Πόσοι να είναι άραγε; Λίγοι, εκλεκτοί, το δίχως άλλο. Τραγουδιστές που δεν ερμηνεύουν απλά, αλλά μιλάνε απευθείας στη ψυχή των ανθρώπων. Μάλλον επειδή βάζουν πάνω από όλα τη δική τους ψυχή σε αυτό που κάνουν. Αυτή τη γνησιότητα, αυτήν την αγάπη, ο κόσμος την καταλαβαίνει. Επειδή την αισθάνεται. Ο Δημήτρης Μητροπάνος υπήρξε ένας τέτοιος ερμηνευτής. Βασικά, ο ορισμός…
Ένα ιερό τέρας του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Μια φωνή που δεν θα ξαναβγεί ποτέ – πόσο αστείο αν όχι εξοργιστικό πως κάποιοι τον αποκάλεσαν κάποτε φάλτσο προσπαθώντας να βάλουν σε καλούπια κάτι που δεν κατανοούν πραγματικά. Έχουμε την αίσθηση, ακριβώς επειδή τους μυθοποιούμε κατά κάποιον τρόπο, πως οι μεγάλοι τραγουδιστές έχουν και υπεράνθρωπες δυνάμεις. Πως δεν έχουν φοβίες, πως αυτό που κάνουν είναι απλό γι’ αυτούς. Δεν είναι έτσι.
Ακόμα και οι σπουδαιότεροι έχουν τις στιγμές που η αμφιβολία, σαν σαράκι, έρχεται να τους ταράξει. Μόνο που, και αυτή είναι η μεγάλη ίσως διαφορά με το μέσο όρο, βρίσκουν τον τρόπο να νικήσουν τους δαίμονες τους, να κάνουν ξανά και ξανά αυτό που τους ξεχωρίζει και τους ορίζει.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος βίωσε μια τέτοια στιγμή μπλακ άουτ ενώ ετοιμαζόταν να βγει στη σκηνή του Ηρώδειου. Κάτι στον ιερό αυτόν χώρο τον έκανε να τα χάσει, να νιώσει ξάφνου σαν πρωτάρης. Κάθε άλλο παρά τέτοιος ήταν βέβαια τότε. Βρισκόμασταν στο 1998, την εποχή που σε όλη την Ελλάδα, απ’ άκρη σε άκρη, έπαιζαν ασταμάτητα και στη διαπασών τραγούδια από το φρέσκο τότε, θρυλικό σήμερα, «Στου Αιώνα την Παράγκα». Αριστουργήματα όπως η «Ρόζα», το «Πατησίων και Παραμυθιού γωνία», το «Σαν Πλανόδιο Τσίρκο», το «Πάντα Γελαστοί» θα θυμίζουν για πάντα μια ευλογημένη στιγμή για το ελληνικό τραγούδι, μια σύμπραξη εκλεκτών δυνάμεων. Σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου.
Και ήταν αυτός που έσπευσε να βοηθήσει τον συνεργάτη και φίλο του στη δύσκολη στιγμή. Να η ιστορία όπως τη θυμήθηκε ο σολίστας του μπουζουκιού Γιάννης Σινάνης, μιλώντας σε ένα (εξαιρετικό) αφιέρωμα που είχε επιμεληθεί η Καθημερινή για τον τραγουδιστή όταν, το 2022, συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τον θάνατό του.
«Θυμάμαι μια συναυλία στο Ηρώδειο το 1998 με τον Θάνο Μικρούτσικο, ήταν η πρώτη του φορά στον συγκεκριμένο χώρο. Στην αρχή, από το δέος που αισθάνθηκε, έκλεισε η φωνή του. Δεν το πιστεύαμε, αυτός ο τιτάνας του ελληνικού τραγουδιού να δυσκολεύεται μπροστά στον κόσμο που παραληρούσε και περίμενε να ακούσει ζωντανά τη “Ρόζα”. Ο Μικρούτσικος τον καθοδήγησε, του είπε να πάρει ανάσες και να ηρεμήσει. Ακολούθησε πανδαιμόνιο, με τον κόσμο να τον χειροκροτεί δυνατά. Από Δημήτρης είχε γίνει πάλι ο Μητροπάνος…».
Μια ιστορία που έρχεται εμφατικά να μας υπενθυμίσει πως κανείς μας δεν είναι υπεράνω των δύσκολων στιγμών, πως ακόμα και αυτοί που θαυμάζουμε, είναι άνθρωποι όπως και εμείς. Μια ιστορία επίσης που εξυψώνει τη δύναμη της φιλίας, τον τρόπο που έχουν ορισμένοι δικοί μας άνθρωποι να βρίσκουν τις λέξεις για να μας βγάλουν από το τέλμα όταν αυτό έρχεται να μας σκοτεινιάσει.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν ένας τραγουδιστής που τα έδινε πάντα όλα. Ακόμα και όταν ήταν πολύ άρρωστος ανέβαινε επί σκηνής και ξεγελούσε άπαντες πως ήταν μια χαρά, μέχρι και μετά τη μεταμόσχευση νεφρού που έκανε το 2008 στο Παρίσι. Και όλα αυτά με μια απίστευτη σεμνότητα για επαγγελματία του βεληνεκούς του. Αυτός ήταν, όμως, ως άνθρωπος. Αυθεντικός, απλός, ταπεινός.
Όταν τον Απρίλιο του 2012 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 64 ετών, έσβησε μαζί του ένα τεράστιο κεφάλαιο του ελληνικού τραγουδιού. Όμως νωρίτερα κέρδισε την αθανασία με τον μόνο εφικτό για εμάς τους θνητούς τρόπο. Μέσα από το έργο που άφησε πίσω του, την πνευματική κληρονομιά του. Μια φωνή που στην πραγματικότητα δεν «πάγωσε» ποτέ.