Η δύναμη του «από στόμα σε στόμα», του έδωσε την ευκαιρία να δείξει πόσο καλός τραγουδιστής είναι. Η δύναμη του Youtube, του έδωσε την ευκαιρία να δείξει πόσο καλός καλλιτέχνης είναι. Ο Νίκος Απέργης πήρε το δύσκολο μονοπάτι και πέτυχε.
Τα τελευταία 4 χρόνια, έχει κάνει τέτοιο step up που δύσκολα το συναντάς. Όντας πλέον ένας τραγουδιστής που μπορεί ακόμα και μόνος του να κρατήσει ένα μαγαζί, ο Νίκος Απέργης αποδεικνύει πως όσο κι αν ασχοληθείς με το image making, όλα καταλήγουν σε αυτό που είσαι πάνω στην πίστα και σε αυτό που προκαλείς στον θαμώνα.
Μαζί με τη Μαλού έχουν κάνει το Cabaret ένα από τα πιο όμορφα σε ατμόσφαιρα μέρη για νυχτερινή διασκέδαση και η συνεργασία τους για το τραγούδι Πόσο Πόσο ήταν μια αφορμή για να μιλήσω μαζί του και να μάθω πως φτάνει κανείς ψηλότερα, όταν για χρόνια δεν βλέπει τις προσπάθειες του να ανταμείβονται.
Κι όχι μόνο είναι ένας από τους τραγουδιστές που όλοι θα ήθελαν να είναι στα live τους σχεδόν κάθε βδομάδα. Έχει στα σκαριά και τον πρώτο του δίσκο με τραγούδια που ήδη έχουν σαρώσει στο Youtube, με τις υπέροχες επανεκτελέσεις τραγουδιών που πλέον θεωρούνται και δικά του, και με καινούργια τραγούδια.
Αυτός είναι λοιπόν ο Νίκος Απέργης!
Πόσα χρόνια ασχολείσαι επαγγελματικά με τη μουσική;
Είναι κοντά στα 18-19.
Ωραία. Όλο αυτό το διάστημα, στο μυαλό μου ως παρατηρητής χωρίζεται σε ένα μεγάλο που ήσουν, ας το πούμε, στα χαμηλά και αυτό των τελευταία 4-5 ετών που είσαι σε ανοδική πορεία. Υπήρξε στιγμή στο πρώτο διάστημα που να πεις μέσα σου «τι θα γίνει ρε γαμώτο; έτσι θα είμαι συνέχεια;»
Υπήρξαν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις, ναι. Και ξαφνιάστηκα τα τελευταία 3-4 χρόνια που άρχισε η άνοδος. Τόσα χρόνια όμως έχω ρίξει αρκετή δουλειά. Και τώρα, με τον συνεργάτη μου τον Θεόφιλο και με την Panik όπου ανήκω από το 2018, υπάρχει ένα πρόγραμμα που αρχίζει να αποδίδει. Πριν, το προσπάθησα μόνος μου, αλλά είτε λόγω κακών επιλογών και συνεργασιών είτε λόγω συγκυριών, δεν είχε η προσπάθεια την ίδια απόδοση.
Αρκετές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Η μουσική είναι η μεγάλη μου αγάπη, αλλά σκεφτόμουν ότι αν δεν καταφέρω να γίνω κάτι καλό με βάση όσα ήθελα, πόσο θα τραβήξει αυτό; Θα είμαι ας πούμε 45-50 χρονών και θα προσπαθώ ακόμα; Πέρασε όλο αυτό στο μυαλό μου. Ευτυχώς, αποδίδει η δουλειά μας και ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια.
Το δικό σου όνειρο βρίσκεται πιο πάνω απ΄αυτό που έχεις καταφέρει σήμερα ή ήταν πιο κάτω και ξεπέρασες όσα ήθελες;
Ένας καλλιτέχνης δε νομίζω πως θα σκεφτεί με αυτή τη λογική. Επειδή δεν επαναπαυόμαστε ποτέ, δεν θα σου πω ότι ένιωσα ότι πήγα πάνω απ΄αυτό που στόχευα. Οπότε σίγουρα το όνειρο μου βρίσκεται πάντοτε όλο και πιο πάνω. Δεν υπάρχει το «καλά ήταν ως εδώ». Κι ο Αντώνης Ρέμος αν τον ρωτήσεις, δε θα σου πει ότι έχει εκπληρώσει όσα ήθελε. Είμαι σαφώς ικανοποιημένος με όσα έχω, αλλά εννοείται πως κοιτάζω και το ψηλότερο σκαλοπάτι.
Θεωρείς ότι όλα αυτά τα χρόνια στα «χαμηλά» στρώματα, σε έχουν προικίσει με εμπειρία να διαχειρίζεσαι ψύχραιμα τις επιλογές που δεν τραβάνε, που ίσως να είναι αποτυχημένες, πάντοτε με βάση τα δικά σου κριτήρια;
Παλιά με στενοχωρούσε όταν κάτι δεν πήγαινε καλά. Έγινε όντως μάθημα για να αποφύγω τα ίδια λάθη, να προσέχω τα επόμενα βήματα μου. Κι οι αποτυχίες μας, είναι μέρος της εμπειρίας μας.
Είσαι σε αυτό εδώ το μαγαζί, είσαι ένας τραγουδιστής που ο θαμώνας έρχεται για εσένα, περιμένει να σε ακούσει. Μετά από τόσα χρόνια, τι νιώθεις όταν βγαίνεις στη σκηνή;
Το συναίσθημα ίσως είναι το μόνο που δεν διαφοροποιείται ανάλογα με την εμπειρία. Παραμένει ίδιο. Εγώ έχω πάντα άγχος την πρώτη στιγμή που θα βγω στη σκηνή. Φεύγει μετά τα πρώτα 2-3 τραγούδια που θα δω τον κόσμο να ανταποκρίνεται και να με κάνει μέρος της παρέας του. Αν ο κόσμος γουστάρει, τότε απελευθερώνομαι κι εγώ.
Παρατηρώντας αρκετά τα τραγούδια σου, νιώθω ότι δίνεις με την ομάδα σου τρομερή προσοχή σε στίχο, μουσική και ενορχήστρωση.
Ισχύει αυτό. Το ξεζουμίζω μέχρι να νιώσω από το τραγούδι αυτό που θέλω, να με εξιτάρει δηλαδή. Εμείς οι τραγουδιστές πουλάμε το προϊόν που λέγεται τραγούδι. Αν δεν το πουλήσουμε καλά, δεν θα το αποδεχτεί ο κόσμος.
Για μένα είναι και η παραγωγή και το βιντεοκλίπ πολύ σημαντικά. Αυτά είναι οι πυλώνες μου. Δε σημαίνει πως κάθε τραγούδι θα πάει το ίδιο καλά σε απήχηση, αλλά εγώ ξέρω ότι το έκανα όπως το ήθελα.
Το πώς το ήθελες εσύ, συχνά θα απέχει από αυτό που θέλει το κοινό. Κι αν το κοινό θέλει κάτι και δεν το έχει, θα σχολιάσει, θα κριτικάρει. Κοιτάς τα σχόλια που σου κάνουν;
Αν και χαλιέμαι εύκολα με τα άσχημα σχόλια, μπαίνω να δω, προσπαθώ να απαντήσω σε όλα όσα είναι καλοπροαίρετα, ακόμα και αρνητικά. Αν ο άλλος κάνει κάτι με καλό σκοπό, θα το επεξεργαστώ μέσα μου, θα το αναλύσω να δω αν έχει δίκιο και αν μπορώ να το αλλάξω.
Όταν δίνεις στον κόσμο εν τέλει αυτό που θέλει, χτίζει μια πολυκατοικία απαιτήσεων και προσδοκιών. Συνήθως απέχουν από τις δικές σου. Νιώθεις να είναι ένα βάρος αυτό σε κάθε επόμενο τραγούδι σου; Να πρέπει να ανταποκριθείς δηλαδή σε όσα περιμένουν από σένα;
Θέλω όλα μου τα τραγούδια να πηγαίνουν καλά και να είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Δεν μπορεί να γίνεται πάντα αυτό. Δε νομίζω όμως κι ότι έχει το κοινό από μένα τέτοιες απαιτήσεις, διαρκώς αυξανόμενες, που να με βαρύνουν. Ίσα ίσα έχω ακούσει το αντίθετο, να ξαφνιάζονται που πάω πιο πάνω από αυτό που περίμεναν. Αυτό έχω αντιμετωπίσει ως τώρα. Και κάθε φορά προσπαθώ το κάτι παραπάνω.
Τα τραγούδια που λες, περιλαμβάνουν συναισθήματα. Αυτά τα συναισθήματα πρέπει να είναι πάντα δικά σου, εκείνης της στιγμής, ή μπορεί να μην τα έχεις ζήσει ή να να μην τα ζεις εκείνη τη στιγμή;
Νομίζω είναι λίγο απ΄όλα, με λιγότερο το δεύτερο. Αν δηλαδή κάτι δεν το έχω ζήσει, ίσως να μην το ερμηνεύω με τόση ένταση όση αν το είχα ζήσει. Αλλά σε αυτή τη φάση που είμαι, λίγο πολύ όλα τα έχω ζήσει, οπότε απλώς θα ανασύρω μια μνήμη ή κάτι τέτοιο.
Νομίζω όμως ότι αυτό αφορά περισσότερο τους στιχουργούς. Εγώ δεν γράφω στίχους πολύ, σπάνια. Εγώ κάνω τη μουσική κυρίως. Αλλά διαβάζοντας τον στίχο, αν μου είναι οικείο αυτό που περιγράφει, μπαίνω σε διαδικασία να φέρω το συναίσθημα μπροστά στη μνήμη μου.
Λειτουργεί η μουσική ως ένα ξαλάφρωμα, ως ένα παυσίλυπο για τις δύσκολες συναισθηματικά περιόδους; Αν δηλαδή είσαι σε μια ερωτική απογοήτευση και τραγουδήσεις ένα τραγούδι που μιλάει γι΄αυτό, σε ηρεμεί κατά κάποιον τρόπο;
Ναι, μου έχει τύχει. Και στη δυσάρεστη κατάσταση, και στη στενοχώρια, και στο χαρούμενο. Σε κάθε περίπτωση, βοηθάει όλο αυτό στο να βάλεις το κάτι παραπάνω στην ερμηνεία.
Τι έχει αλλάξει σε σένα και στη δουλειά σου από τη στιγμή που έγινες μπαμπάς;
Είμαι πιο ήρεμος, αναμφισβήτητα. Πριν γίνω μπαμπάς, η δουλειά μου ήταν τα πάντα μου και το στενόχωρο στη δουλειά με στενοχωρούσε τρομερά πολύ, αντίστοιχα και το ευχάριστο. Δεν είχα κάτι να με απασχολήσει πέραν αυτού. Τώρα πλέον, όχι έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα η δουλειά, αλλά είμαι μοιρασμένος σε δύο, στη δουλειά και την οικογένεια, με όσα έχει το καθένα.
Έχεις περάσει από περίοδο που να ήσουν με σπασμένα φρένα; Όχι απαραίτητα από καταχρήσεις, αλλά μόνο και μόνο από τη δουλειά, να μη σταματάς καθόλου και να ζεις μέσα απ΄αυτό και μόνο;
Μέσα σε 19 χρόνια, θα ήταν ψέμα να πω πως δεν έχει συμβεί κι αυτό. Κι όχι μόνο μια φορά. Εγώ για αρκετά χρόνια ήμουν άνθρωπος που έπαιρνα πάνω μου παραπάνω ευθύνες, δούλευα πολύ για να επιβιώσω, οπότε αρκετές φορές έχω φτάσει στα όρια σωματικά και φωνητικά. Ήταν όμως μονόδρομος για να κάνω κάποια πράγματα και να τα πουλήσω όσο καλύτερα μπορώ.
Θα εκφράσω πάλι μια αίσθηση που έχω. Το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι εδώ, αντιλαμβάνομαι ότι το πέτυχες χωρίς να έχεις γύρω σου έναν κύκλο ανθρώπων να σε προωθούν, να χτίζουν το pr σου. Έκανες όσα έκανες βασισμένος στη δύναμη των social media και του word of mouth. Σήμερα ζούμε το επόμενο στάδιο αυτού που έκανες, με το TikTok να γεννά επιτυχίες. Πώς το βλέπεις αυτό;
Κάθε εποχή έχει τα δικά της μέσα, τα δικά της εργαλεία. Τώρα είναι η εποχή του TikTok. Κάθε μέσα είναι θεμιτό όταν δεν κρύβει δόλο πίσω του. Είναι ένας τρόπος προβολής τα 10 δευτερόλεπτα ενός τραγουδιού στο TikTok, αλλά πρέπει όλο το τραγούδι να έχει κάτι να σου δώσω. Ως προς εμένα, όντως δεν είχα κάποιον να με σπρώχνει οικονομικά.
Έκανα για ένα μεγάλο διάστημα τις δικές μου κινήσεις και τώρα έχω τη συνεργασία με την Panik. Αναδείχτηκε όντως από τα live και τις εμφανίσεις και αυτό θεωρώ ότι έχει γερές βάσεις. Γιατί αν περάσει χρονιά που δεν έχω ένα τραγούδι να σαρώσει, η επιτυχία μου στα live δεν θα αλλάξει. Ο κόσμος, αν περνάει καλά, θα συνεχίσει να περνάει καλά. Το ανάποδο δεν είναι εύκολο. Το να αναδειχθείς απ΄τα live, είναι γερά θεμέλια.
Πώς νιώθεις που ο κόσμος σε έχει συνδέσει και με τραγούδια που δεν τα έχεις πει πρώτα εσύ, όπως η Τζαμάικα;
Η Τζαμάικα είναι μια ειδική περίπτωση, γιατί την είπε ο Μάστορας εξαιρετικά πρώτος, αλλά μετά πήραμε τα δικαιώματα και όλες τις άδειες για να το πω κι εγώ και θα είναι και στον δίσκο που θα κυκλοφορήσω σε λίγο καιρό. Από κει και πέρα, πάντοτε μου άρεσε να τραγουδάω ωραία τραγούδια κι ας μην είναι δικά μου.
Και αν δεις αποσπάσματα που έχουν κυκλοφορήσει, λέω και λαϊκά και έντεχνα και ο κόσμος μπορεί να τα αγαπήσει από μένα. Εγώ πρεσβεύω το εξής: ένα τραγούδι μπορεί ο οποιοσδήποτε καλλιτέχνης να του δώσει μια νέα ζωή.
Να έχει κυκλοφορήσει πριν 20 χρόνια, να το θυμάται ένα παλιότερο κοινό και να το μάθω εγώ σε ένα νεότερο κοινό μέσα από τη δική μου ερμηνεία. Οφείλουμε οι νεότεροι να τραγουδάμε τα καλά τραγούδια ξανά και ξανά, για να αντέχουν στον χρόνο.
Ήσουν πάντοτε πάνω στις ράγες της διαδρομής σου; Δεν παραστράτισες μπροστά σε πειρασμούς που έχει το επάγγελμα (λεφτά, ανούσιοι έρωτες κτλ);
Δεν είχα ποτέ πολλά λεφτά, ούτε πολλές γυναίκες. Είχα πάντα τη μουσική στο κεφάλι μου. Και πρόσεχα τη φωνή μου. Εγώ κάνω 6 μαθήματα φωνητικής την εβδομάδα. Οπότε όλο αυτό με έκανε να μη θέλω να πιω ιδιαίτερα, να μην κάνω καταχρήσεις και να μην ξενυχτάω πέραν του πλαισίου της δουλειάς. Εγώ ήμουν υποχόνδριος με τη φωνή μου και δεν ήθελα να πάθει ποτέ τίποτα.
Όσο γίνεσαι πιο γνωστός, νιώθεις μια υποχρέωση να λειτουργήσεις ως πρότυπο και να γίνεις παράδειγμα προς άλλους ή εσύ θες απλά να δρας όπως αισθάνεσαι, με βάση την ηθική σου, κι όποιος σε στηρίξει, σε στήριξε;
Και τα δύο, νομίζω. Εγώ είμαι αυτό που βλέπεις, αυτό που βγάζω προς τα έξω. Από την άλλη, θεωρώ ότι έχουμε υποχρέωση να προβάλλουμε κάτι καλό. Κι αυτό προσπαθώ πάντα να κάνω μέσα από τα βιντεοκλίπ. Θέλω να υπάρχει πάντα ένα κοινωνικό μήνυμα.
Δεν έχεις δηλαδή στα social μια πίεση να πάρεις θέση για κάτι που δεν έχεις τη διάθεση να μιλήσεις; Νιώθεις ότι πρέπει να μιλάς;
Όχι σε όλα. Εκφράζω την άποψη μου, αλλά όχι σε όσα με ρωτάνε. Κάποια τα κρατάω για μένα. Όπως επίσης, θα ήθελα για πράγματα που κάνω εγώ, άλλοι να κρατούν την άποψη τους για τους ίδιους.
Ποια φοβία είχες πέγίνεις μπαμπάς και ποια φοβία την αντικατέστησε τώρα που είσαι μπαμπάς;
Ήμουν αρρωστοφοβικός και ακόμα είμαι. Απλώς πριν σκεφτόμουν τη φωνή μου, τώρα δεν θέλω με τίποτα να αρρωστήσει το παιδί μου. Αυτό είναι νομίζω το πιο χαρακτηριστικό.
Ένιωσες έτοιμος να γίνεις μπαμπάς;
Αν και δεν το είχαμε προγραμματίσει, ένιωσα έτοιμος. Υπήρχε μια σχέση σταθερή, ήμουν καιρό με τη γυναίκα μου, είχα στο μυαλό μου πως θα την παντρευτώ, οπότε έγιναν όλα μαζί.
Θυμάσαι την τελευταία φορά που έκλαψες, αφήνοντας στην άκρη τη γέννα του παιδιού;
Ναι. Ήταν μια περιπέτεια υγείας που είχε όταν ήταν μηνών και έπρεπε να κάνουμε μια επέμβαση. Ήταν μια κατάσταση στενόχωρη, ευτυχώς πέρασε και συνεχίζουμε.
Κρατάς μέσα σου πιο ψηλά τις πρώτες φορές που βίωσες κάτι;
Ναι, εννοείται. Την πρώτη φορά που με άκουσα στο ραδιόφωνο, την πρώτη φορά που τραγούδι μου μπήκε στις τάσεις, που έφτασε τα 10 εκατομμύρια προβολές, μετά τα 20, μετά τα 30…Όλα αυτά τα κρατάω ως σταθμούς. Όπως και τις συνεργασίες που έχω κάνει. Με την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Κώστα Χατζή, τον Βέρτη, τον Ρόκκο που συνεργαστήκαμε δισκογραφικά…
Θα σε έλεγες ρεαλιστή ή ρομαντικό;
Δε νομίζω πως αυτά απαραίτητα συγκρούονται. Όταν πρόκειται για πράγματα που θέλω να κάνω, κοιτάζω πάντα τον επόμενο εφικτό στόχο. Αλλά στις σχέσεις μου με τη γυναίκα, με τους φίλους μου, είμαι ρομαντικός. Και φυσικά και στα τραγούδια και τη μουσική μου.
Η πορεία σου ως τραγουδιστής έχει μέσα της στιγμές που πληγώθηκες βαθύτατα;
Εννοείται. Όλα μέσα στη ζωή είναι. Πληγώθηκα σαφώς από συνεργάτες, όπως και μπορεί να πλήγωσα άθελα μου, αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό και προχωράς. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στενοχωρήθηκα, αλλά αυτό να μου βγήκε σε καλύτερο, είτε μιλάμε για συνεργασίες είτε για ερωτικές σχέσεις.
Αν δεν είχα πληγωθεί από μια κοπέλα, δε θα είχα βρει τη γυναίκα μου, που θεωρώ ότι είναι η γυναίκα της ζωής μου. Όταν πληγώνεσαι ή πληγώνεις, δεν φταίει απαραίτητα πάντα κάποιος. Έτσι είναι. Όταν δεν ταυτίζονται δύο απόψεις, δε μπορούν με το ζόρι να πορεύονται. Πρέπει να πάρει κάποιος απόφαση και να τελειώσει τη σχέση.
Όσο κι αν προσπάθησα να ψάξω ή να θυμηθώ στην πορεία σου, απ΄όσο την έχω παρακολουθήσει, δεν θυμάμαι να μου έβγαλες κάτι το καβαλημένο, το αλαζονικό. Μου φαίνεται δύσκολο επίτευγμα.
Εμένα όχι και τόσο. Θέλω να πω ότι ζούμε στην Ελλάδα, εδώ είμαστε τραγουδιστές, εδώ μας ξέρουν όσοι μας ξέρουν, άρα δε βρίσκω και λόγο να καβαλήσω κανένα καλάμι. Από τον πατέρα μου έμαθα πάντοτε να πηγαίνω μέχρι εκεί που φτάνουν τα πόδια μου και μετά να κάνω κι ένα βήμα πιο πέρα.
Δεν κάνουμε καμία πυρηνική φυσική, ούτε ανακαλύπτουμε φάρμακο για τον καρκίνο. Απλά κάνουμε τον κόσμο να περνάει καλά. Δε βρίσκω λόγο έπαρσης σε αυτό.
Σε κατέβαλλε ποτέ η συνειδητοποίηση πως μεγαλώνουμε και αφήνουμε πίσω μας τόσες στιγμές νεότητας;
Κάποτε το πέρασα κι εγώ, όπως όλοι οι άνθρωποι. Σκεφτόμουν ότι μεγαλώνω, τί θα κάνω, πόσο θα κάνω αυτή τη δουλειά, θα γυρίζω σπίτι μου 50 χρονών τέτοια ώρα…Τώρα που έχω όμως ένα παιδί, θέλω να δω πως θα είμαι στα 65-70 μου, να το δω πως θα είναι μεγάλο, αν θα το έχω αναθρέψει σωστά, αν θα είναι καλός άνθρωπος.