Μόλις 5 χρόνια μετά το λουκέτο στο εργοστάσιο της Pirelli στην Πάτρα που είχε ως αποτέλεσμα την απόλυση 500 εργαζομένων, η ελληνική οικονομία δέχτηκε ακόμη ένα μεγάλο πλήγμα. Άλλη μία εταιρεία κατασκευής ελαστικών, αυτή τη φορά η Goodyear ανακοινώνει κι εκείνη την αποχώρησή της από τη χώρα, υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Στην περίπτωση της Pirelli είχαμε μάλλον την εφαρμογή του στίχου «ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο». Το 1962 ο ίδιος ο βασιλιάς Παύλος παρευρέθηκε στα εγκαίνια, ενώ η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε ανακοινώσει με καμάρι τη συμφωνία με την ιταλική εταιρεία που θα έδινε ψωμάκι στον κόσμο, αλλά ελάχιστες δεκαετίες αργότερα, άρχισαν τα… όργανα.
Περικοπές μισθών, υπερωρίες, απολύσεις… Ακολούθησε πολυήμερη απεργία και μια ωραία πρωία του 1991 ο Λεοπόλντο Πιρέλι απλά ανακοίνωσε ότι κλείνει το εργοστάσιο στην Πάτρα και αναχωρεί για την γειτονική Τουρκία…
Έχοντας αυτήν την δυσάρεστη εμπειρία οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν θα άντεχαν να δεχτούν και δεύτερο ανάλογο πλήγμα. Έτσι, ήταν πολύ πιο διαλλακτικές στις απαιτήσεις της Goodyear Hellas που λειτουργούσε στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Μια εταιρείας που σημειωτέον βρισκόταν στην Ελλάδα από το μακρινό 1967…
Το εργοστάσιο ήταν κερδοφόρο, δίχως ιδιαίτερα προβλήματα και η παραγωγή κάλυπτε σχεδόν το 50% των αναγκών της εγχώριας αγοράς, την ίδια ώρα που πραγματοποιούσε και εξαγωγές σε όλον τον κόσμο, με τζίρο ο οποίος ξεπερνούσε τα 5 δισεκατομμύρια δραχμές!
Ακόμη και με προεδρικά διατάγματα, οτιδήποτε ζητούσαν οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες γινόταν πραγματικότητα, ενώ και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν είχαν υψηλότερες απαιτήσεις. Άλλωστε έχοντας δει τους 500 συναδέλφους τους να μένουν στο δρόμο στην υπόθεση Pirelli, τα 350 άτομα που απασχολούνταν στην Goodyear ήταν πιο μετρημένα.
Ωστόσο έστω και μικρότερης κλίμακας διαφορές συνέχιζαν να υφίστανται και τότε οι αρμόδιοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ μεσολάβησαν προκειμένου να ικανοποιήσουν την πολυεθνική, βλέποντας την μεγάλη εικόνα.
Αρχικά δράση ανέλαβε ο τότε υφυπουργός Εργασίας, Λάμπρος Κανελλόπουλος προσπαθώντας να φέρει τις δύο πλευρές πιο κοντά και στη συνέχεια η σκυτάλη πέρασε στα «βαριά χαρτιά» του Κινήματος. Ο υπουργός Εργασίας, Βαγγέλης Γιαννόπουλος πήρε στα χέρια του την υπόθεση για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Όπως φαίνεται και από δημοσίευμα της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» που μετέφερε τη θέση του σωματείου εργαζομένων, η πολυεθνική τα πήρε περίπου όλα. Γράφει χαρακτηριστικά: «Εφέτος, όπως επιθυμούσε η εταιρεία, υπογράψαμε σύμβαση και δεχτήκαμε μειώσεις επιδομάτων, μείωση προσωπικού, λειτουργία 4ης βάρδιας εκεί που η εταιρεία επιθυμούσε για φέτος, με δυνατότητα επέκτασης σε όλο το εργοστάσιο, όταν η εταιρεία το επιθυμούσε. Όλα τα παραπάνω, με στόχο τη μείωση του κόστους»…
Ωστόσο ούτε αυτές οι πρωτοφανείς για την εποχή υποχωρήσεις (σήμερα, δυστυχώς, πια αυτά θεωρούνται δεδομένα στο εργασιακό περιβάλλον του 21ου αιώνα) απέτρεψαν το λουκέτο. Με το ανατολικό μπλοκ να έχει καταρρεύσει και πρόσβαση σε χώρες με πολύ πιο φτηνό εργατικό δυναμικό, οι ιδιοκτήτες στο μακρινό Οχάιο των ΗΠΑ είχαν πάρει τις αποφάσεις τους.
Η εταιρεία πλέον διέθετε εργοστάσια σε 8 χώρες της Ευρώπης και άλλες 10 στην Αφρική, ενώ 2 εργοστάσια λειτουργούσαν ήδη στην γειτονική Τουρκία. Όταν προέκυψε η επιχειρησιακή ευκαιρία στην Πολωνία, για τους Αμερικανούς δεν υπήρξε το παραμικρό δίλημμα.
Παρά το γεγονός ότι νωρίτερα είχαν λάβει «γη και ύδωρ» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έβαλαν λουκέτο στο εργοστάσιο και κάπως έτσι ήρθε ακόμη ένα αντίο πολυεθνικής που στέρησε την εργασία σε 350 οικογένειες…