Κάποτε ήταν πολύ απλό να παίξεις ποδόσφαιρο.
Μια αλάνα ή ακάλυπτος χώρος, μια μπάλα (ακόμα και σκισμένη με τη σαμπρέλα να κάνει το λεγόμενο «βυζί» στο πλάι), τέσσερις σχολικές τσάντες για δοκάρια και όλα ήταν έτοιμα!
Εσύ και το υπόλοιπο αναψοκοκκινισμένο τσούρμο πιτσιρικάδων ξεκινούσατε μια (ακόμη) ματσάρα που θα έληγε με τη δύση του ήλιου ή με απειλές των γειτόνων/μανάδων ότι θα σκίσουν το τόπι με κουζινομάχαιρο αν δεν μαζευτείτε επιτέλους στα σπίτια σας.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Η αλάνα που παίζατε κάποτε έχει πνιγεί στο τσιμέντο. Το να προκύψει βυζί είναι… επιθυμητή εξέλιξη και όχι μπελάς.
Και το τσούρμο των κάποτε συμπαικτών και αντιπάλων έχουν γίνει αργόσχολοι ή καταπονημένοι μαντράχαλοι!
Θέλεις-δεν θέλεις λοιπόν, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Το συμπέρασμα ότι περνάνε τα χρόνια είναι μίζερο, αλλά αληθινό. Και μια από τις πολλές υπενθυμίσεις ότι μεγαλώνεις έρχεται όταν αποφασίζεις να πας για μπάλα.
Διότι μαζί με την υπόλοιπη παρέα των 35άρηδων διαπιστώνεις πόσο έχουν αλλάξει πλέον για σας οι κανόνες της:
-Τότε ο χοντρός καθόταν πάντα τέρμα. Σήμερα είναι δύσκολο να αποφασίσουμε ποιος είναι ο πιο χοντρός.
-Τότε ο ιδιοκτήτης της μπάλας αποφάσιζε ποιοι θα παίξουν και ποιοι όχι. Σήμερα γλείφεις τα αρχ…α του κάθε παραλία και φιλάς κατουρημένες ποδιές για να τους μαζέψεις και να συμπληρώσεις ομάδα.
-Τότε δεν υπήρχε διαιτητής. Σήμερα υπάρχει και θα τον ξεχώριζες και χωρίς τη φωσφοριζέ σαλιάρα του. Είναι εκείνος με τα πιο… πρησμένα καμπανέλια στο γήπεδο από φωνές, διαμαρτυρίες και κραυγές «μας έχεις γ…ήσει ρε φίλε σήμερα».
-Τότε το ύψος του νοητού οριζόντιου δοκαριού οριζόταν από το ύψος που έφτανε όταν πηδούσε ο τερματοφύλακας. Σήμερα που έχουμε οριζόντιο δοκάρι δεν έχουμε τερματοφύλακα που να (μπορεί να) πηδάει.
-Τότε στα τρία κόρνερ δινόταν πέναλτι. Σήμερα στα τρία κόρνερ δίνεται σιωπηρή καθυστέρηση κάποιων δευτερολέπτων για να επιστρέψουν οι προωθημένοι αμυντικοί στην περιοχή τους χωρίς κίνδυνο εγκεφαλικού.
-Τότε απαγορεύονταν οι καραβολίδες. Σήμερα αποφεύγεις να τις δοκιμάσεις υπό τον φόβο μην αφήσεις κάνα γόνατο στο τερέν ή φύγει κάνας μηνίσκος προς τον αντίπαλο τερματοφύλακα.
-Τότε συμφωνούσαμε πριν την έναρξη αν παίζουμε «με τους παλιούς ή τους καινούργιους» και αν επιτρέπονταν οι σπόντες. Σήμερα δεν θέλουμε να θυμόμαστε ότι προλάβαμε την εποχή που επιτρεπόταν να πιάσει ο τερματοφύλακας την μπάλα σε γύρισμα. Και σπόντες πετάμε ο ένας στον άλλον για την αδυναμία να κοντρολάρουμε έστω και με την τρίτη.
-Τότε ο αγώνας τελείωνε μόνο όταν όλοι ήταν κουρασμένοι. Σήμερα είναι όλοι κουρασμένοι πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας.
-Τότε όποιος έκανε άστοχο σουτ, κυνηγούσε την μπάλα. Σήμερα όποιος κάνει εύστοχο σουτ κυνηγιέται από τους συμπαίκτες του για να του δώσουν συγχαρητήρια.
-Τότε σε περίπτωση ισοπαλίας ίσχυε «η φάση» ή το «όποιος το βάλει». Σήμερα σε περίπτωση ισοπαλίας συμβιβάζονται όλοι με την εύκολη (και ξεκούραστη) λύση των πέναλτι.
-Τότε σε περίπτωση που δεν είχαμε μπάλα παίζαμε με πατημένο κουτάκι αναψυκτικού ή μπύρας. Σήμερα με τα μπουκάλια μπύρας μετά τον αγώνα θα μπορούσαμε να παίξουμε μπόουλινγκ.
-Τότε άκουγες «γερμανικό» και το μυαλό σου πήγαινε στο παιχνίδι που έπρεπε να σκοράρεις χωρίς να πέσει η μπάλα κάτω. Σήμερα ακούς «γερμανικό» και θυμάσαι τα ατελείωτα σκοπέτα που βάραγες φαντάρος.
-Τότε ο τερματοφύλακας από την καύλα του έπαιζε ενίοτε μπακότερμα. Σήμερα ο τερματοφύλακας είναι η θέση-λύτρωση γι’ αυτόν που ετοιμάζεται να φτύσει τα πνευμόνια του απ’ το τσιγάρο και ψάχνει εναγωνίως να πάρει ανάσες.
-Τότε η λήξη του αγώνα σήμαινε ότι θα ακούσεις τις φωνές της έξαλλης μάνας σου επειδή βράδιασε ή μάτωσες τα γόνατά σου. Σήμερα η λήξη του αγώνα σημαίνει ότι θα ακούσεις τις φωνές της έξαλλης συζύγου σου επειδή… δεν έχει επειδή, έτσι πρέπει να γκρινιάξει για όλα!
