Πρόκειται -ίσως- για μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φωτογραφίες στον κόσμο. Δεν είναι δυνατό να αντικρίσεις το πλάνο και να μην «αναγνωρίσεις» ότι πρόκειται για τον άνθρωπο που πέφτει στο κενό λίγες ώρες μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους. Ακριβώς, όμως, 20 χρόνια από την τρομοκρατική ενέργεια που από πολλές απόψεις άλλαξε τον κόσμο η πραγματική ταυτότητα αυτού του τραγικού «πρωταγωνιστή» παραμένει άγνωστη παρά τα σενάρια και τις υποθέσεις που ακολούθησαν την δημοσιοποίησή της εικόνας.
Πίσω από τον φακό που σηκώθηκε για να απαθανατίσει το γεγονός βρισκόταν ο Ρίτσαρντ Ντριου ο οποίος δεν ήταν καθόλου πρωτάρης σε τέτοιες καταστάσεις. Είχε πάρει πολλά χρόνια νωρίτερα το βάπτισμα του πυρός όταν σε ηλικία μόλις 21 ετών βρέθηκε δίπλα στον Μπόμπι Κένεντι την ώρα που εκείνος γινόταν ακόμα ένα θύμα της διαβόητης «κατάρας» της γνωστής οικογένειας, πέφτοντας νεκρός από απόπειρα δολοφονίας. Ο νεαρός φωτογράφος, γεμάτος αίματα, διατήρησε την ψυχραιμία του και τράβηξε εκείνα τα πλάνα τα οποία έκαναν τους Αμερικανούς να ανατριχιάσουν.
Η μοίρα το διάλεξε έτσι ώστε από τα δικά του χέρια να προέλθει και η φωτογραφία από τους Δίδυμους Πύργους…
Εκείνες τις στιγμές όλος ο κόσμος παρακολουθούσε παγωμένος το αποκρουστικό θέαμα. Το αρχικό σοκ από την επίθεση είχε περάσει, μα όλοι ζούσαν σε καθεστώς πανικού και ανασφάλειας. Τα αεροπλάνα είχαν πετύχει τον στόχος του χωρίς κανείς να γνωρίζει τι θα ακολουθούσε. Παρακολουθούσαν την φωτιά να κατακαίει τα σπλάχνα των κτηρίων, ανθρώπους να προσπαθούν να βγουν, αστυνομικούς, πυροσβέστες και νοσοκόμους να θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές τους, ενώ την ίδια ώρα κανείς δεν γνώριζε αν υπήρχε ελπίδα για εκείνους που είχαν εγκλωβιστεί στους πάνω ορόφους. Την απάντηση την έδωσαν λίγο αργότερα κάποιοι από αυτούς που βρίσκονταν ψηλά. Όταν άρχισαν να βουτούν στο κενό, λαμβάνοντας την τελευταία απόφαση της ζωής τους. Τον τρόπο που θα πέθαιναν και προτιμώντας την πτώση από τις φλόγες.
Ο Ντριου τράβηξε πολλά πλάνα και αργότερα στο στούντιό του τα είδε. Μόνο τότε συνειδητοποίησε την ύπαρξη αυτού του πλάνου που τις επόμενες ημέρες έγινε viral και φιλοξενήθηκε σε κάθε κανάλι, σε κάθε έντυπο, σε κάθε ιστοσελίδα του κόσμου. Ήταν η προσωποποίηση της φρίκης, αλλά κανείς δεν γνώριζε την ταυτότητα αυτού του τραγικού χαρακτήρα.
Πολλοί ήταν εκείνοι οι ανεξάρτητοι ερευνητές που θέλησαν να ανακαλύψουν ποιος «κρυβόταν» σε αυτή την τόσο δυνατή εικόνα. Μάλιστα η εφημερίδα «Toronto Globe and Mail» ανέθεσε στον ρεπόρτερ Πίτερ Τσέινι αυτό το έργο και εκείνος μελέτησε τις χιλιάδες φωτογραφίες των αγνοουμένων της επίθεσης. Άλλωστε ολόκληρη η Νέα Υόρκη είχε γεμίσει με αυτοσχέδια φλάιερς με τα πρόσωπά τους, σε μια αγωνιώδη απόπειρα να μάθουν την τύχη των δικών τους ανθρώπων.
Έχοντας μεγεθύνει την φωτογραφία του «ανθρώπου που πέφτει» είχε καταλήξει στο συμπέρασμα στο ότι επρόκειτο για έναν άνδρα, μάλλον σχετικά νέο, με αρκετά σκούρο τόνο δέρματος και ίσως μούσι. Το προφίλ αλλά και τα ρούχα του οδήγησαν στην σκέψη ότι πιθανότατα να ήταν ένα μέλος του προσωπικού του εστιατορίου «Windows on the World», που βρισκόταν στην κορυφή του βόρειου πύργου, το οποίο έχασε 79 υπαλλήλους κατά την διάρκεια της επίθεσης.
Οι ομοιότητες με τον Νορμπέρτο Χερνάντεζ έμοιαζαν να είναι αρκετές. Τόσες ώστε ο Τσέινι να απευθυνθεί στην οικογένειά του για την ταυτοποίηση. Όμως ο πόνος και η απόγνωση θόλωσαν εκείνους τους ανθρώπους που έχοντας παραλάβει ό,τι είχε απομείνει από αυτόν (δηλαδή ένα χέρι και μέρος του κορμού του) δεν δέχτηκαν καν να δουν τον δημοσιογράφο και μάλλον δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για την απόφασή τους. Συνάδελφοί του πάντως που επέζησαν, επέμεναν ότι εκείνη την ημέρα φορούσε μπλε μπλουζάκι και όχι πορτοκαλί, όπως φαίνεται. Το ερώτημα επομένως παρέμενε. Ποιος ήταν ο «άνθρωπος που έπεφτε»;
Αργότερα γράφτηκαν και άλλα σενάρια και εικασίες οι οποίες ενέπλεκαν διάφορα άλλα θύματα εκείνης της τραγωδίας. Παρά τις προσπάθειες όμως ήταν αντικειμενικά δύσκολο να υπάρξει οποιαδήποτε εξέλιξη, ειδικά εκείνα τα πρώτα χρόνια μετά την επίθεση όταν ήταν ακόμη κάτι σαν ταμπού ακόμη και η αναφορά σε αυτήν.
Στην πορεία η Αμερική έμαθε να ζει με τον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος, χωρίς βέβαια ποτέ να νικήσει στον περίφημο (και μάταιο όπως αποδείχτηκε) πόλεμο κατά της τρομοκρατίας τον οποίο εξαπέλυσε η κυβέρνηση Μπους και ασπάστηκαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό οι διάδοχοί του. Δεν έμαθε ποτέ ωστόσο την ταυτότητα εκείνου του άνδρα που απαθανατίστηκε στην ύστατη πράξη ατομικής ελευθερίας που του είχε απομείνει και έμεινε στην ιστορία χάρη σε αυτή την «τραγική μέσα στη συμμετρία της» φωτογραφία, όπως την χαρακτήρισε κάποτε και ο ίδιος ο Ντριού.