Μπορεί να μην είναι ένα από τα διάσημα, τα «παραδοσιακά» τουριστικά αξιοθέατα της Γερμανίας αλλά αν βρεθείς να διανύεις με το αμάξι την χώρα δεν παίζει να μην εντυπωσιαστείς από αυτή. Ο λόγος για την Autobahn, τον διάσημο γερμανικό αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη μια άκρη της Γερμανίας με την άλλη και αποτελεί αληθινό λόγο περηφάνιας για την βιομηχανία της χώρας.
Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως σταδιακά, με την πάροδο των δεκαετίων, η Autobahn έχει φτάσει να θεωρείται ένα αληθινό πολιτιστικό μνημείο για τη Γερμανία. Η ασύλληπτη ταχύτητα που μπορεί να αναπτυχθεί σε αυτή, γεγονός που την κάνει ένα πραγματικό χρηστικό θαύμα, έχει διαμορφώσει και την διαδεδομένη αντίληψη πως αυτό το ωδικό δίκτυο είναι τόσο μπροστά που δεν έχει καν όριο ταχύτητας.
Η σκούφια αυτού του «θαύματος» κρατάει από τα χρόνια του Μεσοπολέμου, όταν το γερμανικό κράτος έβαλε στόχο να δημιουργήσει έναν μεγάλο αυτοκινητόδρομο που θα συνδέει όλα τα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα της χώρας. Η πρώτη «εκδοχή» της Autobahn, πρωτοποριακή για την εποχή της, κατασκευάστηκε το 1932 και συνέδεε την Κολωνία με την Βόννη. Πίσω από την εντυπωσιακή ανάπτυξή της ωστόσο, που εξελίχθηκε στο υπόλοιπο της δεκαετίας του ’30, υπάρχει μια «σκοτεινή» λεπτομέρεια.
Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 συνοδεύτηκε από την φιλοδοξία του να γιγαντώσει το έργο για λόγους πολιτικής υπεραξίας. Μέχρι το 1942, στα μέσα δηλαδη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το εύρος της Autobahn είχε φτάσει τα 3.800 χιλιόμετρα. Για την ναζιστική προπαγάνδα αυτή η επέκταση συνοδεύτηκε με χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας που ελαχιστοποιούσαν την ανεργία στη Γερμανία, αλλά πλέον είναι αποδεδειγμένο πως η περεταίρω κατασκευή της βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην καταναγκαστική εργασία κρατούμενων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Οι κατασκευές διακόπηκαν ελέω Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συνεχίστηκαν μεταπολεμικά και συγκεκριμένα στις αρχές της δεκαετίας του ’50, οπότε και το συγκεκριμένο δίκτυο έφτασε να αποτελείται από 13.000 χιλιόμετρα και να κατατάσσεται μεταξύ των μακρύτερων και πιο πυκνών οδικών συστημάτων στον κόσμο. Τα περισσότερα τμήματα αποτελούνται είτε από δύο είτε από τρεις είτε ακόμα και από τέσσερις λωρίδες σε κάθε κατεύθυνση, καθώς και μία μόνιμη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Πλέον, η Autobahn χρηματοδοτείται από τους φόρους των Γερμανών πολιτών και τα όλα αυτοκίνητα έχουν δωρεάν πρόσβαση με εξαίρεση τα φορτηγά που πρέπει να πληρώνουν διόδια.
Το αληθινά ενδιαφέρον με την Autobahn είναι πως έχει την δική της αστυνομική δύναμη, την Autobahnpolizei, που ασχολείται με παραβιάσεις των οχημάτων που διανύουν τον θρυλικό δρόμο. Μάλιστα, υπάρχει και μια τηλεοπτική σειρά για την εν λόγω αστυνομόα, το «Alarm fur Cobra 11», που καταπιάνεται με τη δράση μιας ομάδας Autobahnpolizei στην περιοχή του Ρήνου – Ρουρ.
Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι πιστεύουν πως στην Autobahn μπορείς να οδηγήσεις όσο γρήγορα θέλεις χωρίς, αυτό είναι μια μισή αλήθεια. Πράγματι, υπάρχουν κομμάτια του αυτοκινητόδρομου που δεν έχουν όριο ταχύτητας και δίνουν στους οδηγούς την ευκαιρία να πατήσουν όσο θέλουν το γκάζι αλλά αυτό δεν ισχύει για όλα τα κομμάτια της. Οι πολιτικές κόντρες βέβαια για το αν πρέπει να μπει όριο ταχύτητας ή όχι είναι μια διαχρονική κατάσταση στη Γερμανία καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε πως αποτελεί καταστροφή για το περιβάλλον η παραγωγή τόσων ρυπών.
Οικολογική χροιά έχει και η συζήτηση για την περεταίρω επέκταση της Autobahn: τα σχέδια υπάρχουν ήδη αλλά το γεγονός ότι απαιτείται το ξήλωμα ενός ολόκληρου δάσους έχει διαμορφώσει μια πολιτική σύγκρουση εξαιρετικά έντονη. Παρά την όποια κατάληξή της ωστόσο, η εξέχουσα θέση της Autobahn στην γερμανική ιστορία είναι κάτι παραπάνω από εξασφαλισμένη.