Οι περίπου 60.000 θεατές που ήταν παρόντες στο στάδιο κατάλαβαν ότι είχαν το προνόμιο να δουν ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα σε ολόκληρη την ιστορία του αθλητισμού.
Ολυμπιακοί Αγώνες, Μεξικό, 1968. O 22χρονος τότε Αμερικανός άλτης Μπόμπ Μπίμον φουντώνει την trendy κουβέντα για… εξωγήινους, με μια επίδοση που μοιάζει να είναι από άλλο πλανήτη. Παίρνει το παγκόσμιο ρεκόρ από τα 8,35μ. και το πηγαίνει μισό και πλέον μέτρο μακριά, στα 8,90μ. Το υψόμετρο του Μεξικού μπορεί σύμφωνα με τους ειδικούς να βελτιώσει ένα άλμα έως και 30 εκατοστά, ωστόσο ο δεύτερος του αγώνα, ο Ανατολικογερμανός Κλάους Μπέερ, παίρνει το ασημένιο με 8,19μ. Η κορυφαία επίδοση του Μπίμον έως τότε ήταν το 8,33μ., κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με ποιον τρόπο δεν βγήκε οριακά έξω από το σκάμμα. Δεν ήταν γνωστό ότι τα όρια του ανθρώπου μπορούν να φτάσουν τόσο μακριά.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, Τόκιο, 1991. Ο Καρλ Λιούις είναι ξανά το μεγάλο φαβορί για ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα. Είναι αήττητος στο άλμα σε μήκος για 65 σερί αγώνες (και 10 χρόνια), ξεπερνώντας εφτά φορές στην καριέρα του τα 8,70μ.! Είναι δις Ολυμπιονίκης (το ’84 και το ’88) σε 100 μέτρα και μήκος, ενώ πέντε μέρες πριν από τον τελικό του μήκους, στο Τόκιο, έχει κάνει νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ. (9,86), κατακτώντας το τρίτο του χρυσό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Μοναδικός αθλητής που μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Λιούις είναι ο 27χρονος Μάικ Πάουελ. Εκείνη τη σεζόν είχε κερδίσει τους 13 από τους 14 στους οποίους είχε συμμετάσχει. Είχε ηττηθεί στο μοναδικό αγώνα που είχε λάβει μέρος το πρώτο οχτάμηνο του ’91 ο 30χρονος σούπερ σταρ. Ήταν οι Παναμερικανικοί Αγώνες του Ιουνίου, όπου ο Λιούς νίκησε για ένα εκατοστό με το τελευταίο άλμα του! Ο Πάουελ είχε κάνει τότε 8,63μ., ενώ το ατομικό ρεκόρ του ήταν 8,66μ. Δεν αρκούσε όμως για να πετύχει την πρώτη νίκη του σε 15 αναμετρήσεις απέναντι στον Λιούις!
Θα χρειαζόταν να συμβεί κάτι… εξωπραγματικό για να σπάσει αυτό το σερί, στη μεγαλύτερη βραδιά στην ιστορία του στίβου. Δύο υπεράνθρωποι σε ένα ανυπέρβλητο μπρα ντε φερ, που διέλυσαν κάθε νόρμα, βγαίνοντας εκτός ορίων των έως τότε γνωστών ανθρωπίνων δυνατοτήτων.
Στο πρώτο τους άλμα ο Λιούις έκανε 8,68μ. και ο Πάουελ 7,85μ. Στο επόμενο ο πρώτος ήταν άκυρος και ο δεύτερος έφτασε στα 8,54μ. Στο τρίτο ο Πάουελ έμεινε ξανά χαμηλά (8,29μ.) και Λιούις φάνηκε να βάζει μια και καλή τα πράγματα στη θέση τους. 8,83μ., η τρίτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, έστω με ευνοϊκό άνεμο. Τρίτη γιατί το 1987 ο Αρμένιος (Σοβιετικός τότε) Ρόμπερτ Εμιγιάν είχε κάνει 8,86μ. στο υψόμετρο του Τσαγκαντζόρ, 1840 μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
Στην τέταρτη προσπάθεια ο Πάουελ ξαφνικά απασφάλισε. «Πέταξε» και προσγειώθηκε κοντά στα 9 μέτρα, αλλά βγήκε άκυρος για χιλιοστά – μάλιστα αμφισβήτησε προς στιγμή το “πόρισμα” των κριτών. Βλέποντας το ο Λιούις ψυχανεμίστηκε ότι μπορεί να μην του φτάνει το 8,83. Στο δικό του τέταρτο έκανε το ασύλληπτο 8,91μ., που μόνο λόγω του εκτός ορίου ευνοϊκού ανέμου δεν αναγνωρίστηκε ως νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Φυσικά, σε συνθήκες Μεξικού (ή Τσαγκαντζόρ) αυτό το άλμα θα είχε ξεφύγει αρκετά πάνω από τα 9 μέτρα.
Ο Πάουελ χρειαζόταν κάτι αδιανόητο. Να επαναλάβει ένα άλμα σαν το τέταρτο, αλλά να είναι αυτή τη φορά νόμιμο. Να το κάνει δηλαδή δεύτερη σερί φορά όταν σε όλη την καριέρα του δεν είχε ξεπεράσει το 8,73μ. (και αυτό σε μεγάλο υψόμετρο). Εκείνη η βραδιά όμως, της 30ης Αυγούστου του ’91, στο Τόκιο είχε κάτι μαγικό. Ήταν μια βραδιά που 33 χρόνια μετά (και τόσα χρόνια πριν) δεν έχει επαναληφθεί.
Το σπριντ ήταν ταχύτατο, το πάτημα όπως έπρεπε. Όλα τέλεια έκτοτε, η τεχνική στον αέρα και κατά την πτώση. Ο άνεμος οριακά ευνοϊκός, άπαντες κράτησαν την ανάσα τους μέχρι να αποκαλυφθεί η μέτρηση: 8,95μ., ένα νέο ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ, χωρίς υψόμετρα και ευνοϊκούς ανέμους.
«Ο Καρλ Λιούις είναι αήττητος σε 65 αγώνες άλματος εις μήκος. Έχει κάνει το μεγαλύτερο άλμα στην ιστορία, 8,91μ., κι όμως φαίνεται ότι θα ηττηθεί!», αναφώνησε ο ειδήμων του στίβου Πίτερ Μάθιους, που έκανε τη μετάδοση για την τηλεόραση του NBC.
Ο Πάουελ τρελάθηκε όταν είδε το αποτέλεσμα, βιάστηκε να κάνει κάτι σαν γύρο του θριάμβου. Βιάστηκε γιατί τα… παλαβά δεν είχαν τελειώσει. Ο Λιούις πάλεψε λυσσαλέα να απαντήσει με δικό του παγκόσμιο ρεκόρ. Στην 5η και 6η προσπάθεια έκανε αντίστοιχα 8,87μ. και 8,84μ.! Ο GOAT του στίβου – διότι περί αυτού πρόκειται – είχε κάνει τέσσερις φορές από 8,83μ. έως 8,91μ. κι όμως είχε ηττηθεί! Ήταν ένας αγώνας που είχε τελικά τις 5 από τις 7 κορυφαίες επιδόσεις όλων των εποχών. Αν βγει έξω το υψόμετρο, είναι οι 5 στις 5!
«Μετά το άλμα του στα 8,91μ. ο Λιούις χτύπησε τη γροθιά του και έτρεξε δίπλα μου λέγοντας “Ναι, αυτό είναι σωστό! Αυτό είναι σωστό!” Eκείνη τη στιγμή θύμωσα τόσο πολύ. Ένιωθα ότι ήθελα να σηκωθώ και να τον χτυπήσω, τον έβλεπα σαν εχθρό μου εκείνη τη στιγμή», έχει δηλώσει χρόνια μετά ο Πάουελ, για να προσθέσει: «Το πήρα προσωπικά. Έτσι, μόλις το έκανε αυτό, είπα “εντάξει, τώρα θα ξεκινήσουμε. Ας ξεκινήσουμε. Είμαι έτοιμος”. Η αδρεναλίνη μου είχε εκτοξευτεί. Έκανα την εξομοίωση του άλματος και ποτέ δεν είχα δει τόσο καθαρά. Οπότε είπα στον εαυτό μου: “πάμε”.»
Οι δύο αθλητές αγκαλιάστηκαν μετά το τέλος του αγωνίσματος και αντάμωσαν ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, το 1992. Ο Λιούις ανέκτησε τα πρωτεία με 8,67μ., μόλις τρία εκατοστά πάνω από τον ασημένιο Πάουελ. Η καλύτερη επίδοση που έκανε μετά το παγκόσμιο ρεκόρ του ο Πάουελ ήταν το 8,70μ., ενώ μετά τη Βαρκελώνη ο Λιούις έφτασε μόνο μια φορά στα 8,50μ. Ήταν στην Ατλάντα και με την επίδοση αυτή κατέκτησε το τέταρτο χρυσό του μετάλλιο στο μήκος σε Ολυμπιακούς.
Ο Μίλτος Τεντόγλου έγινε μόλις ο δεύτερος της ιστορίας με δύο σερί χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς. Το ρεκόρ του Λούη Τσάτουμα του ξέφυγε και στο Παρίσι, αλλά αυτό είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα το καταρρίψει. Το εκπεφρασμένο του όνειρο είναι τα 9 μέτρα και το ρεκόρ του Πάουελ – χαρακτηριστικά έχει δηλώσει ότι είναι «πολύ δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο».
Από τη βραδιά του ’68 και εκείνη του ’91 τα 9 μέτρα είναι το… Άγιο Δισκοπότηρο για κάθε μεγάλο άλτη και ο Έλληνας Ολυμπιονίκης είναι ο μεγαλύτερος από την εποχή του Ιβάν Πεντρόσο κι έπειτα.