Αν την είχες γνωρίσει στην εφηβεία της, θα μπορούσες να την κάνεις να κλάψει βάζοντας της το Παράπονο της Αρβανιτάκη. Αν τη γνώριζες τώρα, θα μπορούσες να την κάνεις να γελάσει με μια έξυπνη ατάκα. Η Ανδρομάχη είναι ένα κορίτσι φουλ συναισθηματικό.
Θα μπορούσες να την αποκαλέσεις ένα κορίτσι μεγάλων αντιθέσεων. Έχει ένα poker face, δεν ξέρεις τι θα ακολουθήσει, αν θα είναι ξέσπασμα ή χαμόγελο, παρόλο που ξεσπάσματα δεν έχει. Είναι τόσο ζεν, τόσο προσηλωμένη στον δρόμο της και στο τι επιζητά, που πρέπει να έχεις κάνει κάτι πολύ εξωφρενικό για να υψώσει τον τόνο της φωνής της.
Αυτόν τον υψώνει μόνο για να τραγουδήσει. Όταν τραγουδάει στην πίστα, θα την υψώνει για το Πες Της που είναι το καινούργιο της τραγούδι που κυκλοφορεί από την Panik Records.
Αν την πετύχεις σε διάδρομο γυμναστικής και είσαι δίπλα της, θα υψώσει τη φωνή για να τραγουδήσει Dua Lipa, ελληνικό trash από τα 90s, αλλά και Χαρούλη-Μάλαμα. Βλέπετε για τι αντιθέσεις μιλάμε..;
Συνάντησα την Ανδρομάχη σε μια από τις τελευταίες της εμφανίσεις στο Fantasia με τον Οικονομόπουλο, τον Λιβάνη και τη Μορφούλα Ιακωβίδου, βρέθηκα κάποιες ώρες στο καμαρίνι της και κατάλαβα πόσο τρελοκομείο είναι. Λιγότερο από την αδερφή της, αλλά τρελοκομείο.
Μετά από μια παρέλαση ανθρώπων, φίλων, γνωστών, θαυμαστών που ήρθαν να της πουν έναν καλό λόγο, εγώ αναρωτιόμουν πως δεν την πιάνει το κεφάλι της κι αυτή μου έλεγε πόσο της αρέσει αυτό που συμβαίνει.
Με το χαμόγελο της και την άνεση με την οποία λειτουργεί, σε κερδίζει σε τέτοιο βαθμό που της τα συγχωρείς σχεδόν όλα.
Όπως το ότι αυτή η συνέντευξη, αν και τόσο μεγάλη, θα σε κάνει να θες κι άλλο. Enough said από μένα, από δω και πέρα τα λέει η Ανδρομάχη.
Το μόνο που θέλω να πω, είναι ότι αυτή η συνέντευξη έγινε μέρες πριν αναδυθεί στην επικαιρότητα αυτή η αθλιότητα με ομάδες ανδρών στο Telegram που διακινούν φωτογραφίες γυναικών και κοριτσιών χωρίς τη θέλησή τους. Η Ανδρομάχη έχει βιώσει κάτι τέτοιο και σίγουρα το βίωμα της και το πώς το αντιμετώπισε, είναι πολύ δυναμωτικό.
Λίγες μέρες πριν δεν θα εστίαζα σε αυτό, καθαρά και μόνο επειδή δεν είναι δικό μου βίωμα για να το διαμοιράσω. Αλλά η στιγμή δεν μου επιτρέπει κάτι άλλο από το να το αναδείξω και να το φωτίσω περισσότερο.
– Τι πιστεύουν οι άλλοι άνθρωποι για σένα; Τι σου επικοινωνούν;
Με φωνάζουν βραδύποδα, γιατί είμαι πολύ ήρεμη. Ο κόσμος να καίγεται, δεν ανεβάζω παλμό. Με παίρνουν το βράδυ τηλέφωνο για να τους κοιμήσω. Αυτό μου λένε ότι τους βγάζω. Γι’ αυτό και σοκάρονται αν με δουν εκτός εαυτού. Πρέπει να έχει γίνει κάτι τρομερό για να βγω εκτός εαυτού.
– Αυτό που πιστεύεις εσύ για σένα, ταιριάζει με αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για σένα;
Ναι. Αν ακούσω κάτι άλλο, επειδή έχω ακούσει τα πάντα σε αυτή τη ζωή, προβληματίζομαι. Μπαίνω σε διαδικασία να το κουβεντιάσω με την παρέα, με την αδερφή μου, με τους γονείς μου. Τα περνάω όσα μου λένε από φίλτρα για να δω τι συμβαίνει. Αλλά προς το παρόν, δεν έχει τύχει να απέχει η δική μου αντίληψη απ΄αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
– Έχει τύχει να σου επισημάνουν κάτι για σένα που να σε σοκάρει γιατί απέχει απ’ αυτό που είσαι;
Έχω δύο περιπτώσεις. Περιόδους, θα έλεγα καλύτερα. Όταν είχα ακμή και έπαιρνα χάπια, μου είχαν προκαλέσει νεύρα. Και μου το είχε επισημάνει η αδερφή μου και κατάλαβα απ’ αυτό ότι έφταιγαν τα χάπια. Μετά, ήταν στη Eurovision, όπου το πρόγραμμα της προετοιμασίας ήταν πολύ πιεστικό τις εβδομάδες πριν. Εγώ γενικά είμαι ναυάγιο, δεν έχω πρόγραμμα, είμαι όπου με βγάλει το κύμα. Κι επειδή εκεί ζορίστηκα πολύ, ήμουν πολλές ώρες έξω στους δρόμους, ήμουν αγέλαστη. Όχι ότι ήμουν δυστυχισμένη, αλλά δε μπορούσα να γελάσω.
– Εκτός της αδερφής σου, πόσα άτομα έχεις στον κύκλο σου που ξέρεις ότι θα σε καταλάβουν έτσι εύκολα;
Επειδή με την αδερφή μου είμαστε από κωμόπολη, έχουμε μια μεγάλη παρέα, κοντά στα 30 άτομα. Εκεί κρατάς πιο εύκολα τις παρέες σου, θαρρώ. Επειδή είμαι ανοιχτό βιβλίο λοιπόν, όλοι θα με καταλάβουν και θα με νιώσουν. Θα καταλάβουν τις αλλαγές μου, είτε αρνητικές είτε θετικές, και θα μου τις επισημάνουν. Δόξα τω θεώ, έχω φίλους που θα μου πουν την αλήθεια.
– Εγώ βλέπω στη σκηνή ένα αγρίμι, μια τύπισσα που κάνει εκστρατεία και κατακτά. Είσαι έτσι και εκτός σκηνής;
Μου λες ότι σου θυμίζω την Καλίσι από το Game of Thrones δηλαδή (γέλια). Έχω καταλάβει ότι είμαι έντονη ως προσωπικότητα. Σε όλα μου. Όταν κάτι μου αρέσει πεθαίνω γι’ αυτό κι όταν δε μου αρέσει, το σιχαίνομαι. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση! Σκέφτομαι πολλές φορές ότι για τους ήπιους ανθρώπους ίσως να μην είμαι διαχειρίσιμη (γέλια). Γενικά, ό,τι δείχνω είμαι. Ό,τι βλέπεις είμαι παντού. Καταλαβαίνω αυτό που λες περί αγριμιού και αν πωρωθώ, πωρώνομαι στο τέρμα.
– Άρα δεν είναι ένα effect απελευθερωτικό της σκηνής;
Εντάξει, εκεί σίγουρα βγαίνουν όλα τα συναισθήματα μπροστά. Γενικά, το τραγούδι δεν είναι για μένα απλά δουλειά ή δεν το κάνω απλά για την επιβίωσή μου, αν και έχω ποντάρει τα πάντα εκεί, δεν έχω plan b, αν και ξέρω ότι πρόκειται για κάτι αβέβαιο. Οπότε δεν είναι απλά ένα επάγγελμα, είναι ανάγκη. Και το ξεκίνησα γιατί είχα ανάγκη να εκφράζομαι, γιατί ένιωθα ότι δεν εισακούομαι στην εφηβεία ή πιο μετά.
Οπότε, για μένα, αυτή η ανάγκη είναι…ανάγκη. Και γι’ αυτό το κάνω με τόσο πάθος, είναι όλος μου ο εαυτός. Έχω δουλέψει πολύ για κάτι και αν κάποιος πάει να μου το πάρει, γίνομαι η μαμά μου, με προστατεύω. Δεν θα γίνω επιθετική, θα προσπαθήσω να με ανεβάσω, να μου δώσω θάρρος και δύναμη. Δεν είναι αρνητική αυτή η ένταση, είναι το πάθος και η τρέλα μου.
– Αυτό το ότι δεν έχεις plan b, συμβαίνει σε κάθε τομέα της ζωής σου; Λοκάρεις κάπου και έχετε γεια βρύσουλες;
Γενικά ναι. Ρισκάρω αρκετά. Θα είμαι εκεί που έχω στοχεύει και τέλος. Για παράδειγμα, όταν πέρασα στις Πανελλήνιες, πέρασα για να έρθω στην Αθήνα και να κυνηγήσω το τραγούδι. Είχα λοκάρει. Τους έλεγα πως θα τελειώσω τη σχολή κτλ., έλεγα δικαιολογίες, αλλά είχα αυτόν τον στόχο από τα 15 μου, δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο και να σπαταλήσω δυνάμεις για κάτι άλλο. Ως τώρα, μου έχει βγει σε καλό όλο αυτό.
– Η εμπειρία μου μου λέει ότι άτομα με τα δικά σου χαρακτηριστικά έχουν την τάση να προσελκύουν τοξικά άτομα και καταστάσεις. Ισχύει σε σένα;
Δεν θα το έλεγα. Αλλά δεν θα το έλεγα γιατί έχω το χιούμορ πολύ σύμμαχό μου και προσελκύω αστείες καταστάσεις. Είναι όλα μια φαρσοκωμωδία. Δεν θα έλεγα ότι έχω προσελκύσει τοξικές κατά βάση καταστάσεις. Έχω μπλέξει με τοξικά άτομα, αλλά όπως μπήκαν στη ζωή μου, έτσι βγήκαν, γιατί δεν χωρούσαν.
– Όταν είσαι ένα άτομο που διεκδικείς έναν στόχο και αυτός ο στόχος σπάνια γίνεται αποδεκτός από τον άλλον και ο άλλος, ειδικά ο ερωτικής φύσεως άλλος, θέλει να σε βάλει στο δικό του μονοπάτι, αρχίζει να γίνεται τοξικός για να σε εμποδίσει από αυτό που κυνηγάς. Δε σου έχει συμβεί;
Θα σου πω. Οι γονείς μας μας μεγάλωσαν με κάποιες αρχές. Και όταν έγινα 18 και έφυγα από το σπίτι, τις κουβάλησα μαζί μου και με αυτές με μεγάλωσα από εκείνο το σημείο και μετά. Κι όταν έχει υπάρξει αυτός ο κόπος και έχουν παλέψει οι γονείς σου κι εσύ να μεγαλώσεις, να είσαι καλά, να βάλεις τη ζωή σου σε μια σειρά, ξέρεις δεν αφήνεις περιθώρια γι’ αυτούς που θέλουν να σε βγάλουν από τον δρόμο σου ή γι’ αυτούς που θέλουν αντάλλαγμα για να σε βοηθήσουν να προχωρήσεις.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξω τον εαυτό μου και να δώσω στον οποιονδήποτε την ικανοποίηση. Έχω παλέψει. Έχει παλέψει ο οργανισμός μου, τα κύτταρα μου για να είμαι ζωντανή και να βρίσκομαι σε αυτό το σημείο. Να έχω το σπίτι μου, να μπορώ να κάνω 10 πράγματα, να προχωράω στη δουλειά μου, να μπορώ να τραγουδάω. Δεν αφήνεις κάποιον να στο πάρει αυτό πίσω.
– Όπως μου τα λες, νιώθω ότι δεν σε απογοητεύουν εύκολα οι άνθρωποι. Είτε είσαι πολύ αφελής ειτέ πολύ δοτική.
Η αλήθεια είναι πως πάντα δίνω πολλές ευκαιρίες. Δεν απογοητεύομαι και δικαιολογώ γιατί έχω ψαχτεί πολύ με ψυχολογία, με ενέργειες, οπότε το πάω στην πηγή του προβλήματος και λέω ότι αυτός ο άνθρωπος θα έχει έλλειψη αγάπης. Δε φταίει αυτός. Δεν του την έδωσαν. Οπότε δικαιολογώ τις καταστάσεις γιατί βοηθάει εμένα να κατανοήσω τον κόσμο γύρω μου. Δεν κρατάω κακία σίγουρα.
Θα απογοητευτώ μόνο αν έχω προσδοκίες. Κι όσο μεγαλώνω, κατανοώ πως δεν χρειάζεται να έχω προσδοκίες από τους ανθρώπους γύρω μου. Όχι πεσιμιστικά, όπως ο Καζαντζάκης δεν ελπίζει σε τίποτα και είναι λέφτερος. Απλώς γιατί όπως παλεύω εγώ για την ύπαρξή μου, έτσι παλεύει και ο άλλος. Δεν είμαι το επίκεντρο της ζωής των άλλων. Είμαι το επίκεντρο της δικής μου ζωής μόνο.
– Μου βγάζεις μια φάση πολύ ζεν που για κάποιον που βρίσκεται στη ζωή σου, πρέπει να είναι εκνευριστική. Γιατί ένας άνθρωπος που συνδέεται μαζί σου, φιλικά ή ερωτικά, έχει απαιτήσεις. Θέλει να του θυμώσεις, να απογοητευτείς μαζί του, για να καταλάβει ότι κάτι σημαίνει για σένα. Τσακώνεσαι με ανθρώπους;
Με πολλή προσπάθεια. Αν τσακωθώ, θα είναι άσχημο, γιατί θα έχω δώσει ευκαιρίες. Γιατί να μην έχουμε την ηρεμία μας;
– Γιατί κάποιος μπορεί να θέλει να τσακωθείτε για να ενωθείτε περισσότερο…
Αυτό είναι το πάθος, που μου περιγράφεις. Άλλο αυτό. Και συμβαίνει κυρίως στο ερωτικό. Αλλά σε μια δουλειά ή σε μια φιλία γιατί να πάμε σε αυτό το σημείο; Έχω περάσει περιόδους που άνθρωποι που χρειάστηκα δίπλα μου συναισθηματικά, δεν ήταν εκεί. Πριν δύο χρόνια συνέβη έντονα.
Μιλάμε για ανθρώπους που εγώ θα περπατούσα μέχρι την Αυστραλία γι’ αυτούς. Κι αυτοί δεν έκαναν κάτι βασικό, δεν σήκωσαν καν το τηλέφωνο. Ήταν μια δύσκολη περίοδος. Εκεί απογοητεύτηκα. Αλλά πάντα, αυτή η απογοήτευση μου βγαίνει σε εμπειρία και με δυναμώνει. Οπότε αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δε θα αφήσω κάποιον να με απογοητεύσει.
– Τι συνέβη στα 15 σου και τότε είπες ότι θα γίνεις τραγουδίστρια και θα το κυνηγήσεις;
Στα 15 μου πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο. Είχαν κυκλοφορήσει κάποιες φωτογραφίες μου που ήμουν γυμνή. Ήταν πολύ δύσκολο, ήταν ο πρώτος μου έρωτας, δεν έφταιγε κιόλας αυτός, έγινε από άλλο άτομο και…
– Ήταν αυτή η κλασική μαλακία που κάποιος κοκορεύεται σε φίλους για την κοπέλα που έχει «ρίξει» και δείχνει τις φωτογραφίες;
Ναι, αλλά έφταιγε άλλος, όχι αυτός που ήταν μαζί μου. Και κυκλοφόρησαν οι φωτογραφίες κι εγώ δεν ήμουν έτοιμη. Ποιος είναι έτοιμος γι’ αυτό; Κανένας. Εγώ φοβόμουν τη μαμά και τον μπαμπά και για έναν χρόνο χτυπούσε το τηλέφωνο και κάθε μέρα νόμιζα πως κάποιος θα τους το πει. Για έναν χρόνο οι γονείς μου δεν το ήξεραν. Κι όποτε χτυπούσε το τηλέφωνο με έπιανε σύγκρυο. Τώρα θα το μάθουν, τώρα θα το πουν κτλ…
Τότε λοιπόν, άρχισα να γράφω ποιήματα και τραγούδια σε ένα τετράδιο. Είχα την ανάγκη να εκφραστώ για όλα όσα είχα περάσει ως παιδί. Είχαν την ανάγκη να εκφράζομαι με τον γραπτό λόγο. Και στο σπίτι πάντα τραγουδούσαμε, ο μπαμπάς ήταν και λάτρης του παραδοσιακού τραγουδιού και μας το εμφύσησε αυτό και πάντα θα με ηχογραφούσα, να δω πώς ακούγομαι, αν το έχω. Ήρθαν οι σχολικές γιορτές και τα 15 μου σου λέω ότι είναι κομβικό σημείο.
– Το να σε ηχογραφείς, να συμμετέχεις σε γιορτές, σε γέμισε με αυτοπεποίθηση;
Θα έλεγα ότι αυτό με οδήγησε στον δρόμο που θέλω να περπατήσω. Σιγά σιγά, αλλά με απολυτότητα. Δεν ήθελα κάτι άλλο.
– Όταν επικοινώνησες για πρώτη φορά δημόσια το θέμα με τις γυμνές φωτογραφίες, είχες μιλήσει με τους γονείς σου;
Ναι, το γνώριζαν. Οι γονείς είναι γονείς. Πάντα θα φοβηθούν επειδή σκάβεις ένα σημείο και βγαίνει στην επιφάνεια, τρομάζουν. Είναι όμως η αλήθεια μου, δεν είμαι μόνο γελάκια και όλα τέλεια. Έχουμε όλοι μας περάσει κάτι. Και με αυτό διαχειριζόμαστε το παρόν μας, αυτό μας κάνει αυτό που είμαστε και αυτό που θα γίνουμε. Οπότε δε γίνεται να το προσπερνάμε. Είπα τότε ότι θα γίνει και τέλος.
– Αν κοιτάξεις πίσω λοιπόν, και δεις όσα έχεις περάσει, πώς απευθύνεσαι στον εαυτό σου; Ποια είναι η σούμα σου;
Μου απευθύνομαι με πολλή αγάπη. Με αγκαλιάζω γιατί ξέρω τι πέρασα. Θα σου πω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πριν βγω στη σκηνή της Eurovision με έκανα εικόνα όπως ήμουν μικρή μωρό και με πήρα από το χέρι και βγήκα να τραγουδήσω με τη μικρή Ανδρομάχη. Όπως κι αν πήγε αυτό, για τον οποιονδήποτε λόγο πήγε έτσι, που το ξέρω μόνο εγώ στην τελική, το έκανα αυτό με τον εαυτό μου και αυτές οι 15 μέρες στο Τορίνο με ξεκλείδωσαν. Σκέψου έκλαψα στην ψυχοθεραπεία μου. Μέχρι τότε δεν είχα κλάψει, συνέβη μετά τη Eurovision. Αυτό με ξεκλείδωσε και στη δουλειά μου και στη ζωή μου. Συμφιλιώθηκα με κάποια πράγματα που δεν τα είχα δει.
– Υπάρχει κάτι στην πορεία σου που το θεωρείς αποτυχία; H Eurovision για παράδειγμα.
Δε μπορώ να δω κάτι ως αποτυχία. Γιατί οτιδήποτε γίνεται, είναι μια δοκιμασία. Όχι αποτυχία. Γενικά όσα μου συμβαίνουν τα διαχωρίζω και τα «εκμηδενίζω». Αν δεν πρόκειται για σοβαρό θέμα υγείας, για ζήτημα ζωής και θανάτου που λένε, δεν θα με γονατίσει κάτι. Δεν έχω πεθάνει, δεν έχω χάσει κάποιο μέρος του σώματος μου, είμαι καλά, δεν έγινε κάτι, όλα διορθώνονται.
– Πώς ήσουν μικρή;
Οκνηρή όπως και τώρα. (γέλια) Ήμουν ήρεμη, έκανα τον στίβο μου, βόλεϊ, γυμναζόμουν, στην αρχή ήμουν καλή μαθήτρια σε όλα, μετά άρχισα κάποια μαθήματα να τα αφήνω στην άκρη γιατί δε με ενδιέφεραν, δε μιλούσα πολύ…
– Αυτό σημαίνει ότι δεν ήσουν και το δημοφιλές κορίτσι; Γιατί εδώ στο καμαρίνι σου όπως βλέπω τον κόσμο που έρχεται, είσαι σαν βασίλισσα-μέλισσα.
Λόγω ονόματος, επειδή με λένε Ανδρομάχη – υπήρχε άλλη μία στην Γ’ Λυκείου όταν εγώ ήμουν ‘Α Γυμνασίου, το όνομά μου ακουγόταν. Δεν υπήρχε όμως σκοπιμότητα. Πέρασα δύσκολα με τις φιλίες στο σχολείο, παρότι οι περισσότεροι φίλοι μου σήμερα είναι από τότε. Στη ζωή μου πάντοτε αντιμετώπιζα δυσκολίες με τις φιλίες. Όταν ήμασταν μικρές με την αδερφή μου, η οικογένεια μας ήταν στη Γερμανία. Κι εκεί ήμασταν τα ελληνάκια. Μετά ήρθαμε εδώ κι ήμασταν τα γερμανάκια. Για κάποιο λόγο, όπου πήγαινα, ήμουν διαφορετική, χωρίς να το θέλω. Και είχα να αντιμετωπίσω ζήλεια ή παρεξηγήσεις χωρίς να έχω κάνει κάτι. Κάτι θα συνέβαινε χωρίς να φταίω κι άντε να το εξηγήσεις στον άλλον.
– Αποδέχεσαι τις αλλαγές στο σώμα σου;
Είμαι καλά. Το κατανοώ. Μου αρέσει το φαγητό, έχω συμφιλιωθεί με αυτό κι επειδή μέχρι τα 5 κιλά παραπάνω δεν παίρνω χαμπάρι, ίσως να πάρω αρκετά κιλά μέχρι να πω ότι θα τα ξαναχάσω. Είμαι συμφιλιωμένη με αυτό το πάνω-κάτω στα κιλά. Πιο πολύ μου αρέσω αδύνατη, κυρίως στο πρόσωπο.
– Η ερώτησή μου βέβαια δεν αφορούσε αυτό, αν και δε με χάλασε η απάντηση. Δεν αφορούσε αυτό κυρίως γιατί διάφορα ακούγονται για το σώμα σου και εικάζω ότι απαντάς εμμέσως σε αυτό. Η ερώτησή μου αφορά κάτι που βασανίζει εμένα ως σκέψη και σχετίζεται με την φθορά του χρόνου. Το σκέφτεσαι καθόλου;
Επειδή γενικά η μαμά μου και το σόι της είναι ακόμα σαν κοριτσάκια, η μαμά μου είναι 50 ετών κι είναι σαν κοριτσάκι, έχω ένα καλό dna, οπότε γι’ αυτό ίσως δεν αγχώνομαι. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις αλλαγές, αλλά μπορούμε όσο περισσότερο γίνεται να διατηρήσουμε αυτό που έχουμε. Με τον μπαμπά μου σκέφτομαι ίσως λίγο περισσότερο αυτό που λες, γιατί παρατηρώ τις αλλαγές του χρόνου. Σε μένα δεν το καταλαβαίνω πάντως, νιώθω μέσα μου 16 χρονών και αυτό βλέπω στον καθρέφτη.
– Όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε παλιές φωτογραφίες, δεν βλέπεις μια απόσταση;
Νιώθω ότι βλέπω μια άλλη κοπέλα, σαφώς. Αλλά όχι ως προς τη φθορά του χρόνου, αλλά ως προς το ότι τότε ήμουν κορίτσι και τώρα είμαι γυναίκα. Έβλεπα ένα βίντεο που ανέβηκε στο TikTok που τραγουδάω στα 17 μου και σχολίαζαν από κάτω ότι τώρα έχω τραβηχτεί, πώς έχω γίνει έτσι και ρε φίλε, είναι ανατομία. Οκ, κατανοώ ότι επειδή είναι της μόδας να πειράζεις την εμφάνιση σου με πλαστικές κτλ., αυτό σκέφτονται πρώτα οι περισσότεροι, αλλά σε μένα δεν ισχύει. Είναι απλά φυσικές αλλαγές. Και χαίρομαι που όσο μεγαλώνω, βλέπω σημάδια της μαμάς μου στην εμφάνισή μου.
– Είσαι κορίτσι της μαμάς ή του μπαμπά;
Περνάω πολύ χρόνο με τη μαμά μου, αλλά νομίζω είμαι του μπαμπά, του έχω αδυναμία, στην κοιλίτσα του. Είχε έρθει στο soundcheck να με ακούσει σε ένα live στην Πάτρα και τον χαιρόμουν. Η αδερφή μου είναι πιο στο ντεμί.
– Με την αδερφή σου πώς ήσασταν μικρές;
Εγώ έτρωγα το ξύλο από την Σταυρούλα (γέλια). Είναι μικρότερη, αλλά είναι τσαμπουκάς, δυναμική, από μωρό ήταν πιο νευρική. Ήταν το «αγόρι». Αλλά έχουμε πολλή αγάπη μεταξύ μας και αυτό οφείλεται και στο ότι στη Γερμανία είχαμε η μία την άλλη. Μοιραζόμαστε τα πάντα. Μένουμε μαζί, στα γκομενικά μας θα μιλήσουμε.
[Στη διάρκεια αυτής της απάντησης η Σταυρούλα είναι στο σαλόνι που έχει το καμαρίνι της Ανδρομάχης και βγαίνω έξω να της μαρτυρήσω τι μου είπε η Ανδρομάχη. Τα επιβεβαίωσε όλα και επιβεβαιώνω κι εγώ πως η Σταυρούλα είναι όντως πιο τσαμπουκάς. Συμβαίνει μάλιστα ένα περιστατικό που αποδεικνύει ότι η Ανδρομάχη έχει πει αλήθεια σε όλα ως εδώ. Τόσο χύμα αυτή, τόσο έτοιμη να παρέμβει η αδερφή της που επίσης κάνει τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι]
– Με όλα αυτά που μου έχεις πει, αναρωτιέμαι πώς κάνεις για έναν έρωτα. Πέφτεις στα πατώματα; Τραγουδάς Ανδρομάχη;
Το ζω πολύ έντονα, πέφτω στα πατώματα όντως, έχω γράψει τραγούδια, έχω κλάψει πολύ. Το Δε Σε Διάλεξα είναι ένα τραγούδι που το έγραψα για έναν άνθρωπο που ήμασταν μαζί. Του το έβαλα να το ακούσει και ήταν σαν να του λέω όσα ήθελα, αλλά έμμεσα, χωρίς να ξέρει ότι είναι για εκείνον. Κι όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι, έκλαψα, γιατί είχα αδειάσει για να το γράψω και έβγαλα από μέσα μου όσα ήθελα τόσο να πω.
– Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Γενικά ήταν, πιο παλιά, μήπως δεν προλάβω να κάνω όλα αυτά που θέλω. Φοβόμουν πολύ μήπως περάσει ο καιρός και δεν τα καταφέρω.
– Και τώρα δεν είναι φόβος αυτό;
Όχι δεν είναι, ευτυχώς η ψυχοθεραπεία βοήθησε. Σε όλο αυτό, τον φόβο δηλαδή, πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο ότι χάσαμε έναν φίλο μας από την παρέα όταν ήμασταν 19 ετών, σκοτώθηκε σε δυστύχημα, κι αυτό μας έδεσε. Είναι κάτι που δεν το περιμένεις, είναι σε μικρή ηλικία. Κι εκεί που με τους φίλους πήγαμε να χαθούμε γιατί είναι το σημείο που ο καθένας τραβάει τον δρόμο του, αυτό μας κράτησε μαζί και από τότε δε χάνουμε ευκαιρία να ζούμε τις στιγμές μας μαζί.
Αυτό λοιπόν με έκανε να φοβηθώ ότι μπορεί να μην προλάβω. Αυτός είναι ο φόβος μου. Θέλω όταν θα πεθάνω, να έχω αφήσει πίσω μου κάτι. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη φήμη, με τα τραγούδια. Θα ήθελα να έχω αφήσει μια όμορφη οικογένεια, να έχω μεγαλώσει καλά παιδιά, να τους έχω αφήσει ένα σπίτι. Όλα αυτά βέβαια έχουν, μάλλον, να κάνουν με το να με θυμούνται. Οπότε κάτι που είναι πιο απτό, όπως ένας δίσκος ή ένα τραγούδι ή όλα αυτά, κάπως βοηθάει να μείνεις λίγο περισσότερο στο χρόνο.
– Μου ακούγεται σαν μια προσπάθεια να καταργηθεί η ματαιότητα της ύπαρξής μας, λες και όταν πεθάνουμε, θα βλέπουμε τους άλλους εδώ αν μας θυμούνται ή όχι…
Ναι, ίσως. Ούτως ή άλλως, είναι κι αυτή η ρημάδα η ψυχή που κουβαλάμε που όταν φτάνει στον αποχωρισμό από το σώμα, παλεύει με νύχια και με δόντια να μείνει.
– Νιώθεις γεμάτη;
Ναι.
– Απ’ όλα;
Νιώθω γεμάτη ναι, γιατί επιδιώκω να τα ζω όλα έντονα. Αν ανοίξω το συρτάρι μου θα βρω μαχαίρια, πηρούνια, κουτάλια, καλαμάκια, λαστιχάκια από το ζαμπόν, θα βρω λίγο απ’ όλα. Νιώθω γεμάτη, αλλά αυτό δεν είναι και παγιωμένο. Γιατί πάντοτε όταν ζεις κάτι και νιώθεις γεμάτος, έρχεται το επόμενο και σε κάνει να σκεφτείς ότι τώρα είσαι γεμάτος, είναι πιο έντονο και σε ενθουσιάζει.
– Αυτό σε οδηγεί και σε μια ακύρωση του μεγέθους, της έντασης, του βάθους του προηγούμενου;
Όχι, δεν το ακυρώνεις. Τα πράγματα μένουν μέσα σου με τα στοιχεία της στιγμής που τα έζησες, νομίζω. Στη φάση που το έζησες, ήταν έντονο. Και ανεβάζει τον πήχη για το κάθε επόμενο.
– Είναι κάπως σαν μια συγκριτική διαδικασία για κάθε συναίσθημα αυτό που λες.
Ναι. Επειδή εγώ δίνομαι στο 100%, ό,τι έχω και δεν έχω, θα πρέπει το επόμενο να είναι κάτι τρομερό.
– Το επικοινωνείς αυτό στον επόμενο; Του εξηγείς τι πρέπει να ξεπεράσει;
Αυτό είναι καθαρά δικό μου, με το μέσα μου, δεν θα χρειαστεί να το εξηγήσω στον άλλον και να τον βάλω να ανέβει βουνά. Θα είναι αυθόρμητο, αυτό που είναι και αυτό που είναι, θα είναι από μόνο του πιο έντονο.
– Πιστεύεις ότι αυτά που έχεις ζήσει ερωτικά, είναι προϊόν αυτού που λέμε «όλα κούμπωσαν» και δεν χρειάστηκε μόχθος για να συμβούν ή ήταν προϊόν διαρκούς προσπάθειας, υπερβάσεων και δύσκολων συζητήσεων;
Στη φάση που έζησα όσα έζησα, ήταν όλα όπως και όσο έπρεπε να είναι. Η πορεία μου έχει δείξει ότι όποιος άνθρωπος ανήκει στο παρελθόν μου, καλώς βρίσκεται εκεί. Και καλώς βρίσκομαι κι εγώ στο δικό του παρελθόν. Η Ανδρομάχη του 2023 δε θα μπορούσε να είναι με τον άνθρωπο που ήταν το 2018 για παράδειγμα. Γιατί ο Χ άνθρωπος του 2018 εξελίχθηκε σε κάτι που δεν ήταν για μένα στο 2023. Όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι τη στιγμή που έγιναν.
– Λες ότι είσαι φουλ δοτική και τα δίνεις όλα. Μου έχει επισημανθεί αρκετές φορές πως αυτό μπορεί να εκληφθεί ως κάτι το πιεστικό. Δεν ξέρω αν εκλαμβάνεται διαφορετικά από γυναίκα και διαφορετικά από άντρα. Σου έχουν δείξει ποτέ ότι το 100% είναι παραπάνω απ’ αυτό που θέλουν;
Κοίτα, δεν είναι κι ότι θα πιάσω τον άλλον από τον γιακά και θα τον κολλήσω στον τοίχο. Δείχνω ότι είμαι δοτική, κάνω τις κινήσεις μου τις ωραίες, αλλά επειδή είμαι ζεν, δε νομίζω ότι γίνομαι πιεστική. Σίγουρα έχει πάντως διαφορά από άντρα σε γυναίκα. Αν πάντως κάτι εκλαμβάνεται ως πιεστικό, είναι γιατί ο αποδέκτης δεν έχει μάθει να παίρνει την αγάπη. Εγώ δε θα αλλάξω αυτό που είμαι, δεν θα αλλοιωθώ. Απλώς να με έχω θωρακίσει, να μην πληγώνομαι, δεν το θέλω αυτό.
– Άρα δεν θα παίξεις ποτέ στρατηγικά, αν σου πουν οι φίλοι να μην ανοίγεις όλα σου τα χαρτιά;
Θα το κάνω από μόνη μου, αλλά δε θες να με κάνεις να το κάνω, γιατί αν παίξω στρατηγικά, θα χάσεις άσχημα. Αν ξενερώσω, θα πάψω και το στρατηγικό. Μου έχει τύχει και το να παλεύω μόνη μου, αλλά πλέον αν δω πως δεν υπάρχει ανταπόκριση, τέλος. Έχουμε και στόχους να κοιτάξουμε. Αλλά ναι, οι συμβουλές των φίλων μου είναι προς αυτή την κατεύθυνση, να είμαι λιγότερο δοτική. Εγώ όμως με το να είμαι όσο δοτική θέλω, κοιμάμαι μια χαρά το βράδυ. Δε μετανιώνω για κάτι, δε με βασανίζει κάτι.
– Υπάρχει η ατάκα που θα σε ρίξει;
Υπάρχει η ατάκα που έχει ένα αποτέλεσμα και αυτό είναι να με κάνει ο άλλος να γελάσω. Αν συμβεί αυτό, ακόμα κι αν δε μου αρέσει στην αρχή, θα το εκτιμήσω και θα του δώσω προσοχή. Το παν είναι να με κάνει να γελάσω. Εκεί με έχει κερδίσει φουλ.
– Αν είσαι σε σχέση, δέχεσαι το φλερτ;
Με τίποτα. Όχι από κάποιο ταμπού ή επιλογή. Απλώς όταν εγώ είμαι με έναν άνθρωπο και τον γουστάρω ή είμαι ερωτευμένη, δε μου βγαίνει να ασχοληθώ με οτιδήποτε κι αν μου πει ο οποιοσδήποτε. Αν ασχοληθώ, σημαίνει πως θα μου έχει φύγει το συναίσθημα και θα έχει τελειώσει η σχέση.
– Όταν αποφάσισες να γίνεις τραγουδίστρια, είχες στο μυαλό σου κάποια πράγματα για τον χώρο, πράγματα που ακούγονται χωρίς αποδείξεις και οι άνθρωποι τείνουν να τα αναμασούν;
Έχω συνηθίσει να ακούω πράγματα που δεν ισχύουν. Έχω μάθει πολλά για μένα από τους γύρω μου που δεν είχα ιδέα ότι μου συμβαίνουν. Οπότε όλο αυτό που λες δε με άγχωνε καθόλου. Αγνοώ τους κακοπροαίρετους και κάνω τη δουλειά μου. Δε με κράτησε στιγμή πίσω, ο χρόνος δείχνει τι είναι ο καθένας. Ας πει ο καθένας ό,τι θέλει, δεν έχω πρόβλημα. Στο τέλος θα φανεί αν είμαι αυτό που λένε, τι ισχύει πραγματικά.
– Πολλές φορές βέβαια, όσο λένε κάτι, είναι δεν είναι αλήθεια, θα γίνει αλήθεια, με την έννοια ότι τελικά μένει αυτό που λέγεται κι όχι αυτό που ισχύει.
Αν ο κόσμος επιλέξει κάτι που ακούγεται για εμένα, χωρίς αυτό να ισχύει, ας το επιλέξει. Εγώ δε θα χαλάσω το mindset μου, θα ζω στη φούσκα μου, απλά θα είναι μια φούσκα αλήθειας.
– Ναι, όμως δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν και οι άνθρωποι της ζωής σου. Έχεις δει κάποια σχέση να τελειώνει επειδή σε συνόδευε μια ψευδής φημολογία που του ήταν δύσκολο να τη διαχειριστεί;
Όχι, γιατί είμαι ειλικρινής και με τη συμπεριφορά μου αποδεικνύεται τι είμαι.
– Κλαις;
Ναι.
– Συχνά;
Όχι πολύ συχνά, αλλά μέσα στο μήνα θέλω 1-2 φορές να κλάψω. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω αρκετό καιρό.
– Βγαίνει από μόνο του ή το «σπρώχνεις»;
Από μόνο του. Μα θα είναι μια ταινία, μα κάποιο τραγούδι, κάποια είδηση, κάτι θα υπάρξει πάντα να με συγκινήσει. Ξέρω με ποιον τρόπο μπορώ να κλάψω, υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Αλλά δεν το επιδιώκω.
– Έχεις τραγούδι που θες να συνοδεύει το κλάμα σου;
Χατζηγιάννης να είναι κι όποιο να ‘ναι. Α, και το Tamally Maak μου βγάζει όλα τα συναισθήματα μαζί και θα κλάψω. Είμαι περίεργη και μπορεί να κλάψω ή να χαρώ με άσχετα πράγματα. Μπορεί να χαρώ με μια όμορφη σακούλα. Είμαι λίγο αλλού.
– Ποιο είναι αυτό το πράγμα που σε βγάζει από το comfort zone σου και θες να το κάνεις για να ξεπεράσεις τα όρια σου;
Νομίζω η ελεύθερη πτώση. Μέχρι πέρσι δεν υπήρχε περίπτωση όχι να το κάνω, αλλά να το διανοηθώ. Θα έλεγα «τρελή είσαι, θες να πας να πεθάνεις;». Τώρα, το έχω ανάγκη να πάω να πέσω και να νιώσω την ελευθερία.
– Πόσο επηρεάζουν την προσωπική σου ευτυχία οι κοινωνικές δυστυχίες;
Πολύ. Επηρεάζεται η καθημερινότητα μου, με τα Τέμπη σκεφτόμουν, όπως όλοι υποθέτω, μόνο αυτό. Μπαίνω ως άνθρωπος στη θέση του άλλου και τα βιώνω όλα έντονα. Πια, με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας, ο πυρήνας μου δεν πλήττεται. Παλεύω να μη με αγγίξουν τόσο βαθιά κάποια πράγματα, για να μπορώ να συνεχίζω. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα νιώσω ενοχές αν εν μέσω μιας κοινωνικής κατάστασης όπως τα Τέμπη, έχω μια στιγμή χαράς. Θα νιώσω άσχημα που χαμογέλασα.
Και εννοείται πως δε μπορώ με τίποτα να δουλέψω. Το 2018 στο Μάτι ακύρωσα το live που είχα με κάποιους συνεργάτες και έκτοτε δε δουλέψαμε και ποτέ μαζί. Πρέπει να πατάμε και λίγο στη γη. Δε γίνεται να κλαίνε τόσες οικογένειες κι εγώ να χοροπηδάω. Ναι, πάνω στη σκηνή υποδυόμαστε κιόλας, έχουμε έναν ρόλο, αν τύχει και πεθάνει κάποιος δικός μου άνθρωπος, θα το καταπιώ και θα βγω να τραγουδήσω, αλλά αυτό αφορά εμένα. Όταν αφορά τόσους γύρω μας, δε γίνεται να είσαι απαθής.
– Άρα, αν δεις κάποιον να διασκεδάζει, θα σου βγει κάτι το επικριτικό;
Μέσα μου θα αναρωτηθώ, θα το σκεφτώ πολύ, γιατί χοροπηδάει, δεν έχει ψυχή, δεν έχει αντίληψη; Κατανοώ πως δεν έχουμε όλοι την ίδια αντίληψη. Δε θα βγω να τον δείξω με το δάχτυλο. Μέσα μου όμως θα υπάρξει σκέψη και προβληματίζομαι και αρχίζω να φιλοσοφώ τον κόσμο και λέω «δεν είναι όλα όπως τα βλέπουμε εμείς».
– Υπάρχει και η λογική του «κάποιοι άνθρωποι δεν πρόλαβαν ούτε να χαρούν την τελευταία τους στιγμή, τους στερήθηκε η ζωή, ας φροντίσω να κάνω την κάθε μου στιγμή να μετράει»…
Ναι, αυτό το ξέρω και το κάνω από τότε που έχασα και τον φίλο μου. Αλλά υπάρχει και η αντίληψη, η ενσυναίσθηση που λέμε. Ακόμα και στα πιο μικρά. Αν έχω π.χ. ένα μπουκάλι με νερό και έχει μείνει μια γουλιά, δεν θα το πετάξω. Ξέρω ότι κάπου στον πλανήτη περπατάνε χιλιόμετρα για να βρουν νερό. Σε κάτι τέτοια θα προσπαθήσω να το πω και στους γύρω μου, στους κοντινούς μου. Σε κάτι τέτοια είμαι λίγο αυστηρή.
– Η δημόσια συμπεριφορά σου περιορίζεται εν γένει από τη σκέψη πως η αναγνωρισιμότητα σου θα φέρει έναν έντονο σχολιασμό;
Δε θέλω να μπω σε αυτό το τριπάκι, δεν θέλω να χάσω τον εαυτό μου. Δεν καταπιέζομαι, όπως μου βγει, είμαι. Είμαι αυθόρμητη, ανοιχτό βιβλίο και στη δουλειά και στην προσωπική ζωή.
– Ποια ερώτηση, αν σου την έκαναν, θα σε εκνεύριζε πολύ;
Οποιαδήποτε ερώτηση θα μου έδειχνε ασέβεια και αγένεια, κάτι κιτρινιάρικο σίγουρα. Είναι άβολο και αχρείαστο όλο αυτό, δε θα βοηθήσω τον κόσμο απαντώντας σε τέτοιου είδους ερώτηση.
– Αν επιμένουν να σε ρωτάνε κάτι που εσύ έχεις πει πως δε θες να το απαντήσεις, θα σε εκνευρίσει;
Όχι, δε μπορώ να έχω την απαίτηση από κάποιον να ξέρει. Τελευταία μου κάνουν μια συγκεκριμένη ερώτηση, ας μου τη ρωτήσουν εκατό φορές, θα εξηγώ ευγενικά πως δεν πρόκειται να απαντήσω. Η επανάληψη της ερώτησης, κατανοώ, είναι κομμάτι της δουλειάς. Θα το αντιμετωπίσω με χιούμορ, δε νομίζω να βγάλω δόντια. Αλλά μέχρι εκεί.
– Δεν είναι πολύ εύκολη δικαιολογία το «κάνω τη δουλειά μου»;
Είναι, αλλά όσο ο άλλος σου μιλάει με ωραίο τρόπο, δεν με πειράζει. Δεν θα καθορίσει τη δική μου στάση. Την ίδια αντιμετώπιση θα έχει. Γενικά, το γέλιο είναι πάντοτε η πρώτη άμυνα όταν εξαντλείται η υπομονή μου.
– Λίγο πριν βρεθούμε, μπήκα στο Instagram σου και είδα ότι είχες ανεβάσει τόσα πολλά στόρι που η γραμμή ήταν οριακά τελεία. Κυρίως repost από το κοινό που σε ταγκάρει ήταν. Πόση ώρα περνάς τη μέρα στα social;
Δύο ωρίτσες σίγουρα, σπαστά ή μαζί. Έτσι νιώθω ότι πρέπει να λειτουργήσω. Νιώθω ότι το χρωστάω σε όσους με ακούνε, γιατί αυτοί που με ακολουθούν, με ακούνε. Με τη φωνή και τη δουλειά μου τους έχω κερδίσει, οπότε τους το χρωστάω να μιλήσω μαζί τους, να απαντήσω σε ένα μήνυμα, να πούμε δυο κουβέντες και να ακούσω τη γνώμη τους, γιατί μετράει πολύ, αυτοί μας ανεβάζουν και μας κατεβάζουν. Σέβομαι αυτούς που είναι δίπλα μου με οποιονδήποτε τρόπο.
– Αν μπορούσες να ταξιδέψεις σε μια άλλη εποχή, πού θα πήγαινες;
Στην αρχαία Ελλάδα σίγουρα. Όταν περπατάω στην Ακρόπολη για παράδειγμα, μου βγαίνει μια επιθυμία. Από άποψη μουσικής, θα πήγαινα στα 80s-90s.
– Τι λέει το νέο τραγούδι;
Το αφιερώνουμε στη νυν του πρώην μας, φανερά επηρεασμένοι από Μάιλι Σάιρους και Σακίρα. Το έγραψε ο Λεωνίδας ο Σώζος, έκανε ενορχήστρωση ο Βασίλης Κουμεντάκος, το έχω πολύ καιρό στα χέρια μου, αλλά περίμενα να κοπάσει λίγο η κατάσταση με την Παράλληλη Αγάπη. Είναι ένα τραγούδι διαφορετικό απ’ όσα έχω κυκλοφορήσει.
– Και το καλοκαίρι ετοιμάζεσαι για κάτι μεγάλο
Ναι, κλείνουν τώρα ημερομηνίες, θα κάνω την πρώτη μου σόλο περιοδεία αυτού του μεγέθους, σε Ελλάδα, Κύπρο, θα πάω στη Νυρεμβέργη, στο Μόναχο και θα πάμε και στην Αυστραλία.