Το 2014 τον μάθαμε ως μέλος των Freaky Fortune, αλλά μετά τη συμμετοχή του στη Eurovision, τα ίχνη του κάπως χάθηκαν μουσικά. Ο Νικόλας Ραπτάκης ακολούθησε ένα σόλο μονοπάτι και αυτό τον έβγαλε στη μεγαλύτερη ευλογία της καριέρας του: δίπλα στην Άννα Βίσση.
Έχοντας κατακλύσει τα social media πριν 4-5 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε ένα βίντεο με τίτλο 100 Χρόνια Ελληνικής Μουσικής, μαζί με άλλους τέσσερις καλλιτέχνες, ο καθείς στο είδος του, ο Νικόλας Ραπτάκης αρχίζει σιγά σιγά να κατανοεί ποιο είναι το μονοπάτι του, χωρίς όμως να κοιτάζει πολύ μακριά.
Με το βλέμμα στο αύριο και όχι στο μεθαύριο και το παραμεθαύριο, ο Νικόλας Ραπτάκης κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες το τραγούδι Μη Με Ρωτάς μέσα από την Panik Records και αυτό αποτέλεσε μια καλή αφορμή να μας μιλήσει για τις μουσικές διαδρομές που ακολούθησε και τον έφεραν στο πλάι της Άννας Βίσση.
– Ποια είναι η πρώτη στιγμή που θυμάσαι τον εαυτό σου να τραγουδάει ή να καταπιάνεται με τη μουσική, ενδεχομένως παίζοντας κάποιο όργανο ή κάτι τέτοιο;
Δε θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να τραγουδάω , σε εκνευριστικό σημείο, τύπου που φώναζαν οι γονείς μου να σταματήσω «επιτέλους». Ωστόσο από πιτσιρίκος θυμάμαι να κολλάω το αυτί μου στα ηχεία του ραδιοφώνου για να ακούσω καθαρά όλες τις φωνές και τα όργανα.
– Ποιες είναι οι highlight στιγμές σε αυτή την διαδρομή που έχεις ακολουθήσει μουσικά;
Σίγουρα, μια στιγμή θα έβαζα στα 18 μου όταν πρωτοπήγα στο Εθνικό Ωδείο που με έβαλαν να πάω και να τραγουδήσω πρώτη φορά στην τηλεόραση, στο «Στην Υγειά Μας» και είχα πιει θυμάμαι μια κανάτα κρασι για να αντέξω το άγχος για την πρωτόγνωρη «έκθεση». Η πρώτη μου δουλειά σε νυχτερινό μαγαζί με τον Γιώργο Μαζωνάκη και την Ταμτα επίσης μου έχει μείνει που τότε ως 20χρονος ένιωθα ότι «Ωπ εδώ είμαστε σοβαρεύει το πράγμα». Εκεί άρχισα να κάνω τα πιο επαγγελματικά μου βήματα.
Μετά σίγουρα ένας σταθμός είναι η Eurovision όπου νομίζω ότι είναι ό,τι πιο επαγγελματικό από άποψη διοργάνωσης έχω κάνει. Τέλος, σίγουρα η συνεργασία μου με την Άννα Βισση αυτά τα χρόνια είναι πραγματικά ένα «σχολείο» για οτιδήποτε τραγουδιστικό, από το πώς να κρατάς το μικρόφωνο μέχρι το πώς να επικοινωνείς σκηνικά.
– Υπάρχει το «μετανιώνω» όταν ασχολείται κανείς με τη μουσική και την τέχνη εν γένει; Εσύ μετανιώνεις για πράγματα που έκανες μουσικά;
Δεν ξέρω αν είναι «μετανιώνω» ή γενική ανασφάλεια. Όλοι μα όλοι οι τραγουδιστές , μουσικοί καλλιτέχνες ζούμε σε μια μόνιμη ανασφάλεια και αμφισβήτηση αυτού που κάνουμε . Μπορεί να είναι από δημιουργική ανασφάλεια μέχρι αυτοκαταστροφική. Μετανιώνω για το ποσό πολύ σκέφτομαι, όχι για το τι έχω κάνει.
– Η μουσική ήταν/είναι για σένα ένα μέσο να φτάσει το μήνυμα σου σε πολλούς αποδέκτες ή ήταν απλώς ένας τρόπος να εκφραστείς, χωρίς να σε νοιάζει το πόσοι θα λάβουν αυτό το μήνυμα;
Η μουσική καλώς ή κακώς είναι ο λόγος που ζω, οπότε και αναγκαστικα είναι το μέσω έκφρασης μου, είτε παίζω , γράφω τραγουδάω μόνος μου σπίτι είτε τραγουδάω μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Ωστόσο δε θα κρύψω πως μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση να βλέπω την αποδοχή και το χειροκρότημα του κόσμου. Είναι και ένας τρόπος να καταλάβεις πως κανεις κάτι καλά και ένα βήμα για να συνεχίσεις αυτό που κανεις.
– Το νέο σου τραγούδι λέγεται Μη Με Ρωτάς. Τι είναι αυτό που δεν θα ήθελες ποτέ να σε ρωτήσουν;
Δε θα ήθελα να με ρωτήσουν για προσωπικές σχεσεις γιατί αν και ξέρω ότι ζούμε στον κόσμο των social media όπου πρέπει να εκθέτουμε το τι κάνουμε από την ώρα που ξυπνάμε μέχρι την ώρα που κοιμόμαστε, πιστεύω ότι δεν αφορά κανένα, που δε με ξέρει τουλάχιστον, το τι κάνω εγώ στις σχεσεις μου.
– Νομίζω πως η ζωή είναι γεμάτη από ερωτήματα που δεν θέλουμε να απαντηθούν ποτέ, ίσως γιατί οι απαντήσεις στερούν τη χαρά της αναζήτησης. Ποια είναι τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής σου;
Τα μεγάλα ερωτήματα τα δικά μου είναι καθαρά υπαρξιακά και πολύ πιο μεγάλα από μένα. Είναι ένας λόγος που τους τελευταίους μήνες έχω σταματήσει να τα σκέφτομαι και να τα αναζητώ γιατί είχα καταλήξει σε καθημερινές κρίσεις πανικού, που οδήγησαν σε κατάθλιψη, ψυχολόγους και τα συναφή.
– Εικάζω πως η διαδρομή στο χώρο της μουσικής δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Κι όταν κάποιος βγαίνει από τις δυσκολίες, νιώθει ως και περήφανος για τον εαυτό του. Εσύ πώς νιώθεις που έχεις φτάσει σε αυτή την πίστα; Σου λες κανένα «μπράβο»;
Η αλήθεια είναι ότι δε με επιβραβεύω ούτε μου λέω μπράβο, δυστυχώς πάντα έχω ένα αίσθημα σε ό,τι κάνω ότι θα μπορούσα να είμαι καλύτερος, δε μπορώ να πω ψέματα, αυτός είμαι. Πρέπει να συζητήσω παρά πολύ με φίλους και ψυχολόγο για να πω ότι «ρε συ, κοίτα να δεις ποσά έχεις κάνει». Δε νομίζω ότι είναι θέμα αχαριστίας, νομίζω ότι έχει να κάνει με το ανικανοποίητο του τραγουδιστή.
– Είσαι άνθρωπος των μακρινών ονείρων ή του εδώ, του τώρα και του αύριο;
Δεν είμαι πλέον άνθρωπος των μακρινών ονείρων. Ήμουν κάποτε, όχι πια γιατί όπως είπα… «κρίσεις πανικού». Προτιμώ να βάζω βραχυπρόθεσμους στόχους γιατί βλέπω ότι χαίρομαι και το απολαμβάνω περισσότερο έτσι. Είμαι πολύ άνθρωπος του «ζήσε το σήμερα».
– Αν υποθέσουμε ότι εξελίσσονται ταυτόχρονα άπειρες διαστάσεις και πραγματικότητες, πιστεύεις υπάρχει κάποια στην οποία δεν ασχολείσαι με τη μουσική, αλλά με κάτι άλλο;
Άμα ύπαρχει ένα multiverse τέτοιο θα έκανα 100 δουλειές . Ξέρω ότι πρέπει να πω το κλισέ «γεννήθηκα για αυτό», αλλά μου αρέσουν άπειρα πράγματα . Σίγουρα σε ένα από αυτά θα ήμουν μάγειρας, σε κάποιο άλλο αθλητής, αλλά θα ήθελα πολύ σε ένα σύμπαν να είμαι εισοδηματίας να κάθομαι σε ένα καναπέ όλη μέρα με 20 γάτες και σκυλιά.
– Τι σου λείπει περισσότερο από το παρελθόν και τι θα ήθελες να βρεις στο μέλλον σου;
Το μόνο που θα μπορούσε να μου λείπει από το παρελθόν είναι η ηλικία 14-18 που το μόνο μου πρόβλημα ήταν πώς θα κρύψω το τσιγάρο από τον πατέρα μου. Κατά τα αλλά μου αρέσει πολύ περισσότερο η ηλικία που βρίσκομαι. Όπως και να το κάνουμε είμαι πιο κατασταλαγμένος και απολαμβάνω διαφορετικά τη ζωή.
– Έχεις στο πλάνο σου να βγάλεις κανένα ακόμα βίντεο σαν κι αυτά τα retrospectives;
Είναι στα επόμενα δυο πλάνα μου, ήδη ετοιμάζω νέο τραγούδι και νέο evolution με το ακαπέλα πρότζεκτ. Πιστεύω και ελπίζω πως θα βγουν και τα δύο προς το καλοκαίρι.