Πολλά έχουν γραφεί κατά καιρούς για τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τους στίχους κομματιών που λίγο-πολύ όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει, χωρίς απαραίτητα να ανταποκρίνονται στην πραγματικά. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με τον «Αύγουστο» του Νίκου Παπάζογλου, με τον ίδιο τον καλλιτέχνη να αποκαλύπτει –τελικά- την αλήθεια.
Το κομμάτι ήταν ένα από τα 11 που περιείχε το άλμπουμ «Χαράτσι», μια δουλειά που ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας του αδικοχαμένου τραγουδοποιού με τον σπουδαίο –και συγχωρεμένο πια- Μανώλη Ρασούλη, τον Μάρτιο του 1984, από την δισκογραφική εταιρεία «LYRA».
Αυτή ήταν και η πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του αγαπημένου τραγουδιστή ο οποίος ως τότε συμμετείχε σε διάφορες παραγωγές, κυρίως του Διονύση Σαββόπουλου, ενώ στο παρελθόν είχε περάσει και από διάφορα μουσικά σχήματα.
Με το «Χαράτσι» έρχεται ουσιαστικά να συστηθεί εκ νέου με το κοινό, σε ένα δίσκο που ο ίδιος υπογράφει τους στίχους και την μουσική στα 9 από τα 11 τραγούδια και φυσικά να τα ερμηνεύει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όπως και να το κάνουμε, η ίδια η ιστορία απέδειξε ότι επρόκειτο για έναν δίσκο-σταθμό για τα ελληνικά μουσικά δρώμενα, ο οποίος στην πραγματικότητα βοήθησε στο να δημιουργηθούν οι συνθήκες για την άνθιση αυτού που ονομάζεται «έντεχνο» τραγούδι.
Πάντως, το κομμάτι το οποίο μας απασχολεί στο συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι άλλο από τον «Αύγουστο». Ένα τραγούδι που ξεχειλίζει από την μελαγχολία που δημιουργεί η αίσθηση της απώλειας, της απουσίας, της απόστασης αλλά κι τον κόμπο που νιώθει ο καθένας στην ψυχή του όταν κυνηγά το άπιαστο και συνειδητοποιεί είτε ότι δεν θα το φτάσει ποτέ, είτε πως το έχει χάσει για πάντα.
Για την ιστορία πίσω από αυτά τα γεμάτα συναισθηματισμό λόγια έχουν γραφτεί πολλά κι έχουν ακουστεί πολλά περισσότερα, εμπλέκοντας κάποιο κοντινό στον Νίκο Παπάζογλου πρόσωπο. Και αυτό το τελευταίο είναι και το μοναδικό κομμάτι ρεαλισμού, καθώς ο ίδιος ο τραγουδοποιός αρκετά χρόνια μετά έβαλε τα πράγματα στην θέση τους δίνοντας απαντήσεις.
Όπως αποκάλυψε, γράφτηκε στα τέλη του Ιουνίου του 1978, λίγο μετά τους καταστροφικούς σεισμούς οι οποίοι έπληξαν την Θεσσαλονίκη. Ένα από τα σπίτια που υπέφεραν από το χτύπημα του Εγκέλαδου ήταν κι εκείνο στο οποίο διέμενε ο ίδιος με την γυναίκα του, Βαρβάρα, και την νεογέννητη κόρη τους Μαρία-Αδελαΐδα.
Η κατάσταση με το ακατάλληλο σπίτι και τον φόβο για την συνέχεια οδήγησαν το ζευγάρι στην απόφαση σύζυγος και παιδί να μεταβούν για ένα διάστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την ίδια περίοδο που ο Παπάζογλου δεν θα τις ακολουθούσε για επαγγελματικούς λόγους.
Εκείνη την περίοδο ο καλλιτέχνης δέχθηκε μια πρόσκληση από τον Διονύση Σαββόπουλο με τον οποίο δεν τους συνέδεαν μόνο καλλιτεχνικοί δεσμοί αλλά και προσωπική φιλία, για να τον φιλοξενήσει στο Πήλιο. Όπως και τελικά έγινε.
Κατά την διάρκεια της εκεί παρουσίας του, πάντως, ο Παπάζογλου γνώρισε κι άλλο ένα άτομο. Μια εντυπωσιακά όμορφη γυναίκα η οποία τον σαγήνευσε… Παλεύοντας με τα συναισθήματα και την λογική του, ο Νίκος πήρε μια απόφαση που οδήγησε τελικά στο να γραφτεί η μελωδία μα και οι στίχοι που σήμερα γνωρίζουμε όλοι.
Μπήκε στο αυτοκίνητό του μη μπορώντας να προχωρήσει σε κάποια κίνηση, έχοντας στο μυαλό του και την σύζυγό του, αλλά κυρίως την κόρη του. Έχοντας όλα αυτά κατά νου, οδήγησε μέχρι την Θεσσαλονίκη, δεν μια διαδρομή που κράτησε λίγες ώρες. Όμως ήδη από τα πρώτα 20 λεπτά ο «Αύγουστος» είχε γεννηθεί, με τον ίδιο να αποκαλύπτει σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Στα άκρα» με την Βίκυ Φλέσσα: «Το τραγούδι πότε δεν το έγραψα σε χαρτί. Το θυμόμουν απ’ έξω. Το μισό είναι για την κόρη μου και το μισό γι’ αυτήν την κοπέλα».