«Πάταααααααα!!!».
Μια φωνή ενός ανθρώπου που φλερτάρει ξεδιάντροπα με το εγκεφαλικό γεμίζει τον μισοάδειο (ή, αν είστε μέγιστος φαν της αισιοδοξίας, μισογεμάτο) χώρο του κλειστού γηπέδου. Έπειτα, επειδή η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως, το επαναλαμβάνει:
«Πάτααααααα!!!».
Γυρίζεις ενστικτωδώς το κεφάλι σου προς τη σκηνή για να δεις τι συμβαίνει και τι είδους οδηγία είναι αυτό το «Πάτα». Καταλαβαίνεις: στο κέντρο του χώρου επίδειξης, ο δίδυμος, λευκός αδερφός του Hulk σφίγγει τους δικέφαλούς του σε σημείο που έχουν αρχίσει να μοιάζουν με τρικέφαλους.
Από κάτω, οι κριτές κουνάνε επιδοκιμαστικά το κεφάλι. Το κοινό στις εξέδρες- όχι και λίγο, αν αναλογιστούμε τη φύση του αθλήματος- ξεσπά σε χειροκροτήματα, λες και είδε την Κατερίνα Στικούδη να φαίνεται, επιτέλους, φιλεύσπλαχνη και να βγάζει το κορμάκι που φοράει μένοντας όπως τη γέννησε η μητέρα της (αν και κατά 1.5 μέτρο ψηλότερη και με καλύτερες καμπύλες).
Και, φυσικά, «Πάτααααα!!!»- ω Θεέ μου, δεν μπορεί επιτέλους κάποιος να τον πατήσει τον συγκεκριμένο να τελειώνουμε με την ηχορύπανση;
Αφήνεις τις εξέδρες και παίρνεις το δρόμο προς τ’ αποδυτήρια, προκειμένου να δεις από κοντά τους αθλητές και να μάθεις περισσότερα για την όλη διοργάνωση. Στην πόρτα, όμως, σε σταματάει ένας τύπος που- σύμφωνα με κάτι πρόχειρους υπολογισμούς- έχει άνοιγμα ώμων 4.87 μέτρα και διάμετρο μπράτσου 98 εκατοστά.
«Πού πας;», σε ρωτάει με το ευγενικό ύφος που απευθυνόταν ο Χίτλερ στους Εβραίους κι εσύ αισθάνεσαι τη θερμοκρασία του αίματός σου να κάνει bungee jumping και να πηγαίνει υπό του μηδενός.
«Με…Με-μέσα, παναγιότατε κύριε», τραυλίζεις και δείχνεις με το ατροφικό σου χεράκι προς τ’ αποδυτήρια.
«Θέλεις βραχιολάκι διαγωνιζομένου; Είσαι αθλητής;», ρωτά αυτός κι εσύ ξεσπάς σε βροντώδη γέλια, καθώς την τελευταία φορά που υπήρξες κάτι που θύμιζε αμυδρά αθλητή ήταν λίγες μέρες αφότου η Εύα είπε στον Αδάμ «Ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα. Έλα, φάε!».
Το γέλιο σου δεν εκτιμάται: ο Σβαρτζενέγκερ απέναντί σου σε κοιτάζει με κάτι λιγότερο από μισό μάτι και πλησιάζει προς το μέρος σου με απειλητικές διαθέσεις.
«Menshouse, menshouse!», προλαβαίνεις να πεις και αντιλαμβάνεται πως είσαι αυτός που έχει έρθει για να κάνει το θέμα για τους αγώνες. Σε αφήνει να περάσεις κι εσύ, όταν έχεις φτάσει σε απόσταση ασφαλείας, του φωνάζεις «Οι γάμπες σου θέλουν λίγο ακόμα. Μην τις παραμελείς- είσαι σαν γορίλας με πόδια μπαλαρίνας».
Για να μη γίνει το παρκέ αιματοβαμμένη Λίμνη των Κύκνων- με τον εαυτό σου στο ρόλο του τραυματισμένου θανάσιμα ασχημόπαπου- σπας το ρεκόρ του Μπολτ στα 100 μέτρα (9.44 λέει η επίσημη μέτρηση) και μπαίνεις στ’ αποδυτήρια.
Εκεί, τα βλέπεις όλα: περισσότεροι από 50 άντρες και καμιά 30αριά γυναίκες, όλοι τους «στεγνοί» μέχρι εκεί που δεν πάει, ετοιμάζονται.
Μερικοί στη μία γωνιά βάφονται προκειμένου να φαίνονται καλύτερα οι μύες τους, άλλοι κάνουν κάμψεις ή ασκήσεις με λάστιχα για να πεταχτούν οι φλέβες τους κι άλλο και να χτυπήσουν φλέβα χρυσού στη βαθμολογία, ορισμένες κοπέλες βάζουν κραγιόν και τα ψηλοτάκουνα παπούτσια τους, κάνα δυο κάνουν πρόβα στο πως θα «πατηθούν» στη σκηνή- εν ολίγοις ένα μυώδες, ανθρώπινο τρελοκομείο. Ωραίο τρελοκομείο όμως, με την ανυπομονησία να χτυπάει μονάχα στο ρυθμό ενός χρώματος: του κόκκινου.
Αφού μιλήσεις με μερικούς γνωστούς σου και τους ευχηθείς «καλή επιτυχία», παίρνεις θέση πίσω από τους κριτές, προκειμένου ν’ απολαύσεις το θέαμα.
Ένας πιτσιρικάς (είναι- δεν είναι 10 χρονών) ανεβαίνει πάνω και ξεσηκώνει το γήπεδο στο πόδι με τις πόζες του. Ok, εντάξει: μοιάζει περισσότερο με ακτινογραφία το σώμα του, όμως φαίνεται πως έχει δουλέψει και «το ζει» μέχρι εκεί που δεν πάει.
Σειρά έχουν οι κατηγορίες των 40-49 ετών και οι 50+. Βλέποντάς τους- και ανεξάρτητα από το τι έχουν πάρει ως «βοηθήματα»- δε γίνεται να μην τους παραδεχτείς για την προσπάθειά τους να ρίξουν μια μπουνιά στα μούτρα του αλήτη του Χρόνου, που τους έχει κλέψει την πρώτη τους νιότη, και να τον ξαπλώσουν στο καναβάτσο.
Έπονται οι γυναίκες: έως 1.63 ύψος, έως 1.69, οι άνω του 1.69. Όλες τους στην κατηγορία physique. Είναι, για τα δικά σου, τουλάχιστον, γούστα, λίγο πιο γυμνασμένες απ’ όσο θα έπρεπε, όμως δεν παύουν να είναι εντυπωσιακές. Βγάζεις 1633 φωτογραφίες- για επαγγελματικούς, φυσικά, λόγους-, χειροκροτείς τις νικήτριες και μετά στα παρασκήνια κάνεις συλλογή χυλόπιτας, καθώς και οι 23 στις οποίες ζήτησες να βγείτε σου απαντούν σαν θηλυκός Μεταξάς «ΟΧΙ».
Τις άτιμες, το παίζουν δύσκολες, αλλά στο τέλος της βραδιάς όλες τους θα παρελάσουν από το κρεβάτι σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ξεκλειδώσεις το κινητό σου, να πας στο «Άλμπουμ» και να ξαναδείς τις φωτογραφίες που τράβηξες.
Έπονται γυναίκες που κάνουν «καθαρό» body building (η τοποθέτησή σου γι’ αυτές θυμίζει κυβερνητικό εκπρόσωπο όταν η κυβέρνηση τα έχει κάνει μαντάρα σε κάποιο ζήτημα: «Κανένα σχόλιο») κι έπειτα οι physique άντρες, που χωρίζονται και πάλι σε κατηγορίες με βάση το ύψος τους.
Αυτοί ναι: είναι όσο γυμνασμένοι πρέπει. Όσο γυμνασμένος θα ήθελες να ήσουν εσύ αν μπορούσες να σηκώσεις κάτι περισσότερο από 2κιλο βαράκι και δε σου είχε πει ο παθολόγος σου ότι το μυστικό της μακροζωίας είναι το να τρως πίτσες, πιτόγυρα και πολλά γλυκά τουλάχιστον 6 μέρες τη εβδομάδα.
Έπονται οι κλασικοί body builders, πολλά χειροκροτήματα, ντουντούκες που σου παίρνουν τ’ αυτιά και αρνούνται να στα φέρουν πίσω, ορισμένα μουσικοχορευτικά σόου και κάπου εκεί, μετά από ένα «γεμάτο» πεντάωρο, πέφτει η αυλαία της πρώτης ημέρας, στην οποία αγωνίστηκαν οι Έλληνες αθλητές. Το Σαββατοκύριακο έχει το περιβόητο Diamond Cup, στο οποίο παίρνουν μέρος αθλητές απ’ όλο τον κόσμο.
Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, πλησιάζεις αυτόν που σου έκανε περισσότερο εντύπωση απ’ όλους- κι ας ήρθε δεύτερος στην κατηγορία του.
Τον ρωτάς αν πήρε κάτι για να φτάσει σ’ αυτό το σωματικό επίπεδο. Σου λέει «πρωτεΐνη, κρεατίνη, λιποδιαλυτικά και αμινοξέα. Αλλά όχι ενδοφλέβια και όχι τα λεγόμενα “βαριά” χάπια. Είπαμε με τον προπονητή μου ότι θα είμαστε όσο πιο καθαροί γίνεται».
Και ποιο ήταν το πρόγραμμα γυμναστικής του; «6 φορές τη βδομάδα, δύο φορές τη μέρα, με τουλάχιστον 40 σετ για κάθε μυϊκή ομάδα».
Διατροφή; «Τέσσερις μήνες όλα αλάδωτα και χωρίς αλάτι και τις τελευταίες 6 εβδομάδες μόνο κοτόπουλο- αγγούρι ανά δύο ώρες ξεκινώντας από τις 8 το πρωί».
Ύστερα, σκοτάδι. Δεν έχει μείνει ψυχή στο γήπεδο και ο φύλακας σας λέει να βιαστείτε.
«Άξιζε;», θέλεις να μάθεις.
Απομακρύνεται.
Ψιθυρίζει: «Άξιζε».