Ξέρεις τι είναι το peek-a-boo; Πιθανώς να γνωρίζεις το παιδικό παιχνίδι, όπου κάποιος βάζει τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπό του για να το κρύψει. Αν όχι, σκέψου την πραγματική πυγμαχία.
Ο μαχητής σηκώνει τα δύο γάντια ψηλά μπροστά στο πρόσωπό του, καλύπτοντας μέχρι και την αρχή της μύτης, με σκοπό να ρίχνει πιο εύκολα χτυπήματα όπως jabs και hooks.
Παράλληλα πραγματοποιείται η συνεχής κίνηση του κορμού πάνω από τη μέση, ώστε το κεφάλι να μην βρίσκεται ποτέ στην ίδια θέση για παραπάνω από μια στιγμές. Χρειάζεται δηλαδή ταχύτητα, ευελιξία, συγκέντρωση, ρυθμό…
Κι αφού έγιναν οι συστάσεις, τοποθετώντας τα παραπάνω στο μυαλό σου, φαντάσου να μπαίνει στο ρινγκ ο Μάικ Τάισον. Όχι, δεν ήταν μόνο μετρ της επίθεσης. Κι ας έχει συνδέσει το κοινό με τα βαριά του χέρια.
Ήταν εξαιρετικός στο peek-a-boo, εξ ου και η σχετική αναφορά στην εισαγωγή του αφιερώματος. Του το έμαθε ο δάσκαλός του, ο αείμνηστος Κας Ντ’Αμάτο. Αυτός ο συνδυασμός άμυνας και χτυπημάτων τον έκανε ασυναγώνιστο.
Αξίζει να αναφερθεί ένα απόσπασμα της φιλοσοφίας του Αμερικανοϊταλού που «έφυγε» από τη ζωή τον Νοέμβριο του 1985.
«Όταν μπορείς να χτυπάς τον αντίπαλο σου ενώ αυτός δεν μπορεί να σε χτυπήσει, τότε είσαι μαχητής. Αυτή είναι η επιστήμη της πυγμαχίας. Η πυγμαχία είναι διασκέδαση, άρα για να πετύχεις, πρέπει όχι απλά να νικάς, αλλά να νικάς με εντυπωσιακό τρόπο. Πρέπει να ρίχνεις γροθιές με κακές προθέσεις». Σου θυμίζει κάποιον;
Ο Ντ’Αμάτο είχε ως προτεραιότητα τη συνεχόμενη κίνηση και τη μετακίνηση του κεφαλιού σε διαφορετική θέση, προκειμένου να μπερδεύεται ο αντίπαλος και να βγαίνουν κόντρα χτυπήματα.
Σκοπός του ήταν ο πυγμάχος να αποφύγει τα χτυπήματα του αντιπάλου, χωρίς να απομακρυνθεί, ώστε να βγάλει αμέσως την κόντρα.
Ειδικά όταν η κίνηση γινόταν προς το πλάι, η επαναφορά του σώματος πρόσθετε και περισσότερη δύναμη στη γροθιά.
Η «μαγιά» για όλα αυτά ήταν η ασύλληπτη δύναμη του Τάισον. Ως έφηβος σήκωνε ήδη 90 κιλά στον πάγκο, ωστόσο δούλευε και πολύ. Επί 30-35 ημέρες πριν από τους αγώνες, έκανε προπόνηση 50-60 ωρών ανά εβδομάδα και ξεκουραζόταν μόνο την Κυριακή. Κατά την προετοιμασία, έχανε περίπου 10 κιλά.
Ο Αμερικανοϊταλός μέντορας έβλεπε ότι ο ταλαντούχος νέος είναι και δουλευταράς. Ο ιδανικός συνδυασμός. Τον έβαζε να ξεσπάει σε έναν σάκο 130 κιλών. Το βάρος ήταν εξωπραγματικό, αλλά τα χέρια του μετατράπηκαν σε… δυναμίτες.
Με τον θάνατο της μητέρας του Τάισον, ο Ντ’Αμάτο τον υιοθέτησε. Έγινε για εκείνον κάτι παραπάνω από προπονητής. Σ’ εκείνον θέλησε να μπολιάσει τη στάση peek-a-boo, με τα χέρια ψηλά στο πρόσωπο και τους αγκώνες σφιχτούς στα πλευρά. Μην ρωτάς τι σημαίνει στα ελληνικά. Μπορείς, όμως, να συνδέσεις το boo με τον “Iron Mike”. Χωρίς ιδιαίτερη φαντασία εδώ που τα λέμε…
Για την ιστορία θα πρέπει να γνωρίζεις ότι ο πρώτος πυγμάχος που το χρησιμοποίησε αποδοτικά ήταν ο δις παγκόσμιος πρωταθλητής και χρυσός ολυμπιονίκης Φλόιντ Πάτερσον.
Την ίδια εποχή το εφάρμοσε και ο Χοσέ Τόρες, κατακτητής παγκοσμίου τίτλου, ασημένιου ολυμπιακού μεταλλίου κ.λπ., αργότερα ο Ντ’Αμάτο το έμαθε στον Κέβιν Ρούνεϊ κ.ο.κ.
Παρεμπιπτόντως, ο Τάισον μετρούσε 35 νίκες με 35 ΚΟ μέχρι το 1988, όταν λύθηκε η συνεργασία του με τον Ρούνεϊ, ο οποίος στο μεταξύ είχε γίνει προπονητής του.
Ο “Iron Mike” ήταν ο τελευταίος μαχητής που εφάρμοσε ολοκληρωτικά το peek-a-boo και ίσως να μην υπάρξει άλλος. Η συνέχεια είναι γνωστή. Και σίγουρα όχι ένδοξη.
Ο Τάισον έμπλεξε με τον διαβόητο μάνατζερ-promoter Ντον Κινγκ, ο οποίος δεν τον κοίταζε στα μάτια, αλλά στην τσέπη. Καμία προστασία, κανένα πνεύμα ειλικρινούς συνεργασίας. Οι καταχρήσεις, οι επιθέσεις, τα μπλεξίματα με τον νόμο, τα ψυχολογικά προβλήματα…
Πλέον το peek-a-boo δεν του χάριζε προστασία. Είχε μετατραπεί στον “Baddest Man on the Planet”. Επί της ουσίας όχι μόνο για τις απαράμιλλες δυνατότητές του στο ρινγκ.