Απόγευμα στην Κηφισίας. Στον ωραιότερο με διαφορά δρόμο της χώρας. Είναι τόσο ωραίος που εδώ και πέντε μήνες καμιά εικοσαριά εργάτες ανοίγουν κάτι τρύπες εκεί και τις ξανακλείνουν και δώστου πάλι απ’ την αρχή. Έχει πλέον δημιουργηθεί τέτοια σχέση ανάμεσα σε εργάτες και δρόμο, που αν κάποια στιγμή τον αποχωριστούν θα μετονομαστεί προς τιμήν τους η Κηφισίας σε «Οδός έργων 128 (όσοι και οι μήνες που διήρκεσαν)».
Κλείνει η παρένθεση επιστροφή στην αφήγηση.
Απόγευμα στην Κηφισίας. Μετά από 30 μέτρα ποδαράτο βρίσκομαι σε ημιθανή κατάσταση και αρχίζω να βλέπω οράματα ότι είμαι στην έρημο διψασμένος και ημίγυμνες καλόγριες φέρνουν γλυκόπιοτο νερό, αλλά αντί να μου το δώσουν, το χύνουν κάτω οι μοιχαλίδες για να κάνουν παρκετέζα στην άμμο…
Λίγο πριν παραδώσω πνεύμα τον βλέπω να μου παίζει φώτα: «Είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον τέλος» σκέφτομαι, ενώ ήδη μπαίνω στο ταξί. Στην τρίτη ανάσα που παίρνω νιώθω ότι είμαι στον ουλαμό στον στρατό και ψάχνω να βρω ποιος μαλάκας έχει να πλύνει τις αρβύλες του από την εποχή που πήρε πρωτάθλημα η Λίβερπουλ…
Ρίχνω μια πιο προσεκτική ματιά στη χωματερή και σκέφτομαι ότι αν αναποδογυρίσεις το ταξί θα πέσει τόση μπίχλα που για να βρεθεί ίχνος του ταξιτζή θα πρέπει να σκάβει δυο χρόνια η Κατερίνα Περιστέρη. Αφού ανοίγω το παράθυρο και εισπνέω καθαρό καυσαέριο, ο ταξιτζής, ο οποίος άκουγε ΣΠΟΡ FM γυρίζει το κεφάλι του όπως μικρή Μέγκαν στον «Εξορκιστή» και μου λέει: «Σε ενοχλεί το ραδιόφωνο; Όχι, αν σε ενοχλεί να το κλείσω αμέσως». «Όχι δεν με ενοχλεί του απαντώ», όμως ο Γιάννης Πλούταρχος των ταξιτζήδων κάνει ότι δεν με ακούει: «Σε ενοχλεί το βλέπω. Θα το κλείσω».
«Γιατί το φελέκι μου μέσα, τραβάω τους ημίτρελους όπως η Στάη τους εφοπλιστές;» είναι η πρώτη σκέψη που κάνω, όμως πριν την ολοκληρώσω ο Γρηγόρης Αρναούτογλου των ταξιτζήδων επιστρέφει δριμύτερος: «Μήπως προτιμάς να βάλω μουσικούλα; Να βάλω “Ρυθμό”;». «Και δεν βάζετε;» του απαντώ καταπίνοντας 13 μπινελίκια και 8 #$%^#%% που κατά βάθος θέλω να του κατεβάσω.
Ακολουθούν 32 δευτερόλεπτα δικής του σιγής γιατί ακούμε το τελευταίο σουξέ του Κοντολάζου. Συγκινημένος από την χρήσιμη πληροφορία της ημέρας (Ο Κοντολάζος ζει) γυρίζω το κεφάλι και κάνω ότι κοιτάω έξω για να γλιτώσω. Αμ δε. «Μπορώ σε παρακαλώ να ανάψω ένα τσιγάρο νεαρέ μου;» με ρωτάει ο Νίκος Ξανθόπουλος των ταξιτζήδων. «Βεβαίως» του απαντώ με την ελπίδα ότι θα αρχίσει να φουμάρει σαν Κανέλλη και θα πάψει να μιλάει: «Όχι, άστο δεν πειράζει θα καπνίσω μετά, να μη σε ενοχλήσω. Και συγγνώμη που το πρότεινα» μου λέει ο Λαυρέντης Διανέλλος των ταξιτζήδων και είμαι ένα βήμα απ’ το να τον μουντάρω.
Ένα λεπτό αργότερα κατεβάζει το σκίαστρο για να μη με τυφλώνει ο ήλιος, ο οποίος μετά βίας φαίνεται: «Καλύτερα τώρα;» με ρωτάει η Ελένη Ζαφειρίου των ταξιτζήδων, ενώ ήδη φαντασιώνομαι ότι εγώ είμαι ο Βάιος Καραγιάννης και εκείνος ο Ρομάριο. Πριν του κάνω το τάκλιν στην καρωτίδα ο Παναγιώτης Γιαννάκης των ταξιτζήδων μου δίνει τη χαριστική βολή: «να τραβήξω λίγο πίσω την καρέκλα να είσαι πιο άνετα;» είπε και ενώ νόμιζα ότι είχαμε τερματίσει τις καλοσύνες κλήρωσε και τζακ ποτ: «Τσιχλίτσα; Έχω και σοκολατάκι αν θες».
«Δεν προλαβαίνω γιατί φτάσαμε. Εδώ αφήστε με» λέω στον Δημήτρη Σαλπιγγίδη των ταξιτζήδων όμως αυτός επιμένει: «μα δεν μου είπες Καλλιθέα; Αν δεν έχεις λεφτά μη σκας δεν πειράζει. Την υγειά μας να έχουμε και όλα τα άλλα λύνονται».
5 λεπτά αργότερα έχω βγει απ’ το δαιμονισμένο ταξί και έχω μπει σε άλλο. «Ψηλέ σε ενοχλεί το τσιγάρο μήπως;» με ρωτάει και ο καινούριος και είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Είμαι σίγουρος ότι έχω πεθάνει και βρίσκομαι στην κόλαση που έχει μόνο καλοσυνάτους ταξιτζήδες: «Όχι, γιατί αν σε πειράζει στην καραπ@$τσακλάρα μου. Εγώ θα φουμάρω και αν δεν σ’ αρέσει κατέβα. Σωστός;». Σκούπισα τα δάκρυα της χαράς απ’ τα μάγουλα μου. Ήμουν ακόμα ζωντανός: «Μίλα πιο δυνατά μωρή πατσαούρα! Δεν έφαγες αυγουλάκι το πρωί;» είπε ο ταξιτζής στο GPS του, το οποίο ενεργοποίησε για να διασχίσουμε την υπερατλαντική απόσταση απ’ το Καλλιμάρμαρο στην Καλλιθέα. Επιτέλους πχιότητα, επιτέλους πολιτισμός…
