Βρισκόμαστε στις 12 Φεβρουαρίου 1965 και το κέντρο της Αθήνας ζει πρωτόγνωρες στιγμές. Το συγκεντρωμένο πλήθος, αλλά και πολλοί παρευρισκόμενοι παρακολουθούν πολυτελή αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται στον κινηματογράφο «Αττικόν», έξω από τον οποίο έχει στρωθεί και κόκκινο χαλί. Ωστόσο, δεν επρόκειτο για κάποια παραγωγή του Χόλιγουντ, αλλά για ελληνική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, γυρισμένη για λογαριασμό της Φίνος Φιλμς.
Έτσι κι αλλιώς ο Φιλοποίμην Φίνος πάντοτε ήθελε να δώσει στο κορυφαίο ελληνικό στούντιο παραγωγής ταινιών μια διεθνή διάσταση κι έψαχνε τρόπους για να προωθήσει τα φιλμ και να περάσει αυτή την αίσθηση.
Σε αυτό το πλαίσιο είχε ενταχθεί και η συνεργασία λίγα χρόνια πριν με την Υβόν Σανσόν στο πλευρό του Δημήτρη Χορν στο «Μια ζωή την έχουμε» ή και οι απόπειρές του στο εξωτερικό με τις «Διπλοπενιές» και φυσικά την ταινία «Οι θαλασσιές οι χάντρες», η οποία μάλιστα προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Εκεί βέβαια την παράσταση είχε κλέψει η μοναδική Ζωή Λάσκαρη, η οποία συγκέντρωσε τον θαυμασμό όλων, με τους φωτορεπόρτερ να την ακολουθούν παντού και πολλές (πολύ πιο γνωστές συναδέλφους της από την αλλοδαπή) να σκάνε από την ζήλεια τους!
Πίσω στην Ελλάδα, ωστόσο, συνέχιζε την παραγωγή ταινιών, σε μια εποχή που το ελληνικό μιούζικαλ είχε την τιμητική του και τον Γιάννη Δαλιανίδη να εξελίσσεται σε μετρ του είδους.
Έτσι, το 1965 κάνουν πρεμιέρα τα «Κορίτσια για φίλημα», όπου η λαμπερή Ζωή Λάσκαρη επιλέγεται ξανά για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δίπλα της φιγουράρουν και άλλες σημαντικές ηθοποιοί, όπως η αστείρευτη Ρένα Βλαχοπούλου, η μεσογειακού ταμπεραμέντου Μάρθα Καραγιάννη και η ενζενί της εποχής, Χλόη Λιάσκου.
Επίσης εντυπωσιακό είναι το κάστινγκ και στους ανδρικούς ρόλους όπου συναντάμε –μεταξύ άλλων- τους Κώστα Βουτσά, Ανδρέα Ντούζο, Γιάννη Βογιατζή και Αλέκο Τζανετάκο. Ωστόσο η συγκέντρωση τόσων πολλών μεγάλων ονομάτων δεν είναι το μόνο στοιχείο που έκανε το φιλμ το οποίο γυρίστηκε Αθήνα, Ρόδο, Ύδρα (κι ένα πλάνο στην Νέα Υόρκη) να ξεχωρίσει.
Τα «Κορίτσια για φίλημα» ήταν η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία με στερεοφωνικό ήχο! Μάλιστα ήταν τόσο μπροστά από την εποχή της, που ο μόνος κινηματογράφος που διέθετε ανάλογη τεχνική υποδομή ήταν το «Αττικόν», εκεί δηλαδή που στην πρεμιέρα έγινε το… έλα να δεις!
Η Μάρθα Καραγιάννη εξιστορεί χαρακτηριστικά για εκείνη την βραδιά στην οδό Σταδίου: «Για πρώτη φορά θυμάμαι πως είχε στρωθεί κόκκινο χαλί για να περπατήσουν οι πρωταγωνιστές και κάθε πέντε λεπτά ερχόταν κι ένας. Η Ρένα, η Ζωή, εγώ, ο Βουτσάς, ο Ντούζος, η Χλόη. Κάθε φορά που η Ρολς Ρόις έφερνε έναν από μας, ένα αλαλάζον πλήθος ερχόταν καταπάνω μας να μας αγκαλιάσει. Ούτε κι οι αστυνομικοί μπορούσαν να συγκρατήσουν το ενθουσιώδες κοινό. Εκεί για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει με μας. Ζούσαμε ένα όνειρο»…
Το φιλμ πάντως δικαίωσε και την προβολή που υπήρχε από την πρώτη μέρα και τα έξοδα στα οποία μπήκε ο Φίνος αφού έκοψε 619.236 εισιτήρια και κατέλαβε την πρώτη θέση ανάμεσα σε 93 ταινίες της ίδιας σεζόν. Ο Γιάννης Δαλιανίδης υπέγραφε την σκηνοθεσία και το σενάριο, ενώ ο Μίμης Πλέσσας είχε γράψει την μουσική πάνω στην οποία στηρίχθηκαν οι χορογραφίες του Μανώλη Καστρινού.