Είναι το νησί όπου έγινε το 2008 ο πρώτος γκέι γάμος σε δημαρχείο. Ο θρυλικός του όμως χαρακτήρας εντοπίζεται και πολλούς αιώνες πίσω, σε εποχές αρχαίες ή και μεσαιωνικές.
Η Τήλος είναι ένα νησί που σπάνια θα το δει κάποιος σε αφιερώματα την καλοκαιρινή περίοδο. Αρκετοί την μπερδεύουν με τη Δήλο και θεωρούν πως αυτό είναι το νησί που δεν μπορείς να επισκεφθείς.
Για να ξεμπερδεύουμε, η Δήλος ανήκει στις Κυκλάδες, είναι απέναντι από τη Μύκονο, ενώ η Τήλος είναι ένα σχετικά μεγάλο νησί, σίγουρα από τα μικρά νησιά είναι ένα μεγάλο, και βρίσκεται απέναντι από την Ρόδο, ανήκοντας στα Δωδεκάνησα.
Και αποτελεί ένα από τα λίγα νησιά στην Ελλάδα που έχει σε τόσο μεγάλο βαθμό, με τέτοια ένταση, τα κατάλοιπα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Γι’ αυτό και ένα από τα μέρη που κουβαλάνε την πιο μεγάλη μυθολογία στα Δωδεκάνησα, είναι το Μικρό Χωριό, οικισμός της Τήλου που βρίσκεται κοντά στα Λιβάδια.
Πρόκειται για έναν οικισμό που μέχρι τα 1950 συγκέντρωνε το μεγαλύτερο μέρος του ντόπιου πληθυσμού, ήταν κανονικά η Χώρα της Τήλου, όμως ένα γεγονός στάθηκε αρκετό για να αποχωρήσουν πολλοί κάτοικοι σε διπλανά νησιά ή ακόμα και στην Αυστραλία.
Το Μικρό Χωριό λέγεται πως φτιάχτηκε από τους Ιωαννίτες Ιππότες τον 15ο αιώνα και αποτελούσε κέντρο εμπορίου, μέχρι που ένα πρόβλημα ανομβρίας και «στεγνώματος» του εδάφους, ανάγκασε πάρα πολλούς να πάρουν ως και παραμάσχαλα τις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών τους, για να μετακομίσουν στα Λιβάδια ή να αφήσουν εντελώς το νησί.
Οι 750 κάτοικοι έπεσαν σε χαμηλό διψήφιο αριθμό και για κοντά 60 χρόνια αυτό το χωριό ήταν ένα χωριό-φάντασμα, δεν εντόπιζες ούτε ίχνος ζωής. Μόνο που αντίκρυζες ήταν τα πετρόκτιστα που είναι και χαρακτηριστικά της μεσαιωνικής εποχής του νησιού.
Μέχρι που για την τρέλα και το πάθος ενός, έγινε μια προσπάθεια αναγέννησης του Μικρού Χωριού με όχημα ένα μπαρ!
Σε ένα μέρος όπου κυριαρχεί η ερήμωση και τα εκκλησάκια, με πρώτη και πιο εντυπωσιακή την καμαρωτή εκκλησία της Αγίας Ζώνης, ενώ υπάρχει και ο κοιμητηριακός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, ένα μπαρ που είναι μάλιστα και αφτεράδικο. Σε μια ξεχασμένη και «νεκρή» πολιτεία, εμφανίστηκαν φωτάκια, μπήκε μουσική και ο κόσμος πηγαίνει από τις 11 το βράδυ εκεί για να διασκεδάσει.
Το μπαρ έχει γίνει αξιοθέατο, όχι μέρος για ποτό και μουσική, αφού δημιουργεί και μια μεγάλη αντίθεση με την ωχρή χρωματικά εικόνα που υπάρκει στον οικισμό, παρά τα κάμποστα κτήρια που έχουν αναστηλωθεί.
Αν φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν, θες πιο απομονωμένες καταστάσεις και να βρεθείς σε μέρη που σου «ανήκουν», πας Ρόδο, παίρνεις το καράβι, περνάς Τήλο, μένεις στα Λιβάδια και το βράδυ κατευθύνεσαι στο Μικρό Χωριό, εκεί όπου…there is a light that never goes out!