Φώτα. «Τηλαυγή», σε σημείο που να προκαλούν παρατεταμένη φρενίτιδα στο κοινό με μια στάλα επιληπτικής κρίσης. Στο ρινγκ ανεβαίνουν δύο τύποι, λαδωμένοι σε βαθμό επιδερμικού κακουργήματος. Το καμπανάκι χτυπάει και ξεκινάει το σόου.
Οι γροθιές φεύγουν περίπου μισό μέτρο από το πρόσωπο του αντιπάλου, όμως αυτός κάνει σα να προσγειώθηκε από το πουθενά στο κεφάλι του τριώροφη πολυκατοικία. Οι κλοτσιές έχουν διαλύσει τα πλευρά του αέρα, όμως ουδέποτε βρίσκουν ανθρώπινη σάρκα. Το κεφαλοκλείδωμα είναι τόσο παιδαριώδες, που δε χρειάζεται καν κλειδί για ν’ «απαλλαγεί» κανείς από αυτό.
Αν είστε εκεί γύρω στα 30κάτι, τότε το θυμάστε κι εσείς: Σάββατο βράδυ στον ΑΝΤ1 (ή, αν υπήρξατε από τους προνομιούχους, στο Eurosport), με τον ενθουσιασμό μας να συγκρίνεται μόνο με τον αντίστοιχο που μας προκαλούσε ο «Σκορπιός» του Στέφανου Κορκολή.
Λεγόταν «Οι γίγαντες του κατς» και από την οθόνη μας παρήλαυναν τα μεγαλύτερα ονόματα του WWE, καθηλώνοντάς μας. Το ξέραμε- ακόμα και στην τρυφερή ηλικία που η μεγαλύτερη έγνοια μας ήταν το τι δικαιολογία θα πούμε στον δάσκαλο για το ότι δε διαβάσαμε στο «Εμείς και ο κόσμος»- πως επρόκειτο για μια καλοστημένη αγωνιστική «φάρσα», όμως…
Όμως το να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη ήταν εξίσου πιθανό με το χάσεις επεισόδιο των «Απαράδεκτων»- απλά δε γινόταν, δηλαδή. Το «κατς» αποτελούσε το απόλυτο προϊόν made in USA και προσελκούσε το ενδιαφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως.
Πίσω από την αψεγάδιαστη και γυαλιστερή του βιτρίνα, ωστόσο, το έρεβος είχε πάντα τον πρώτο λόγο. Οι θάνατοι 5 (από τους μυριάδες, δυστυχώς) «πρωταγωνιστών» του WWE φαντάζουν ως η μακάβρια θυσία που απαιτήθηκε προκειμένου να συνεχιστεί το σόου.
Γιατί, βλέπετε, το σόου πάντα συνεχίζεται…
Το τέλος του ίδιου του ιδρυτή
Οι γονείς του ήταν Ιρλανδοί μετανάστες που πήγαν στις ΗΠΑ και μετέτρεψαν το Αμερικάνικο όνειρο από «άπιαστο» σε απτή πράξη, καθώς δημιούργησαν αλυσίδα ξενοδοχείων. Ο ίδιος πήρε πτυχίο στην εμπορική διαφήμιση και έπιασε άμεσα δουλειά σε τράπεζα, όμως η μεγάλη του αγάπη ήταν η πυγμαχία.
Ο αδόκητος χαμός του πατέρα του έστειλε στο πυρ το εξώτερον τους τελευταίους δισταγμούς κι έτσι, το 1952, ο Jess McMahon με την πολύτιμη αρωγή του επαγγελματία πυγμάχου Toots Mondt (που ήταν καλόπαιδο περιωπής, μιας και είχε καταδικαστεί για εγκληματική αμέλεια το 1932, όταν και χτύπησε με το αυτοκίνητό του μια γυναίκα και την εγκατέλειψε) «γέννησαν» από κοινού το WWE- ή, έστω, την πρώιμη μορφή του, καθώς τα πάντα στους δικούς τους αγώνες θα γίνονταν βάσει σεναρίου.
Ωστόσο, η μοίρα είχε γραμμένα τα όσα ήταν γραμμένα στο χαρτί: στις 21/11/1954 ο Jess έχασε τη ζωή του λόγω εγκεφαλικής αιμορραγίας που είχε «αποκομίσει» μετά από ένα ματς στο οποίο συμμετείχε.
Ο κύκλος της ακόρεστης δίψας για πυγμαχικό αίμα μόλις είχε κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα και πήρε για συντροφιά του τον ίδιο τον ιδρυτή του «κατς».
Αν ψάχνατε το απόλυτο παράδειγμα της τραγικής ειρωνείας, μάλλον το βρήκατε.
Αφήνοντας την πνοή σου σε live μετάδοση
Ήταν το event που θ’ απογείωνε ολόκληρο το θεσμό- ένα από τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχουμε δει ποτέ στο WWE και, ως εκ τούτου, ένα από τα κορυφαία: το Μάιο του 1999 το διαβόητο “Over the Edge” θα έκανε το εκκωφαντικό του ντεμπούτο και θ’ άφηνε τους πάντες με το στόμα ανοιχτό. Δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε, για τους λάθος λόγους.
Ο Owen Hart (ο Blue Blazer, όπως ήταν το αγωνιστικό του όνομα), θα έμπαινε στο ρινγκ μ’ έναν γερανό που θα τον κατέβαζε από την οροφή του γηπέδου. Το κοινό μόλις σήκωσε ψηλά το βλέμμα και τον είδε άρχισε να παραληρεί, όμως το μηχάνημα έκανε το μοιραίο λάθος και τον αποδέσμευσε αρκετά νωρίτερα απ’ όσο έπρεπε, με αποτέλεσμα ο Blue Blazer να προσγειωθεί με πάταγο από τα 21 μέτρα στο έδαφος και να σκοτωθεί.
https://www.youtube.com/watch?v=2AHv3P0ya98
Μόλις κατακάθισε η σκόνη, το προϊόν μπήκε γι’ ακόμα μια φορά ψηλότερα από τον άνθρωπο.
Ναι, ακόμα και από εκείνον που πήρε την απόφαση να πετάξει στην οροφή του σταδίου για χάρη του.
Το τελευταίο καμπανάκι του Eddie Guerrero
Οι ειδήμονες τον αποθεώνουν για το βιβλίο του “Cheating death, Stealing life”, στο οποίο μιλούσε για την ζωή ενός επαγγελματία πυγμάχου και το πώς αυτός ξεγελούσε επανειλημμένως το θάνατο, «κλέβοντάς» του κάθε φορά μια ικμάδα ζωής παραπάνω.
Στις 13 Νοεμβρίου του 2005, όμως, ο Edie Cuerrero (της γνωστής, στο χώρο, οικογενείας), βρέθηκε αναίσθητος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του από τον ανιψιό του Chavo, ο οποίος του προσέφερε τις πρώτες βοήθειες, αλλά- όπως αποδείχτηκε- εις μάτην.
Ο Guerrero αντιμετώπιζε απειράριθμες κατηγορίες για χρήση απαγορευμένων ουσιών, οι οποίες συνδυασμένες με το αλκοόλ που κατανάλωνε και τον εθισμό του στα ηρεμιστικά δημιούργησαν ένα «ασήκωτο», για τον οργανισμό του, θανατηφόρο μείγμα.
Τελικά, ακόμα κι ένας πυγμάχος δεν μπορεί να βγάλει για πολύ νοκ άουτ τον Μαυροντυμένο Άντρα.
Όταν παραφρόνησε ο πρωταθλητής
Ιούνιος του 2007: ο Chris Benoit έχει χάσει τη ζώνη του παγκόσμιου πρωταθλητή και, σα να μην του έφτανε αυτό, η σύζυγός του έχει καταθέσει αίτηση διαζυγίου. Το αποτρόπαιο κλικ στο μυαλό του γίνεται στις 24 του μηνός και ο Καναδός μπαίνει στο διαμέρισμα της συζύγου του και την δολοφονεί μ’ ένα καλώδιο που τυλίγει γύρω από το λαιμό της. Στη συνέχεια σκοτώνει και το γιο του κι έπειτα ολοκληρώνει το οικογενειακό δράμα, καθώς κρεμιέται στην αίθουσα με τα βάρη.
Οι ειδικοί έκαναν λόγο για βλάβη στον εγκέφαλο που προέκυψε από τη χρόνια χρήση στεροειδών, η οποία «επιτάθηκε» από το άγχος του διαφαινόμενου διαζυγίου με τη γυναίκα του.
Αποτέλεσμα αυτής της ανείπωτης τραγωδίας ήταν να ξεκινήσει ομοσπονδιακή έρευνα για τη χρήση απαγορευμένων ουσιών στην επαγγελματική πυγμαχία, ωστόσο δεν υπήρξε καταδίκη για κάποιον ή κάποιους.
Το WWE, δρώντας αστραπιαία, διέγραψε το όνομα του Benoit από τα κιτάπια του, σα να μην υπήρξε ποτέ.
Ό,τι βάζεις εντέχνως κάτω από το χαλί, άλλωστε, παύει να είναι ορατό πρόβλημα.
Η μέρα που έσβησε ο μεγαλύτερος «Πολεμιστής»
Δεν ήταν ένας ακόμα αθλητής- αν και οι ακροδεξιές του αντιλήψεις κηλίδωναν το όνομά του, επρόκειτο για έναν αθλητή- θρύλο που μαζί με τον Hulk Hogan απογείωσαν στην στρατόσφαιρα το WWE. Μάλιστα, η μεταξύ τους «Μάχη του αιώνα» συζητείται εντόνως ακόμα και σήμερα, ως η κορυφαία που είδαμε ποτέ στο «κατς».
Παρά την φανταχτερή του καριέρα εντός των ρινγκ, όμως, το φινάλε του Ultimate Warrior έμελλε να είναι καμωμένο από ατόφιο ζόφο: τρεις ημέρες μετά την εισαγωγή του στο Hall of Fame ο Τζέιμς Μπράιαν Χέλγουϊγκ (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) κατέρρευσε έξω από το ξενοδοχείο που διέμενε στην Αριζόνα και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου και διαπιστώθηκε απλά ο θάνατός του- μόλις στα 54 του χρόνια.
Τα στεροειδή που κατανάλωνε σα να ήταν εύγευστες, άκακες καραμέλες έπαιξαν, φυσικά, το ρόλο τους, καταβάλλοντας υπέρμετρα την πιεσμένη καρδιά του. Οι μύες του μπορεί να παρέπεμπαν ευθέως σε υπερήρωα όποτε ανέβαινε στο ρινγκ, όμως εν τέλει ήταν αυτοί που τον πρόδωσαν κόβοντάς του βάναυσα το νήμα της ζωής.
Αυτή τη μάχη, μέχρι κι ένας Ultimate Warrior δε θα μπορούσε να την κερδίσει.