Από τα κομμάτια που παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου και θα τραγουδιούνται από πολλές γενιές ακόμα, το θρυλικό «Άγαλμα» παραμένει ένας μουσικός «ύμνος» ο οποίος καθιέρωσε τον μοναδικό Γιάννη Πουλόπουλο.
Πρόκειται για μια δισκογραφική δουλειά που υπέγραψαν δύο τιτάνες του ελληνικού τραγουδιού. Ο υπέροχος συνθέτης Μίμης Πλέσσας και ο εξαιρετικός στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος. Και οι δύο έχουν κατά καιρούς γράψει πραγματικά διαμάντια και ήταν επόμενο η σύμπραξή τους να δημιουργούσε ένα αποτέλεσμα που θα έμενε στην ιστορία του ελληνικού πενταγράμμου.
Αυτό συνέβη και το 1969 όταν και κυκλοφόρησε ο «Δρόμος», με 12 κομμάτια τα οποία ΟΛΑ έγιναν επιτυχίες! Ίσως είναι από τις ελάχιστες δουλειές που ήταν τόσο ποιοτικές που να «ανάγκασαν» τον κόσμο να λατρέψει όλα τα τραγούδια κι επομένως το να ξεχωρίσει ένα από αυτά κάνει το επίτευγμά του ακόμη πιο εντυπωσιακό. Στις 2 πλευρές του δίσκου βινυλίου συναντά κανείς τίτλους που δημιουργούν συνειρμούς και σε ταξιδεύουν σε εκείνη την μαγική εποχή των ελλήνων καλλιτεχνών που τα… σουξεδάκια ήταν (ευτυχώς) μια άγνωστη –ακόμη- λέξη.
Ουσιαστικά από αυτό τον δίσκο έγινε ευρύτερα γνωστός και ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο οποίος ντύνει με την φωνή του όλα τα κομμάτια, με εξαίρεση το «Δώσε μου το στόμα Σου» και το «Πρώτη φορά» με την υπέροχη Ρένα Κουμιώτη. Στο «Φραγκοκλησά» τον συνοδεύει η εκπληκτική Πόπη Αστεριάδου, ενώ μόνος του τραγουδά κάποιες διαχρονικές επιτυχίες όπως το «Γέλαγε η Μαρία», το «Μέθυσ’ απόψε το κορίτσι μου», το «Τρελλός», το «Ξημερώνει Κυριακή», το «Η Μυρσίνη βάζει τ’ άσπρα», το «Δώδεκα μαντολίνα», το «Έπεφτε βαθειά σιωπή», το «Πήρα σύννεφο δυο τόπια» και φυσικά το ένα και μοναδικό «Άγαλμα», το κομμάτι που έμελε να μείνει στην ιστορία…
Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει μια σειρά από ιδιαιτερότητες –πέρα από την επιτυχία όλων των τραγουδιών- που το καθιστούν πραγματικά ορόσημο. Πρώτα απ’ όλα χρειάστηκαν μόλις 9 ώρες και 45 λεπτά για να ηχογραφηθεί, ενώ κανένα κομμάτι εκτός από το «Ξημερώνει Κυριακή» (το οποίο είναι μια αλληγορία για την πτώση της χούντας και την λαχτάρα και την προσμονή του λαού για την επάνοδο της δημοκρατίας) και τη «Φραγκοκλησά» δεν έχει ρεφρέν! Παράλληλα πολλά από τα πρόσωπα και τις τοποθεσίες που αναφέρονται είναι υπαρκτά, όπως η Μυρσίνη, ο τρελός, προφανώς η οδός Φυλής και φυσικά το «Άγαλμα» που δημιούργησε πολλές θεωρίες για την ταυτότητά του.
Ουσιαστικά τέλος σε αυτές έδωσε ο γνωστός συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης ο οποίος μέσω του λογαριασμού του στο twitter μετέφερε μια παλαιότερη συνομιλία που είχε με τον άνθρωπο που είχε γράψει τους στίχους. Τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Και η εξήγηση που έδωσε σε κάνει πραγματικά να ακούς με διαφορετικό τρόπο την μελωδία και να αντιλαμβάνεσαι ακόμη πιο βαθιά το υπέροχο νόημά του. Όπως τονίστηκε, με τον όρο «αγάλματα» περιέγραφαν τότε τις ιερόδουλες. Τα εργαζόμενα, συνήθως ταλαιπωρημένα κορίτσια του μεροκάματου, που στέκονταν με τις ώρες στα πεζοδρόμια.
Παρά την στάση της κοινωνίας απέναντί τους και την χαμηλή εκτίμηση για τον ρόλο τους, εκείνες οι γυναίκες έχουν καρδιά και αισθήματα. Παραμένουν άνθρωποι με ευαισθησίες και στους μοναδικούς στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου αυτό αναδεικνύεται με ένα εκπληκτικό τρόπο, δίνοντάς τους τον σεβασμό που αξίζουν. Ο ίδιος ο στιχουργός και ποιητής, μάλιστα, φέρεται να είπε στον Χρήστο Χωμενίδη σε εκείνη την συζήτησή τους: «Τα τραγούδια και τα βιβλία και τα έργα τέχνης, όπως καλά ξέρεις, τα ερμηνεύει αυθεντικά ο κάθε αποδέκτης τους. Ωστόσο ναι! Η εκδοχή του αγάλματος-πόρνης με γοητεύει εμένα περισσότερο από όλες. Σίγουρα απείρως περισσότερο από την εκδοχή ενός μαρμάρου το οποίο δήθεν ζωντανεύει»…