Ταυτισμένη με τον πόνο και τις δυσκολίες του λαού, ειδικά των ξενιτεμένων, η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη παραμένει για πολλούς η κορυφαία όλων των εποχών στην Ελλάδα. Ο ίδιος κατά καιρούς είπε και κομμάτια ελαφρώς διαφορετικού στυλ, αλλά ακόμη κι έτσι παρέμεινε πιστός στο γνήσιο λαϊκό τραγούδι, αποφεύγοντας για πολύ συγκεκριμένους λόγους ορισμένα άλλα είδη.
Ήταν τεράστια και πηγαία η αγάπη του για τα λεγόμενα βαριά λαϊκά. Πολύ συχνά του γίνονταν προτάσεις να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, όμως εκείνος δεν μπορούσε να υπηρετήσει κάτι στο οποίο δεν πίστευε. Και όταν τον ρωτούσαν για τις επιλογές του, είχε και έτοιμη την απάντηση, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μέσα του. «Τραγουδάνε χίλιοι τόσοι τραγουδισταί εύθυμα τραγούδια. Είναι βέβαια πονεμένα τα τραγούδια μου, δεν λέω, αλλά αυτό είναι το είδος μου. Δεν μπορώ να πω χαρούμενο τραγούδι, είναι η δομή μου τέτοια» θα πει στον δημοσιογράφο Δημήτρη Γκιώνη το 1988μ μιλώντας στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία».
Τότε ο Καζαντζίδης ήταν 57 ετών, σε πολύ καλή δημιουργικά ηλικία, αλλά και σε εποχή που βρισκόταν σε μεγάλη διαμάχη με τον Μίνωα Μάτσα της γνωστής δισκογραφικής εταιρείας. Ήταν μία από τις πολλές φορές που ο μεγάλος Στέλιος του ελληνικού τραγουδιού έβραζε κατά δικαίων και αδίκων, θεωρώντας ότι άνθρωποι με τους οποίους είχε συνδεθεί στο παρελθόν δεν του είχαν φερθεί σωστά.
Και η αλήθεια είναι ότι συχνά μιλούσε με ένα παράπονο υπερβολικό ίσως και αυτό το γεγονός τον οδηγούσε μέχρι και σε πολύ ακραίους χαρακτηρισμούς, αφού άφηνε το συναίσθημα να τον κυριέψει, θολώνοντας ενδεχομένως και την κρίση του. Ωστόσο το μένος του για τις δισκογραφικές εταιρείες ήταν έντονο και είχε θεριέψει εξαιτίας της αδικίας που υπήρχε με τις ισόβιες συμβάσεις που καταργήθηκαν μόλις το 1986. Τότε ήταν που ο δίσκος του «Στον δρόμο της Επιστροφής» έφτασε να ξεπεράσει τις 400.000 αντίτυπα μόνο στην ελληνική αγορά και στη συνέχεια ακολουθεί το ιστορικό άλμπουμ «Ελεύθερος» για λογαριασμό της Polygram.
Τότε στην πραγματικότητα ο Καζαντδίδης είχε την άνεση να πει ότι στυλ τραγουδιού επιθυμούσε, χωρίς να τον υποχρεώνει κανείς να ακολουθήσει εντολές. Ωστόσο παρά τις πιέσεις που κατά καιρούς δέχτηκε, υπήρχε ένα είδος που το απέφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ποιο ήταν αυτό; Το ρεμπέτικο, για το οποίο ο Στέλιος είχε μια άποψη που δεν την άλλαξε ποτέ.
Στην ίδια συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» εξήγησε και τους λόγους για αυτήν την απέχθεια, τονίζοντας πως το θεωρούσε είδος «μπερδεμένο με χασίσια, φυλακές και μαχαιρώματα», όπως χαρακτηριστικά έλεγε, «βγαλμένο μέσα από τα καταγώγια». Επιπλέον πίστευε βαθιά μέσα του ότι το γνήσιο λαϊκό τραγούδι ήταν αυτό που μιλούσε για τα προβλήματα του απλού ανθρώπου και το παρομοίαζε με πάναγνό νερό, κρυστάλλινο, που βγαίνει από πηγή!