Όταν στις 10 Μαΐου 1940 οι δυνάμεις του Χίτλερ μπαίνουν στο Βέλγιο, ο Λεόν Ντεγκρέλ, ο οποίος ως τότε –φανερά τουλάχιστον- δήλωνε υπέρμαχος της ουδετερότητας της χώρας, δείχνει το πραγματικό πρόσωπό του. Τάσσεται στο πλευρό των Ναζί και συλλαμβάνεται από τις αρχές της νόμιμης κυβέρνησης ως «έμμισθος πράκτορας στην υπηρεσία του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού». Λιγότερο από ένα μήνα αργότερα οι Γερμανοί επικρατούν και οι Σύμμαχοι τον παίρνουν μαζί τους. Από τη στιγμή της απελευθέρωσής του για λόγους υγείας και μέχρι το τέλος του πολέμου μετατρέπεται από ποιητής, λογοτέχνης, δημοσιογράφος και πολιτικός σε στρατιωτικό που δείχνει σε κάθε ευκαιρία το πάθος του για τον Άξονα και την ιδεολογία του.
Περιέγραφε τον εαυτό του ως «τον γιο που θα ήθελε να έχει ο Χίτλερ», αποδίδοντας στον ίδιο τον Φύρερ τη φράση «αν είχα γιο, θα ήθελα να είναι σαν εσένα» και κατάφερε να επιβιώσει μέχρι το 1994, εκμεταλλευόμενος με μαεστρία κάθε παλιά «φιλία» από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός πριν μερικά χρόνια όταν βγήκε στη δημοσιότητα επιστολή του βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Χρήστου Παππά, στις οποίες τον αποκαλεί «Αξιοσέβαστο Στρατηγό» και του επιβεβαιώνει την πίστη του στα ιδεώδη του Εθνικοσοσιαλισμού…
Τα χρόνια της αναζήτησης
Γιος Γάλλου αλλά πολιτογραφημένου Βέλγου ζυθοποιού, ο Λεόν γαλουχήθηκε με τις αρχές του Καθολικισμού. Σπούδασε στο Κολλέγιο Ιησουιτών της Ναμύρ και από τα 15 χρόνια του κιόλας, άρχισε να αλληλογραφεί με υψηλόβαθμα στελέχη της Εκκλησίας. Σε μια εποχή που οι μελλοντικοί εκφραστές του Φασισμού και του Ναζισμού συγκροτούσαν τις ιδεολογίες τους, ο ίδιος πρόσθετε τον αντικομουνισμό στον υπό διαμόρφωση ακόμα τρόπο σκέψης του. Το 1928 (όταν ήταν μόνο 22 ετών) συμμετείχε σε εκδήλωση με θέμα με θέμα «Η κτηνωδία της Ενώσεως των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών». H γνώμη του για τους Μπολσεβίκους ήταν ότι «…θέλουν να καταστρέψουν ό,τι έχουμε στην κατοχή μας πιο αγαπητά: Την Εκκλησία, την χώρα, την κοινωνική και οικογενειακή τάξη»…
Σταδιακά από δημοσιογράφος-υπέρμαχος του Ρωμαιοκαθολικισμού, μετατρέπεται σε εθνικιστή, παίρνοντας ακόμη πιο ακραία συντηρητικές θέσεις. Ως υπεύθυνος του εκδοτικού οίκου «Christus Rex», διαμορφώνει την ιδεολογία του «Ρεξισμού» η οποία μετατρέπεται σε πολιτικό φορέα, που χαρακτηριζόταν ως «…μαχητικά καθολικός, μαχητικά σοσιαλιστικός και μαχητικά αντικομμουνιστικός. Ο Λέον Ντεγκρέλ στα μέσα της δεκαετίας του ’30 έχει ακολουθήσει περίπου τον ίδιο δρόμο των Χίτλερ και Μουσολίνι, οι οποίοι μάλιστα τον χρηματοδοτούν, βλέποντας στον Βέλγο έναν σύμμαχο ή ακόμα και μια μικρογραφία του εαυτού τους…
Ο Τεν-Τεν και ο πόλεμος
Ο ίδιος ο Ντεγκρέλ είχε δηλώσει πως ο διάσημος ήρωας των κόμικ, Τεν Τεν, ήταν εμπνευσμένος από μια φωτογραφία του ηλικία 20 ετών, ενώ μετά τον θάνατο του κυκλοφόρησε το βιβλίο «Τεν Τεν, ο συναγωνιστής μου». Αν και πήρε έμπρακτα μέρος στον πόλεμο, ο Λεόν πέθανε τελικά από γηρατειά το 1994, έχοντας αποφύγει σφαίρες και θανατικές καταδίκες, κι έχοντας προλάβει να μετεξελιχθεί σε σεβάσμια μορφή του Εθνικοσοσιαλισμού καθώς τον είχε υπηρετήσει από κάθε δυνατό πόστο.
Πρωτοστάτησε στη δημιουργία της «Λεγεώνας των Βαλλόνων» στην οποία κατατάχθηκε ξεκίνησε από τον βαθμό του δεκανέα και μέσα σε τέσσερα χρόνια μετατράπηκε στον «ιστορικό» τελευταίο διοικητή της. Η δράση του στα πεδία των μαχών ήταν τέτοια που παρασημοφορήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ με τον Σταυρό των Ιπποτών, ένα παράσημο που ως τότε δεν είχε λάβει κανένας μη Γερμανός, όπως και με τα Φύλλα Δρυός, ενώ έλαβε και το Χρυσό Έμβλημα του εκ συστάδην μάχης το οποίο έπαιρναν όσοι συμπλήρωναν 75 ημέρες συνεχούς μάχης σώμα με σώμα. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε εκθειάζοντας την ανάγκη για αγάπη προς την «πατρίδα» είχε μετατραπεί ξεκάθαρα σε υπηρέτη μιας άλλης…
Μετά τον πόλεμο
Το τέλος του πολέμου βρήκε τον Ντεγκρέλ στην Κοπεγχάγη. Από εκεί επιβιβάζεται σε αεροπλάνο με προορισμό την Ισπανία όπου ο δικτάτορας Φράνκο τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Άλλωστε –εκτός όλων των άλλων- ο Βέλγος είχε χαρακτηριστεί «υπ’ αριθμόν ένα φαλαγγίτης εκτός Ισπανίας», λόγω των υπηρεσιών που είχε παράσχει με τα διαγγέλματα μίσους ΚΑΙ σε αυτό το απολυταρχικό καθεστώς… Όταν τελικά φτάνει στην Μαδρίτη (το αεροπλάνο λόγω βλάβης έκανε αναγκαστική προσγείωση στη χώρα των Βάσκων όπου πέρασε ένα χρόνο νοσηλευόμενος εξαιτίας σοβαρού τραυματισμού) ο Φράνκο τον περιποιείται καταλλήλως.
Αρνείται να τον παραδώσει στις συμμαχικές δυνάμεις ή να τον στείλει πίσω στο Βέλγιο όπου έχει καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας απέναντι στην πατρίδα του και στο λαό της. Αντ’ αυτού, του χορηγεί πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα με τα οποία φτάνει στην Αργεντινή. Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Ευρώπη έχοντας υιοθετηθεί (αν και 50άρης πια) από μια υπέργηρη Ισπανίδα και κυκλοφορεί με ψεύτικη ταυτότητα. Σταδιακά οι μάσκες πέφτουν. Χωρίς ντροπή επανέρχεται στα κοινά, σαν να μην έχει προηγηθεί τίποτα στο παρελθόν.
Με στολή και γερμανικά διακριτικά
Ακόμη και μετά το θάνατο του Φράνκο, ο Ντεγκρέλ απολαμβάνει αυτή τη ιδιότυπη διαδικασία «λήθης» που επιβλήθηκε στην Ισπανία. Όπου ξέρει πως δεν κινδυνεύει από κανέναν. Στις δημόσιες εμφανίσεις του φορά λευκή στολή με γερμανικά διακριτικά και στην πραγματικότητα το διασκεδάζει επειδή κατάφερε να ξεφύγει από όλους και όλα. Συνεχίζει να εκθειάζει τον Χίτλερ μέχρι τον θάνατό του και στην ιστορία έχουν μείνει μερικά από τα τελευταία λόγια του. Απευθυνόμενος σε Βέλγο δημοσιογράφο σε ερώτημα για το αν έχει μετανιώσει, δίχως αιδώ απάντησε: «Για το μόνο πράγμα που λυπάμαι από τον πόλεμο είναι ότι χάσαμε»…