Εν αρχή να αποκαταστήσουμε μια γενικευμένη παρεξήγηση. Με τον όρο «βιντεοταινία» έχουμε την τάση να αποδίδουμε σχεδόν όλες τις ταινίες των 80’s του ελληνικού κινηματογράφου. Όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι που ξεκίνησε το 1985 και κράτησε ως το 1990. Ήταν το «σωσίβιο» για να την παλέψουν οικονομικά οι άνθρωποι που είχαν συνηθίσει να βιοπορίζονται από το σινεμά, αλλά είχαν δει ξαφνικά τον κόσμο να τους γυρίζει την πλάτη στο κομμάτι «προσέλευση στις αίθουσες». Μια νέα τότε τεχνολογία, μια μεγάλη ευκαιρία. Η ιδιωτική τηλεόραση έβαλε απότομα στοπ στο φαινόμενο, αλλά πίσω έμειναν, κληρονομιά και θύμηση, καλτ έργα, κάποιοι θα τα έλεγαν και κιτς.
Με φοβερούς τίτλους. Όπως το «Η Γυναικάρα με τα Πράσινα». Που παρεμπιπτόντως πρέπει να είναι η πρώτη βιντεοταινία που γυρίστηκε ποτέ στην Ελλάδα – υπάρχει ένα κάποιο μυστήριο σχετικώς. Είχε γίνει μέγα χιτ εκείνη την εποχή, παγκοσμίως, με το «Η Γυναικάρα με τα Κόκκινα» (Woman in Red) με τους Τζιν Γουάιλντερ, Τζίλντα Ράντνερ και Κέλι Λεμπρόκ. Και τι σκέφτηκαν οι δαιμόνιοι Έλληνες; Να αλλάξουν χρώμα. Και όλα θα ‘ναι κομπλέ. Η’ περίπου, ΟΚ, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί.
Διαβάζουμε στη σύνοψη της πλοκής από το greek-movies.com: «Αν σας ληστέψουν και στον τόπο του εγκλήματος βρείτε μια γυναικεία κάλτσα τότε σίγουρα ο δράστης είναι η γυναικάρα με τα πράσινα. Ο θηλυκός αυτός φαντομάς χτυπά αδίστακτα και ληστεύει τους αρσενικούς που έχουν πέσει θύματα της γοητείας του. Οι δυο δαιμόνιοι αστυφύλακες, που αρχίζουν τις έρευνες για την ανακάλυψη της, δεν μπορούν να φανταστούν ότι η γυναικάρα με τα πράσινα που αναζητούν είναι η Αννίτα, το ντροπαλό κορίτσι, που μένει στην ίδια αυλή μαζί τους».
Ο Ηλίας Λογοθέτης ήταν το πιο μεγάλο όνομα της ταινίας που υπέγραφε σκηνοθετικά ο Κώστας Μπακοδήμος. Στο καστ συναντάμε και τους Θέμη Μάνεση, Κώστα Μακεδό, Πάνο Σουπιάδη, αλλά η πραγματική ατραξιόν ήταν η… γυναικάρα με τα πράσινα. Προφανώς. Η φρέσκια τότε στα πράγματα, Ελένη Φιλίνη. Πανέμορφη και λαμπερή, ήταν φανερό πως είχε αυτό το «κάτι» που (θα) την ξεχώριζε από το μέσο όρο.
Μόνο που, καταπώς φάνηκε, δεν είχε ακόμα καταλάβει πώς παίζεται το παιχνίδι στο χώρο. Πως συχνά άλλο σου λένε και άλλο ισχύει. Αποδείχθηκε αφελής, απονήρευτη. Την πάτησε, την ρίξανε άσχημα στα λεφτά. Να πώς τα θυμήθηκε και τα διηγήθηκε, αρκετά χρόνια μετά, στην εκπομπή «Πρωινό» της Φαίης Σκορδά:
«Δεν είμαι από τις ηθοποιούς που έχουν πληρωθεί καλά σε ταινίες. Εγώ πάντα ήμουν η ριγμένη. “Πουλούσα σαν τρελή” και δεν έπαιρνα αυτά που έπρεπε να πάρω. Στην πρώτη μου ταινία, “Η γυναικάρα με τα πράσινα” που έσκισε, εγώ πήρα 100.000 δραχμές και ο παραγωγός έβγαλε τον πρώτο χρόνο 30 εκατ. δραχμές! Φαντάσου πόσα έβγαλε τα επόμενα», αποκάλυψε η ηθοποιός.
Σίγουρα μια μεγάλη αδικία, αλλά και μία υπενθύμιση του ότι ο κόσμος του θεάματος, πίσω από τα φώτα και τα χαμόγελα, κρύβει έριδες και δολοπλοκίες. Η Ελένη Φιλίνη βέβαια, κατάφερε να κάνει μια καριέρα πολύ μεγαλύτερη από την ταινία αυτή.
Χωρίς ποτέ να αποκηρύξει εκείνες τις επαγγελματικές επιλογές. Να τι είχε πει, χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή της στη Lifo: «Για το θέμα της βιντεοκασέτας έχω να πω ότι έγιναν κάποιες δουλειές πολύ καλύτερες από αυτές της μετέπειτα ιδιωτικής τηλεόρασης. Δούλεψα με πολλούς, αξιόλογους σκηνοθέτες και συμπρωταγωνιστές, τον Τσιβιλίκα, τον Ευαγγελόπουλο, με πάρα πολύ κόσμο! Έγιναν σίγουρα και προχειρότητες, απλώς εκείνοι που μεταπήδησαν στην ιδιωτική τηλεόραση συνήθιζαν να θάβουν εκείνες τις δουλειές. Γιατί, στην τηλεόραση δεν έγιναν προχειρότητες; Στον κινηματογράφο, στο θέατρο;».