Οι δεσμοί που έχει αναπτύξει κάθε ξενιτεμένος με την ιδιαίτερη πατρίδα του φαίνεται από το πόσο συχνά επιστρέφει, λένε. Είναι οι εικόνες, οι θύμησες ή οι άνθρωποι που μένουν πίσω το αόρατο νήμα που μας συνδέει συναισθηματικά με έναν τόπο; Προφανώς είναι όλα μαζί. Ο δεσμός δυναμώνει για εκείνον που έχει μελετήσει σε βάθος την ιστορία μιας περιοχής και φτάνει να νιώθει μέρος αυτής. Και… θρυλείται ότι γίνεται απόλυτος όταν η περιοχή αυτή τυγχάνει να είναι η Κρήτη.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις. Γέννημα-θρέμμα του σπιτιού στο οποίο υπογράφηκε η ιστορική συνθήκη της Χαλέπας (1878), που παρείχε τα πρώτα δικαιώματα στους Κρήτες, έζησε στο ίδιο αυτό σπίτι για ένα ολόκληρο χρόνο ως μικρό παιδί παρέα με τον εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο, που φιλοξενήθηκε εκεί μετά την επιστροφή του από το Παρίσι το 1927. Αλλά και πόσες ακόμα αναμνήσεις γεμάτες ιστορία από τα Χανιά, με σημαντικότερη το χειρόγραφο που ο ίδιος συνέταξε για να επικυρωθούν οι συμφωνίες του Θερίσσου και της Τρομάρισσας, οι οποίες και εξασφάλισαν ότι ο εμφύλιος πόλεμος δεν θα «κατέβαινε» στην Κρήτη. Άλλωστε για την αντιστασιακή του δράση με την ΕΟΚ (Εθνική Οργάνωση Κρήτης) φυλακίστηκε δις από τους Γερμανούς στα Χανιά και τη δεύτερη έφτασε κοντά στην εκτέλεση, προτού τελικά συμπεριληφθεί μεταξύ των 10 Ελλήνων που ανταλλάχθηκαν με 30 Γερμανούς αιχμαλώτους και αφεθεί ελεύθερος.
Όσο για το αν και κατά πόσο συχνά γύριζε πίσω, ήταν προδιαγεγραμμένο από τη στιγμή κιόλας που υπουργοποιήθηκε και μετακόμισε μια και καλή στην Αθήνα ότι… ένα και ένα κάνουν δύο. Δεν υπήρχε Πάσχα ή Αύγουστος που να μην πεθυμούσε τη… θαλπωρή της εξοχικής οικείας στο Ακρωτήρι Χανίων και βέβαια τους πολλούς και εκλεκτούς φίλους και σύντεκνους.
Όλοι αυτοί τον περιέγραφαν ως έναν άνθρωπο με πολύ ισχυρή μνήμη που πάνω από όλα δήλωνε Χανιώτης. Λίγοι όμως γνώριζαν – για την ακρίβεια μόνο οι πολύ οικείοι του – ότι ένιωθε… ακόμα πιο «Χανιώτης» απ’ όσο δήλωνε. Η τελευταία επιθυμία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δεν ήταν απλώς να ταφεί στα Χανιά (όπως τόσων και τόσων άλλων). Άλλωστε για αυτό είχε φροντίσει προσωπικά από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 κιόλας, επιλέγοντας την περιοχή Αργουλιδέ στο Ακρωτήρι ως τόπο ταφής του ίδιου και της Μαρίκας. Η τελευταία επιθυμία του ήταν και να αφήσει την τελευταία πνοή του στα Χανιά, όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξη του στο «Πρώτο Θέμα» ο πιο έμπιστος των ανθρώπων του, ο «φιλιότσος» και σωματοφύλακάς του Μανούσος Γρυλλάκης.
Όπως είπε τότε, ο άνθρωπος που επί 40 χρόνια ήταν η σκιά του πρώην πρωθυπουργού, η τελευταία επιθυμία του ήταν να πεθάνει στα Χανιά «γιατί όταν στην Κρήτη ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, αντίκριζε από το παράθυρο τα Λευκά Όρη».
Ήταν το απόγευμα της 29ης Μαΐου του 2017, όταν ο 99χρονος Μητσοτάκης είχε συναισθανθεί ότι δεν του μένουν παρά μερικές μόνο ώρες ζωής. Φώναξε τον Γρυλλάκη στο δωμάτιο του για να τον ρωτήσει τι είχε κάνει με τα αεροπορικά εισιτήρια για την Κρήτη. Όταν ενημερώθηκε ότι η κράτηση ήταν για μετά από δύο μέρες, βούρκωσε. «Όπως με κοίταζε και μου έσφιγγε το χέρι, βλέπω στην άκρη των ματιών του να τρέχουν δάκρυα. Και λίγο μετά, όπως του κρατούσα το χέρι και ήταν ξαπλωμένος σε πλήρη διαύγεια, όταν κάποια στιγμή αισθάνθηκα το χέρι του χωρίς δύναμη, σηκώθηκα, ειδοποίησα τα παιδιά του και στη συνέχεια του έκλεισα τα μάτια…»
