Η 62η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ πραγματοποιήθηκε στις 26 Μαρτίου 1990, με το υπέροχο φιλμ «Ο σοφέρ της κυρίας Ντέιζι» να ξεχωρίζει με 4 χρυσά αγαλματίδια, αλλά και σπουδαίες ταινίες όπως το «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» ή το «Αριστερό μου πόδι» να ξεχωρίζουν. Εκείνη η βραδιά πάντως θα μπορούσε να έχει και ελληνικό χρώμα εάν ένας από τους πιο γνωστούς μουσικοσυνθέτες της χώρας είχε κάνει δεκτή την πρόταση της Ακαδημίας για την δική του υποψηφιότητα.
Πρόκειται για τον Γιώργο Χατζηνάσιο ο οποίος είχε γράψει κάποια ορχηστρικά κομμάτια για την ταινία «Shirley Valentine», την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου θεατρικού έργου που περιέγραφε την εσωτερική αναζήτηση μιας μεσήλικης βρετανίδας η οποία αφήνει το Λίβερπουλ και καταλήγει στην Μύκονο όπου ερωτεύεται τον ιδιοκτήτη μιας ταβέρνας.
Εκείνο το βράδυ η πρωταγωνίστρια, Πολίν Κόλινς ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου (κέρδισε τελικά η Τζέσικα Τάντι ως κυρία Ντέιζι), ενώ το φιλμ είχε και μια δεύτερη διάκριση με την υποψηφιότητα Καλύτερου Τραγουδιού για το κομμάτι «The girl who used to be me», με το «Under the sea» να βγαίνει τελικά νικητής. Εκεί θα μπορούσε να βρίσκεται και ο Γιώργος Χατζηνάσιος ο οποίος υπέγραφε τις συνθέσεις, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο «ελληνικό» μουσικό μέρος του φιλμ.
Ο ίδιος ο συνθέτης μίλησε πριν μερικά χρόνια για αυτό ως καλεσμένος του Νίκου Χατζηνικολάου και εξήγησε: «Ήταν η στιγμή που η πρωταγωνίστρια από την Αγγλία πήγαινε στη Μύκονο να εγκατασταθεί και υπήρχε ένα μοτίβο. Το οποίο ήταν λίγο φολκλόρ και θύμιζε αυτά που βάζουμε πάντοτε προκειμένου ο κόσμος διεθνώς να καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μπουζούκια», ενώ αποκάλυψε και την πρόσκληση που έλαβε από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Παράλληλα αναφέρθηκε και στους λόγους που τον οδήγησαν να απορρίψει αυτή την τιμητική πρόταση χωρίς δεύτερες σκέψεις. Άλλοι στην θέση του δεν θα το είχαν κάνει, ενώ αξίζει να αναφερθεί και η αντίδραση της Αλίκης Βουγιουκλάκη που όπως αποκάλυψε ο ίδιος, γύρισε και του είπε: «Ρε Γιώργο, είσαι βλαξ; Εγώ να είχα τέτοια ευκαιρία, θα μίλαγε έναν μήνα όλη η Ελλάδα», όταν έμαθε την απάντησή του!
Κοιτώντας πίσω είναι αλήθεια πως ο Χατζηνάσιος έκανε δεύτερες σκέψεις, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα μετά από ένα τέτοιο κολοσσιαίο δίλημμα. «Αρνήθηκα, δεν ξέρω αν έκανα καλά τελικά», είπε κατά την διάρκεια της ίδιας συνέντευξης και στη συνέχεια έδωσε περισσότερες εξηγήσεις για αυτήν την απρόσμενη κίνησή του.
Μόλις 8 χρόνια νωρίτερα στη θέση του είχε βρεθεί ο σπουδαίος Βαγγέλης Παπαθανασίου με το επικό σάουντρακ για το φιλμ «Οι δρόμοι της φωτιάς», κερδίζοντας φυσικά το Όσκαρ το 1982. Ο Χατζηνάσιος γνώριζε πολύ καλά μέσα του ότι στην δική του περίπτωση τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είχε γράψει φολκλόρ μουσική, χαρακτηριστική μεν, αλλά στα δικά του αυτιά τυποποιημένη και απλή, μακριά –παραδείγματος χάριν- από το αντίστοιχο μουσικό θέμα του Ζορμπά που είχε συνθέσει ο Μίκης Θεοδωράκης. Αξιολόγησε, λοιπόν, ενδεχομένως σκληρά την δική του δουλειά και έφτασε στο σημείο να πει εκείνο το όχι.
«Ξέροντας τι σημαίνει να παίρνεις Οσκαρ για τη μουσική, το σάουντρακ δηλαδή. Όταν ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είχε πάρει πριν από λίγα χρόνια ένα Όσκαρ με μια φοβερή μουσική, να πάω εγώ με τέτοιο τσουρούτικο πράγμα; Και το απέρριψα» είπε χαρακτηριστικά κλείνοντας την συζήτηση για το παρελθόν.