 την Πορτογαλία και 4-0 την Ιταλία, ηττήθηκε από ερασιτέχνες, που έπαιζαν part-time μπάλα.
Μεταξύ αυτών ήταν ένας δάσκαλος, ένας πρώην παίκτης του μπέιζμπολ και ένας… λαντζέρης. Ο σκόρερ Τζόε Γκάετιενς ήταν πρόσφυγας από την Αϊτή, που επιλέχθηκε στην ομάδα και για να πάρει την αμερικανική υπηκοότητα (την οποία δεν πήρε ποτέ).
Η Αγγλία, με μεγάλα ονόματα της εποχής στη σύνθεσή της, όπως οι Αλφ Ράμσεϊ, Μπίλι Ράιτ, Τομ Φίνεϊ και Σταν Μόρενσεν (όχι όμως και τον Στάνλεϊ Μάθιους, που είχε μείνει εκτός ομάδας), σημάδεψε πέντε φορές τα δοκάρια!
Στα άλλα δύο ματς του ομίλου οι ΗΠΑ ηττήθηκαν με 3-1 από την Ισπανία και 5-2 από τη Χιλή, ενώ η Αγγλία νίκησε μόνο τη Χιλή, αποτυγχάνοντας κόντρα και στην Ισπανία. Συμπτωματικά και αυτό το παιχνίδι στο Μπέλο Οριζόντε διεξήχθη.
Δ. Γερμανία – Ουγγαρία 3-2 (1954)
To Maracanazo του 1950 ασφαλώς έχει μείνει στην ιστορία ως το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό φιάσκο όλων των εποχών, βάσει των τραγικών διαστάσεων που έλαβε για ένα ολόκληρο έθνος. Η Βραζιλία είχε φτάσει στο καθοριστικό ματς έχοντας τέρματα 21-4 στα πέντε προηγούμενα και ήθελε απλώς μία ισοπαλία για να κατακτήσει το τρόπαιο ,μπροστά σε 200.000 δικούς της «πιστούς».
Η Ουρουγουάη, που έκανε όμως το φαινομενικά αδύνατο δυνατό, ήταν μια εξαιρετική ομάδα, που σε οποιαδήποτε άλλη έδρα θα φανταζε πιθανότατα ισότιμη διεκδικήτρια του τίτλου.
Καμία σχέση δηλαδή με ότι συνέβη στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου τέσσερα χρόνια αργότερα. Εκεί όντως η έδρα ήταν ουδέτερη (Βέρνη), αλλά κανείς δεν περίμενε από τη Δυτική Γερμανία να κοντράρει τη μεγάλη Ουγγαρία, που άνευ ανταγωνισμού θεωρείτο η κορυφαία Εθνική Ομάδα του κόσμου.
Μόνο η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ουρουγουάη είχε προβληματίσει την παρέα των Πούσκας, Κόκτσιτς, Χιντεγκούτι και Τσίμπορ, χάνοντας με 4-2 στην παράταση στον ημιτελικό. Με το ίδιο σκορ είχε λυγίσει η Βραζιλία στα προημιτελικά, σε αμφότερα τα παιχνίδια όμως δεν είχε παίξει ο τραυματίας Πούσκας.
Παρόντος του «Καλπάζοντα Συνταγματάρχη», η ίδια η Δυτική Γερμανία είχε διαλυθεί με 8-3 στο πλαίσιο της α’ φάσης από τους Ούγγρους, ματς στο οποίο ο αμυντικός Βέρνερ Λίμπριχ είχε τραυματίσει τον κορυφαίο παίκτη του κόσμου.
Ο Πούσκας δεν ήταν στο 100%, αλλά ξεκίνησε στην 11αδα του τελικού, ανοίγοντας μάλιστα το σκορ στο 6’. Δύο λεπτά αργότερα ο Κόκτσιτς έκανε το 2-0 και το σενάριο έμοιαζε βγαλμένο από το προ δύο εβδομάδων μεταξύ τους παιχνίδι. Δέκα λεπτά αργότερα η αίσθηση αυτή είχε διαλυθεί, καθώς η Δυτική Γερμανία είχε ισοφαρίσει σε 2-2.
Στο β’ ημίχρονο οι Δυτικογερμανοί έδειχναν πιο δυνατοί και στο 84’ ο μυθικός Χέλμουτ Ραν έδωσε προβάδισμα στο απόλυτο αουτσάιντερ. Το γκολ του Πούσκας στο 87’ κατακυρώθηκε από τον διαιτητή, ο επόπτης όμως σήκωσε τη σημαία και ύστερα από ένα λεπτό διαβουλεύσεων ο ρέφερι ανακάλεσε την απόφαση του.
Ο αναπληρωματικός της Δυτικής Γερμανίας, Άλφρεντ Πλαφ, δήλωσε αργότερα ότι το γκολ ήταν κανονικό, ενώ οι Ούγγροι έμειναν να φωνάζουν και για τη φάση του 2-2, όπου ο γκολκίπερ Γκρόσικς φάνηκε να σπρώχνεται από τον Χανς Σέφερ.
Πέραν των διαιτητικών λαθών, το «θαύμα της Βέρνης» απέκτησε χρόνια αργότερα και σκιές ντόπινγκ. Μελέτη του Πανεπιστημίου της Λειψίας το 2010 υποστήριξε ότι οι διεθνείς Δυτικογερμανοί είχαν κάνει χρήσης μεθαμφεταμίνης.
Βόρεια Κορέα – Ιταλία 1-0 (1966)
Αυγά και τομάτες – τα βασικά συστατικά ενός πρωινού της Καλαβρίας – περίμεναν τους Ιταλούς διεθνείς στο αεροδρόμιο μετά την επιστροφή από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966. Λίγες ημέρες πριν η δις παγκόσμια πρωταθλήτρια είχε ηττηθεί και αποκλειστεί από μία ομάδα που από σπόντα βρέθηκε στα τελικά (λόγω απόσυρσης της Νότιας Κορέας και αποβολής της Νοτίου Αφρικής).
Στο πλαίσιο της πρώτης αγωνιστικής του ομίλου η Σκουάντρα Ατζούρα νίκησε με 2-0 τη Χιλή και η Βόρεια Κορέα ηττήθηκε με 3-0 από τη Σοβιετική Ένωση, αλλά στη δεύτερη οι Ασιάτες τσίμπησαν από το πουθενά βαθμό (με γκολ στο 88’) από τους Λατινοαμερικάνους και οι Ιταλοί ηττήθηκαν με 1-0 από την ΕΣΣΔ.
Το ματς Ιταλίας – Βορείου Κορέας προέκυψε να είναι νοκ-άουτ, με την πρώτη να παίζει για δύο αποτελέσματα, αλλά τελικά να βιώνει το απόλυτο ρεζιλίκι. Το γκολ του Παρκ Ντοο-Ικ στο 41’ έμεινε αναπάντητο έως τέλους και στην πρώτη παρουσία της σε τελικά η Βόρεια Κορέα έγινε η πρώτη ομάδα εκτός Ευρώπης ή Λατινικής Αμερικής που προκρίθηκε στη β’ φάση της διοργάνωσης.
ΗΠΑ – ΕΣΣΔ 4-3 (1980) – Χόκεϊ επί πάγου
Άνδρες κόντρα σε «παιδαρέλια». Η αφρόκρεμα του αθλήματος απέναντι σε «ανώνυμους». Η νίκη της (αμούστακης) ομάδας Χόκεϊ των ΗΠΑ κόντρα στην ΕΣΣΔ στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 θεωρείται δικαίως ως η μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών στον ομαδικό αθλητισμό.
Η Dream Team της εποχής και 14 φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια, στόχευε στο 5ο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο, έχοντας 27 νίκες σε 29 ματς στις τέσσερις προηγούμενες διοργανώσεις. Η παντελώς άπειρη ομάδα των ΗΠΑ, με μ.ο. ηλικίας τα 21 χρόνια αποτελούνταν από κολεγιόπαιδα. Το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε ήταν η έδρα.
Σε φιλικό προετοιμασίας είχε ηττηθεί με 10-3 από την ΕΣΣΔ, η οποία είχε παράλληλα συντρίψει με 6-0 την ομάδα all-star του αμερικανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος (τα περισσότερα μέλη της οποίας ήταν Καναδοί). Κι όμως, παίζοντας ιδανικά την τακτική του «κλεφτοπόλεμου» ο Δαυίδ αποκαθήλωσε τον Γολιάθ, νικώντας τον με 4-3.
Οι Σοβιετικοί είχαν πολύ περισσότερες επιθέσεις και σουτ, αλλά με τη βοήθεια 10.000 φιλάθλων τους οι Αμερικανοί άντεξαν στο σφυροκόπημα και κάπως έτσι γεννήθηκε το «Θαύμα στον πάγο», που ενέπνευσε συγγραφείς και σκηνοθέτες.
Μάικ Τάισον – Μπάστερ Ντάγκλας (1990) – Πυγμαχία
Ο αγώνας προοριζόταν να είναι μία ακόμα προπόνηση του «Σιδερένιου», που έως τότε είχε 37 νίκες σε ισάριθμους αγώνες, οι 32 εκ των οποίων με νοκ-άουτ. Είχε πάρει τη ζώνη στον 28ο αγώνα και στους επόμενους εννιά αποδείχτηκε ότι κανείς δεν μπορούσε να σταθεί απέναντί του στο ρινγκ.
Ο Μπάστερ Ντάγκλας έμοιαζε μπροστά του ένα τίποτα, «ένα σακί με πατάτες», όπως (τον) είχε αποκαλέσει ο Τάισον. Κέρδισε την ευκαιρία του με ένα σερί έξι νικών, το μεγαλύτερο έως τότε της καριέρας του. Κανείς δεν πίστευε ότι ήταν ικανός έστω να προβληματίσει τον τρομακτικό Μάικ. Η νίκη του Τάισον ήταν τόσο σίγουρη που μόνο το Καζίνο «Mirage» δεχόταν στοίχημα για τον αγώνα και αυτό ήταν 42 προς 1…
Στη συνέντευξη Τύπου του άσημου από το Οχάιο πυγμάχου δεν πήγε σχεδόν κανείς και ένας από τους λίγους δημοσιογράφος που την παρακολούθησε ρώτησε ειρωνικά: «Εσύ είσαι ο Μπάστερ Ντάγκλας;».
Όλοι περίμεναν έναν γρήγορο νοκ-άουτ και είναι χαρακτηριστικό ότι το τιμ του Τάισον δεν είχε πάρει μαζί του ούτε τα απαιτούμενα υλικά για το πρήξιμο από χτυπήματα. Μέσα σε όλα, ο Ντάγκλας πήγε στη μάχη με το «κτήνος» σε κάκιστη ψυχολογική κατάσταση, καθώς 23 μέρες πριν από τον αγώνα είχε χάσει τη μητέρα του.
Η 11η Φεβρουαρίου του 1990 έμεινε όμως στην ιστορία ως η μέρα που έπεσε ο Τάισον. Ο Ντάγκλας ήταν τελικά κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό που νόμιζε όλος ο κόσμος – ίσως κάτι περισσότερο ακόμα και απ’ αυτό που πίστευε ο ίδιος. Ούτε το βάρος της περίστασης, ούτε οι γροθιές του «Iron» τον λύγισαν. Από τον 1ο γύρο φάνηκε ότι δεν θα ήταν ένας ακόμη περίπατος του τελευταίου.
Στον 8ο γύρο ο Τάισον τον έριξε κάτω, ο Ντάγκλας όμως σηκώθηκε στο «9». Όταν οι ρόλοι αντιστράφηκαν -στον 10ο γύρο- ο Τάισον δεν κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και ο διαιτητής διέκοψε την αναμέτρηση. Ο Ντάγκλας ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής, στη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία της πυγμαχίας, ενδεχομένως και του αθλητισμού.