Κάποτε ήταν ο περίφημος Κανέλλος… Εκείνος ο σκύλος που αποτέλεσε σύμβολο του Πολυτεχνείου την δεκαετία του ’90, έχοντας κερδίσει με την δράση του τον σεβασμό των Εξαρχείων ως πιστός σύντροφος στους αγώνες. Και ο διάδοχός του, που τον ξεπέρασε σε δημοφιλία, με την… χάρη του να περνά ακόμη και τα σύνορα της χώρας, δεν ήταν άλλος από τον Λουκάνικο. Έναν… Τσε Γκεβάρα με τέσσερα πόδια και ουρά!
Ο Λουκάνικος ή Θόδωρος (στα τελευταία χρόνια της ζωής του) συνέχισε την κληρονομιά των τετράποδων που συμπεριφέρονταν με τέτοιο τρόπο που σε έκανε αναρωτιέσαι μέχρι πού φτάνουν τα όρια της ευφυΐας τους κι αν όντως είχαν αναπτύξει ταξική συνείδηση. Και τέτοιοι φαίνεται πως υπήρξαν κάμποσοι, με τον Καραμανλή (προφανώς όχι της γνωστής οικογενείας πολιτικών) να ξεχωρίζει στα Εξάρχεια και τον Κανέλλο να μετατρέπεται σε αλληλέγγυο στην πλατεία, δίνοντας το παρών στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, ακόμη και στις συνελεύσεις. Δικαίως, λοιπόν, είχε και δικό του τραγούδι.
Λέγεται ότι κάπου προς τα μέσα της δεκαετίας του 2000 ο Κανέλλος, που στο μεταξύ μέχρι τα βαθιά γεράματα και παρά τα αρθριτικά του ακολουθούσε κούτσα-κούτσα, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο σπίτι ενός συντρόφου, λίγα χρόνια πριν έρθουν τα μνημόνια, οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και οι αγανακτισμένοι όταν και ανέτειλε το αστέρι του Λουκάνικου.
Η εικόνα του σκύλου, συχνά μπροστάρη, ακόμη και στις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ έγινε viral και η φήμη του ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου! Διαδρομή καθόλου άσχημη για ένα κουτάβι που κατάφερε να επιβιώσει στον πεζόδρομο της Μεσολλογίου. Ζωηρός από μικρός, δύσκολα δεχόταν χάδια από περαστικούς και τελικά δεν άργησε να δέσει με τους πραγματικούς συντρόφους του, από τους οποίους γαλουχήθηκε μέχρι να… λάμψει ως ένας πραγματικός αντάρτης πόλεων.
Οι περισσότεροι έμαθαν την ύπαρξή του στα γεγονότα του 2008, όταν είδαμε στις οθόνες μας τα πρώτα πλάνα από τον σκύλο που δεν… μάσαγε από «ντου» των ΜΑΤ ή δακρυγόνα κι έμενε πάντα στην πρώτη γραμμή. Ένωνε το γαύγισμά του με τις φωνές των διαδηλωτών χωρίς ουδέποτε να δαγκώσει κανέναν ιδεολογικό αντίπαλό του.
Τρία χρόνια αργότερα, με το Κίνημα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος το 2011, ο Λουκάνικος έγινε… πρώτη μούρη, δίχως ποτέ αυτή η… φήμη να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του και να τον κάνει να προδώσει τα «πιστεύω» του. Προφανώς και δεν είχε διαβάσει Μπακούνιν ή Μαρξ, αλλά ένιωθε ποιοι τον αγαπούν, ήξερε ποιοι του έδιναν τροφή, στέγη και παρέα και κατά συνέπεια, εκπλήρωνε την αποστολή με την οποία γεννιέται κάθε σκύλος. Να προστατεύει την αγέλη του, όποια κι αν είναι αυτή.
Λέγεται ότι το όνομά του στην πραγματικότητα ήταν δηλωτικό των προτιμήσεών του. Βλέπετε, εκτός από τους δρόμους, τις πορείες και τις οδομαχίες, ο Λουκάνικος είχε κι άλλες αγάπες, με μεγαλύτερες όλων (προφανώς) τα λουκάνικα, τα οποία απολάμβανε στην πλατεία από τα χέρια των ανθρώπων που νωρίτερα είχε προστατεύσει.
Πρωταγωνίστησε σε ρεπορτάζ του BBC, σε αφιέρωμα του Guardian (αν και η αλήθεια είναι πως το βρετανικό Μέσο τον μπέρδεψε με τον συγχωρεμένο τον Κανέλλο) και πρωταγωνίστησε σε διαφήμιση της Nikon! Και φυσικά, όπως ο προκάτοχός του, έγινε κι αυτός τραγούδι με τίτλο «The Riot Dog»…
Βέβαια, η μεγαλύτερη αναγνώριση αυτής της απίθανης τετράποδης προσωπικότητας που συγκίνησε ολόκληρο τον πλανήτη ήρθε από το περιοδικό «TIME» που τον συμπεριέλαβε στα πρόσωπα της χρονιάς το 2011. Στην διαδικτυακή έκδοσή του, με θέμα «ο διαδηλωτής», ο Λουκάνικος στέκεται αγέρωχος και αλύγιστος μπροστά από τον φακό του Peter Hapak, σε ένα πορτρέτο που αποπνέει σεβασμό και αποτελεί σύμβολο αντίστασης κι αγώνα.
Σε αντίθεση με τον Κανέλλο που φέρεται να έφυγε από την ζωή πλήρης ημερών σε ηλικία περίπου 17 ετών, ο Λουκάνικος δεν κατάφερε να φτάσει τόσο μακριά. Έχοντας ζήσει τόσο έντονα και με βιογραφικό γεμάτο καπνογόνα, δακρυγόνα και μολότοφ, τα αναπνευστικά προβλήματα ήταν αναπόφευκτα. Την τελευταία διετία της δεκαετούς (πάνω-κάτω) πορείας του την πέρασε ως… ιδιώτης φιλοξενούμενος από δικούς του ανθρώπους που του έδωσαν το όνομα Θόδωρος και τον Μάιο του 2014 (κατά κάποιους στις 21 Μαΐου) «πέταξε» για την αιωνιότητα, κερδίζοντας την δική του θέση δίπλα στα άλλα σύμβολα του αέναου αγώνα για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο, με περισσότερα λουκάνικα για ανθρώπους και σκυλιά.