Αν φοβάσαι το αεροπλάνο, τότε με τίποτα δεν θα έμπαινες σε αυτό το αεροπλάνο-βανάκι. Αν σε τρομάζουν τα κενά αέρος ή σκέφτεσαι τις πτήσεις που κατέληξαν σε τραγωδία, τότε σίγουρα θα σε πιάσει κρίση πανικού μέσα σε ένα αεροπλάνο-μπαούλο.
Είναι σχεδόν θρυλικό μοντέλο. Βασικά όχι σχεδόν, είναι θρυλικό. Όχι τόσο γιατί μνημονεύεται πολύ, αφού μόνον οι εργαζόμενοι σε αεροσκάφη το ξέρουν τόσο καλά και όσοι τα χρησιμοποίησαν για να ταξιδέψουν, έχουν λιγοστέψει πια.
Αλλά γιατί πρόκειται για μια από τις δύσκολες πίστες που καλείται να περάσει ένας πιλότος και να αποδείξει ότι μπορεί να έχει στα χέρια του τις ζωές 150, 200 και 300 ανθρώπων που επιβαίνουν σε μια πτήση.
Ένας από τους λόγους που η Ολυμπιακή Αεροπορία έγραψε τεράστια ιστορία στους αιθέρες παγκοσμίως, είναι και αυτά τα μικρά αεροσκάφη, τα λεγόμενα «μπαούλα» ή αλλιώς βανάκια των αιθέρων.
Χρησιμοποιούνταν για μικρές αποστάσεις και συνήθως για κατεπείγουσες περιπτώσεις. Η ιδιαιτερότητά τους είναι πως δεν διαθέτουν τα μηχανικά συστήματα υποστήριξης που διευκολύνουν το έργο του πιλότου και κάνουν πιο ξεκούραστη και με λιγότερο άγχος την διαδικασία της πτήσης.
Σε αυτά τα μπάουλα δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος, δεν υπάρχει ραντάρ, απουσιάζουν εξελιγμένα ραδιοβοηθήματα, λειτουργούν ασυμπίεστα, όπως μας ενημερώνει η σελίδα πρώην εργαζομένων της ΟΑ που μοιράζονται ιστορίες, φωτογραφίες και εμπειρίες στο γκρουπ τους στο Facebook.
Τα Short SC-7 Skyvan 3-400 μπήκαν στον στόλο της Ολυμπιακός κάπου στις αρχές των 80s, όταν αγοράστηκαν από την Ιρλανδία και κλήθηκαν να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα δρομολόγια προς Μύκονο, Σαντορίνη, Σκιάθο, Μήλο, ακόμα και Κάρπαθο, που τότε οι αεροδιάδρομοι τους δε μπορούσαν με τίποτα να υποστηρίξουν αεροσκάφη κανονικού μεγέθους.
Η χωρητικότητα τους ήταν για 12 άτομα εκτός του πιλότου και του πληρώματος και επειδή σε αυτά έπαιζε μεγάλη σημασία το βάρος, το πλήρωμα καλείτο να τοποθετήσει τους επιβάτες ανάλογα με το βάρος τους για να υπάρχει ισορροπία και να μην μπατάρει προς τη μία ή την άλλη πλευρά.
Τα συγκεκριμένα αεροσκάφη-μπαούλα αποτελούσαν και τα αποδεικτικά στοιχεία ενός ικανού πιλότου. Όποιος μπορούσε να τα καταφέρει με ένα τέτοιο, μπορούσε να κάνει τα πάντα στους αιθέρες. Μέχρι τα μέσα των 80s, όταν και αποσύρθηκαν, τα Skyvan είχαν εκπαιδεύσει στο ανώτατο επίπεδο τους πιλότους της Ολυμπιακής.
Σε ένα πιο τεχνικό κομμάτι, το μόνο κομμάτι διευκόλυνσης που είχαν, πάλι σύμφωνα με όσα γράφουν ειδικοί στο γκρουπ της Ολυμπιακής, είναι ότι σε αποστάσεις 20-25 μιλίων, που συνήθως διήνυε, η πτήση ήταν VFR, που θεωρείται σχετικά πιο απλή.
Η πτήση VFR είναι όταν ο πιλότος ακολουθεί μια πορεία εξ όψεως, το οποίο βέβαια δε μπορούσε να συμβεί σε καιρικές συνθήκες που επηρέαζαν την ορατότητα. Ο πιλότος καλείται σε τέτοια πτήση να διατηρεί συγκεκριμένη απόσταση από τα σύννεφα για να μην επηρεάζουν την ορατότητα της διαδρομής, ενώ θα πρέπει να έχει και οπτική επαφή με το έδαφος.
Σε τέτοιες πτήσεις ο πιλότος πρέπει να μένει πάνω από τα 1000 πόδια όταν περνά από κατοικημένες περιοχές και στα 500 πόδια plus όταν περνά από μη κατοικημένες περιοχές. (Τσέκαρε περισσότερα εδώ)
Τα Short Skyvan αντικαταστάθηκαν στα τέλη των 80s από πιο εξελιγμένες εκδοχές τους, τα Shorts 330-200, που κι αυτά δεν ήταν παίξε-γέλασε. Ήθελαν πιλότους μάγκες που να είναι παραπάνω από απλώς ικανοί στους αιθέρες.
Πάντως, τα Skyvan είχαν την τιμητική τους στην ταινία Summer Lovers που κυκλοφόρησε το 1982 και έδειχνε ένα ζευγάρι Αμερικανών τουριστών να ταξιδεύει στα ελληνικά νησιά, με πρωταγωνιστές την Ντάριλ Χάνα και τον Πίτερ Γκάλαχερ.
* Πηγή φωτογραφιών: Facebook/Olympic Airlines-Airways