Στη νεότερη ελληνική ιστορία μία από τις φράσεις που βγήκαν μέσα απ’ τη ζωή και βρήκα αναρίθμητες φορές εφαρμογή είναι το «ό,τι δηλώσεις είσαι». Αρκούσε (και προφανώς υπάρχουν περιπτώσεις που εξακολουθεί να αρκεί) μια γερή διασύνδεση, ένα πλαστό βιογραφικό, μια έμφυτη ικανότητα-αύρα να περνιέσαι σπουδαίος, ή ένα «ηγεμονικό» μπακράουντ (ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο αποκτήθηκε) για να παραστήσεις κάτι πολύ παραπάνω απ’ αυτό που αντιστοιχεί στο επίπεδο σου.
Ενίοτε αρκούσε ένας και μόνο τίτλος. Στην περίπτωση του Αργύρη Σαλιαρέλη ο τίτλος αυτός, που του επέτρεψε να υποδυθεί τον μεγαλομέτοχο και πρόεδρο του Ολυμπιακού, ήταν «ο Βασιλιάς των Ρουμπινιών».
Αναμφίβολα ψαρωτικός για τους οπαδούς του λαοφιλέστερου συλλόγου στην Ελλάδα, οι οποίοι αναζητούσαν εναγωνίως ένα σωτήρα μετά τη λαίλαπα «Γιώργος Κοσκωτάς». Ήταν τότε που ο επιχειρηματίας από την Αίγινα, ο οποίος είχε γίνει μεγάλος και τρανός στην Κένυα από την εξόρυξη και το εμπόριο πολύτιμων λίθων, είδε… φως και μπήκε.
Το Νοέμβρη του 1988, με τα σίριαλ του πολύκροτου σκανδάλου να κρέμονται σε συνέχειες στα περίπτερα, ο Κοσκωτάς εγκαταλείπει άρον-άρον τη χώρα για να διαφύγει τη σύλληψη. Το μέσον για να πετάξει ως τη Βραζιλία (και από εκεί στις ΗΠΑ, όπου και τελικά συνελήφθη) ήταν το ιδιωτικό λίαρ τζετ του Αργύρη Σαλιαρέλη. Ο οπορτουνιστής Ανάργυρος, τον οποίο έως τότε δεν ήξερε κανείς, προφυλακίστηκε για τη συνέργεια του στο αδίκημα. Ουδόλως όμως πτοήθηκε.
Λίγες ημέρες μετά την αποφυλάκιση του, ο αυτοσυστηνόμενος ως έμπορος διαμαντιών με ιδιόκτητα αδαμαντορυχεία στα βουνά της Αφρικής, παρουσίασε ένα ιδιωτικό συμφωνητικό, σύμφωνα με το οποίο φαινόταν ότι ο Κοσκωτάς του μεταβίβαζε το 68% των μετοχών του Ολυμπιακού.
Το εντυπωσιακό είναι ότι το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, ο Κοσκωτάς, από τις ΗΠΑ που βρισκόταν, αρνήθηκε ότι είχε υπογράψει κάτι τέτοιο και δήλωσε στην ουσία θύμα απάτης (ναι, το ζήσαμε και αυτό…).
Το καλοκαίρι του 1989 ο Ολυμπιακός είχε περιέλθει σε πολύ δύσκολη κατάσταση, καθώς υπήρχε η ασφυκτική πίεση από πλευράς Τράπεζας Κρήτης ώστε να εξασφαλιστούν οι τρόποι με τους οποίους θα έπαιρνε πίσω τα χρήματα που ο Κοσκωτάς υπεξαίρεσε.
Ο Σαλιαρέλης προσέφυγε στο Πρωτοδικείο για να μπορέσει να διοικήσει τον Ολυμπιακό και η απόφαση τον έθεσε και επίσημα στη θέση του μεγαλομετόχου και προέδρου.
Στην πρώτη γενική συνέλευση αποφάσισε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΠΑΕ από τα 210.000.000 στα 420.000.000, με συνέπεια να γίνει κάτοχος του 70% των μετοχών του Ολυμπιακού.
Την αύξηση αυτή προσέβαλε με αγωγή ο εφοπλιστής Νίκος Ευθυμίου, αντιπρόεδρος παλαιότερων διοικήσεων Νταϊφά και πρόεδρος του Ολυμπιακού για λίγους μήνες το 1986 και ο πατέρας του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Μιλτιάδης Μαρινάκης.
Ακολούθησε μια τριετία από τραγελαφικά καμώματα αλήστου μνήμης, που κατέταξαν στις συνειδήσεις του κόσμου τον Σαλιαρέλη ως έναν από τους πιο cult και «fake» παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Μεγάλες μεταγραφές, απλήρωτοι παίκτες, ακάλυπτες επιταγές, «πόλεμος» με τη θύρα 7, χαστούκι σε κάμεραμαν και βεβαίως η ιστορική φράση περί «επιστημόνων» μετά το «ντου» των οπαδών στο ματς με τον Αθηναϊκό, σημάδεψαν τη θητεία του στους ερυθρόλευκους. Μια θητεία που τερματίστηκε με τον πλέον άδοξο (ή μήπως ένδοξο;) τρόπο.
Ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί λίγο διαφορετικά βέβαια, αν ο Ολυμπιακός είχε πάρει το πρωτάθλημα του 1989, οπότε και το γκολ του Τάκη Καραγκιοζόπουλου στο καθοριστικό ντέρμπι με την ΑΕΚ, έστειλε την κούπα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Παραμονές του μεγάλου ματς ο Σαλιαρέλης ήταν τόσο σίγουρος για τη νίκη – τίτλος, που διοργάνωσε ένα μεγαλοπρεπές πάρτι στον Πύργο του στην Αίγινα, με προσκεκλημένους, εκτός από όλη την ομάδα, δημοσιογράφους και κάποια «επίλεκτα» μέλη της κοσμικής κοινωνίας.
Στην τεράστια τούρτα που έκοψε, είχε τοποθετήσει τέσσερα κεριά, τα οποία συμβόλιζαν τα γκολ που θα έβαζε ο Ολυμπιακός στην ΑΕΚ…
Το αποτέλεσμα του ντέρμπι ήταν ένα σοκ για τον «Bασιλιά των Ρουμπινιών», που ήλπιζε να «κερδίσει» με το καλημέρα τους φίλους του Ολυμπιακού. Η καχυποψία ήταν πολύ μεγάλη, σε βαθμό που διαδίδοταν η φήμη ότι ο Ανάργυρος ήταν άνθρωπος του Γιώργου Βαρδινογιάννη.
Η φήμη αυτή εδραιώθηκε στο επεισοδιακό εντός έδρας ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό τον Φλεβάρη του ’90. Τέσσερις διακοπές είχε αυτό το ματς, τρεις φορές ισοφάρισε ο Ολυμπιακός τον ΠΑΟ και άπαντες στο γήπεδο το είχαν θεωρήσει στημένο, έως ότου ο Σαμαράς κάνει το 3-4 για τους φιλοξενούμενους.
Ήταν τότε που ο Σαλιαρέλης χαστούκισε τον κάμεραμαν της ΕΡΤ Σωκράτη Ζάππα γιατί βιντεοσκοπούσε τις σκηνές των επεισοδίων και την επίθεση ενός οπαδού του Ολυμπιακού στον επόπτη Καμινάρη.
Το καλοκαίρι του ’90 ο Σαλιαρέλης αντεπιτέθηκε σε μεταγραφικό επίπεδο, αφού την παραχώρηση του Λάγιος Ντέταρι στην Μπολόνια ακολούθησε η απόκτηση του Όλεγκ Προτάσοφ από την Ντιναμό Κιέβου και του Γιούρι Σάβιτσεφ από την Τορπέντο Μόσχας. Τον Ιανουάριο του ’91 τα «Μιγκ» έγιναν τρία, με την έλευση του Γκενάντι Λιτόφτσενκο και ο κόσμος άρχισε να εικάζει ότι ο νεόκοπος πρόεδρος μπορεί και να είχε όντως χρήμα.
Ο Ολυμπιακός τα πήγαινε μια χαρά στο πρωτάθλημα και θα έμοιαζε φαβορί για την κατάκτηση του αν δεν είχε διακοπεί το ντέρμπι στη Νέα Φιλαδέλφεια, με το σκορ στο 2-1 υπέρ του, έξι λεπτά πριν από τη λήξη και με την ΑΕΚ να παίζει με 10 (λόγω αποβολής του Κώστα Μανωλά). Το δακρυγόνο που πετάχτηκε από τη σκεπαστή είχε ως αποτέλεσμα να οριστεί η επανάληψη του ματς στη Ρόδο και εκεί η ΑΕΚ να επικρατήσει με 1-0.
Τέσσερις ημέρες αργότερα και με τον Ολυμπιακό να «βράζει» για την απόφαση, ήρθε το ματς – καταδίκη στις ελπίδες τίτλου. Στις 10 Φεβρουαρίου του ’91 το 2-0 απέναντι στον Αθηναϊκό στο Φάληρο γίνεται μέσα σε τέσσερα λεπτά 2-2 και μερίδα των οπαδών του Ολυμπιακού «εντοπίζει» άσεμνη χειρονομία στον σκόρερ Χρήστο Δημόπουλο. Ο όχλος μπουκάρει στο γήπεδο και παίρνει στο κυνήγι τους Τζαλακώστα, Δημόπουλο και τον διαιτητή Μιχάλη Ναούμ.
«Το πρωτάθλημα δεν γίνεται με τους ίδιους όρους για όλες τις ομάδες. Οι φίλοι της ομάδας είναι γραμματιζούμενοι άνθρωποι, επιστήμονες, απλά βγήκαν από τα ρούχα τους με αυτά που βλέπουν. Όλες οι αποφάσεις είναι άδικες και εις βάρος του Ολυμπιακού. Η Πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους», δήλωσε αξέχαστα ο Αργύρης Σαλιαρέλης μετά τη διακοπή του αγώνα, η οποία στοίχισε στον Ολυμπιακό μηδενισμό, -2 βαθμούς στο πρωτάθλημα και πέντε αγώνες μακριά από το γήπεδο «Καραϊσκάκη».
Το καλοκαίρι του ’91 ο πρόεδρος των ερυθρόλευκων φέρνει και τον Βασίλη Καραπιάλη στο λιμάνι, λίγο καιρό αργότερα όμως αποδείκνυεται είτε ότι δεν έχει μία, είτε ότι δεν έχει καμία διάθεση να πληρώσει.
Έως τον Ιανουάριο του ’92 έχει στηθεί ένα κανονικό θέατρο παραλόγου στο σύλλογο. Η ομάδα είναι απλήρωτη, ο Σαλιαρέλης μοιράζει ακάλυπτες επιταγές, ενώ κηρύσσεται έκπτωτος του αξιώματός του και αντιμετωπίζει ποινές φυλάκισης. Στην εταιρία έχουν καταφθάσει κατασχετήρια τόσο από τη Λάρισα όσο και από τη Ντιναμό Κιέβου, διότι οι δόσεις για τις μεταγραφές του Καραπιάλη και των Προτάσοφ-Λιτόφτσενκο δεν πληρώθηκαν ποτέ από τον «Mr. Ρουμπίνια».
Μέσω του συνεργάτη του Κώστα Ουίλς, ο Σαλιαρέλης που δεν εμφανίζεται πουθενά, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο μοιράζοντας υποσχέσεις και προβάλλοντας κωμικά αντεπιχειρήματα περί «σκοτεινών δυνάμεων και κύκλων που κυνηγάνε τον Ολυμπιακό».
Ο κόσμος δεν «αγοράζει» τις δικαιολογίες του προέδρου και αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, όταν οι ποδοσφαιριστές πραγματοποιούν λευκή απεργία, όντες απλήρωτοι, και το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς αποφασίζει θετικά στο αίτημα συντηρητικής κατάσχεσης της Ντιναμό Κιέβου, που δεσμεύει κάθε έσοδο και περιουσιακό στοιχείο των ερυθρολεύκων, για οφειλές ύψους 7,5 εκατ. δολαρίων με το 1,5 εκατομμύριο άμεσα απαιτητό.
Παραμονή Χριστουγέννων, ο Σαλιαρέλης αποφασίζει να αλλάξει -όντας έκπτωτος- όλο το ΔΣ της ΠΑΕ και τότε πρωτοεμφανίζει στο προσκήνιο τους αδερφούς Μπανασάκη.
Οι παίκτες εν τω μεταξύ, αποφασίζουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας να προπονούνται μόνοι τους, ενώ ο Σαλιαρέλης κάνει ξεχωριστά ραντεβού με τους Ουκρανούς της ομάδας προκειμένου να τους πείσει ότι το θέμα είναι «ταμειακό» και οσονούπω θα πληρωθούν έναντι. Η Θύρα 7 επισκέπτεται το αθλητικό κέντρο στου Ρέντη πριν το παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό και οι προπηλακισμοί (καθώς και οι πέτρες) πέφτουν βροχή στους Μπανασάκηδες και στον Τσαχειλίδη.
Σε ματς με τη Δόξα Δράμας ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα του γηπέδου ότι έχει χαθεί το πορτοφόλι ενός οπαδού και «όποιος το βρει να το παραδώσει στην αστυνομία».
Δεν περνούν 5 λεπτά και οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού, τραγουδούν το αμίμητο «Αργύρη κ… ριόλη, δώστο πορτοφόλι», σ’ ένα από τα πιο εμπνευσμένα συνθήματα της ιστορίας. Ακολουθούν βαριές εκφράσεις του Σαλιαρέλη προς τους οργανωμένους και η απόφαση να μπουν καγκελόπορτες στη Θύρα 7.
Κατόπιν και αυτού, η Θ7 απειλεί ανοικτά ότι θα διακόπτει κάθε εντός έδρας παιχνίδι του Ολυμπιακού, εάν δεν αποχωρήσει ο Σαλιαρέλης από τη διοίκηση.
Μέσα σε όλα αυτά «σκάει» και μια ακάλυπτη επιταγή στον Όλεγκ Προτάσοφ, η οποία αργότερα αποδεικνύεται πλαστή και «ορφανή» αφού ο φερόμενος ως υπογράφων και εκδόσας επιχειρηματίας από την Κένυα ονόματι Καλογρέας, αρνείται κάθε σχέση με το αξιόγραφο και δηλώνει παντελή άγνοια.
Στο παρασκήνιο έχουν ξεκινήσει οι πρώτες επαφές για μια Επιτροπή σωτηρίας από την οποία αργότερα προήλθε η Διοικούσα Επιτροπή που εκθρόνισε το Γιώργο Μπανασάκη. Ο τελευταίος αγόρασε εν τέλει το 1992 το μετοχικό μερίδιο του Αργύρη Σαλιαρέλη, όχι όμως από τον ίδιο αλλά από… Ελβετούς τραπεζίτες από τους οποίους ο Σαλιαρέλης είχε πάρει δάνειο, βάζοντας υποθήκη τις μετοχές του Ολυμπιακού και τον Πύργο του στην Αίγινα!
Από τον Γενάρη του ‘92 ο κλοιός είχε σφίξει επικίνδυνα γύρω από τον Ανάργυρο. Ορκωτοί λογιστές είχαν λάβει την εντολή να ελέγξουν το χάος στα βιβλία, ενώ κοντοζύγωνε η εκδίκαση της υπόθεσης της φυγάδευσης του Κοσκωτά, καθώς και η αντίστοιχη της υπεξαίρεσης των χρημάτων της μεταγραφής του Λάγιος Ντέταρι.
Ο Ολυμπιακός βρισκόταν ενώπιον της λύσης που εξυφαίνοταν για πάνω από ένα χρόνο από το Σωκράτη Κόκκαλη, το Σταύρο Νταϊφά, το Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, το Μιλτιάδη Μαρινάκη και λοιπούς παράγοντες και εφοπλιστές, οι οποίοι αναζητούσαν μια βιώσιμη λύση για το σύλλογο.
Ιούνιος του 1993 και ο Σαλιαρέλης, μια μέρα προτού παρουσιαστεί στον ανακριτή για την υπόθεση φυγάδευσης του Κοσκωτά, είναι βέβαιος για την απαλλαγή του. Την παραμονή τηλεφωνεί σε πασίγνωστο πολιτικό – φίλο του, λαμβάνοντας τη διαβεβαίωση από τη σύζυγό του (που σήκωσε το τηλέφωνο) ότι τα πάντα είναι υπό έλεγχο. «Αργύρη, μην ανησυχείς. Ο πρόεδρος δεν σ’ έχει ξεχάσει».
Η παρουσία του στον ανακριτή το επόμενο πρωί κράτησε μόνο δέκα λεπτά. Ήταν και απ’ τον… Θεό ξεχασμένος. Με ομόφωνη απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή παραπέμπεται σε δίκη και εν τέλει καταδικάζεται σε 10 χρόνια κάθειρξης.
Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν έχει καμία συμμετοχή στην «απόδραση» Κοσκωτά, ρίχνοντας την ευθύνη στο ζεύγος Θραφτ, οι οποίοι ήταν πιλότοι του προσωπικού του αεροσκάφους! Ο καιρός όμως που είχε την ικανότητα να γίνεται πιστευτός είχε περάσει προ πολλού.
Το 1996 απορρίπτεται το αίτημα αποφυλάκισής του από το ποινικό τμήμα του Αρείου Πάγου. Εκτίει τελικά το μισό της ποινής, αλλά οι περιπέτειες του με τη Δικαιοσύνη δεν τελειώνουν εκεί.
Από το 1999 έως το 2006 κατηγορείται για διάφορες υποθέσεις και για κάποιες απ’ αυτές του ασκείται δίωξη: συνέργεια σε απάτη, παράνομη οπλοκατοχή και οπλοφορία, πλαστογραφία, υπεξαίρεση, φθορά ξένης ιδιοκτησίας και πρόκληση σωματικής βλάβης.
Ο Σαλιαρέλης επανήλθε στο προσκήνιο το 2012, ως φίλος του εφοπλιστή Βασίλη Ξενιάδη, ο οποίος είχε ενδιαφερθεί για την αγορά της ΑΕΚ! Ποιος ξέρει ποιος… ούριος άνεμος τον έφερε στο πλάι ενός επίδοξου ιδιοκτήτη της Ένωσης;
Αν ήταν από τις περιπτώσεις που ισχύει το «δείξε μου το φίλο σου», το μόνο βέβαιο είναι ότι η ΑΕΚ δεν ζημιώθηκε από το ματαιωμένο deal…