Αν και έχει περάσει μισός αιώνας από τότε, αλλά ο 85χρονος σήμερα Ρότζερ Μάλινσον ακόμα ταράζεται όταν αναφέρεται στον εφιάλτη που έζησε το μακρινό 1973. Και με αφορμή το περιστατικό με το χαμένο υποβρύχιο στον Βόρειο Ατλαντικό ανασύρει από την μνήμη του την δική του απίστευτη διάσωση, κόντρα σε όλες τις πιθανότητες.
Για να καταλάβουμε καλύτερα πόσο κοντά έφτασε στον θάνατο, αρκεί να αναλογιστούμε ότι όταν τελικά διασώθηκε, οι δείκτες παροχής οξυγόνου μέσα στο βαθυσκάφος που βρισκόταν εγκλωβισμένος, έδειχναν ότι απέμεναν μόλις 12 λεπτά ακόμα…
Είχαν προηγηθεί 84 ολόκληρες εφιαλτικές ώρες παραμονής εκεί, σε βάθος 1.575 μέτρων στα ανοικτά των ακτών της Ιρλανδίας σε ένα υποβρύχιο μήκους 6 μέτρων και πλάτους 2,5 μέτρων. Δίπλα του όλη αυτή την ώρα βρισκόταν ο –τότε- 28χρονος Ρότζερ Τσάπμαν, ο οποίος δεν είναι πια στην ζωή. Οι δυο τους είχαν σταλεί εκεί προκειμένου να τοποθετήσουν ένα υπερατλαντικό τηλεφωνικό καλώδιο περίπου 150 μίλια από την πόλη του Κορκ στον άγριο –συνήθως- Ατλαντικό Ωκεανό.
Χωρίς τίποτα να τους έχει προϊδεάσει για αυτό, ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι η καταπακτή του μηχανοστασίου του βαθυσκάφους «Pisces III» άνοιξε, από λάθος –όπως αποδείχτηκε- του πλοίου που βρισκόταν στην επιφάνεια. Το αυτόνομο τμήμα γέμισε από την βίαιη εισροή σχεδόν ενός τόνου νερού, γεγονός που οδήγησε το μικρό υποβρύχιο σε μια… ελεύθερη πτώση προς την άβυσσο καθώς από το βάρος έσπασαν τα σκοινιά πρόσδεσης.
Ο ίδιος είχε περιγράψει στο BBC περίπου πριν μια δεκαετία αυτό που ακολούθησε… «Ήταν πολύ τρομακτικό… Πέρασαν περίπου 30 δευτερόλεπτα μέχρι να χτυπήσουμε στον πυθμένα. Απενεργοποιήσαμε τον μετρητή βάθους στα 500 πόδια καθώς θα μπορούσε να είχε σκάσει και πήραμε μαξιλάρια και κουλουριαστήκαμε για να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε τραυματισμούς. Καταφέραμε να βρούμε λευκό πανί για να το βάλουμε στο στόμα μας, ώστε να μην δαγκώσουμε τις γλώσσες μας», είχε πει χαρακτηριστικά.
Αυτή η ετοιμότητα που επέδειξαν τους έσωσε σε πρώτη φάση την ζωή, όμως υα δύσκολα για τους δύο άνδρες μόλις είχαν ξεκινήσει. Πλέον δεν έμεναν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν οι ίδιοι και ουσιαστικά έμειναν στο έλεος του Θεού αλλά και των σωστικών συνεργείων.
Ευτυχώς ήταν δυνατή ακόμη η επικοινωνία με την επιφάνεια κι έτσι ενημέρωσαν ότι ήταν ακόμη ζωντανοί και προετοιμάστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να εξαντλήσουν κάθε πιθανότητα διάσωσης. Βλέποντας το διαθέσιμο οξυγόνο να μειώνεται δραματικά λεπτό προς λεπτό, αντιλήφθηκαν γρήγορα ότι δεν θα έπρεπε να κάνουν καμία περιττή κίνηση. «Δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου, απλά πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου και το σφίγγαμε για να δείξουμε ότι είμαστε καλά. Φροντίζαμε ο ένας για τον άλλον και νομίζω ότι αυτό ήταν ένα σημαντικό, πολύ σημαντικό, στοιχείο διάσωσης μας», είχε δηλώσει ο συγχωρεμένος πια Μάλινσον στο BBC.
Σταμάτησαν να μιλάνε και επικοινωνούσαν μεταξύ τους μόνο με σήματα και χειρονομίες. Άλλωστε δεν είχαν και πολλά πράγματα να πουν, εκτός ενδεχομένως από τις προσευχές που έκαναν σιωπηλά. Στο «Pisces III» υπήρχε μια λεμονάδα κι ένα σάντουιτς, αλλά απέφυγαν να τα καταναλώσουν και παρέμειναν νηστικοί ενώ οι ώρες αλλά και οι μέρες –όπως αποδείχτηκε- περνούσαν, δίχως να γνωρίζουν τι συνέβαινε την ίδια ώρα στην επιφάνεια.
Η αλήθεια είναι ότι οι Αρχές κατέβαλλαν τεράστιες προσπάθειες να τους προσεγγίσουν, αλλά όταν ένα βαθυσκάφος βρίσκεται στα 1.575 μέτρα τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα.
Χρειάστηκε να περάσουν παραπάνω από 3 ημέρες για να αντιληφθούν ότι τους πλησίασε η βοήθεια που περίμεναν με λαχτάρα και προσμονή. Τελικά το υποβρύχιο διάσωσης κατάφερε να συνδέσει ένα ειδικά σχεδιασμένο γάντζο και ένα σχοινί ρυμούλκησης στο «Pisces III» ώστε να το ανασύρει ενώ η μάχη ενάντια στον χρόνο συνεχίστηκε και στην επιφάνεια όπου πέρασαν ακόμη 30 αγωνιώδη λεπτά για να καταφέρουν τα σωστικά συνεργεία να ανοίξουν την καταπακτή.
Όταν αυτό συνέβη οι δείκτες παροχής οξυγόνου πλησίαζαν στο απόλυτο μηδέν που θα σήμαινε θάνατο. Για την ακρίβεια, είχαν απομείνει μόλις 12 λεπτά διαθέσιμα… Έχοντας όλα τα παραπάνω κατά νου κι ενθυμούμενος την δική του δραματική διάσωση, ο Μάλινσον μιλώντας στο «Sky News» εξέφρασε την απαισιοδοξία του για την τύχη των επιβαινόντων του «Titan» και κανείς μάλλον δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για πεσιμισμό μετά την περιπέτεια που βίωσε…