Είναι 2016. Τα lifestyle μέσα ασχολούνται σε υπερθετικό βαθμό με μια δήλωση. Με ένα πρόσωπο που την έκανε. Ο Γιάννης Σπαλιάρας παίζει παντού. Ένα χρόνο μετά, ελέω Survivor, ο Γιάννης είναι ξανά παντού. Αυτή τη φορά όχι με αρνητικό ή καυστικό πρόσημο. Αλλά με πολύ θετικό για τον ίδιο. Μέσα σε ένα χρόνο βίωσε τις αντιθετικές στιγμές που σου φέρνει η τηλεόραση και η ειδική της διασημότητα.
Οφείλω να ομολογήσω και σε εσάς, όπως έκανα και σε αυτόν, ήμουν σκεπτικός ως προς το τι συνέντευξη θα κάνουμε. Αναμφίβολα, η εικόνα που έχεις για έναν άνθρωπο επηρεάζει αφάνταστα το πως θα κινηθείς και θα τον αντιμετωπίσεις. Πολλώ δε όταν μιλάμε για τον διαβρωτικό καθρέφτη της τηλεόρασης και του ελληνικού gossip.
Με τον ίδιο τρόπο βέβαια και ο ίδιος είχε έναν ενδοιασμό, γιατί η κατάσταση με την δήλωση του είχε φτάσει να γίνει αφόρητη. Όλοι έπαψαν να αναζητούν έστω και λίγο τι μπορεί να υπάρχει πίσω απ΄αυτή τη βιτρίνα. Αυτό ήταν που μου κατέβασε όποιες σκέψεις από το μυαλό. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να δει τι υπάρχει κάτω από τους κοιλιακούς του Γιάννη Σπαλιάρα. Όχι όσο θα άξιζε.
Για να μπορεί κάποιος να τον κρίνει πολύ πιο ορθά θα πρέπει να γνωρίζει κάτι περισσότερο. Όχι μόνο το Survivor και τις 4.000. Σε αυτή τη συνέντευξη ο Γιάννης Σπαλιάρας είναι ακριβώς αυτό. Εκείνο που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να δείξει μέχρι σήμερα. Κι η αλήθεια είναι πως σου αναιρεί σε μεγάλο βαθμό την προδιάθεση και την προκατάληψη αν θες που μπορεί να έχεις απέναντί του.
Στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει σε έναν άνθρωπο είναι το κατά πόσο στάθηκε ειλικρινής στον εαυτό του και κατ΄επέκταση στους γύρω του. Κι ο Γιάννης μοιάζει να τα έχει καλά με τον εαυτό του.
Εγώ βέβαια δεν είμαι αντικειμενικός κριτής. Τον συμπάθησα γιατί φόρεσε τη δοξασμένη μπλε φανέλα του Αρίωνα Γούβας όταν έπαιζε μπάσκετ. Της θρυλικής μου γειτονιάς. Γι΄αυτό αφήνω στην δική σου κρίση το τι θα αλλάξει ή τι θα επιβεβαιώσει στο μυαλό σου απ΄αυτά που έχεις ήδη εγκατεστημένα εκεί γι΄αυτόν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Ο Γιάννης Σπαλιάρας, το μπάσκετ, το «ταπίδι» του Ζεβροσένκο και η επίδραση του αθλητισμού στη ζωή του
«Έχω παίξει Εθνική Παίδων μπάσκετ, έπαιξα μέχρι Α2 στον Κρόνο και τον Αρίωνα. Έπαιζα τεσσάρι. Ήμουν πολύ ψηλός μικρός και με έβαζαν κάτω από το καλάθι. Μέχρι 19-20 έκανα φουλ προπόνηση, αλλά κατάλαβα μετά ότι μάλλον το επίπεδό μου είναι δύσκολο να με πάει ως την Α1.
Όταν τελείωσα το σχολείο, με έδωσε δανεικό η ομάδα στον Αρίωνα στη Γούβα. Με Χαρίση-Βλάχο και ανεβήκαμε κατηγορία με Σορώτο προπονητή, αήττητοι αν θυμάμαι. Κάνω μια καλή χρονιά, την επόμενη φεύγω και πάω Δάφνη Χαϊδαρίου που ήταν επίσης Γ’ Εθνική.
Τότε βέβαια στο ύψος μου (1,97) υπήρχαν τέτοια 4άρια. Στην πορεία το ύψος μου το είχαν οι άσοι. Άντε δυάρι. Ούτε καν τριάρι. Για να παίξω στην Α1 έπρεπε να κατέβω θέσεις. Με βοηθούσε τότε αρκετά το άλμα μου και δεν φοβόμουν να καρφώσω μπροστά σε πάνω από δύο μέτρα.
Θυμάμαι όταν ήμουν στον Κρόνο, ήταν η εποχή που ο Ολυμπιακός είχε φέρει Ζουρπένκο, Ζεβροσένκο. Ήταν τότε το παιδομάζωμα που έκαναν από Ρωσία και Γιουγκοσλαβία. Ο Ολυμπιακός τους είχε δώσει στον Πρωτέα να ψηθούν. Και παίζουμε ένα φιλικό Κρόνος-Πρωτέας. Εγώ πιτσιρικάς, αυτοί τέρατα. Εγώ δεν είχα αντιμετωπίσει πριν τόσο ψηλούς παίχτες. Μου έρχεται η μπάλα, με μάρκαρε ο ένας από τους δύο κι εγώ μέχρι τότε δεν είχα συνηθίσει να κάνω προσποίηση στο σουτ.
Όσοι με είχαν μαρκάρει ως τότε ήταν μεν ψηλοί, αλλά βαριά κορμιά. Πηδούσα ψηλότερα. Το ίδιο έκανα και με τον Ζεβροσένκο νομίζω. Ε, και με φιστίκωσε. Και πετάγεται ο Σερέτης, είχε έρθει από τον Πανιώνιο τότε, και μου φωνάζει “πού πας ρε Σπαλιάρα χωρίς προσποίηση στο 2,10;”. Μιλάμε για παιδιά που είχαν και άλμα έτσι. Εγώ δεν είχα παραστάσεις από τέτοιους παίχτες».
«Έχω σκεφτεί πολλές φορές πράγματα που κάνω και μπορεί να με οδηγήσουν σε άσχημα άκρα. Το καλό είναι ότι το πάθος μου με τον αθλητισμό με κρατούσε πάντα ισορροπημένο. Η γυμναστική σε κάνει να αποφεύγεις κακοτοπιές, σου καθαρίζει το κεφάλι. Γίνονται κάποιες διεργασίες στο μυαλό σου που έχουν ως αποτέλεσμα να αδειάζεις και να μπορείς να μετρήσεις τα πράγματα καλύτερα.
Χωρίς την τόση πίεση που περιλαμβάνει η ζωή σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Ο αθλητισμός εμένα με βοήθησε να αποφύγω πολλά πράγματα. Ακόμα και σε διλήμματα που μπορεί να εμφανίζονται μπροστά μου, η παραμικρή γυμναστική με βοηθάει να καταλάβω τι είναι αυτό που τελικά θέλω. Και συνήθως με οδηγεί σε μια απόφαση που με ικανοποιεί εκείνη τη στιγμή».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Ο Γιάννης, το μόντελινγκ και η υποκριτική
Υποκεφάλαιο 2.1: Μόντελινγκ
«Με το μόντελινγκ οι πρώτες προτάσεις ήρθαν στα 16 μου αλλά τότε στα 90’s ήταν λίγο περίεργα. Δεν ήμασταν κι εξοικειωμένοι με πολλά πράγματα εκείνη την εποχή. Με τους γκέι για παράδειγμα. Τα βλέπαμε αλλιώς και ένας πιτσιρικάς στα 16 του το ’90 δεν είχε ακόμα τη λογική να το διαχειριστεί αυτό. Όταν όμως μου έκαναν πρόταση από ένα πρακτορείο και είδα πόσο επαγγελματικά ήταν τα πράγματα, αποδέχτηκα την πρόταση και ξεκίνησα με ένα ταξίδι στη Σιγκαπούρη σε ένα διαγωνισμό. Τα πήγα καλά, βγήκα πέμπτος και μετά όλα πήραν το δρόμο τους».
«Δεν μπορώ να πω ότι είδα κάτι που με τρόμαξε στο μόντελινγκ. Περισσότερο τρόμαξα στην υποκριτική. Στα 30 μου που μπήκα και άρχισα να δουλεύω σε σίριαλ, είδα πράγματα που κάπως με σόκαραν. Ξέρεις ακούγονταν πολλά για το μόντελινγκ και δεν ακούγονται για την υποκριτική. Και είδα πράγματα στην τηλεόραση που ήταν εξίσου σοκαριστικά».
«Ταξιδεύω από το 1995 ως μοντέλο. Θυμάμαι στα πρώτα μου ταξίδια ήμουν κάπως φοβισμένος πηγαίνοντας σε μια ξένη χώρα, παρότι δεν είχα ποτέ πρόβλημα στο να ταξιδέψω και να συνεννοηθώ. Στην αρχή μου έλειπαν η οικογένεια και οι φίλοι και αισθανόμουν περίεργα που δεν ξέρω κανέναν. Στη συνέχεια όμως αυτό μου γύρισε ανάποδα. Θετικά ανάποδα. Δεν σε ξέρει κανείς εκεί που πας, μπορείς να κάνεις ό,τι τρέλα θες χωρίς να λένε την επόμενη μέρα “ο Σπαλιάρας έκανε το τάδε πράγμα”.
Έχω μείνει συνολικά πάνω από 2 χρόνια της ζωής μου στο εξωτερικό. Έχω μείνει Λονδίνο, Μιλάνο, Γερμανία. Έχω μείνει σε αρκετά μέρη. Το μέρος που δυσκολεύτηκα πολύ να φύγω και άλλαξα το εισιτήριό μου 3 φορές είναι το Κεϊπτάουν. Το ερωτεύτηκα. Πολύ ωραίος καιρός, ωραίες παραλίες. Είναι σαν ένα Μαϊάμι στην Αφρική.
Και σαν Έλληνας δηλαδή κολλάς με τέτοιο κλίμα και πόλη. Από τα λίγα μέρη στον κόσμο που μπορεί ένας Έλληνας να ζήσει. Το να είσαι Έλληνας και να πηγαίνεις χειμώνα στη Γερμανία και την Ιταλία δεν είναι διαχειρίσιμο. Είναι και άλλο το lifestyle. Νυχτώνει νωρίς, μαζεύονται νωρίς για να φάνε και βλέπεις πόλεις εκατομμυρίων να είναι άδειες μετά τις 10. Αν και προσωπικά ανέχομαι πιο εύκολα το κρύο από τη ζέση. Θυμάμαι και στις φωτογραφίσεις προτιμούσα να είμαι χειμώνα με μαγιό, παρά καλοκαίρι με μπουφάν. Τα έχω ζήσει και τα δύο ως μοντέλο».
Υποκεφάλαιο 2.2: Υποκριτική
«Η υποκριτική ήταν πάλι κάτι που μου προέκυψε. Είχα μια πρόταση, θεώρησα ότι θα μου πηγαίνει και στο κεφάλι μου θεώρησα ότι είναι μια ευκαιρία που πρέπει να την αρπάξω. Ευτυχώς ο πρώτος σκηνοθέτης που είχα με αγκάλιασε και μου ανατέθηκε να κάνω κάτι πολύ κοντά σε μένα. Στην ουσία έκανα τον Γιάννη.
Στην πορεία αγάπησα την υποκριτική, πήγαινα με πολλή όρεξη στη δουλειά, το βρίσκω πολύ δημιουργικό κι ευχάριστο. Δεν το βλέπω σαν δουλειά. Νιώθω και συγκίνηση κάθε φορά που βλέπω τον εαυτό μου σε επαναλήψεις».
«Γενικά τα μέσα και η τηλεόραση δίνουν μια άλλη εικόνα για σένα σε σχέση με την πραγματικότητα. Όλοι μου έλεγαν μετά το Survivor ότι εκεί κατάλαβαν ποιος είμαι και ότι έβγαλα έναν πιο γλυκό εαυτό. Εγώ αυτό δεν μπορώ να το αντιληφθώ, αυτή τη διαφορά που εντόπιζαν όλοι σε σχέση με πριν. Εγώ ίδιος ήμουν και πριν και μετά το Survivor. Ακόμα δεν μπορώ να βρω τους λόγους που έγινα τόσο αγαπητός, ενώ πριν δεν συνέβαινε το ίδιο».
«Είναι δύσκολες οι φιλίες στο χώρο μας, αλλά και γενικά νομίζω ότι περνάει κρίση σήμερα. Στο χώρο μας είναι ως και άβολο να κάνεις παρέα με παιδιά που ανταγωνίζεστε για ένα ρόλο ή μια φωτογράφιση. Έχω κάποιους φίλους από το χώρο, αλλά θέλει χρόνο για να χτιστεί μια φιλία. Είναι άλλο να είσαι κοινωνικός και να μιλάς με αρκετούς ανθρώπους, να είσαι ανοιχτός και άλλο να κρατήσεις κάποιον κοντά σου ή να μείνει επειδή θέλει την παρέα σου.
Κάποιες φορές έρχεσαι κι αντιμέτωπος με αχάριστες συμπεριφορές. Μαθαίνεις για παιδιά που τα βοήθησες να λένε για σένα πράγματα που δεν ισχύουν. Όλα αυτά σε διδάσκουν να είσαι λίγο πιο σκληρός ως χαρακτήρας».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Ο Γιάννης και το Survivor στην «μετά-4.000» δήλωση
«Ό,τι συνέβη μετά την δήλωση ήταν λίγο σοκ για μένα, αλλά μπορώ να σου πω ότι περισσότερο το διασκέδασα. Πολύ γρήγορα φτιάχτηκαν σκιτσάκια, χιουμοριστικά κείμενα, πράγματα που δεν προσέβαλλαν ούτε είχαν εμπάθεια».
«Δεν είμαι υποχρεωμένος να απαντάω εφ΄όρου ζωής επειδή έκανα αυτή τη δήλωση. Νομίζω ότι έδειξα πως είμαι κάτι πέρα απ΄αυτή τη δήλωση».
«Αυτό που έγινε γενικά με το Survivor ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Είναι μια ευλογία, ό,τι πιο ωραίο έχω ζήσει. Δεν είναι μόνο το κομμάτι το επαγγελματικό που μας το έφτιαξε, να έχουμε προτάσεις για δουλειές δηλαδή. Είναι το συναίσθημα της αγάπης του κόσμου. Ειδικά με τα παιδιά. Να σε βλέπει δηλαδή ένα παιδάκι στο δρόμο και να τρέχει να σε αγκαλιάσει είναι μαγικό συναίσθημα.
Αυτή η αγάπη και η στήριξη του κόσμου μου δημιούργησε και ένα αίσθημα ευθύνης. Κυρίως προς αυτά τα πιτσιρίκια που μας προσέγγιζαν με αγάπη. Όταν θεωρεί κάποιος πρότυπο τη συμπεριφορά ή τον χαρακτήρα σου, σου γεννάται ένα ωραίο άγχος. Όχι μη τυχόν και χαλάσω την εικόνα. Αλλά να συνεχίσω να εμπνέω με τον ίδιο τρόπο, όποιον νιώθει την ανάγκη να με τοποθετήσει ως πρότυπο».
«Μέσα στο Survivor φτάναμε πολλά παιδιά στα όρια μας. Μιλούσαμε με ψυχολόγο κάθε βδομάδα, θέλαμε να φύγουμε από τις πρώτες μέρες, γιατί τα φανταζόμασταν αλλιώς. Περιμέναμε θα έχουμε διάφορα φρούτα να τρώμε και τελικά τη βγάζαμε με καρύδα τρεις φορές τη μέρα. Οπότε από την παραγωγή μας έλεγαν ότι σπάμε ρεκόρ τηλεθέασης για να μας δίνουν κουράγιο. Κάτι τέτοιο μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά όταν είσαι σε τέτοιο ζόρι και υπερπροσπάθεια και σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, παίρνεις δύναμη από τη σκέψη ότι τουλάχιστον η ταλαιπωρία σου έχει αντίκρυσμα».
«Αυτό που σίγουρα δεν περιμέναμε είναι όσα συνέβησαν καθώς βγαίναμε από το παιχνίδι. Πέρα από την τηλεθέαση, υπήρχε ένας τρελός φανατισμός. Μόλις φτάναμε στο αεροδρόμιο στην Ελλάδα, βλέπαμε σοκαριστικές εικόνες. Εγώ είχα αναπτύξει κι ένα είδος αγοραφοβίας. Για 5 μήνες ήμουν χωρίς κινητό, απομονωμένος, χωρίς επικοινωνία και ξαφνικά βρίσκομαι στο αεροδρόμιο με 2 χιλιάδες κόσμο και μια παραγωγή να ψάχνει τρόπο να μας φυγαδεύσει.
Το πρώτο καιρό μου ήταν πολύ δύσκολο αυτό. Ακόμα και για να πάω στο περίπτερο έκανα μισή ώρα να γυρίσω από τις φωτογραφίες. Θυμάμαι αυτοκίνητα να με ακολουθούν στην Εθνική. Γενικά δε μπορούσα να κυκλοφορήσω. Ήθελα κάπου να πάω να φάω και μαζεύονταν 200 άτομα γύρω μου για φωτογραφία».
«Νομίζω η επιτυχία του Survivor αφορά την απόσταση από την προηγούμενη φορά. 15 χρόνια πριν είχε γίνει το προηγούμενο. Από κει και πέρα είναι η λογική της κλειδαρότρυπας, του ηδονοβλεψία. Παρακολουθεί ένας απλός άνθρωπος διάφορους επώνυμους να ταλαιπωρούνται στη ζούγκλα, να γκρινιάζουν για πείνα, να είναι μες στη βρόμα. Αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ καλύτερα στο κρεβάτι ή τον καναπέ σου. Ήταν βασικός και αυτός ο διαχωρισμός που έγινε με τους σελέμπριτι και τους μαχητές.
Η τηλεόραση γενικά μας έχει δείξει ότι έχει κάνει κύκλους. Όλο αυτό θα ξεφουσκώσει. Το είδαμε και στη δεύτερη χρονιά που βγήκαν και σε άλλα κανάλια αντίστοιχα προγράμματα. Το δεύτερο Survivor για παράδειγμα είχε πολλά αθλητικά και ωραία κορμιά, αλλά δεν πρόσφερε την ίδια ταύτιση στον κόσμο».
«Δένεσαι πάρα πολύ σε τέτοιες περιστάσεις. Είναι σαν μια εμπειρία στρατού, αλλά ακόμα πιο δύσκολη. Αυτά που ζήσαμε με τα παιδιά θα μας δένουν για πάντα. Για μένα ήταν πολύ δύσκολο το σημείο του τραυματισμού ειδικά. Γιατί δεν ήμουν σπίτι μου να ξεκουράσω το πόδι μου. Έπρεπε να βγω στην παραλία για να κάνω το αγώνισμα. Άσε που με τέτοια απομόνωση δε γίνεται να μην σκέφτεσαι τον πόνο».
«Στο Survivor δεν υπήρχε φλερτ και καμία ερωτική διάθεση. Ήμασταν ένα φύλο όλοι. Ήταν τόσο δύσκολες οι συνθήκες που δεν γινόταν ούτε να σκεφτείς ερωτικά ούτε και να λειτουργήσει ο οργανισμός με τέτοια έλλειψη φαγητού».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Ο Γιάννης Σπαλιάρας και το φλερτ
«Όταν μ΄αρέσει κάποια κοπέλα και της το εκφράζω, στην αρχή ίσως να με αντιμετωπίσει καχύποπτα λόγω της εικόνας μου. Δεν είναι εύκολο να με εμπιστευτεί. Αλλά αυτά τα βρίσκεις στην πορεία, ανάλογα τι δίνεις και παίρνεις».
«Έχω την αίσθηση ότι το φλερτ χάθηκε. Τα social media του έκαναν ζημιά. Τα νέα παιδιά είναι πολύ πιο εύκολο να φλερτάρουν διαδικτυακά και να εκφραστούν εξ αποστάσεως, αλλά νομίζω ότι τελικά το μόνο που δημιουργεί είναι μια ανασφάλεια στην πραγματική, στην face to face επαφή. Είναι λίγο ανησυχητικό αυτό».
«Θεωρώ ότι ο άντρας πρέπει να είναι κυνηγός και να κάνει το πρώτο βήμα. Δεν θεωρώ ότι πρέπει η γυναίκα να είναι επιθετική. Ίσως να χάθηκαν οι ρόλοι, ίσως να μπερδεύτηκαν κάποιες έννοιες και ο άντρας ευνουχίστηκε. Σήμερα φοβάσαι και λίγο μην παρεξηγηθείς επειδή θα κάνεις ένα κομπλιμέντο.
Πιστεύω ότι ο άντρας πρέπει να ψάχνει ατάκες-δεκάρια για να κάνει τη διαφορά στην κοπέλα που προσεγγίζει. Παίζει το ρόλο του. Τουλάχιστον αν ο σκοπός της προσέγγισης είναι πιο βαθύς και δεν εμμένει στο κομμάτι της εξωτερικής εμφάνισης. Οπότε πρέπει να δώσεις παραπάνω στοιχεία του χαρακτήρα σου».
«Η προσέγγιση που κάνω όταν μ΄αρέσει μια κοπέλα δεν είναι πολύ επιθετική. Είναι σταδιακή. Οπότε εκεί καταλαβαίνεις αν σε παίρνει. Δεν βλέπεις δηλαδή μια κοπέλα και πας μπαμ πάνω της για να σου ρίξει χυλόπιτα ή όχι. Το φλερτ γίνεται πιο διακριτικά κι εκεί ξέρεις πώς θα πάει. Είναι και το ζήτημα της απόρριψης που πλέον φοβόμαστε. Μου στέλνουν πιτσιρικάδες να τους δώσω συμβουλή πως θα ρίξουν μια κοπέλα. Είναι πολύ καλύτερο να φας άκυρο από μια κοπέλα, παρά να το σκέφτεσαι μια ζωή».
«Μετά από κάθε χωρισμό μου παίρνω μια απόσταση. Θέλουμε κι οι άνθρωποι χρόνο για να θρέψουμε τις πληγές μας. Κλείνεσαι στον εαυτό σου, θέλοντας και μη. Είτε είναι απόρριψη είτε ένας χωρισμός. Κι εγώ δεν μπορώ να διαχειριστώ εύκολα την απόρριψη. Πέφτω, φυσιολογικά κι εγώ, σε μια ελαφριά μορφή κατάθλιψης. Απλώς εγώ έχω να αντιμετωπίσω κι ένα κομμάτι της δουλειάς που με θέλει χαρούμενο, λαμπερό, ασχέτως τι περνάω εσωτερικά. Είναι όμως μια μορφή εργασιοθεραπείας. Σε ωθεί να ξεπεράσεις τα άσχημα πολύ πιο γρήγορα».
«Την απιστία δε θα μπορούσα να τη συγχωρέσω εύκολα, αλλά έχει να κάνει με πολλά πράγματα. Υπάρχει η σωματική απιστία, υπάρχει και η ολοκληρωτική απιστία. Εκεί που η σχέση σου θέλει κάποιον άλλον. Δεν το ξεπερνάς εύκολα, αλλά δεν μπορείς να είσαι κάθετος σε αυτά. Είναι ανάλογα την περίσταση.
Μου έχει τύχει να νιώσω ότι φεύγει ο έρωτας και μένει η αγάπη και να βρεθώ σε ένα δύσκολο δίλημμα. Σε μια δύσκολη επιλογή. Αλλά το απόσταγμα του έρωτα είναι η αγάπη και όταν βγαίνεις από μια σχέση αρχίζεις και βλέπεις πιο καθαρά τι είναι αυτό που ψάχνεις, αν ήσουν σωστός, αν όσα ένιωσες ήταν όπως τα ένιωσες ή είχες μεγεθύνει τα πράγματα».
«Για να υπάρχει διάρκεια σε μια σχέση, πρέπει να υπάρχει εξέλιξη. Και ταυτόχρονη και ατομική για τον καθένα ξεχωριστά. Πρέπει να υπάρχει και θαυμασμός από τον έναν προς τον άλλον. Ο θαυμασμός αυτός δεν είναι με την έννοια του πόσο πετυχημένος ή διάσημος είσαι. Μπορεί να είναι θαυμασμός για το πόσο καλός άνθρωπος είναι αυτός που είστε μαζί».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΟ: Ο Γιάννης μέσα από διάσπαρτες σκέψεις του
«Γενικά δεν έχω απωθημένα. Έχω καταφέρει περισσότερα πράγματα απ΄αυτά που ονειρευόμουν πιο μικρός. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αναζητάω συνεχώς τις ευκαιρίες που θα με δοκιμάσουν σε κάτι που δεν έχω δοκιμαστεί ξανά».
«Νομίζω ότι το ένστικτο είναι κάτι πολύ ουσιαστικό να το ακούς και να ξέρεις πότε θα το ακολουθήσεις. Εγώ πάντοτε προσπαθώ να του δώσω χώρο να εκφραστεί. Αν έβλεπα τον 20χρονο Γιάννη, το μόνο που θα του έλεγα είναι να μην χάσει τον εαυτό του. Όπως κι αν είναι αυτός σε κάθε νέα εποχή του. Μπαίνοντας σε έναν λαμπερό χώρο, ανοίγονται πολλά μονοπάτια μπροστά σου. Ο κάθε δρόμος σου προσφέρει έναν άλλο προορισμό. Το τι δρόμο θα διαλέξεις επαφίεται στον χαρακτήρα σου».
«Γενικά δε μετανιώνω για πράγματα που έκανα, γιατί τη δεδομένη στιγμή που κάνουμε κάτι, το κάνουμε για κάποιο λόγο. Άρα σημαίνει ότι μας ικανοποιεί. Γι΄αυτό και δεν θα πείραζα και κάτι στο μέλλον. Δεν θα ήθελα να ξέρω τίποτα από αυτά που θα μου έρθουν. Μ΄αρέσουν οι εκπλήξεις. Όλη αυτή η αβεβαιότητα και το άγχος για το αύριο έχει τη γοητεία του».
«Δεν με ενοχλεί που μεγαλώνω. Πρώτον γιατί ο χρόνος μου έχει φερθεί καλά. Δεν περίμενα να έχω αυτό το σώμα σε αυτή την ηλικία, για να είμαι ειλικρινής. Είναι και μια πρόκληση για μένα να δω μέχρι τι ηλικία θα είμαι σε αυτή την κατάσταση».
«Τα τελευταία 3-4 χρόνια σκέφτομαι πιο έντονα την οικογένεια και το να κάνω παιδί. Είναι κάτι που νιώθω ότι το θέλω. Το Survivor και ο χαμός του πατέρα μου με έκαναν να ηρεμήσω και να αλλάξω προτεραιότητες. Αναζητώ μια περισσότερη ηρεμία πια».
Τρεις ανεκδοτολογικές ιστορίες με τον Τζιμπρίλ Σισέ
Φτάνοντας στο τέλος της κουβέντας μας, τον ξαναγύρισα στην αρχή. Στον αθλητισμό. Πιο συγκεκριμένα στην αγάπη του για τον Παναθηναϊκό, αλλά περισσότερο στην αγάπη του για τους ανθρώπους που παίρνουν χαρά μέσα απ΄αυτό.
Μου λέει για ένα ματς ΠΑΟΚ-Λάρισα που παρακολούθησε πέρσι στην Τούμπα και είχε νιώσει όμορφα με την ανυπομονησία των φιλάθλων. Για την εποχή που βγάζαμε 3 ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για το πόσο ωραίο είναι να ανταμείβονται οι κόποι με επιτυχίες για όσο το δυνατόν περισσότερες ομάδες. Για την ΑΕΚ πέρσι, για τον ΠΑΟΚ ίσως φέτος.
Για την κοινή μας αγάπη, τον Παναθηναϊκό, η κουβέντα μας πήγε στη συνάντηση που είχε με τον Τζιμπρίλ Σισέ φέτος το καλοκαίρι. Μια συνάντηση με πολλά ντεσού και ένα… παρελθόν.
«Δύο πράγματα θα μου μείνουν από τον Τζιμπρίλ. Το ένα είναι που έχει μπει στο λόμπι του ξενοδοχείου με το στρατιωτικό του μπερέ και το γυαλί, τον βλέπω, τον πλησιάζω και πάω και του δείχνω τη μητέρα μου, που ήταν λίγο πιο δίπλα κι ο Τζιμπρίλ βγάζει το γυαλί, το καπέλο και χαιρετάει τη μάνα μου με στρατιωτική προσοχή.
Το δεύτερο είναι όταν ήρθαν από το κλαμπ του Παναθηναϊκού στην Κατερίνη με μια τιμητική πλακέτα για βράβευση και έβαλε τα κλάματα. Και σκέφτεσαι ότι αυτός ο άνθρωπος που έχει παίξει σε τόσες ομάδες, πώς ένιωσε στον Παναθηναϊκό. Κι η αξία του φάνηκε στο ότι είμαστε σε ένα νομό που είναι 80% Παοκτζήδες και έρχονταν να τον χαιρετήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του»
«Η πρώτη φορά που γνώρισα τον Τζιμπρίλ έχει ένα ωραίο παρασκήνιο. Είναι η δεύτερη μέρα που είχε έρθει στην Ελλάδα, τον έχω πετύχει στη Γλυφάδα σε ένα μαγαζί με έπιπλα κήπου. Μπαίνοντας στο μαγαζί τον βλέπω κι από ενθουσιασμό πάω και του μιλάω ελληνικά. Εγώ καταλαβαίνω ότι αποτραβιέται λίγο και σκέφτομαι “ξεκόλλα ρε μαλάκα, μιλάς ελληνικά σε έναν Γάλλο”.
Μετά στροφάρω και του συστήνομαι στ΄αγγλικά, με χαιρετάει τυπικά και συνεχίζουμε τις αγορές μας. Πάω να πάρω ένα ανάκλιντρο που έχω δει και μου λέει ο ιδιοκτήτης ότι το ΄χει καπαρώσει ο Τζιμπρίλ. “Άμα θες το παραγγέλνουμε, σε δέκα μέρες θα είναι εδώ από Ιταλία” μου κάνει ο ιδιοκτήτης. Εγώ του λέω θα το σκεφτώ και πάω να φύγω.
Κι όπως βγαίνω με κοιτάει ο Τζιμπρίλ και μου λέει exchange. Εγώ τα έχασα προς στιγμήν. Τι ανταλλαγή θέλει; Ήμουν με μια κοπέλα τότε εγώ και αυτό που σκέφτηκα είναι ότι του είπε ο υπάλληλος για το ανάκλιντρο και μου λέει να του δώσω την κοπέλα για τον καναπέ.
Σκαλώνω αρκετά και του αποκρίνομαι “what?”. Μου δείχνει το κλειδί του αυτοκινήτου του και εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω ότι έχω παρκάρει πίσω από το Mustang του και ήθελε να ανταλλάξουμε τα αμάξια μας. Εγώ είχα μια Corvette τότε. Επειδή ήμουν με την κοπέλα κώλωσα άσχημα εκείνη τη στιγμή. Μετά σκεφτόμουν ότι έπρεπε να του πω να μπει στο αμάξι μου, να πάρω εγώ το δικό του και να πάμε να βγούμε παραλιακή.
Ψάρωσα πολύ και μετά στο σπίτι αναρωτιόμουν αν όντως είχε γίνει. Τώρα να βλέπεις τον Σισέ που έχει έρθει Ελλάδα με 12 αυτοκίνητα, δύο Lamborghini, Ferrarri, Mustang και ήθελε την Corvette μου. Για μένα ήταν ό,τι πιο τιμητικό. Δυστυχώς δεν το θυμήθηκε όταν του το είπα.»
«Όταν κάναμε την εκδήλωση στο Λιτόχωρο πριν λίγες μέρες, πήγαν και του είπαν για τη δήλωση μου με τις 4.000. Εκείνη τη στιγμή έρχεται κατά πάνω μου και μου λέει “let’s do the math”. Και καθόταν κι έκανε υπολογισμούς για το πόσο ήμουν μαζί με την κάθε μία. Μου κάνει “αυτό σημαίνει ότι ήσουν το πολύ για 2 μέρες με κάθε κοπέλα”.»
«Τον ρώτησα αν ήταν στη Ρόμα το πιο συγκλονιστικό ματς που έπαιξε στον Παναθηναϊκό και μου είπε ότι το 2-1 με τον Ολυμπιακό ήταν ίσως το πιο συγκλονιστικό της ζωής του.»
* Να ευχαριστήσουμε το Acro Pool Side για τη φιλοξενία
** Φωτογραφίες: Θοδωρής Κώτσικας