Στις 17 Απριλίου 1984, Μεγάλη Τρίτη, θα βρεθεί νεκρός –ολομόναχος μέσα στο διαμέρισμά του- ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Ο θάνατος τον είχε βρει μερικές ημέρες νωρίτερα κι έτσι μπήκαν τίτλοι τέλους στην ζωή ενός εκ των σημαντικότερων Ελλήνων ηθοποιών που θα μπορούσε να μην έρθει ποτέ σε επαφή με την υποκριτική εάν ένας σοβαρός τραυματισμός δεν τον ανάγκαζε να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο.
Γεννημένος στο Διακοφτό ως το 8ο από τα 10 παιδιά του Σπύρου και της Μαρίας πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, όπως συνέβαινε εκείνη την εποχή σε πολλά σημεία της ελληνικής επαρχίας. Σε αντίθεση με άλλα παιδιά, εκείνος από την αρχή έδειξε την εξυπνάδα και την φιλομάθειά του, καθώς ειδικά στο Γυμνάσιο του Αιγίου όπου φοίτησε, λάτρεψε την αρχαία ελληνική γραμματεία. Μια αγάπη που γεννήθηκε όταν διάβασε για πρώτη φορά στην ζωή του Ηρόδοτο. Κάτι που συνέβη με τον πλέον αναπάντεχο και απρόσμενο τρόπο, αφού επιστρέφοντας σπίτι μετά από ψώνια, συνειδητοποίησε ότι ο ιχθυοπώλης της γειτονιάς είχε τυλίξει τα ψάρια του με χαρτί που προερχόταν από βιβλίο αρχαίων!
Ατίθασος και ακούραστος, διοχέτευε την ενέργειά του σε διάφορες «ζαβολιές», με τον ίδιο να εξομολογείται ότι είχε «ρημάξει» τα περιβόλια και τα αμπέλια της περιοχής, κυρίως εξαιτίας της αδυναμίας του στα σταφύλια και δεν άργησε να βρει το ταλέντο του. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, γνωρίζοντας την μετέπειτα πορεία του, αυτό δεν ήταν η ηθοποιία!
Η πρώτη του αγάπη ήταν το ποδόσφαιρο! Και σύμφωνα με τις περιγραφές, μάλιστα, ήταν και καλός παίχτης. Όπως ήταν φυσικό έπαιξε μπάλα σε ομάδες της περιοχής, με τον ίδιο να αποκαλύπτει σε συνέντευξή του πολλά χρόνια αργότερα ότι επρόκειτο για τον Παναιγιάλειο.
Η ομάδα θα έδινε ένα φιλικό παιχνίδι απέναντι σε ένα… τσούρμο Άγγλων ναυτών, κάτι που συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια. Στο γήπεδο είχε μαζευτεί από νωρίς πολύς κόσμος με την ελπίδα ότι θα έβλεπε τα παιδιά του τόπου να θριαμβεύουν. Τελικά, έγιναν μάρτυρες του σοβαρού –όπως αποδείχθηκε- τραυματισμού του Διονύση Παπαγιαννόπουλου ο οποίος «χάζεψε» αρκετές φορές τον προσωπικό αντίπαλό του, πριν ο τελευταίος αντιδράσει άσχημα σε μια ντρίπλα που «έφαγε» και τον ξαπλώσει με ένα χτύπημα στον έδαφος.
«Εκείνη την Κυριακή, καρφίτσα δεν έπεφτε στο γήπεδο. Είχα αντίπαλο ένα πανύψηλο Άγγλο και σε μια φάση, πηδώντας στον αέρα, ο αντίπαλός μου με χτύπησε δυνατά στο κεφάλι. Ζαλίστηκα κι έπεσα κάτω τραυματισμένος. Το χτύπημα αυτό στον αυχένα, μου είχε αφήσει κουσούρι. Κάθε που αλλάζει ο καιρός, με πονάει», θα εξομολογηθεί πολλά χρόνια αργότερα ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός.
Ωστόσο αυτή η συγκυρία η οποία στην αρχή αντιμετωπίστηκε ως τραγωδία, έμελλε να αλλάξει τα πάντα στην πορεία του νεαρού –τότε- Διονύση, ο οποίος ήδη είχε δείξει την αγάπη του για το θέατρο από τα εφηβικά χρόνια του και στη συνέχεια επέλεξε αυτήν την διαδρομή που στο τέλος της τον ανέδειξε ως έναν εκ των κορυφαίων εκπροσώπων της υποκριτικής στην Ελλάδα.