Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του 1983 όταν μια αθώα πλάκα μεταξύ φίλων για τις ομάδες τις οποίες υποστήριζαν έγινε η αφορμή για το πρώτο επεισόδιο οπαδικής βίας, με θύμα έναν ποδηλάτη που «τόλμησε» να αναφερθεί στην ήττα του Άρη από τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα…
Το τέλος εκείνης της σεζόν βρήκε τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή, για πρώτη φορά επί ημερών Γιώργου Βαρδινογιάννη και το πρώτο, επίσης, στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, βάζοντας με αυτόν τον τρόπο τέλος σε μια «άνυδρη» περίοδο διάρκειας 7 ετών.
Το τριφύλλι είχε μπει πολύ δυναμικά στην κούρσα του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής, «σκορπίζοντας» τον Άρη στην πρεμιέρα με το ευρύ 5-1. Όπως ήταν λογικό, αυτό το αποτέλεσμα έφερε ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών του, δίνοντας παράλληλα την αφορμή για πειράγματα στους φίλους των κίτρινων.
Όπως, δηλαδή, συνέβη με τον Αριστείδη Δημητριάδη…
Σε ηλικία μόλις 18 ετών –τότε- ο Αριστείδης ή Άρης όπως τον φώναζαν, ήταν ένα παιδί γεμάτο ζωή και αγάπη για τα σπορ, αφού και ο ίδιος ήταν αθλητής της ποδηλασίας, συμμετέχοντας σε αγώνες ως μέλος συλλόγων όπως του Α.Σ. ΠΕΡΑ και της ΕΠΣΒΕ. Εκείνη την μοιραία –όπως αποδείχθηκε- ημέρα μάλιστα είχε λάβει μέρος σε έναν από αυτούς και στη συνέχεια, αφού αναπαύθηκε σπίτι του, βγήκε με άλλους δύο φίλους του για μια βόλτα στην Θεσσαλονίκη.
Σχεδόν αναπόφευκτα η συζήτηση μεταξύ των νεαρών περιστράφηκε γύρω από το ποδόσφαιρο και –φυσικά- την μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού επί του Άρη στην πρεμιέρα. Ένα αστείο, μια απλή πλάκα, ωστόσο ήταν αρκετή για να φέρει την καταστροφή, για τον ποδηλάτη που ο ίδιος ως φίλαθλος του ΠΑΟΚ είχε τα κέφια του μετά την επικράτηση του δικεφάλου του βορρά με 3-2 στην έδρα του Απόλλωνα Πόντου (τότε Καλαμαριάς).
Τρεις άλλοι διερχόμενοι άκουσαν τυχαία τα λόγια που βγήκαν από το στόμα του ποδηλάτη και θεώρησαν υπέρτατη προσβολή την «ειρωνεία» κατά της ομάδας που υποστήριζαν. Δίχως πολλά-πολλά, επιτέθηκαν (αρχικά λεκτικά) στα τρία παιδιά και ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα η κατάσταση ξέφυγε εντελώς. Ο Αριστείδης ήταν εκείνος που άρχισε να δέχεται χτυπήματα από τους αλλόφρονες οπαδούς, την ώρα που οι φίλοι του προσπάθησαν να προστατευτούν αλλά και να προστατεύσουν (χωρίς επιτυχία) τον 18χρονο.
Τα πάντα είχαν τελειώσει μέσα σε ελάχιστα λεπτά, με τους τρεις θύτες να σπεύδουν να εξαφανιστούν και να αφήνουν πίσω τους τον αιμόφυρτο Αριστείδη ο οποίος είχε ήδη χάσει τις αισθήσεις τους και –δυστυχώς- μερικές ημέρες αργότερα θα έχανε και την ζωή του.
Ο νεαρός διακομίσθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ και εισήχθη εσπευσμένα σε θάλαμο εντατικής θεραπείας καθώς οι γιατροί που τον εξέτασαν διαπίστωσαν βαρύτατες κακώσεις και εκτεταμένη αιμορραγία στην περιοχή του στελέχους και στο κοιλιακό τμήμα του νωτιαίου μυελού. Οι εκτιμήσεις έτσι κι αλλιώς ήταν ζοφερές. Ακόμη κι αν τα κατάφερνε, οι βλάβες στον εγκέφαλό του θα ήταν ανεπανόρθωτες… Παρά τις προσπάθειές τους, ωστόσο, στις 9 Σεπτεμβρίου, δηλαδή μετά από μάχη που διήρκησε 110 ώρες, ο Αριστείδης Δημητριάδης άφηνε την τελευταία πνοή του και γινόταν το πρώτο καταγεγραμμένο θύμα τυφλής οπαδικής βίας, δηλαδή ενός φαινομένου που τα χρόνια που ακολούθησαν μετατράπηκε στο τέρας που κατατρώει ακόμα τον αθλητισμό σε επίπεδο συλλόγων.
Μετά από συντονισμένη έρευνα και αξιοποιώντας τις πληροφορίες και τις μαρτυρίες με περιγραφές, η αστυνομία έφτασε στα ίχνη των δραστών οι οποίοι ήταν αδέλφια, με δύο εξ αυτών να αποδεικνύεται ότι ήταν ήδη σεσημασμένοι. Ο ένας είχε τραυματίσει σοβαρά έναν στρατιώτη στην οδό Τσιμισκή πέντε χρόνια νωρίτερα το 1978, ενώ ο δεύτερος αδελφός, είχε εμπλακεί σε ληστεία…
Στις απολογίες τους αποδείχθηκαν λιγότερο παλικαράδες σε σχέση με την συμπεριφορά τους λίγες ημέρες νωρίτερα στον δρόμο, υποστηρίζοντας όχι μόνο ότι προκλήθηκαν από τα θύματα αλλά και ότι εκείνοι ήταν που δέχθηκαν επίθεση από αυτούς. Φυσικά δεν έπεισαν κανέναν και ο εισαγγελέας στον οποίο οδηγήθηκαν, άσκησε εναντίον τους ποινική δίωξη για σκοπούμενη βαριά σωματική βλάβη σε βάρος του Αριστείδη Δημητριάδη και κατά συρροή επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος των δύο φίλων του.
Δυστυχώς 40 ολόκληρα χρόνια μετά εκείνο το αίμα που χύθηκε στην συνδρομή των οδών Πλαταιών και Μαρασλή αποδείχθηκε ότι δεν ήταν αρκετό για να «ξεδιψάσει» το τέρας της οπαδικής βίας…