Ήταν πρωί της 2ας Σεπτεμβρίου 1995 όταν μια γυναίκα βλέπει έναν άνθρωπο να πηδά από το μπαλκόνι του σπιτιού της. Έντρομη τον πλησιάζει και αναγνωρίζει έναν γείτονά της, τον Εντοάρντο Μπορτολότι ο οποίος μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούνταν ένα πολλά υποσχόμενο ταλέντο του ιταλικού ποδοσφαίρου, τουλάχιστον πριν ένας σοβαρός τραυματισμός τον οδηγήσει στα ναρκωτικά, την κατάθλιψη και τελικά στον θάνατο.
Ο ηλικίας 25 ετών τότε ποδοσφαιριστής ήταν ακόμη ζωντανός όταν τον πλησίασε η γυναίκα. Όμως δεν μπόρεσε να κρατηθεί –πέρα από μερικά λεπτά ακόμη- στη ζωή προκειμένου να διηγηθεί τα γεγονότα που τον οδήγησαν στην καταστροφή, όπως είχε υποσχεθεί όταν άρχισε να τον παίρνει η κάτω βόλτα. «Μια μέρα, ίσως, θα σας πω την ιστορία μου. Αν και εσείς οι δημοσιογράφοι, όταν μιλάτε για μένα, αναφέρετε πάντα το παρελθόν μου», είχε πει στην τελευταία συνέντευξή του και έκτοτε αποφάσισε να μην το πράξει ποτέ…
Ωστόσο το παρελθόν του δεν ήταν πάντα ζοφερό. Για την ακρίβεια προδιαγραφόταν ιδιαίτερα ευοίωνο. Μπορεί κανείς να μην μπορούσε να πει με σιγουριά ότι αυτός ο νεαρός θα έφτανε ποτέ στο σημείο του να κατακτήσει το Champions League ή το Παγκόσμιο Κύπελλο, σίγουρα όμως το ενδεχόμενο να αυτοκτονήσει βουτώντας στο κενό από το μπαλκόνι του 3ου ορόφου δεν συγκέντρωνε πολλές πιθανότητες.
Ο Μπορτολότι γεννήθηκε το 1970 και δεν άργησε να στραφεί στον χώρο του ποδοσφαίρου, παίζοντας για λογαριασμό της Βολούντας, μιας ομάδας δορυφόρου της Μπρέσια. Οι εμφανίσεις του δεν άργησαν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον της μεγάλης ομάδας της περιοχής, η οποία αποφάσισε να εντάξει στο δυναμικό της τον πολλά υποσχόμενο πλάγιο μπακ, τον οποίο αρχικά έστειλε με την μορφή δανεισμού στην Τρέντο.
Αφού έκανε το… αγροτικό του, επέστρεψε στην Μπρέσια υπογράφοντας το πρώτο καλό συμβόλαιο της ζωής του το οποίο όμως έμελλε να είναι και το τελευταίο… Στην Μπρέσια σταδιακά κερδίζει χρόνο συμμετοχής και μετά από λίγο έρχεται ακόμη ένα «παράσημο» να τονώσει την αυτοπεποίθησή του αλλά και το βιογραφικό του. Η κλήση στην εθνική Ιταλίας Κ-21 από τον Τσέζαρε Μαλντίνι, πατέρα του θρυλικού Πάολο Μαλντίνι που κατά σύμπτωση ήταν και το είδωλο (λόγω θέσης) του νεαρού Εντοάρντο.
Με την ποδοσφαιρική Ιταλία να έχει στρέψει πλέον τα βλέμματα πάνω του ο Μπορτολότι συνεχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά της επιτυχίας μέχρι την αποφράδα ημέρα της 13ης Ιανουαρίου 1991. Ήταν ένα ματς κόντρα στην Λουκέζε, με τις φήμες να λένε ότι άνθρωποι της Ρόμα βρίσκονταν στο γήπεδο για να τον παρακολουθήσουν από κοντά. Αντί, όμως, να δουν κάποια περίτεχνη ενέργεια ή ένα δυναμικό τάκλιν, είδαν τον ποδοσφαιριστή να έχει ένα πολύ σοβαρό τραυματισμό με χτύπημα στην περόνη…
Ο δρόμος της επιστροφής είναι μακρύς ενώ την ίδια περίοδο τα πράγματα στην προσωπική ζωή του νεαρού είναι επίσης παράξενα. Οι άνθρωποι της ομάδας που αγωνίζεται στη Serie B αποφασίζουν να κάνουν κάτι για να του ανεβάσουν την διάθεση. Έτσι ο προπονητής Μπρούνο Μπόλκι, σε μια κίνηση συμβολική, του ανακοινώνει ότι είναι στην αποστολή του βαθμολογικά αδιάφορου ματς με την Λουκέζε. Μπορεί να μην είναι σε θέση ακόμη να αγωνιστεί, αλλά τουλάχιστον θα βρεθεί με τους συμπαίκτες του, θα κάτσει στον πάγκο και θα πάρει ξανά μυρωδιά από χορτάρι πριν επιστρέψει.
Η μοίρα, όμως, έχει διαφορετικά σχέδια. Ο Μπολτορέτι είναι ένας από αυτούς που επιλέγονται να περάσουν από έλεγχο ντόπινγκ και όταν ανακοινώνονται τα αποτελέσματα είναι σοκαριστικά. Ο παίκτης ανιχνεύεται θετικός σε χρήση κοκαΐνης, σε μια εποχή που όχι μόνο η Ιταλία αλλά και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο βρίσκεται ακόμη στη δίνη που έχει δημιουργήσει η περίπτωση Μαραντόνα και η αποκαθήλωση του ειδώλου της Νάπολι εξαιτίας της χρήσης ουσιών.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο πέλεκυς της αθλητικής δικαιοσύνης της χώρας πέφτει βαρύς. Διετής αποκλεισμός που στη συνέχεια μειώνεται στους 15 μήνες. Ο Μπολτορέτι ψελλίζει: «Ντρέπομαι γι’ αυτό που έγινε. Ο σοβαρός τραυματισμός, ο χωρισμός με την κοπέλα μου… Παρασύρθηκα, δεν ξέρω τι να πω», την ώρα που οι εφημερίδες φιλοξενούν άρθρα και ρεπορτάζ που αναφέρονται στο πώς αυτό το καλό και ήσυχο παιδί (όπως τον περιέγραφε ο κύκλος του) βρέθηκε να συναναστρέφεται ανθρώπους που συνδέονται με τον υπόκοσμο της Μπρέσια.
Όταν πλέον η ομάδα τον δέχεται πίσω στις τάξεις της, είναι πια φανερό ότι ο Εντοάρντο δεν είναι μόνο ένας διαφορετικός ποδοσφαιριστής αλλά και άνθρωπος. Οι παλιές καλές μέρες δείχνουν να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, με τον ίδιο να μην μπορεί να πιάσει ανάλογα στάνταρ απόδοσης, την ώρα που οι περισσότεροι τον απομονώνουν και τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία.
Στα 23 χρόνια του λύνεται το συμβόλαιό του και ο κάποτε διεθνής με την ομάδα Νέων της Ιταλίας και μεταγραφικός στόχος της Ρόμα, καταλήγει στα αζήτητα. Βρίσκει συμβόλαιο μόνο σε σύλλογο της 3ης κατηγορίας και συγκεκριμένα στην Παλατσόλο, μα δεν βρίσκει ούτε ηρεμία ούτε ευτυχία. Λίγους μην αργότερα ανακοινώνει το τέλος της καριέρας του και υπόσχεται ότι κάποια στιγμή θα πει περισσότερα για το πώς οδηγήθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ.
Δεν πρόλαβε να το κάνει ποτέ… Παλεύοντας με την κατάθλιψη, τελικά θα νικηθεί από το τέρας και θα βάλει τέλος στην ζωή του. Ο πρώην προπονητής του, Μπρούνο Μπόλκι, μαθαίνει τα νέα και λέει αυτό που σκέφτονται όλοι. Το περίφημο «what if»… «Συχνά αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν τον άφηνα στην εξέδρα αντί να τον πάρω στον πάγκο εκείνη την ημέρα. Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να πάνε τα πράγματα… Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το μελαγχολικό, ταλαντούχο παιδί που δεν χαμογελούσε ποτέ»…