Ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε ανακοινώσει αυτό που οι πιο φανατικοί συνοδοιπόροι του σε αυτό το μουσικό ταξίδι δεκαετιών, έφτανε σε ένα είδους τέρμα. Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ήρθε αυτό το ιδιόμορφο «τέλος» ή «διάλειμμα» στις ζωντανές εμφανίσεις του, με μοναδική παρένθεση αυτή που θα γίνει τον Οκτώβριο.
Τι θα συμβεί τότε; Μα φυσικά θα παίξει για τον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών, με αφορμή το τραγικό δυστύχημα που για άλλους ακόμη είναι ένα έγκλημα. Άνθρωπος με ξεκάθαρες κοινωνικές ανησυχίες, καλλιτέχνης που δεν μασάει τα λόγια του και τα λέει όλα μέσω της μουσικής και των στίχων του, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα ερμηνεύσει ανάμεσα σε άλλα εκεί και το εμβληματικό κομμάτι του «Κοιλάδα των Τεμπών» το οποίο πλέον θα φέρνει στο μυαλό την ανάμνηση μιας τραγωδίας και την απαίτηση για δικαίωση των ψυχών που έφυγαν άδικα…
Ωστόσο στην τελευταία συναυλία του που έγινε στη σκιά των Βράχων που τόσο πολύ συνδέθηκαν μαζί του ειδικά από τις αρχές του αιώνα όταν άρχισε επί της ουσίας το δικό του μουσικό «διονυσιακό» ταξίδι, φρόντισε να στείλει το τελευταίο μήνυμά του, μόλις λίγη ώρα αφού μοιράστηκε με τους πιστούς ακόλουθούς του, ένα άλλο λατρεμένο κομμάτι. Το «Σιμούν», για να ακολουθήσει ένας μονόλογος-εξομολόγηση προς τον κόσμο.
«Θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ, όλα αυτά τα χρόνια παραβλέψατε τις ανεπάρκειές μου και σταθήκατε στην ουσία. Το επόμενο διάστημα θα συναντιόμαστε δισκογραφικά. Η ανταπόκριση και η αγάπη που υπήρχε νομίζω πως ήταν υπερβολική. Αυτό που έκανα, να ασχοληθώ με τα τραγούδια ήταν μία ανάγκη που δεν μπορούσα να την ελέγξω. Αντιλήφθηκα όμως ότι το έκανα για τη δικιά μου την ύπαρξη.
Για να μπορέσω να σταθώ όρθιος σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο που είναι η ζωή. Άρα, εν ολίγοις, η δημιουργία είναι μία εγωιστική διαδικασία. Αυτό που στεφανώνει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η θυσία κι εγώ δεν ένιωσα ότι θυσίασα κάτι.
Οπότε κρατήστε τα τραγούδια και ’μένα ξεχάστε με! Επίσης θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τους συνεργάτες. Και τους σημερινούς και αυτούς που υπήρχαν στο παρελθόν, που μ’ αντέξανε.
Βλέπω διάφορα πρόσωπα εδώ και μπροστά και στους συνεργάτες, λυπημένα και στενοχωρημένα κλπ. Μη στεναχωριέστε! Ζήστε τη στιγμή! Ζήστε το παρόν! Σαν να μην υπάρχει αύριο! Αλλά όμως, αλλά όμως… Όχι άτσαλα, να θυμάστε πάντα αυτούς που υπήρξαν πριν από μας και αυτούς που θα υπάρξουν μετά από εμάς», ήταν τα λόγια του…
Τυπικά πάντως, η επόμενη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου θα λάβει χώρα σε μερικές ημέρες και συγκεκριμένα την Κυριακή 23 Ιουνίου, στο πλαίσιο του «Helmos Mountain Festival» στο χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων, όπου θα εμφανιστεί μαζί με τους Ταφ Λάθος, Ιουλία Καραπατάκη και Αλκίνοο Ιωαννίδη, ενώ θα υπάρξει και η εξαίρεση του Οκτωβρίου για τα Τέμπη.
Μετά από αυτό θα ακολουθήσει μιας μορφή «σιωπή». Η οποία όμως δεν θα είναι απόλυτη καθώς η επικοινωνία με τον κόσμο, αυτόν τον κόσμο με τον οποίο ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει γίνει ένα, εκφράζοντάς τον, θα συνεχιστεί μέσω της δισκογραφιας.
Οι αιτίες πίσω από αυτήν την απόφασή του που ήρθε την ώρα της απόλυτης καταξίωσης, με κάθε ζωντανή εμφάνισή του να είναι sold out πριν καλά-καλά ανακοινωθεί που λέει ο λόγος, κρύβονται πίσω από παλιότερη δήλωσή του, όταν ανακοίνωνε το τέλος της «διονυσιακής περιόδου», όπως την είχε αποκαλέσει, κάνοντας λόγο για «αρκετά χρόνια συναυλιών, φορτισμένα με μια απρόσμενη ανταπόκριση και αγάπη».
Αυτή η διονυσιακή περίοδος, της έντασης, του πάθους, της συμμετοχής θα αφήσει την θέση της σε μια άλλη, με τον ίδιο να την περιγράφει με έναν ξεκάθαρο συμβολισμό. «Αν και όταν επιστρέψω, το Απολλώνειο στοιχείο θα υπερτερεί» είπε χαρακτηριστικά, οδηγώντας το μυαλό σε συνειρμούς σχετικά με το περιεχόμενο των επόμενων έργων του.
Για την ώρα πάντως το κοινό που λάτρεψε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και ένιωσε μια παράξενη ταύτιση, σχεδόν υπερβατικού χαρακτήρα, τηρεί μια στάση γλυκιάς αναμονής. Δεν νιώθει κανενός είδους «προδοσία» από την απόφασή του να ακολουθήσει ένα διαφορετικό μονοπάτι, αφού το παρελθόν έχει διδάξει τους πάντες πως αργά ή γρήγορα, όλοι μαζί θα περπατήσουμε ξανά στους ίδιους μουσικούς δρόμους αναζήτησης ουσιαστικού νοήματος σε αυτό το πράγμα που ονομάζουμε ζωή, χωρίς να μένουμε απλοί παρατηρητές αλλά κοινωνοί του σήμερα, με όνειρο ένα διαφορετικό αύριο…