Φεύγοντας με τους δικούς του όρους από αυτό που αποκαλούμε ζωή, ο θάνατος του Δημήτρη Λιαντίνη χαρακτηρίζεται εύκολα «αυτοκτονία». Βέβαια, ο ίδιος ο καθηγητής δίνει την απάντησή του μέσω της επιστολής που άφησε πίσω του. «Φεύγω αυτοθέλητα» λέει, επιχειρώντας να μας μυήσει σε έναν τρόπο σκέψης που ακόμα αδυνατούμε να κατανοήσουμε, όπως άλλωστε κι ένα σωρό άλλα πράγματα που σχετίζονται με αυτήν την ξεχωριστή προσωπικότητα.
Για ακριβώς 7 χρόνια το μυστήριο που περιέβαλε τον Λιαντίνη ήταν το «αν» αυτοκτόνησε. Ο όρος που χρησιμοποιείτο ευρέως ήταν «εξαφάνιση», με πολλούς να αναπτύσσουν τις δικές τους θεωρίες (συνωμοσίας ή όχι δεν έχει την παραμικρή σημασία) για το τι πραγματικά είχε συμβεί. Άλλοι τον ήθελαν να συνεχίζει την ζωή του κάπου στη Νότια Αμερική (όπως κατά καιρούς έχει ειπωθεί για ανθρώπους από τον Χίτλερ μέχρι τον… Μάκη Ψωμιάδη –λες και είναι κάποιος δημοφιλής προορισμός…) κι άλλοι έφτασαν στο σημείο να ορκίζονται ότι τον έχουν δει να… δουλεύει ταξί…
Όμως τον Ιούνιο του 2005 ο αδελφικός φίλος του και συγγενής του, Παναγιώτης Νικολακάκος αποκαλύπτει ότι ήδη από τις 18 Απριλίου 1998 του είχε εκμυστηρευθεί τις επιθυμίες του, του υπέδειξε το σημείο και του ζήτησε να κρατήσει το μυστικό για μια 7ετία. Όταν βρέθηκε η σωρός του, το ερώτημα απαντήθηκε οριστικά. Τα υπολείμματα ανθρώπινου σώματος επάνω στον Ταΰγετο ανήκαν κάποτε στον Δημήτρη Λιαντίνη, όπως ξεκαθαρίστηκε πέρα κάθε αμφιβολίας από τις πολλαπλές εξετάσεις.
Ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσαύτης κάνει λόγο για μηδενικό περιθώριο λάθους σε ό,τι αφορά στην ταυτοποίηση. Στην ουσία αυτό που βρέθηκε ήταν ένας σκελετός, με λίγα εναπομείναντα μαλακά μόρια, τα οποία διασώθηκαν εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούσαν στο βουνό. Η σωρός εξετάστηκε ενδελεχώς ανθρωπολογικά από εξειδικευμένο καθηγητή, ενώ σε συνεργασία με την προσωπική οδοντίατρό, επιστήμονες της Οδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, προέκυψε το πλήρες οδοντόγραμμα. Επιπλέον, τις τελευταίες ενστάσεις σχετικά με την ταυτότητα, τις έλυσε η ανάλυση dna. Μετά από όλα αυτά, ο ιατροδικαστής ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι τα υπολείμματα που βρέθηκαν στον Ταΰγετο ήταν του Λιαντίνη.
Και το ερώτημα που έρχεται αβίαστα πλέον είναι το «πώς». Ποιον τρόπο δηλαδή επέλεξε ο ίδιος ο στοχαστής να αφήσει το σώμα που του έδωσε η φύση και να επιστρέψει στο τίποτα από το οποίο προήλθε. Στον σκελετό δεν υπήρξε κανένα σημάδι που να μαρτυρά χρήση βίας. Τα κόκκαλα βρέθηκαν άθικτα. Ο Λιαντίνης δεν αυτοτραυματίστηκε (με κάποιο πυροβόλο όπλο ενδεχομένως) που θα άφησε πίσω του θρυμματισμένα οστά, ενώ η στάση του σώματος δεν συνάδει με κάποια άλλη μέθοδο αυτοκτονίας, όπως για παράδειγμα ο απαγχονισμός. Έχοντας αποκλείσει τα παραπάνω, τι μένει;
Μπορεί ο θάνατος να επήλθε από κάποια ουσία που αυτοθέλητα εισήγαγε στον οργανισμό του ο Λιαντίνης. Ο προϊστάμενος της ιατροδικαστικής υπηρεσίας Αθηνών έρχεται να ξεκαθαρίσει για άλλη μία φορά τον μύθο από την πραγματικότητα. Όπως λέει ήταν δυνατή η τοξικολογική εξέταση αφού εκτός των οστών, ο Ταΰγετος που τόσο φιλόξενα δέχθηκε τον Λιαντίνη, φρόντισε λόγω των ειδικών κλιματολογικών συνθηκών να μείνει έστω και λίγο βιολογικό υλικό. Αυτό στη συνέχεια πέρασε από ειδική επεξεργασία ώστε να είναι δυνατός ο τοξικολογικός έλεγχός του ο οποίος αποδείχθηκε αρνητικός… «Αιτία θανάτου δεν μπορεί να προσδιοριστεί», καταλήγει, δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι ακόμη κι αυτή η απουσία πληροφορίας ήταν απλά ένα κομμάτι του τελετουργικού «φευγιού» του ανθρώπου που επέλεξε να πάρει μαζί του.