Με κάποιους ανθρώπους, το νιώθεις τη στιγμή που μιλάτε, δεν είναι η στιγμή για να συναντηθείτε και να συζητήσετε. Το μέλλον σας επιφυλάσσει μια δεύτερη συνάντηση. Έτσι ένιωσα με τη Δανιέλα Χατζή, αυτή τη φρέσκια μουσική παρουσία.
Στα 20 της, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα στη μουσική, με την καθοδήγηση του Κώστα Χατζή, εμφανιζόταν και στο πλευρό του το φθινόπωρο σε μουσική σκηνή, αλλά ετοιμάζεται σιγά σιγά για να ανοίξει τα φτερά της.
Λίγο πριν από το πρώτο τίναγμα, καθότι ετοιμάζει μια δική της σειρά live, η Δανιέλα Χατζή πάλεψε με την ταπεινότητα της και με το ότι δεν είναι ακόμα εξοικειωμένη με τις συνεντεύξεις και βγήκε λίγο από το καβούκι της για να μοιραστεί κάποια πράγματα για τη ζωή της.
– Παρατηρώ το στυλ σου και το πρώτο που θέλω να σε ρωτήσω είναι αν αποτελεί μέρος μιας περσόνας ή είσαι έτσι και στην πραγματική σου ζωή;
Όχι, έτσι είμαι παντού. Μου αρέσουν πολύ τα έντονα χρώματα, τα ιδιαίτερα υφάσματα, με ενδιαφέρει αρκετά η μόδα να την παρακολουθώ επίσης, αλλά στο τέλος είναι το τι νιώθω εγώ την κάθε στιγμή. Έχω μεγάλο θέμα με τα σκουλαρίκια, ειδικά τα ινδικά σχέδια. Έχω στο σπίτι έναν τοίχο γεμάτο με σκουλαρίκια.
– Θυμάσαι το πρώτο τραγούδι που άκουσες;
Ναι, ήταν το Αεροπλάνο του μπαμπά μου. Ήμουν 3.5-4 ετών και όταν το άκουσα, χωρίς να καταλαβαίνω τον στίχο, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι άρχισα να κλαίω. Δε μπορούσα να καταλάνω το γιατί. Μάλλον γιατί ήταν του μπαμπά μου τραγούδι. Τον έβλεπα και αισθανόμουν μια ζεστασιά καθώς το τραγουδούσε.
– Τότε σου γεννήθηκε η επιθυμία να ακολουθήσεις το μουσικό του μονοπάτι;
Νομίζω πως ναι. Τον θυμάμαι από τότε να παίζει στο τζάκι, στο σπίτι, όσο τον έβλεπα, ένιωθα όμορφα και φανταζόμουν και μένα να το κάνει. Και σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, πολλές φορές τον ακολουθούσα στο τραγούδι και τον χορό. Ένιωθα ότι το αγαπάω, ότι το θέλω. Κι ακολούθησε μια φυσική πορεία από τότε για να γίνω μια πιο έθνικ τραγουδίστρια σήμερα. Το είχα μέσα μου από τότε.
– Η σκιά του μπαμπά σου είναι βάρος; Είναι αυστηρός ο μπαμπάς στο πώς αντιμετωπίζει τη μουσική;
Όχι, καθόλου. Ο μπαμπάς μου είναι της άποψης πως όταν νιώθεις αυτό που έχεις να πεις, είναι αρκετό. Ο κόσμος θα κρίνει προφανώς, αλλά αν εσύ δεν το νιώθεις, σίγουρα δεν θα το νιώσει και αυτός που σε ακούει και σε βλέπει. Ο μπαμπάς μου, πέρα από μπαμπάς μου, είναι και συνεργάτης μου, έχουμε και επαγγελματική σχέση, οπότε νομίζω πως με κρίνει ως μια τραγουδίστρια κι όχι ως η κόρη του.
– Εσύ φτιάχνεις μόνο μουσική προς το παρόν, όχι και στίχους..;
Ναι, μόνο μουσική. Τους στίχους τους αναλαμβάνει είτε ο μπαμπάς είτε κάποιος άλλος. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν συναισθήματα στο χαρτί μέσα από τις λέξεις. Όταν βλέπω τον μπαμπά μου, δεν μπορώ να καταλάβω πώς το καταφέρνει. Εμένα οι μελωδίες είναι που καλύπτουν τα συναισθήματα, σε μια μελωδία υπάρχουν τα πάντα, ανάλογα με το ποιος είσαι, σε τι φάση βρίσκεσαι τη στιγμή που την ακούς. Κάθε μελωδία για μένα είναι μια εικόνα.
– Ο πόνος ή η χαρά έχουν γεννήσει τις μελωδίες σου;
Τα περισσότερα τραγούδια τα έχω γράψει σε στιγμές πιο μελαγχολικές, πιο επώδυνες ενδεχομένως. Πολλά είναι αυτά που θα με χαράξουν εσωτερικά και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εσωτερική πίεση. Απλά κάθομαι και βγαίνει η μουσική. Και δεν χρειάζεται να είναι ένα προσωπικό βίωμα, μπορεί να είναι κάποιο κοινωνικό φαινόμενο, πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο.
– Το να παρατηρείς το τι συμβαίνει γύρω, είναι μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Κάποιες φορές, οι τραγωδίες των άγνωστων άλλων βάζουν φρένο στη χαρά μας. Εσένα σου συμβαίνει;
Σε όλους συμβαίνει. Μπορεί να μη συμβαίνει σε όλους με τα ίδια πράγματα, μπορεί να μην μας συμβαίνει κάθε φορά που γίνεται κάτι τραγικό, αλλά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, μια τραγωδία θα μας συγκρατήσει από το να γελάσουμε, από το να διασκεδάσουμε, θα μας βυθίσει σε μια σκέψη κι ενδοσκόπηση. Άλλοι θα βγουν ήρεμα από αυτή τη διαδικασία, άλλοι με δυσκολία.
Όλοι μας ζούμε σε αυτόν τον κόσμο. Με απασχολούν και μένα γενικότερα. Αναμφίβολα, δεν είναι δυνατόν να κολλάει κανείς στις τραγωδίες, γιατί η ζωή πρέπει να προχωρήσει, να συνεχιστεί. Πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε, να προχωράμε, να κρατάμε τα θετικά. Βλέπουμε τι συμβαίνει, ακούμε, βοηθάμε όσο μπορούμε και προχωράμε.
– Τι μπορεί να σε κάνει χαρούμενη εκτός της μουσικής;
Η οικογένεια και οι φίλοι μου, να βρίσκονται στην καθημερινότητα μου. Η επικοινωνία για να στο θέσω πιο άμεσα.
– Η αυξανόμενη αναγνωρισιμότητα φέρνει περισσότερους ανθρώπους στη ζωή σου, λιγότερο ελεύθερο χρόνο για να έχεις αυτή την επικοινωνία.
Προς το παρόν δεν έχω δει κάτι τέτοιο. Μου αρέσει που γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, αλλά έχω πάντα χώρο για τους ανθρώπους μου στην καθημερινότητα μου. Σαφώς, όλα αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν. Τώρα που μιλάμε όμως, είναι έτσι.
– Σε αυτή την ηλικία που είσαι, κυριαρχεί μια σφοδρή ανάγκη να τα ζήσει κανείς όλα στο εδώ και το τώρα, να ρουφήξει όλες τις πιθανές εμπειρίες. Το νιώθεις ποτέ;
Όχι ιδιαίτερα. Μου αρέσει να αφήνω τα πράγματα να κυλάνε, μου αρέσει η φυσική τους ροή, δεν έχω ζορίσει καταστάσεις. Ίσως να σου απαντήσω διαφορετικά σε 5-10 χρόνια.
– Έχεις κάποιον μεγάλο στόχο στη ζωή σου;
Να εξελίσσομαι ως άνθρωπος και καλλιτέχνιδα. Να εξελίσσομαι και στις σχέσεις μου. Τίποτα το πρωτότυπο δε θα σου απαντήσω εδώ. Φυσικά, στη ζωή μου έχουν έρθει και ευκαιρίες που δεν τις περίμενα, δεν τις στόχευσα εγώ, απλά έγιναν.
– Είπες ότι σου αρέσει η επικοινωνία. Στην εποχή μας η επικοινωνία είναι περισσότερο διαμεσολαβημένη, παρά άμεση, δηλαδή social media. Πώς το διαχειρίζεσαι;
Είμαι του από κοντά ή του να πάρω τηλέφωνο τον άλλον να τα πούμε. Το προτιμώ. Σίγουρα, μέρος της δουλειάς είναι να επικοινωνούμε με τον κόσμο στα social media, εκεί δε μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Επιδιώκω κιόλας να μιλάω με ανθρώπους που μου στέλνουν τη γνώμη τους, να μου πουν ένα καλό σχόλιο ή να μου κάνουν μια παρατήρηση με καλοπροαίρετη διάθεση. Και τα αρνητικά σχόλια που εκφράζονται με σωστό τρόπο, είναι καλοδεχούμενα, καλύτερη θα γίνω μέσα από αυτά. Μου αρέσει να μου λένε άνθρωποι τι βλέπουν σε μένα.
– Θα έλεγες ότι έχεις πολλούς φίλους;
Έχω λίγους και καλούς με τους οποίους κάνω ουσιαστική παρέα.
– Είναι πολύ εμφανές ότι είσαι πάρα, μα πάρα πολύ κλειστό άτομο, δεν ξανοίγεσαι.
Ναι, ισχύει αυτό. Δεν ξέρω αν είναι λόγω του ότι είμαι 20 χρονών και βρίσκομαι σε έναν χώρο που προσπαθώ τώρα να μάθω το πώς λειτουργεί, αλλά γενικά χρειάζεται να περάσουν πολλά στάδια για να πω για κάποιον ότι τον θεωρώ φίλο. Φιλικό κλίμα θα υπάρξει, φιλία όχι.
– Τι θα ήθελες να σου συμβεί στα επόμενα χρόνια;
Να κάνω πράγματα που μου αρέσουν.
– Θα ήθελες να ερωτευτείς;
Δεν το επιδιώκω. Όπως σου είπα, φυσική ροή. Αν μου είναι γραφτό να έρθει αύριο, ας έρθει αύριο. Αν είναι να έρθει σε 10 χρόνια, ας έρθει τότε. Δεν θα βγω στον δρόμο να τον ψάξω μανιωδώς. Ούτε θα με ακούσεις να μιλάω για τον έναν και μοναδικό έρωτα, ούτε θα πω «για πάντα», ούτε θα πω «να ζήσουμε κάτι θυελλώδες και σύντομο και μετά πάμε να συμβιβαστούμε». Ό,τι προκύψει.
– Τι φοβάσαι;
Τον θάνατο των άλλων. Με παραλύει η σκέψη. Μου φαίνεται απίστευτο για κάποιον να τα πηγαίνει καλά με αυτή τη συνθήκη. Εμένα μου είναι πολύ δύσκολο, ίσως επειδή ακόμα δεν έχω χάσει κάποιον.
– Από μικρές φοβίες;
Μόνο τις αράχνες. Τα έντομα γενικά. Αν δω στο δωμάτιό μου κάποιο τέτοιο έντομο, πιστεύω θα πάρω τηλέφωνο όποιον ξέρω για να έρθει να αναλάβει. Και έρχονται πάντα.
– Είσαι του παραμυθιού;
Μου αρέσει να ζω στην πραγματικότητα. Όσο δυσάρεστη κι αν είναι…
– Τι έχεις στα άμεσα σχέδια σου;
Κάποια τραγούδια μου θα κυκλοφορήσουν, ετοιμάζονται κάποιες εμφανίσεις με δικούς μου μουσικούς, θα γίνει και μια περιοδεία λογικά. Περιμένω πώς και πώς να ταξιδεύω σε άλλους τόπους για να τραγουδήσω.
– Ινδία θες να πας απ’ όσα καταλαβαίνω.
Πολύ. Οι Ινδοί με τους τσιγγάνους έχουν πολλά κοινά, έχω πολλούς φίλους εκεί, είναι ταξίδι ζωής η Ινδία. Εκεί και στο Μορόκο θέλω να πάω πιο πολύ απ’ οπουδήποτε αλλού.
Ο ΓΥΡΟΣ ΤΩΝ ΓΡΗΓΟΡΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ ΜΕ ΤΗ ΔΑΝΙΕΛΑ ΧΑΤΖΗ
– Αγαπημένο φαγητό
Καρμπονάρα.
– Το μαγειρεύεις εσύ ή στο μαγειρεύουν;
Το μαγειρεύω κι εγώ, αλλά το τρώω περισσότερο σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί.
– Το τραγούδι που ακούς περισσότερο αυτή την εποχή;
Το Φως που έχει γράψει ο Νίκος Τερζής και τραγουδάει ο Κότσιρας.
– Αγαπημένο μέρος που έχεις ταξιδέψει;
Θα γίνω γραφική, αλλά θα πω τη Γαλλία. Η μαμά μου μεγάλωσε εκεί, έζησα εκεί κάποια χρόνια.
– Ποια γλώσσα θα ήθελες να μιλάς;
Τα ινδικά, τα hindu.
– Αγαπημένο σου χρώμα;
Το σμαραγδί είναι ένα πολύ αγαπημένο μου.
– Αγαπημένο σου είδος ταινίας;
Αστυνομικά και sci-fi, διαστημικά.
– Άρα θα ταξίδευες στο διάστημα, όπου και να καταλήξεις;
Άνετα. Σκέψου έχω τέτοιο πάθος που αγόρασα τηλεσκόπιο και βγαίνω στο μπαλκόνι και παρατηρώ. Διαβάζω και αστρονομία. Τα βράδια βλέπω και βιντεάκια.
– Αγαπημένο σου ζώο;
Τα φίδια και οι παπαγάλοι, λόγω των χρωματισμών, αλλά πολύ κι οι αετοί. Αν ήμουν ζώο, θα ήθελα να είμαι αετός.
* Φωτογραφίες: Δημήτρης Σαρέλας/Intime
** Ευχαριστούμε το Callas Gastro Bar στο Μοναστηράκι για τη φιλοξενία και τη διάθεση του χώρου τους για τη φωτογράφιση.
*** Στις 17 και 24/2 η Δανιέλα και ο Κώστας Χατζής μαζί με την Ελπίδα, θα εμφανιστούν στο Άλσος