Όντας 25 χρονών δεν θα μπορούσα με τίποτα να αφηγηθώ μια ιστορία για την Αυτοκίνηση από μόνος μου. Χρειάστηκε να ρωτήσω μερικούς μεγαλύτερους που βρέθηκαν αρκετές φορές στην πιο θρυλική επωνυμία της αθηναϊκής διασκέδασης. Ξέρετε, για εμάς που μεγαλώσαμε και γνωρίσαμε την πληθώρα των κλαμπ που αλλάζουν ονόματα και χώρους δίχως κανένα δεσμό, κανένα ρομαντισμό, οι ιστορίες για την Αυτοκίνηση είναι σαν ένα γλυκό παραμύθι. Ακούμε και γοητευόμαστε. Νιώθουμε την ανάγκη να βρούμε μια χρονομηχανή και να μεταφερθούμε στο 1980. Κι ας έχει ενταχθεί ως ορισμός του κιτς αυτή η εποχή στο μυαλό μας.
Η Αυτοκίνηση είχε ως φυσικό αυτουργό τον Μάκη Σαλιάρη, πρώην οδηγό σε ράλι και μουσικό που έφτασε να παίζει ως ανώτερος δίπλα στον πρωτόβγαλτο τότε Έρικ Κλάπτον, αλλά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο ηθικός της αυτουργός. Η επιβολή διπλάσιων δασμών στα ΙΧ οδήγησε την αντιπροσωπεία του Σαλιάρη σε αδιέξοδο. Ο Μάκης βρέθηκε σε ένα turning point. Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να βρει ποιο θα ηταν το επόμενο του βήμα.
Ο Βαγγέλης Κολοκυθάς, φίλος και μέλος της αγέλης του Σαλιάρη, ήταν ο εμπνευστής της ιδέας ενός κλαμπ. Σε μια Αθήνα που δεν είχε παρά ελάχιστη ιδέα από τέτοιους τρόπους διασκέδασης, το κλαμπ δεν ήχησε με ενθουσιασμό στον Μάκη. «Εμείς δεν ξέρουμε ούτε να τηγανίσουμε πατάτες» είπε στον Βαγγέλη.
Οι όποιες ενστάσεις του κράτησαν για λιγότερο από 24 ώρες και οι δυο τους βρίσκονταν να κοιτάνε έναν χώρο στη Βούλα.
«Τότε ζούσαμε και κινητοποιούμασταν αυθόρμητα, μες στην καλή χαρά: “Ελα να φτιάξουμε ένα συγκρότημα, έλα να κατέβουμε στην πλατεία, έλα να αγοράσουμε ντραμς, να βρούμε μια καλή κιθάρα”. Παραγγέλναμε δίσκους και περιμέναμε τρεις ολόκληρους μήνες για να έρθουν, αλλά άξιζε τον κόπο. Υπήρχε ο ενθουσιασμός που κατά τη γνώμη μου υπάρχει πάντα σε κάθε γενιά, με τη διαφορά ότι η κάθε γενιά εκφράζεται διαφορετικά και σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής της» έλεγε σε μεταγενέστερη του συνέντευξη στο Βήμα Men ο Σαλιάρης.
Η Αυτοκίνηση είχε μπει στις ράγες της γέννησης και της κυριαρχίας στη νυχτερινή διασκέδαση. Θα μπορούσες να το αποκαλέσεις το πρώτο πασοκικό έργο της εποχής Αντρέα. Τον Μάρτιο του ’81 άνοιξε ένας μεγάλος χώρος που χωριζόταν σε δύο επίπεδα. Το ένα για το εστιατόριο με το εκλεκτό μενού και το άλλο ορθάδικο, το μέρος που ο κόσμος θα άφηνε την καρέκλα και το τραπέζι για να χορέψει και να πιει.
Περισσότερο να κοιτάξει τον κόσμο γύρω του και να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για το φλερτ. Να γεννήσει σωματικές περιπτύξεις, συναισθηματικές συναλλαγές και διασταυρώσεις βλεμμάτων.
Γι΄αυτό και η αρχιτεκτονική του μπαρ έγινε κατ΄επιθυμία του Μάκη σε στρογγυλή διάταξη. Σκοπός ήταν ενώνονται τα μάτια αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων και να δίνεται ένα πιο εύκολο πάτημα, σε μια εποχή που το φλερτ δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Η Αυτοκίνηση έμεινε στην ιστορία ως ένα μέρος αντίστοιχο του γηπέδου, με την έννοια ότι ο Σαλιάρης ήθελε να κατευνάσει τις κοινωνικοοικονομικές διαφορές. Δεν προσέφερε ένα μέρος για μια συγκεκριμένη ομάδα. Για μια συγκεκριμένη τσέπη. Ήθελε τον εφοπλιστή και τον πιτσιρικά που παίρνει χαρτζιλίκι από τους γονείς του, να συναγελάζονται. Να ακουμπάνε ο ένας τον άλλον και – γιατί όχι; – να ανταλλάξουν κουβέντες. Με είσοδο στις 500 δραχμές, ποσό που τότε ήταν το 1/30 του μηνιάτικου, θα περίμενε κανείς να συρρέουν εκεί μόνο βαριά πορτοφόλια. Το αντίθετο συνέβαινε. Οι πιτσιρικάδες μάζευαν το χαρτζιλίκι τους 4-5 μέρες την εβδομάδα για να το ακουμπήσουν τις άλλες δύο στην Αυτοκίνηση.
Η Αυτοκίνηση δεν μπορούσε να μένει σταθερή. Ο ιδιοκτήτης της ήταν ένας πολυμήχανος άνθρωπος, επιζητούσε συνεργάτες και ανθρώπους που να κυνηγούν διαρκώς το πρωτοπόρο, το ριψοκίνδυνο αν θέλετε. Σε εκείνη την εποχή που ο Αθηναίος βρισκόταν σε εμβρυακή κατάσταση όσον αφορά το ξεπόρτισμα, το μαγαζί εισήγαγε διαρκώς καινά δαιμόνια.
Τα Kitcherella Parties με τις εξτραβαγκάντσες της διακόσμησης (μια νταλίκα χιόνι και δύο νταλίκες από άμμο είχε απιθώσει στο μαγαζί ο Σαλιάρης σε θεματικά πάρτι) έγιναν talk of the town. Από Δευτέρα ως Κυριακή η Αυτοκίνηση γέμιζε. Οι μέρες όμως με τα ειδικά πάρτι έκαναν τζίρο αμύθητο ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα.
Κάθε βραδιά ξεκινούμε με «μουσική φαγητού» και μόλις η ώρα έφτανε 11 και κάτι, ο μετρ έδινε το σήμα για να ξεκινήσει ο κόσμος να χορεύει. Από τις κονσόλες της Αυτοκίνησης πέρασαν θρυλικοί dj’s, με πιο επιφανή την Σίλβια. Η μουσική ξέφευγε από την πιστότητα στη ντίσκο και άγγιζε κυρίως το pop/glam rock της εποχής. Φυσικά αυτό δεν ήταν αρκετό. Ας μην ξεχνάμε ότι το αθηναϊκό κοινό ήταν μαθημένο στο παλκοσένικο, στις λαϊκές φωνές. Έτσι, υπήρξαν φορές που δημιουργούνταν μια πίστα στο μαγαζί ώστε να τραγουδήσουν καλλιτέχνες όπως ο Ζαμπέτας και ο Μητροπάνος. Αυτή ήταν μια επιλογή που ο Μάκης την μετάνιωσε αργότερα.
Όλο το καλλιτεχνικό στερέωμα της Αθήνας έδωσε μπόλικες ιστορίες για κουτσομπολιό. Κάθε ένας απεκδυόταν το celebrity περίβλημα για να γίνει ίδιο με τους άσημους και απλούς ανθρώπους. Η εξέλιξη της βραδιάς για κάθε άτομο ήταν παραπλήσια: με μια παρέα έμπαινες στο μαγαζί, αλλά δεν ήταν βέβαιο ότι θα βγεις με τους ίδιους. Κάποιοι άφηναν μέχρι και το αμάξι τους στο πάρκινγκ και το έπαιρναν την επόμενη μέρα.
Καθώς τα χρόνια περνούσα, φτάνοντας στα μέσα του ’90, η Αυτοκίνηση ήρθε αντιμέτωπη με τα μπουζούκια. Ο κόσμος έμπαινε σε μια νέα εποχή. Το στυλ των 80’s έμπαινε στο χρονοντούλαπο. Τα μακριά μαλλιά, τα δερμάτινα κολάν, όλο αυτό το σουλούπι ξέμενε πίσω. Τη θέση του έπαιρνε το πουκάμισο, το κοτλέ, το κοντό μαλλί (ακόμα και στις γυναίκες) και η μεγαλομανία του Αθηναίου. Ο Μάκης Σαλιάρης είδε το «πρωτότοκο» του να γίνεται ξεπερασμένο σταδιακά. Όταν είδε το ουσιαστικό τέλος πόνεσε. Και αυτό φάνηκε στην πορεία της ψυχολογίας και της υγείας του. Για πολλά χρόνια προσπαθούσε να το επαναφέρει ως επιλογή του κοινού. Δεν τα κατάφερε.
Σήμερα, η Αυτοκίνηση θυμίζει μόνο κατ’ όνομα το τότε. Με τον Σταν να εμφανίζεται εκεί, δεν είναι ιδιαιτέρως θελκτική, ούτε έχει έστω μια ικμάδα από εκείνη την αύρα. Κι αυτά τα λέει ένας που δεν είδε ιδίοις όμμασι τι σήμαινε…
Πηγή πληροφοριών: protothema.gr, mixanitouxronou.gr