Τελευταίος γύρος. Είναι μπροστά- εκείνος, ο «γηπεδούχος», βρίσκεται στην πρώτη θέση. Το αλαλάζον πλήθος στις εξέδρες κοντεύει να χάσει δια παντός το μυαλό του. Ένας συμπατριώτης τους- ο πρώτος μετά τον αξεπέραστο Άιρτον Σένα- θα καταφέρει να κάνει δικό του το στέμμα της Φόρμουλα 1.
«Λίγο ακόμα, Φελίπε, πίεσε!», του λένε από την ενδοεπικοινωνία.
Οι κίτρινες σημαίες, μια υφασμάτινη θάλασσα που πάλλεται σαν καρδιά που αδημονεί να σταματήσει για πάντα ο Χρόνος και να φυλακίσει την στιγμή, κυματίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη στην πίστα του Ιντερλάγκος.
Τρία χιλιόμετρα ακόμα. Δύο. Ένα. Απομένουν πεντακόσια μέτρα. η ευθεία εκκίνησης- τερματισμού φαίνεται ήδη. Καρό σημαία. Νίκη! Ο πιλότος της Φεράρι θριαμβεύει μέσα στην πατρίδα του.
Ο Φελίπε Μάσα είναι παγκόσμιος πρωταθλητής για το 2008!
Σωστά;
Σωστά; 
Μια σεζόν στον «απόηχο» ενός τεράστιου σκανδάλου
Το 2008 ήταν μια εξαιρετικά «μουδιασμένη» χρονιά για την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, καθώς το κύρος της F1 είχε δεχτεί, μόλις μερικούς μήνες πριν, ένα ηχηρότατο χαστούκι στο θρασύ του πρόσωπο: το σκάνδαλο “Stepneygate” (ή “Spygate”) ήταν τόσο φρέσκο, που κάθε λέξη που ακουγόταν για την ΜακΛάρεν έμοιαζε να είναι τοξική και δηλητηρίαζε κάθε έννοια ευγενούς ανταγωνισμού.
Εν περιλήψει, η μεγαλύτερη υπόθεση κλοπής πνευματικών δικαιωμάτων στα χρονικά των τεσσάρων τροχών είχε ως εξής: ο εργαζόμενος στη Φεράρι Νάιτζελ Στέπνεϊ, απογοητευμένος από τη μη προαγωγή του στα υψηλότερα κλιμάκια της Σκουντερία, έστειλε το Μάρτιο του 2007 σ’ έναν μηχανικό της ΜακΛάρεν, τον Μάικ Κούγκλαν, τον πλήρη τεχνικό φάκελο του μονοθέσιου για εκείνη την σεζόν.
Όταν η υπόθεση οδηγήθηκε στα δικαστήρια, η αγγλική ομάδα σε πρώτη φάση απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες, καθώς απέδειξε πως πέραν του Κούγκλαν ουδείς άλλος γνώριζε για το θέμα και, ως εκ τούτου, δεν ετίθετο θέμα «κλοπής».
Ωστόσο, λίγο αργότερα, ο Στέπνεϊ άρχισε να «κελαηδάει» ολοένα και περισσότερο, ο (δοκιμαστής της ΜακΛάρεν) Πέδρο ντε λα Ρόσα συνελήφθη να μιλάει με τον Κούγκλαν για το επίμαχο ζήτημα και, κάπως έτσι, ορίστηκε νέα δικη.
Όταν όλα τα στοιχεία ήρθαν στο φως αποδείχτηκε πως τα «Ασημένια Βέλη» είχαν στα χέρια τους όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες της Φεράρι και ότι δεν ήταν μόνο ο Κούγκλαν που ήξερε γι’ αυτές.
Η FIA τιμώρησε με το μεγαλύτερο πρόστιμο στην ιστορία του σπορ τη ΜακΛάρεν (100 εκατομμύρια δολάρια, από τα οποία, λόγω ορισμένων μειώσεων, πληρώθηκαν τα 52), όμως η ποινή μάλλον ήταν μηχανοκίνητο χάδι: οι Άγγλοι είχαν κλέψει τους Ιταλούς και η μόνη «πρέπουσα» τιμωρία θα ήταν η αποβολή από το πρωτάθλημα- κάτι που, ενδεχομένως, να οδηγούσε και στην οικονομική κατάρρευση της ιστορικής ομάδας.
Κάπως έτσι η ΜακΛάρεν, παρά το ασημί χρώμα της, ήταν το μαύρο πρόβατο σε ολόκληρο το grid λίγο πριν το grand prix της Αυστραλίας, το οποίο σηματοδοτούσε την αρχή της αγωνιστικής σεζόν του 2008.
Μάλιστα, οι φήμες ανέφεραν πως το πρωτάθλημα που κατέκτησε ο Κίμι Ράικονεν με την Σκουντερία το 2007 ήταν ένα «δώρο» που υποχρεώθηκαν οι Άγγλοι να κάνουν στην Κόκκινη λόγω του σκανδάλου: ο (αδιανόητα γρήγορος ρούκι) Χάμιλτον προηγείτο με 17 ολόκληρους βαθμούς του Κίμι στη βαθμολογία, μόλις δύο αγώνες πριν το τέλος.
Αυτό, σε μια σεζόν που ο νικητής έπαιρνε 10 βαθμούς και όχι 25 όπως σήμερα, μεταφράζεται ως μια διαφορά που καλύπτεται πολύ δύσκολα. Και ο 28χρονος, τότε, Φινλανδός τα κατάφερε με τεράστια, θα μπορούσε να πει κανείς, ευκολία.
Καθόλου περίεργο, λοιπόν, που άπαντες- πλην των φαν της- «μισούσαν» την ΜακΛάρεν…
Κινούμενοι με 350 χιλιόμετρα/ ώρα στο δρόμο για τη Βραζιλία
Με τις κραυγές για το σκάνδαλο να έχουν μετατραπεί σε αξιοσημείωτους ψιθύρους υψηλής έντασης, το 2008 σήκωσε αυλαία, με τους συνήθεις υπόπτους να μάχονται για τον τίτλο: ο δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής Αλόνσο- μετά την επεισοδιακή του «συμβίωση» με τον Χάμιλτον στο κόκπιτ της ΜακΛαρεν- είχε επιστρέψει στη Ρενό και τα φαβορί, πια, ήταν ξεκάθαρα.
Στο θρόνο θα καθόταν είτε το φαινόμενο Χάμιλτον είτε ο κάτοχος του στέμματος Ράικονεν, με τον διψασμένο Φελίπε Μάσα να παρακολουθεί διακριτικά από κοντά. Άλλωστε, από τα χειμερινά τεστ είχε φανεί πως η F2008 (Φεράρι) και η MP4-23 (ΜακΛάρεν- Μερσέντες) ήταν μονοθέσια παραπλήσιας δυναμικής και πολύ μακριά από τον υπόλοιπο ανταγωνισμό.
Ο Λιούις ξεκίνησε με νίκη στην Αυστραλία και μέχρι το μέσον του πρωταθλήματος μοιραζόταν τις καρό σημαίες με τους πιλότους της Σκουντερία (4 ο Βρετανός, 3 ο Μάσα, 2 ο Κίμι), όμως από κει και μετά ο “Iceman” έμεινε αρκετά πίσω και, ήταν δεδομένο πλέον, το πρωτάθλημα θα κατέληγε ή στον team-mate του στην Κόκκινη ή ο “Million Dollar Man” θα γινόταν ο νεότερος πρωταθλητής στην ιστορία.
Μια ατυχία του Μάσα στην Σιγκαπούρη και μια νίκη- κατάθεση ψυχής από τον Χάμιλτον στην Κίνα είχαν γείρει, ωστόσο, δραματικά την πλάστιγγα υπέρ του πιτσιρικά: ο Φελίπε στον τελευταίο αγώνα, που θα γινόταν στην πατρίδα του, ήθελε μόνο νίκη, την στιγμή που στον Λιούις αρκούσε μια 5η θέση.
Στα χαρτιά, το έργο του οδηγού της ΜακΛάρεν ήταν εύκολο.
Η πράξη, όμως, αποδείχτηκε εντελώς διαφορετική υπόθεση…
Πρωταθλητής για λίγα δευτερόλεπτα
Στο ακροτελεύτιο grand prix της σεζόν, εκεί που θα κρίνονταν όλα, ο Φελίπε Μάσα μπήκε το Σάββατο με το πόδι κολλημένο στο γκάζι: αγωνιζόμενος στην αγαπημένη του πίστα του Ιντερλάγκος, ο Βραζιλιάνος κατέκτησε την pole position για 3η συνεχόμενη χρονιά και είδε τον Γιάρνο Τρούλι και τον Ράικονεν να βρίσκονται στο 2-3, με τον Χάμιλτον να φιγουράρει στην 4η θέση.
Την Κυριακή, λίγο πριν την εκκίνηση, άνοιξαν οι ουρανοί με αποτέλεσμα άπαντες να νοσταλγούν την Κιβωτό του Νώε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καθυστερήσει η έναρξη 10 λεπτά, κάτι που έδωσε τη δυνατότητα στους πιλότους να περάσουν στα ενδιάμεσα ελαστικά.
Όταν έσβησαν τα κόκκινα φώτα ο Φελίπε διατήρησε με σχετική άνεση την πρωτιά, την στιγμή που ο αντίπαλός του είχε πέσει πέμπτος, μετά από ένα απαιτητικό προσπέρασμα που του έκανε ο Σεμπάστιαν Φέτελ (που το 2008 πρέπει να πήγαινε, αν θυμόμαστε καλά, έκτη δημοτικού).
Το πρώτο πιτ δεν άλλαξε τις ισορροπίες, όμως το δεύτερο ήταν αναγκαστικό και έμελλε να μετατρέψει τους πάντες- ακόμα και όσους στα πάντοκ έσφυζαν από ζωή- σε καρδιακούς: οι ψιχάλες βροχής εμφανίστηκαν στον 60ο γύρο και στον 63ο έβρεχε και πάλι πιο έντονα.
Αλόνσο και Ράικονεν ήταν αυτοί που μπήκαν πρώτοι από τους πρωτοπόρους στο box τους για ν’ αλλάξουν γόμα, με τον Χάμιλτον να πράττει το ίδιο στον 65ο και τον Μάσα ν’ ακολουθεί στον 67ο.
Όταν βγήκαν εκ νέου στη πίστα όλοι, ο Μάσα ήταν με διαφορά πρώτος, την στιγμή που ο Χάμιλτον κρατούσε μεν την 5η θέση, έχοντας, όμως, σε απόσταση αναπνοής τον Φέτελ που οδηγούσε Τόρο Ρόσο. Μπροστά τους βρισκόταν η Τογιότα του Τίμο Γκλοκ, που ρίσκαρε (αναγκαστικά, όπως αποδείχτηκε) φορώντας τα στεγνά ελαστικά και φιλοδοξούσε να πάει μέχρι τέλους.
Σ’ ένα ντουμπλάρισμα στον Κιουμπίτσα (που βρισκόταν ένα γύρο πίσω) ο Φέτελ βρήκε την ευκαιρία και πέρασε εκ νέου τον Λιούις, ρίχνοντάς τον στην 6η θέση, 2 περάσματα πριν το φινάλε- κάτι που σήμαινε πως, αν τερμάτιζαν έτσι, ο τίτλος θα κατέληγε στα χέρια του Μάσα.
Στον 71ο γύρο ο Βραζιλιάνος έκοψε, πράγματι, πρώτος το αόρατο νήμα και πήρε την καρό σημαία. Ταυτόχρονα, πήρε και το πρωτάθλημα, καθώς ο “Million Dollar Man” βρισκόταν 6ος και έμενε κάτι λιγότερο από μισός γύρος.
Στα πιτ της Φεράρι οι μηχανικοί και ο πατέρας του Φελίπε ξέσπασαν σε πρωτοφανείς πανηγυρισμούς, αγκαλιάζονταν και ήταν έτοιμοι να πιουν γλυκιά σαμπάνια μέχρι μέθης.
Μόνο που το μενού είχε, τελικά, πικρό ξίδι.
Πρωταθλητής για μια ολόκληρη σεζόν
Είχε περάσει ήδη το δεύτερο sector της πίστας και κατευθυνόταν για το τρίτο, νιώθοντας με κάθε μέτρο που καλύπτει το μεγάλο τρόπαιο να γλιστρά εντέχνως από τα χέρια του. Ο Φέτελ ήταν μεν κοντά του, όμως όχι σε απόσταση που να μπορέσει να τον περάσει και ν’ ανέβει στον μαγικό αριθμό 5 της κατάταξης του αγώνα.
Πάνω, όμως, που ο Λιούις Χάμιλτον έμοιαζε ν’ αποδέχεται πως θα έχανε στον πόντο και δεύτερο σερί πρωτάθλημα μετά από αυτό του 2007, είδε αίφνης να του παρουσιάζεται μια τεράστια ευκαιρία: ο 4ος Τίμο Γκλοκ αδυνατούσε, με διαλυμένα στεγνά ελαστικά, να κινηθεί έστω και στοιχειωδώς γρήγορα στο βρεγμένο και έχανε πάρα πολύ χρόνο.
Έτσι, λίγο μετά την κατηφορική ευθεία που οδηγεί στην τελευταία στροφή, ο Βρετανός μυρίστηκε αγωνιστικό αίμα και σαν ανθρώπινος καρχαρίας όρμησε στην εσωτερική του Γκλοκ, τον πέρασε και φρόντισε να φανεί ανέλπιστα συνεπής στο ραντεβού με την ιστορία.
Ο πιλότος της ΜακΛάρεν κατάφερε με τον πιο ανέλπιστο τρόπο να πάρει την, καμωμένη από βαθμολογικό χρυσάφι, 5η θέση και επέβαλε αυτοστιγμεί πένθιμη σιωπή στις εξέδρες και στο box της Φεράρι.
Βλέπετε, πρωταθλητής δεν ήταν, εν τέλει, ο Φελίπε Μάσα αλλά ο Λιούις Χάμιλτον. 
Ικανότητα αναμεμειγμένη με τύχη ή νέο σκάνδαλο;
Όταν η αρχική παγωμάρα της Σκουντερία για την απώλεια του τίτλου έδωσε τη θέση της στις στοιχειώδεις ανθρώπινες αντιδράσεις, οι φήμες οργίασαν: οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι μόλις ο Τίμο Γκολκ- που, δεν ήταν μυστικό, διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Χάμιλτον από τα χρόνια του GP2- κατάλαβε πως ο φίλος του κινδυνεύει να μη γίνει ο νεότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στα χρονικά (στα 23, μόλις, χρόνια του), άφησε ηθελημένα το γκάζι για να τον περάσει.
Η θεωρία «ενισχυόταν» από το γεγονός πως ο οδηγός της Τογιότα στον τελευταίο γύρο έχασε σχεδόν 20 δευτερόλεπτα, πράγμα πολύ ύποπτο αν μη τι άλλο.
Ύποπτο, δηλαδή, αν οι γνώσεις σου στη Φόρμουλα 1 σταματούν στο ότι ξέρεις πως λέγεται «Φόρμουλα 1»: «Είχα ενημερώσει την ομάδα πως ήθελα να βάλω βρόχινα, όμως μου είπαν πως το pit lane είχε μπλοκαριστεί και ήταν αδύνατο να μπω μέσα. Έτσι, θα έπρεπε να το ρισκάρουμε και να συνεχίσω με τα στεγνά.
Στον τελευταίο γύρο αρχίσαμε να χάνουμε πραγματικά πολύ χρόνο. Δεν είχα καμία τύχη ν’ ανταγωνιστώ όσους φορούσαν ελαστικά για βροχή, καθώς ήταν σχεδόν… εξωπραγματικά πιο γρήγοροι από μένα.
Είχα κουμπώσει την 4η ταχύτητα προκειμένου να περιορίσω το σπινιάρισμα των τροχών και έμενα όσο μπορούσα στην αγωνιστική γραμμή, όμως απλά δε γινόταν να κινηθώ στο ρυθμό τους.
Ακόμα κι αν δε με περνούσε ο Λιούις στην τελευταία στροφή, θα το έκανε σίγουρα στην ευθεία εκκίνησης- τερματισμού, καθώς ήταν αδύνατο να επιταχύνω εξίσου γρήγορα μ’ εκείνον», είχε δηλώσει ο Γκλοκ, φέρνοντας τα τετράτροχα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
Παρά την «απορρέουσα» καχυποψία λόγω του γεγονότος πως ο αγώνας είχε διεξαχθεί στη Βραζιλία και ο τοπικός ήρωας έχασε τον τίτλο, ο Χάμιλτον είχε επικρατήσει χάρη στο κράμα του πρωτοφανούς του ταλέντου, της απίστευτης ωριμότητας που επεδείκνυε στη 2η μόλις σεζόν του και, φυσικά, της τύχης.
Της ίδιας τύχης που μια χρονιά πριν του είχε γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη, με αποτέλεσμα το στέμμα να καταλήξει για 1 βαθμό στο κεφάλι του Ράικονεν.
Το πρωτάθλημα του 2008 λειτούργησε σαν γλυκιά, καταπραϋντική αλοιφή στις πληγές της, «χειμαζόμενης» λόγω “Stepneygate”, ΜακΛάρεν και αποτέλεσε την αρχή του προσωπικού μύθου του Βρετανού.
Δώδεκα χρόνια αργότερα και με τον Λιούς να οδεύει, πια, για τον έβδομο προσωπικό του τίτλο διαλύοντας όλα τα ρεκόρ, δεν αποτελεί ύβρη να πει κανείς το προφανές- όσο κι αν οι οπαδοί της Φεράρι το αρνούνται πεισματικά.
Ναι, ο Χάμιλτον δεν έχει τη λάμψη του Σένα, ούτε διαθέτει το αψεγάδιαστο συνολικό πακέτο του Σουμάχερ ή την, καλώς εννοούμενη, τρέλα του Φάντζιο.
Βρίσκεται, όμως, στο ίδιο σκαλί με αυτούς. Στο σκαλί που στέκονται οι 5-6 κορυφαίοι πιλότοι όλων των εποχών.
Και, εν αντιθέσει με τους άλλους, αυτός έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα: η καριέρα του δεν έχει τελειώσει ακόμα…