Γεια σας. Είμαι ο ΧΟ345580, μοντέλο νέας γενιάς, προέρχομαι από τον Πλούτωνα και έχω φιλικές διαθέσεις απέναντι στην ανθρωπότητα. Τα τελευταία 25 χρόνια που κατοικοεδρεύω στον πλανήτη σας έχω παρατηρήσει αρκετά έντονα κάτι που δεν ξέρω από που πηγάζει. Η πλειοψηφία των ανθρώπων ξυπνάει τυπικά όταν ανοίγει τα μάτια της, αλλά δεν έχει ξυπνήσει ουσιαστικά μέχρι να σκάσει η πρώτη σταγόνα καφέ στον ουρανίσκο.
Καφές. Για τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού ένας καλός φίλος. Κινείται από την απόλαυση μέχρι τον ακραιφνή εθισμό. Υπάρχει όμως και αυτό το 1/3 που δεν βρίσκεται πουθενά σε αυτή την κλίμακα. Μέρος της είμαι κι εγώ. Έχοντας περπατήσει 9167 μέρες, μπορώ να πω ότι οι μόνες φορές που δοκίμαζα ή δοκιμάζω καφέ είναι όταν με τραβάει η παρέα το καλοκαίρι σε καμία καφετέρια και παίρνουν όλοι εσπρέσο ή καπουτσίνο. Έτσι, εγώ που δεν θα είχα θέμα να πιω μπυρίτσα στις 11 το πρωί, για να μη φανώ περίεργος αναγκάζομαι να πάρω έναν φρέντο μέτριο. Η μόνη περίοδος στη ζωή μου που ήπια δύο συνεχόμενες μέρες καφέ ήταν όταν έκανα προμόσιον στις καφετιέρες της Nespresso, που πάλι ήμουν αναγκασμένος να πίνω για να πουλήσω. Και κάπου εδώ τελειώνει η όποια σχέση μου με τον καφέ.
Στα πρώτα χρόνια της δουλειάς, υπήρχαν άτομα γύρω μου που έπιναν το λιγότερο 3 καφέδες στην διάρκεια μιας 8ωρης βάρδιας. Κι άμα η μέρα γινόταν πιο ζόρικη γιατί έπρεπε να βγει ένα τεύχος λόγου χάρη, το κοντέρ έγραφε 4 και 5. Πολλές φορές μπήκα στην διαδικασία να υποθέσω ότι δεν είναι εθισμός, αλλά ένας εγκεφαλικός καταναγκασμός του τύπου «ξέρεις ο καφές κάνει αυτό κι αυτό, οπότε πρέπει να πιω για να αντέξω».
Τα πρωινά που ξυπνάω μπορώ να σου κάνω κωλοτούμπες και να τρέξω χωρίς να πω μέσα μου «ας πιω έναν καφέ να ξυπνήσω». Μπορώ να σου λέω αστεία, ο εγκέφαλος μου λειτουργεί όπως και στο υπόλοιπο της ημέρας, δηλαδή μέτρια, πιάνω κατευθείαν όσα μου λες. Στο τέλος του μήνα κοιτάζω έσοδα και έξοδα και είμαι πολύ οκ, γιατί δεν έχει χρειαστεί να δώσω (στην καλύτερη) ένα 80άρι για καφέδες. Ο μόνος Κόφι που με πορώνει είναι ο Κόφι Αμπονσά. Άντε και ο Σάββας Coffeeδης παλιότερα. Φαντάζομαι ότι αν ζούσα στη Θεσσαλονίκη θα ήμουν δακτυλοδεικτούμενος στην Αριστοτέλους και την Τσιμισκή.
Μέχρι τώρα είμαι βέβαιος ότι θα αναρωτιέσαι τι νόημα είχε όλο αυτό το κείμενο. Πιθανότατα καμία για σένα. Για μένα και όλους εκεί έξω που τα πρωινά μας δεν είναι συνώνυμα του καφέ, όλο και κάτι θα σήμαινε.