Κάθε φορά που πρόκειται να μιλήσω με πρόσωπα της ραπ σκηνής, νιώθω περίεργα, γιατί δεν θεωρώ εαυτόν γνώστη και δεν ξέρω αν έχω την ικανότητα να τους περιγράψω. Με τους Lava & Ropex αυτό το ένιωσα εις διπλούν.
Εκτός από ράπερ, είναι και παιδιά που μόλις έκλεισαν τα 18 τους έτη. Εγώ είμαι πια 32 ετών. Είναι μια τεράστια απόσταση αυτή.
Κι αναρωτιέμαι κάθε φορά αν είμαι κατάλληλος για αυτό. Αλλά στο τέλος σκέφτομαι ότι πάντα έχεις να μάθεις, ακόμα και μέσα από ερωτήσεις που αποδεικύουν την ασχετοσύνη σου. Αρκεί να έχει και ο απέναντι σου την ικανότητα να το αντιληφθεί και να σε κατευθύνει. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις για τους Lava & Ropex, αλλά οι ίδιοι φρόντισαν να τις διώξουν.
Έχουν την παιδικότητα που έχει κάποιος στα 18 του, αλλά και την ωριμότητα από τις δυσκολίες ως προς τον τρόπο που μεγάλωσαν. Επίσης, όταν ζεις σε επαρχιακό μέρος κι όχι σε μια μεγάλη πόλη, οι δυσκολίες είναι μάλλον κανόνας.
Οι δυο τους κατέβηκαν στην Αθήνα έχοντας κατακτήσει τη δημοφιλία στη Θεσσαλονίκη και κατάφεραν μέσα από το τραγούδι Balkan Disco που κυκλοφορεί από τη Balkan Records (υπό την Stay Independent), να γίνουν οι πιο viral της ελληνικής μουσικής το 2024. Παίζουν σε όλες τις playlist, τους ακούς παντού, σε ραδιόφωνα, spotify, stories.
Με αυτό το τραγούδι ενώνουν στοιχεία τσιγγάνικα, βαλκανικά, ποπ, ντίσκο, τραπ, ελληνικά 90s, κάτι από Melisses, όλα σε ένα τραγούδι, με τις δικές τους μελωδίες και με την συνδρομή του Paris Kalpos που τους βοηθάει στα πρώτα τους αθηναϊκά βήματα.
Οι Lava & Ropex το φωνάζουν ότι είναι το Νο1, ότι θέλουν να κάνουν τα πιο πρωτοποριακά πράγματα μουσικά στην Ελλάδα και ο χρόνος είναι όλος μπροστά τους. Ως Best Duo, όπως λέγονται στο collab τους, γίνονται σαφείς ότι θέλουν να κατακτήσουν τα πάντα μαζί.
Στο τώρα όμως, διάβασε όσα μου είπαν.
Είστε 18 χρονών, δραστηριοποιείστε στη μουσική, στο δημοφιλέστερο αυτή τη στιγμή είδος, την ραπ-τραπ, όπου υπάρχει πλέον μια πληθώρα ονομάτων που γεμίζουν μαγαζιά και όλοι τους, όπως λένε, βγάζουν χρήμα που δεν το βγάζουν ούτε 40άρηδες. Τι είναι για σας αυτή η ανάγκη να είστε τραγουδιστές; Τι σας παρακινεί;
Νιώσαμε την ανάγκη ό,τι πρέπει να εκφραστούμε στον κόσμο με το δικό μας τρόπο για τα βιώματα μας. Είμαστε ευγνώμονες που ο κόσμος κατέληξε να ταυτίζεται με τα κομμάτια μας ανεξάρτητα με την ηλικία μας.
Αρκετοί ράπερ το λένε με άνεση πως δεν τραγουδάνε, αλλά συνθέτουν, γράφουν στίχους και απλά τους λένε με μελωδία. Εσείς όμως λέτε πως είστε τραγουδιστές. Έτσι είχατε πει σε μια συνέντευξή σας.
Lava: Ναι. Εγώ έχω μεγαλώσει με ποντιακούς ρυθμούς από τη κοιλιά της μητέρας μου και από μικρός πηγαίνω σε ποντιακούς χορούς. Πάντα με τραβούσαν οι μελωδίες της λύρας, από μικρή ηλικία είχα “μουσικό αυτί”, οπότε κατάφερα να κάνω το hobby μου δουλειά.
Ropex: Ο λόγος που ξεχωρίζω τον εαυτό μου απο άλλους καλλιτέχνες της trap σκηνής είναι γιατί έχω μεγαλώσει με τσιγγάνικους ρυθμούς, γενικότερα η μελωδία αυτή υπάρχει στο αίμα μου. Το συγκεκριμένο είδος μουσικής μου επιτρέπει να εκφράσω αβίαστα όλα αυτά που νιώθω. Άμα προσέξετε τα κομμάτια μας, έχουν μια διαφορετική “γεύση”, με μελωδίες που σχεδόν κανένας δεν μπορεί να τις κάνει στην Ελλάδα καθώς οι συνδυασμοί μελωδιών επιδιώκουμε να είναι πρωτοποριακοί.
Είμαι 32 ετών και διαβάζοντας το πώς σας περιγράφουν μουσικά πιο ειδικοί από μένα, καταλαβαίνω πως είμαι άσχετος παντελώς από μουσική. Εσείς με σχεδόν τα μισά μου χρόνια, για να βγάλετε αυτόν τον ήχο, πόση έρευνα, πόσο πειραματισμό, πόση δουλειά ρίχνετε κάθε μέρα;
Πολλοί μπορεί να νομίζουν πως είναι εύκολο αυτό που κάνουμε. Πως σαν μουσική και σαν είδος δεν απαιτεί χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι σε καθημερινή βάση, αρκετές ώρες της ημέρας τις αφιερώνουμε πάνω σε αυτό. Ήρθαμε στην Αθήνα για να κυνηγήσουμε το όνειρο μας και αφήσαμε πίσω την πόλη μας.
Δεν έχουμε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα μέσα στην μέρα μας, τις περισσότερες ώρες τις περνάμε στο studio. Έχουμε studio και στο σπίτι, όπου φτιάχνουμε τα demo μόνοι μας και μετά πάμε στο studio για να τα ολοκληρώσουμε με τον Πάρη (Paris Kalpos). Η αλήθεια είναι ότι για να βγει η δουλειά μας άρτια αφιερώνουμε πάρα πολλές ώρες μέσα στην μέρα μας.
Όταν έγινε το μεγάλο μπαμ με την τραπ στην Ελλάδα, το 2018, εσείς ήσασταν 12-13 ετών. Είχατε τότε τα πρώτα σας μουσικά πρότυπα; Υπήρξαν ράπερ που σας ενέπνευσαν;
Ναι, και για τους δυό μας ξεχωρίζει ο Mad Clip και μας ενέπνευσε διότι ήταν ένας trapper με ηχηρή και καθοριστική πορεία στον χώρο και κάθε του κομμάτι ήταν λες και ακούς μια ιστορία ζωής.
Παρά το ότι η ραπ σκηνή είναι η μόνη σε παγκόσμιο επίπεδο όπου οι καλλιτέχνες έχουν τέτοια μεταξύ τους επικοινωνία off stage, όπου υπάρχει αλληλοστήριξη, δημόσια δεν γίνεται εύκολα κάποιο praise στη λογική του να πει κάποιος ότι εμπνεύστηκε από άλλον, θαύμαζε μικρός κάποιον άλλον. Γιατί, λέτε, γίνεται αυτό;
Σίγουρα αντλούμε έμπνευση από πολλούς καλλιτέχνες, ίσως περισσότερο από καλλιτέχνες εκτός της Ελληνικής σκηνής. Στόχος μας είναι να φέρουμε στην Ελλάδα έναν νέο ήχο, κάτι πρωτότυπο. Δεν επαναπαυόμαστε και συνεχώς κοιτάμε να εξελιχθούμε σε προσωπικό και συνάμα καλλιτεχνικό επίπεδο.
H ένωσή σας ξεκίνησε από έναν σοσιαλμιντιακό τσακωμό. Οι ράπερ γίνονται, νομοτελειακά, πολύ αυστηροί με τη μουσική τους και, έχω την αίσθηση, δύσκολα δέχονται παρεμβάσεις. Πιστεύετε ότι θα αντέξετε και θα πάτε μακριά ως ντουέτο ή είστε έτοιμοι και για την ξεχωριστή διαδρομή;
Η αλήθεια είναι ότι η μουσική είναι ο λόγος που ήρθαμε κοντά αλλά δεν παίζει ρόλο μόνο αυτό. Εμείς οι δύο νιώθουμε σαν αδέρφια και έξω από όλο αυτό που δείχνουμε, δηλαδή την μουσική μας. Εννοείται πως ο καθένας κάνει την δική του πορεία ξεχωριστά αλλά πιστεύω θα παραμείνουμε από τα καλύτερα duo μέσα σε όλη αυτή την σκηνή.
Πιστεύω, πως θα αντέξουμε σε βάθος χρόνου γιατί κοιτάμε να ανέβουμε με την αξία μας και την δουλειά μας και όχι να μπλεκόμαστε σε ίντριγκες διότι αυτό βγαίνει προς τα έξω και ο κόσμος το βλέπει, γι’ αυτό είμαστε no1.
Τι μπορεί να έχετε ζήσει στα 18 σας που σας δίνει το υλικό για να κάνετε ραπ-τραπ και αυτό το μείγμα ειδών που κάνετε;
Ropex:Έχουμε περάσει δύσκολα και οι δύο. Δεν είμαστε από πλούσιες οικογένειες. Είχαμε δυσκολίες στα σπίτια μας. Η περιοχή μου είναι η Ξηροκρήνη, μια πολύ υποβαθμισμένη περιοχή.
Lava: Εμένα είναι η Αλεξάνδρεια Ημαθίας που επίσης είναι υποβαθμισμένη. Γενικά, προσπαθούμε να είμαστε αυτοδημιούργητοι και αυτό οφείλεται στο ότι οι γονείς μας δουλεύουν πολλές ώρες οπότε έχουμε ζήσει τις δικές μας εμπειρίες.
Ένας ακροατής που δεν έχει εμφυσήσει τόσο πολύ στις τεχνικές διαφορές των ήχων, που έχει δεχτεί τόσο υλικό από τράπερ τα τελευταία χρόνια, θα δυσκολευτεί να καταλάβει τι το διαφορετικό έχετε να προσφέρετε. Εσείς πώς θα περιγράφατε τους εαυτούς σας και τι διαφορετικό προσφέρετε;
Κάνουμε διαφορετικό ήχο και ο ακροατής το καταλαβαίνει εύκολα γιατί έχουμε απήχηση σε όλες τις ηλικίες και πόσο μάλλον σε μεγαλύτερες ηλικίες που μέχρι πριν δεν άκουγαν καθόλου τέτοιο είδος μουσικής. Γενικά προσπαθούμε να έχουμε όλες τις ηλικίες μαζί μας και το έχουμε καταφέρει μέσα σε 6 μήνες με τον μάνατζερ μας τον Στεφ (Stef Tony) ο οποίος είναι δίπλα μας και μας συμβουλεύει στο τι πρέπει να κάνουμε για να έχουμε μια σωστή πορεία.
Πώς είναι σε αυτή την ηλικία να κυκλοφορείτε στον δρόμο και να σας αναγνωρίζουν τόσοι ώστε να παρεμβαίνουν και στην ελευθερία της προσωπικής σας ζωής;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μας έχουν ενοχλήσει στην προσωπική μας ζωή, μας σέβονται γιατί και εμείς τους ανταποδίδουμε την αγάπη τους. Προφανώς και όταν κυκλοφορούμε το κοινό μας πλησιάζει και μας ζητάει φωτογραφίες, εννοείται όλο αυτό μας χαροποιεί και μας δίνει ένα κίνητρο για να συνεχίσουμε όλο αυτό που κάνουμε με επιτυχία.
Η ραπ και τα παρακλάδια της ήταν κι είναι ένα είδος που προσφέρει την συλλογική αφήγηση, την ταύτιση του μέσου ακροατή. Η σύγχρονη μορφή της, που μιλάει για το κυνήγι του χρυσού, του χρήματος, ενός premium lifestyle, όπου πολλοί περηφανεύονται για το πόσα ξοδεύουν, έχει τέτοια συλλογική διάσταση;
Όταν ένας άνθρωπος έχει στερηθεί κάποια πράγματα από μικρή ηλικία και ξαφνικά καταφέρνει να πετύχει, είναι λογικό να θέλει να κάνει κάποια πράγματα τα οποία δεν μπορούσε να κάνει πιο πριν. Προσπαθούμε να δείξουμε στον κόσμο ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα κάνοντας αυτό που αγαπάει.
* Φωτογραφίες: Ισμήνη Βλασσοπούλου/Intime