Λευκοί τοίχοι. Με επένδυση, για να μην κινδυνεύουν οι ασθενείς. Το κτήριο μοιάζει να είναι ο παππούς του ίδιου του Χρόνου, καθώς μεγάλα κομμάτια σοβά αποκολλώνται από το «σώμα» του.
Ακούς τις φωνές- αργόσυρτοι ψίθυροι που κάνουν τις τρίχες στο λαιμό σου να ορθώνονται: σου δίνουν την αίσθηση ότι σε καλούν να πας κοντά τους. Ξεκινάς να προχωράς στον μεγάλο, στενό διάδρομο και
(σκέφτεσαι το Πράσινο Μίλι του Στίβεν Κινγκ)
λες στον εαυτό σου να παραμείνει ψύχραιμος. Διάολε, πρέπει να πας κοντά τους. Πρέπει να τους βοηθήσεις. Άλλωστε, είναι η δουλειά σου. Γι’ αυτό έχεις πήγες εκεί. Για Να τους βοηθήσεις προκαλώντας τους ένα τεράστιο σοκ.
Έφτασες. Εδώ είναι. Οι ακατανόητοι ψίθυροι και οι συριγμοί ακούγονται ακόμα πιο έντονα- δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς είναι τούτο το “lis” και το “ga” που επαναλαμβάνεται μετά μανίας από τα στόματα όλων, όμως αυτό δε σε απασχολεί για την ώρα.
Μπαίνεις στην αίθουσα κι αίφνης μια πληθώρα «αδηφάγων», μα καταβεβλημένων, ματιών στρέφονται προς το μέρος σου. Καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Ναι, ήρθες στο σωστό μέρος.
Μειδιάς.
«Γεια σας», τους λες, «θέλω να σας πω μια ξεχωριστή ιστορία».
Όλα τα βλέμματα πάνω σου. Όλα.
«Μια ξεχωριστή μπασκετική ιστορία».