Στις πρώτες κουβέντες μαζί της, μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι ένα άτομο που θέλει να ενώσει και να επαναστατήσει. Που θέλει οι πράξεις της να έχουν αντίκτυπο σε άλλους πρωτίστως. Η Σίλια Κατραλή είναι εξ ορισμού μια επανάσταση.
Από όποια πλευρά κι αν την δεις, είτε υποκριτικά, είτε μουσικά, είτε ως άνθρωπο συνολικά, σου το βγάζει αυτό.
Το έβγαζε, όπως αναγνωρίζει κι η ίδια, από μικρή, όταν έφευγε πολύ συχνά από το σπίτι χωρίς να ενημερώνει τους γονείς τους. Κι όταν λέμε ότι έφευγε, δεν εννοούμε ότι απλά άνοιγε την πόρτα και εξαφανιζόταν στα πέριξ. Έχουν υπάρξει φορές που μπορεί να μπήκε στο ΚΤΕΛ και να πήγε σε άλλον νομό.
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της άλμπουμ, αλλά και τη συμμετοχή της στη σειρά Ο Παράδεισος Των Κυριών στον ALPHA, η Σίλια Κατραλή καταθέτει πλευρές της ζωής της αφιλτράριστα και με απόλυτη ειλικρίνεια, στο The Cranky στα Εξάρχεια. Εκεί όπου υπάρχει μια τοιχογραφία με τον Τζόνι Ντεπ από το Fear and Loathing In Las Vegas. H Σίλια μου είπε ότι είναι ο άντρας της. Κι εγώ την πίστεψα.
– Τι νιώθεις πάνω στη σκηνή όταν τραγούδας κι αν αυτό διαφέρει από το να είσαι στη σκηνή και να ερμηνεύεις ρόλο;
Στην αρχή πίστευα ότι είναι πιο εύκολο το δεύτερο κι ότι το κείμενο που έχεις λειτουργεί σαν μια πανοπλία. Τώρα, μου είναι πολύ πιο εύκολο το μουσικό κομμάτι. Δεν μπορώ να σου πω αν ξεχωρίζω κάτι από τα δύο. Περνάω πολύ όμορφα πάνω στη σκηνή, μιλάω πολύ συνήθως, προσπαθώ να το μετριάσω.
– Πάνω στη σκηνή δεν νιώθεις απελευθερωτικά σε βαθμό που να βγάζεις και κομμάτια του εαυτού σου που δεν δείχνεις εκτός σκηνής;
Νομίζω είμαι η ίδια και αν κάτι έπρεπε να υπάρχει, είναι το αντίθετο, να κρατήσω δηλαδή κάποια πράγματα για εκτός σκηνής. Μιλάω π.χ. πολύ για πολιτικοκοινωνικά.
– Ποια είναι τα μουσικά σου ακούσματα στην παιδική σου ηλικία;
Άκουγα πολύ κλασική ροκ, Metallica, Ramones και μετά ήρθε το πιο british pop, Arctic Monkeys, Nick Cave…Μεγάλη συμβολή σε αυτό είχε ο μπαμπάς μου που έπαιζε μουσική ημιεπαγγελματικά και το σπίτι είχε αφθονία σε μουσική και δίσκους.
– Είναι μουσικά ακούσματα που σε συνέδεαν και με τους συμμαθητές/φίλους στο σχολείο;
Ναι και με βάση αυτά αποφασίσαμε με κάποιους να στήσουμε και συγκροτήματα. Σκέψου ήμουν μέλος σε 3 μπάντες ταυτόχρονα, κυρίως ως τραγουδίστρια, αλλά πού και πού έπαιζα και ρυθμική κιθάρα.
– Άρα η μουσική ήταν μια συνεχής κατάσταση στη ζωή σου από ένα σημείο και μετά;
Όχι ακριβώς. Κάποια στιγμή δεν ήταν και στα 18 μου αποφάσισα να πάω να σπουδάσω στη δραματική σχολή και πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να ασχοληθώ ξανά. Δεν είναι παρά το 2020 που καταπιάστηκα με τη μουσική ξανά ως Σίλια και όχι ως μέλος μιας μπάντας.
– Δραματική Σχολή, μουσική, γενικώς πράγματα που έχουν πάντοτε το ρίσκο. Οι γονείς σου δε σε πίεσαν ποτέ να μπεις σε μια σχολή-σωσίβιο; Ή μόνη σου δεν το σκέφτηκες;
Ίσα ίσα που πέρασα και σε μια πολύ καλή σχολή, έγραψα πολύ καλά στις Πανελλήνιες, ανήκω ακόμα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό, θεωρούμαι ακόμα φοιτήτρια με βάση τον νόμο Ν+Άπειρο, αλλά δεν ευδοκίμησε, δεν ψήθηκα ιδιαίτερα.
– Η υποκριτική πώς προέκυψε στη ζωή σου;
Από πολύ μικρή, θυμάμαι ήμουν έκτη δημοτικού, απλώς τότε έλεγα ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης. Μετά, προς το λύκειο, αυτό καταστάλαξε, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και πέρασα στη Δραματική. Από μικρή είχα συνείδηση ότι θα κάνω κάτι σχετικό με τις τέχνες.
– Σε σχέση με αυτό που φανταζόσουν όταν έκανες αυτή την επιλογή, τα όσα έχεις ζήσει επαγγελματικά ως ηθοποιός, είναι παραπάνω, είναι ακριβώς ή είναι κατώτερα των φαντασιώσεων;
Θα ήθελα πάρα πολύ να ζω σε μια χώρα που στηρίζει την παραγωγή, θα ήθελα πολύ να κάνω μόνο σινεμά που κάνουν κατά κόρον οι ηθοποιοί στην Αμερική, αλλά δεν υπάρχει παραγωγή εδώ. Αυτό είναι το μόνο μου παράπονο. Κατά τ’ άλλα δε μπορώ να πω ότι μου ήρθαν άσχημα τα πράγματα. Είχα καλές εμπειρίες από το ξεκίνημα, έχω δουλέψει και σε θέατρο και σε τηλεόραση και στο σινεμά.
– Τώρα που τα τελευταία 1-2 χρόνια υπάρχουν τόσες ξένες παραγωγές, ακόμα δεν στηρίζεται η παραγωγή;
Ναι, αυτό που λες δεν είναι πολλά χρόνια. Ένας χρόνος είναι ουσιαστικά που συμβαίνει και με τις σειρές που είναι 35 στην τηλεόραση ή τις ξένες παραγωγές. Ακόμα δε μπορώ να σου απαντήσω με βάση αυτό. Άσε που ήδη ακούγονται διάφορα ότι θα σταματήσουν. Προφανώς και είναι ευχάριστο, αλλά να δούμε πόσο θα κρατήσει.
– Έχεις γράψει δικά σου πράγματα;
Ναι, έχουν ανέβει 5 θεατρικά μου στην Αθήνα, το πρώτο ήταν όταν ήμουν 19, δεν θα ήθελα όμως να το θυμάμαι, κι ας είχε πάει πολύ καλά. Για τότε ίσως ήταν κάτι, αλλά τώρα πια εμένα δε με αγγίζει. Έχω κάνει μια δική μου μικρού μήκους και έχω στα σκαριά και μια μεσαίου μήκους, που θέλει όμως πολλή δουλειά και δεν θα είναι έτοιμη πριν από την επόμενη χρονιά.
– Ποια είναι η διαφορά, όπως την έχεις βιώσει, ανάμεσα στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση;
Η κύρια διαφορά είναι ότι στο θέατρο απευθύνεσαι στο τώρα, όλα πρέπει να είναι πιο γκροτέσκα και πιο μεγάλα για να ακουστούν από τον θεατή, δεν υπάρχει το κοντινό, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα. Οπότε αυτό σε βγάζει από το κομμάτι της αμεσότητας, σε βγάζει από το ρεαλιστικό πλαίσιο όσο κι αν είναι ρεαλιστικό το έργο. Στο σινεμά και την τηλεόραση από την άλλη υπάρχει το τρικάμερο, υπάρχει το μικρόφωνο που σε ακούει και δεν χρειάζεται να υψώσεις τη φωνή.
– Οι ρόλοι που έχεις κάνει, σε ακολουθούν ή τελειώνουν όταν τελειώνει το πρότζεκτ;
Τελειώνουν. Είναι γενικά μια μεγάλη συζήτηση αυτή που γίνεται συχνά μεταξύ συναδέλφων και καταλήγει πάντα στα συστήματα υποκριτικής. Υπάρχει το Στανισλάβσκι που είναι το πιο γνωστό και άλλα συστήματα που είναι πιο τεχνικά. Εγώ είμαι του τεχνικού, κλαίω τεχνικά, τα κάνω όλα τεχνικά. Δεν σκέφτομαι τη γιαγιά μου που πέθανε, ούτε μπαίνω στην κατάσταση. Αυτή η ατάκα είναι πολύ αστεία και γελούσαμε με αυτό στη σχολή. Δεν ανασύρω δηλαδή αναδρομικά πράγματα από το παρελθόν για να χτίσω τον ρόλο ή μια σκηνή. Τον ρόλο τον χτίζεις μπροστά στον καθρέφτη σου, ή και όχι, και με πολύ τεχνικό τρόπο του πώς θα πεις το κείμενο. Για μένα είναι απλή μαθηματική λογική, όπως κάθε άλλο επάγγελμα.
– Αυτός ο τεχνικός τρόπος, όπως το ακούω εγώ ο άσχετος, μου σημαίνει ότι είναι πολύ πιο αυστηρό το πλαίσιο και λιγότερο το παιχνίδι μεταξύ των ηθοποιών. Λιγότερο παιδί ενδεχομένως…
Όχι, λάθος σου σημαίνει. Δεν έχει σχέση. Το παιχνίδι και το παιδί του καθενός λειτουργεί όσο το επιλέγει ο καθένας άσχετα με την προσέγγιση. Ο πειραματισμός με το πώς θα εκφέρεις μια φράση, δεν σταματάει, είτε είσαι Στανισλάβσκι είτε είσαι του οποιουδήποτε δικού σου συστήματος. Απλώς, αυτό που μπορεί ο θεατής να θεωρήσει ότι είναι προϊόν ανάσυρσης μνήμης κτλ., δεν είναι το ένα και μοναδικό μονοπάτι. Δεν σκέφτομαι κάτι όταν ερμηνεύω, δεν θα σκεφτώ κάτι από τη ζωή μου. Άλλοι μπορεί να το κάνουν. Εγώ δεν ακολουθώ αυτή την τακτική.
– Επιστρέφω στο κομμάτι της μουσικής. Θυμάσαι το πρώτο τραγούδι που έχεις γράψει;
Όχι, πρέπει να ήταν πολύ παλιά. Θυμάμαι ένα δεύτερο που πρέπει να έγραψα προς το λύκειο.
– Όσα γράφεις, πρέπει να είναι απαραίτητα βιώματα ή και παρατήρηση βιωμάτων άλλων ανθρώπων;
Πολύ συχνά είναι παρατήρησης. Και τα δύο είναι, αφού και η παρατήρηση είναι ένα προσωπικό βίωμα. Υπάρχουν τόσες πολλές πραγματικότητες για τον καθένα μας, ό,τι βλέπουμε, το ερμηνεύουμε και το ζούμε εντελώς διαφορετικά, οπότε κάθε παρατήρηση έχει το προσωπικό βίωμα.
– Όταν γράφεις ένα τραγούδι, λειτουργεί και σαν αποφόρτιση από κάτι που βιώνεις και δε μπορείς να το διαχειριστείς;
Κάποιες φορές ναι. Αλλά δεν θα έχει μια διαχρονική ισχύ, δεν θα ανατρέχω σε αυτό το τραγούδι συνέχεια και θα το συνδέω κάθε φορά με κάποιον ή με ένα συναίσθημα. Ό,τι ένιωθα όταν το έγραψα και ως εκεί. Άσε που σπάνια ακούω ξανά τα τραγούδια μου, παρά μόνο στο πλαίσιο κάποιας μίξης κτλ.
– Ως τώρα μου έχεις πει για μια παράστασή σου ότι δεν θες να τη θυμάσαι στην ουσία και ότι δεν ακούς τα τραγούδια σου. Σου αρέσεις γενικά ε..; (γέλια)
Τυχαίνει κάποια πράγματα να τα αποκηρύσσω, αλλά νομίζω πως κι αυτό είναι ένα κομμάτι εξέλιξης, είναι μες στο πρόγραμμα. Μου έστειλε πρόσφατα κάποιος ένα απόσπασμα από αυτή την παράσταση και ήθελα να πέσω από κάπου. Εισπρακτικά είχε πάει καλά, αλλά τώρα αναρωτιέμαι γιατί είχε γίνει αυτό. Έχει αλλάξει ο τρόπος γραφής μου, ο τρόπος που παίζω, ο τρόπος που θα το σκηνοθετούσα τώρα, θα τα έκανα όλα αλλιώς.
– Αυτό, το ότι είχε πάει εισπρακτικά καλά, αλλά εσύ δεν το έχεις εγγράψει μέσα σου με θετικό τρόπο πλέον, σημαίνει πως η απήχηση ενός έργου, ενός τραγούδιου, του οτιδήποτε κάνεις, δεν καθορίζει το πόσο καλά θα μείνει μέσα σου;
Ναι, δε νομίζω πως με πάει ο κόσμος κάπου. Νομίζω πως τον πάω εγώ όπου νομίζω ότι θέλω να πάω. Είναι μια ακόμα συζήτηση που είχα με έναν φίλο καλλιτέχνη, τον Νικόλα τον Αδέσποτο, που έχει κάνει καλλιτεχνική επιμέλεια στα δύο άλμπουμ μου, και κοιτούσαμε στατιστικά ποια τραγούδια πάνε περισσότερο. Τέθηκε το ερώτημα αν θα πάμε να ακολουθήσουμε τα στατιστικά. Εγώ επέλεξα να βγάλω τραγούδια που ίσως να άρεσαν στο κοινό, πιο ραδιοφωνικά ας πούμε, αλλά εμένα δε με εξέφραζαν εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω ποια θα είναι η μοίρα τους, αλλά σίγουρα δεν θέλω να το πάω όπου το πάει ο κόσμος. Θέλω να το πάω όπου θέλω εγώ κι αν ο κόσμος με ακολουθήσει, ακόμα καλύτερα.
– Τι πρέπει να σε ιντριγκάρει περισσότερο για να αποδεχτείς έναν ρόλο; Ιδίως από τη στιγμή που γράφεις δικά σου κείμενα, άρα, υποθέτω, αυτό σε κάνει πιο απαιτητική.
Ούτως ή άλλως θα ήμουν. Νομίζω πως το κείμενο, όχι μόνο του ρόλου μου, αλλά γενικά του έργου, είναι αυτό που θα ξεκλειδώσει την θετική μου ανταπόκριση. Θέλω να με εκφράζει, όχι ιδεολογικά, αλλά σε επίπεδο ενδιαφέροντος. Μετά το κείμενο έρχεται η ομάδα, αλλά αυτό δεν το ξέρεις τη στιγμή που αποφασίζεις να αποδεχτείς. Το μόνο που έχεις στα χέρια σου είναι το κείμενο, άντε να ξέρεις και μερικά ονόματα συντελεστών που όμως δεν θα έχεις δουλέψει απαραίτητα μαζί τους.
– Στη σειρά που συμμετέχεις, αυτό που εμένα μου έχει κάτσει να σε ρωτήσω, είναι ότι επειδή συμμετέχουν πολλοί ηθοποιοί και με αρκετούς δεν έχετε κοινές σκηνές, αυτό σημαίνει πως ίσως να μην έχετε γνωριστεί ποτέ. Δεν είναι κάπως λυπηρό να συμμετέχετε σε κάτι ίδιο, να θέλετε το ίδιο πράγμα να πάει καλά, αλλά να μη γνωρίζεστε;
Τώρα πια το έχω συνηθίσει. Είναι δύο συνεργεία, διαφορετικό σετ, είναι τέτοιος όγκος δουλειάς που με ένα συνεργείο θα έβγαινε ένα επεισόδιο κάθε δύο βδομάδες. Εμένα δε μου κάνει εντύπωση πια.
– Ως συνέχεια της επιμονής μου στη θλίψη των σχέσεων, θέλω να σε ρωτήσω αν συνηθίζεται και το συχνό τέλος των πραγμάτων που βιώνετε οι ηθοποιοί καθώς συμμετέχετε σε τόσα διαφορετικά πρότζεκτ που έχουν ξεκάθαρο ορίζοντα…
Ήμουν σε μια παράσταση τώρα που όταν τελειώναμε, μόνο που δε βάλαμε τα κλάματα. Και σκέψου η παράσταση θα συνεχίσει του χρόνου, το φθινόπωρο πάλι μαζί θα είμαστε. Αλλά ότι θα χωριστούμε για ένα σημαντικό διάστημα, μας έβγαλε συγκινησιακή φόρτιση. Όταν πάνε καλά τα πράγματα σε μια ομάδα, είναι όντως πολύ δύσκολο το τέλος, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, όπου υπάρχει ανανέωση της σχέσης για την επόμενη χρονιά.
– Απ’ όσα συζητάμε, μου δίνεις την εντύπωση ότι έχεις απομυθοποιήσει και κάποιες ιδεατές έννοιες όπως η ευτυχία για παράδειγμα.
Τι είναι αυτό; (γέλια) Γενικά, είμαι κυνική και δεν θέωρω ότι η ευτυχία είναι κατάσταση μονιμότητας. Είναι πολύ μικρά μιλισεκόντ. Όλα κάποια στιγμή απομυθοποιούνται. Ακόμα και ο έρωτας. Έχει τύχει να ερωτευτώ παράφορα και να γυρίσω πίσω και να πω «ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;». Είναι αυτό που λένε ότι με τον χρόνο περνάνε όλα. Ε, περνάνε τόσο που συχνά νιώθω ότι βρισκόμουν σε πλάνη. Πολύ συχνά νιώθω σαν σε σκουληκότρυπα και όταν βγαίνω από εκεί, απομυθοποιώ ό,τι ήταν εκεί μέσα.
– Δεν είναι όμως η πλάνη ένα αναγκαίο κομμάτι για να προχωράμε στη ζωή;
Φυσικά, δεν το συζητώ. Εννοείται πως όταν βγαίνεις από κάπου, είναι σαν να έχεις καταναλώσει κάποια ουσία, ξέρω γω. Αλλά και η πλάνη δεν είναι μόνιμη. Μπαίνεις και βγαίνεις. Κι όταν βγαίνεις, εξελίσσεσαι.
– Είσαι εμμονική στο κομμάτι της δουλειάς;
Πολύ. Ειδικά τώρα με τον νέο δίσκο.
– Αφού είσαι εμμονική και δεδομένου ότι το δικό σου όραμα πρέπει να ακολουθήσουν όλοι οι συνεργάτες σου, οι συγκρούσεις, εικάζω, είναι συχνές. Όταν γνωρίζεσαι με τον άλλον πολύ, υπάρχει η συγγνώμη ή δεν χρειάζεται να ειπωθεί και κάνετε σαν να μην έγινε τίποτα;
Όχι, τη συγγνώμη θα την πω. Και στο τέλος της ημέρας θα αναλύσω τη συμπεριφορά μου κι αν αναγνωρίσω ότι κάπου κινήθηκα λάθος, τότε θα στείλω συγγνώμη κατευθείαν.
– Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στις σταθερές της ανθρώπινης ύπαρξης, τι θα ήταν αυτό;
Για εξήγησε μου τι εννοείς…
– Το ρωτάω έχοντας στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο. Μέσα από την δουλειά σου, θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους, θα συνεργαστείτε, θα μοιραστείτε μια εμπειρία, έναν στόχο κι αυτό θα σας ενώσει. Αλλά οι άνθρωποι που ενώνεσαι πληθαίνουν, μόνο που ο χρόνος της κάθε μέρας μένει ίδιος. Άρα, κάποια στιγμή κάποιοι δεν θα χωράνε ούτε στη μέρα σου ούτε καν στον μήνα ή το έτος σου. Ούτε κι εσύ στο δικό τους. Και θα το αποδεχτείτε. Δεν είναι επώδυνο;
Είναι, ναι. Αλλά το συνηθίζεις. Εγώ θα σου απαντούσα με κάτι άλλο στο προηγούμενο ερώτημα. Θα το πήγαινα πιο πολύ στο κοινωνικοπολιτικό κομμάτι. Είμαι στενοχωρημένη και ενοχλημένη με το ότι οι άνθρωποι ξεχνάνε. Γίνεται επιλεκτική η μνήμη μας, ξεχνάμε εγκλήματα και φρικαλεότητες και επιστρέφουμε, είτε σε επίπεδο ανθρώπινων συμπεριφορών είτε σε κοινωνικό επίπεδο, στα ίδια άσχημα πράγματα. Είναι δύσκολο να δραστηριοποιηθούμε σε κάτι συλλογικό και να αποφασίσουμε να δράσουμε για κάτι που είναι έξω από το σπίτι μας.
– Αυτό το πιστεύεις και παρά την ματαιότητα που έχουν συνήθως οι αγώνες; Δε σε αποτρέπει;
Όχι, έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι πιθανότατα δεν θα κερδίσουμε ποτέ.
– Άρα, θα άλλαζες τη μνήμη. Η μνήμη όμως θα έπρεπε να υπάρχει σε όλα. Να θυμάσαι ισόβια τις απώλειες των ανθρώπων σου. Δεν είναι αβάσταχτο; Ίσως τελικά η επιλεκτική αμνησία να βολεύει…
Κατανοώ τι λες, αλλά κάποια πράγματα δεν πρέπει να τα ξεχνάμε.
– Ποια πράγματα στην καθημερινότητα σου σου προσφέρουν αυτά τα μιλισεκόντ ευτυχίας;
Να πιω έναν καφέ, να δω ανθρώπους, η δουλειά μου, να βγω μια βόλτα, αλλά σε λιγότερη κίνηση, με λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους.
– Τη ζωή σου την βλέπεις έξω από την πόλη, σε ένα χωριό ίσως;
Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Νομίζω αυτή την περίοδο δε θα ήμουν έτοιμη. Ούτε πέρσι ήμουν, ούτε πρόπερσι. Αν συμβεί όμως, θα πάω σε κάποιο νησί και θα ανοίξω καφενείο-μεζεδοπωλείο. Έχω σκεφτεί κι ότι μπορεί στο μέλλον να μην είμαι απαραίτητη ως τραγουδίστρια ή ηθοποιός, με την έννοια ότι μπορεί να συμβούν πράγματα που να απαιτούν άλλες δεξιότητες να έρθουν στον αφρό. Εγώ και τότε θα έβρισκα χρόνο στα μουλωχτά και θα πήγαινα να ανεβάσω μια παράσταση, ερασιχτεχνικά, όπως έκανα στο σχολείο που μάζευα συμμαθητές και κάναμε πρόβες για την παράσταση στη τουαλέτα. Το μεζεδοπωλείο είναι το βασικό εναλλακτικό πλάνο. Να τραγουδάμε με τους φίλους. Σε ένα νησί οποιοδήποτε. Η Αστυπάλαια προπορεύεται αυτή τη στιγμή.
– Έχεις πάει σε πολλά νησιά;
Όχι ιδιαίτερα. Έχω ταξιδέψει περισσότερο στο εξωτερικό. Αν κι εκεί θέλω να ταξιδέψω περισσότερο, εκτός Ευρώπης. Και δεν εννοώ Αμερική, γιατί έζησα εκεί, στη Νέα Υόρκη, και δε μου άρεσε καθόλου. Θέλω να πάω προς Αφρική, να κάνω πιο εξωτικά τραγούδια.
– Από τα μέρη που έχεις ταξιδέψει, ποιο είναι αυτό που ένιωσες πολύ οικεία;
Η Βαρκελώνη. Θα μπορούσα να ζήσω άνετα εκεί. Αντιθέτως, στη Νέα Υόρκη σκεφτόμουν συνέχεια πότε θα φύγω. Ήταν ό,τι χειρότερο. Η Βαρκελώνη μου αρέσει για το κλίμα της, μου αρέσει πολύ η ζέστη της. Και με τους ανθρώπους ένιωσα οικεία. Σε άλλα μέρη της Ισπανίας δεν το ένιωσα.
– Επομένως, στο bucket list τι βρίσκεται ψηλά ψηλά;
Θέλω πολύ να πάω στο Βιετνάμ και προσπαθώ να ενεργοποιήσω τους γύρω μου να πάμε μαζί. Θέλω αυτό το κλασικό Βιετνάμ-Λάος-Καμπότζη.
– Γιατί δεν πας μόνη;
Μπορεί και να μου τη βαρέσει να το κάνω. Προς το παρόν θέλω με παρέα.
– Αυτό σημαίνει πως δεν είσαι της μοναξιάς παιδί;
Αντιθέτως, έχω πολύ ανάγκη τη μοναχικότητα και τη μοναξιά. Περνάω καλά μόνη μου, βγαίνω τα βράδια και περπατάω 1-1.5 ώρα στη γειτονιά. Έχω πολύ καλή σχέση με τον εαυτό μου, με το να νιώθω καλά ούσα μόνη.
– Πιστεύεις σε μια ανώτερη δύναμη;
Υπάρχουν φορές που την έχω ακούσει με μια ανώτερη δύναμη, αλλά όχι με την έννοια που την ορίζει ο χριστιανισμός. Έχω πιστέψει σε ανώτερες οντότητες. Διαβάζω και διάφορα περίεργα και την ακούω κάποιες φορές.
– Γελάς με τον εαυτό σου όταν την ακούς;
Πολλές φορές. Επειδή εμείς οι γυναίκες έχουμε και τα ορμονικά μας, κάποιες φορές κάνω πράγματα που μετά όντως γελάω. Μια βδομάδα μπορεί να πιστεύω ότι υπάρχουν μάγια και να ρίχνω τα ταρό. Μετά επανέρχομαι και γελάω με την προηγούμενη εβδομάδα. Έχω πάντως μια πνευματική τάση. Εγώ τείνω προς την παραφιλολογία όταν μου τη βαράει. Μάγισσες, ξόρκια και όλα αυτά.
– Συνήθως, όταν πιστεύουμε σε μια Χ ανώτερη δύναμη, τείνει να μας απασχολεί και τι συμβαίνει μετά τον θάνατο. Σε έχει απασχολήσει αυτό;
Με απασχολούσε αρκετά μέχρι τα 25 μου περίπου. Με πιάνει και τώρα πού και πού, αλλά πλέον απαντώ μέσα μου «ό,τι είναι». Αν μπορούσε να ισχύει κάτι, θα ήθελα να ισχύει η μετενσάρκωση για να επιστρέψω ως γάτα. Αλλά αυτή την περίοδο σκέφτομαι επίγεια και επί του πρακταίου. Το καλοκαίρι συνήθως με πιάνουν τα μεταφυσικά μου. Αν με ρωτήσεις μπορεί να σου πω ότι ψάχνω για γοργόνες. Πέρσι στα Χανιά, σε μια παραλία, βαρούσε το κύμα πολύ δυνατά σε έναν κολπίσκο και εγώ είχα σκαλώσει πως υπάρχει μια βυθισμένη πόλη και μια γοργόνα χτυπάει για να της ανοίξουμε.
– Φαντάζομαι ότι το τραγούδι Γοργόνα το εμπνεύστηκες εκεί.
Το είχα στο μυαλό μου από πριν, αλλά εκεί πήρε την μορφή και αυτό το περιστατικό το ολοκλήρωσε.
– Έχεις κάποιον φόβο που να σε παραλύει;
Φόβους έχω αρκετούς, ανίκητος δεν είναι σχεδόν κανένας, γιατί έχω μάθει να κάνω unfocus.
– Το γήρας ανήκει σε αυτούς;
Με ταλαιπωρεί για χρόνια η σκέψη, ίσως είναι ο μόνος που με δυσκολεύει τόσο. Προσπαθώ σαφώς να μην το σκέφτομαι, αλλά έχω μέγάλο θέμα με τον χρόνο, τι θα προλάβω να κάνω, μέχρι πότε. Αλλά κι αυτό σιγά σιγά μαθαίνεις να το αγκαλιάζεις. Πιο παλιά, είχα μεγάλο θέμα με αυτό. Όχι σε επίπεδο εμφάνισης, αλλά έλεγα ότι μέχρι την τάδε ηλικία πρέπει να έχω κάνει τα εξής επαγγελματικά.
– Άρα πίεζες τον εαυτό σου να κάνει πράγματα με κριτήριο αυτό;
Ναι, αρκετές φορές, αλλά πλέον δε με εκφράζει.
– Έχεις λειτουργήσει έτσι και σε σχέσεις; Να τις τραβάς από τα μαλλιά;
Μονίμως αυτής της φάσης είμαι. (γέλια) Αλλά όπως είπα, βγαίνεις από αυτό και αναρωτιέσαι τι σκεφτόσουν.
– Έχεις αρχίσει να καταργείς τις απολυτότητες της επαναστατικής νεότητας;
Ναι, τα τελευταία χρόνια περνάω αυτή τη φάση που περνάνε όλοι, που αναθεωρώ όσα είχα ως εδραιωμένα. Αλλάζω συνέχεια. Ίσως τώρα να υπάρχουν κάποια πράγματα που έχουν κατασταλάξει περισσότερο, αλλά έχω περάσει από πολλά διαφορετικά στάδια.
* Η Σίλια Κατραλή θα παρουσιάσει τον νέο της δίσκο στο Six D.O.G.S στις 24/5
* * Φωτογραφίες: Δήμος Καμσής/Intime
*** Ευχαριστούμε πολύ το μπαρ The Cranky στα Εξάρχεια για τη φιλοξενία.