Κακά τα ψέματα και ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας: Ανέκαθεν και χωρίς να χρειαζόταν να φτάσουμε στο 2025 για να το διαπιστώσουμε, η Eurovision δεν ήταν ένας αμιγώς μουσικός διαγωνισμός. Ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς με τον κλασικό απαξιωτικό χαρακτηρισμό «πανηγυράκι» (που συχνότατα βέβαια χρησιμοποιείται από τύπους που μια χαρά τον παρακολουθούν) συμφωνεί ότι παίζουν κι άλλα πράγματα ρόλο:
Οι σχέσεις μεταξύ των χωρών (όπως αποτυπώνεται εξάλλου και στη δική μας διαχρονική ανταλλαγή 12αριών με την Κύπρο), η προσπάθεια σύνδεσης κομματιών με κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις και οι υπερβολικά εξεζητημένες εμφανίσεις αποτελούν κλασικά παραδείγματα.
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν η συμμετοχή της Κλαυδίας δεν φαίνεται να… ταιριάζει ακριβώς. Και αυτό το στοιχείο, ότι δεν μοιάζει δηλαδή με «τραγούδι Eurovision», είναι ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη της ποιότητας του!
Με αποκλειστικά ελληνικό στίχο, δυνατό μήνυμα (που συνδυάζει ιστορία με συναίσθημα) και μια ερμηνεία που επικεντρώνεται στο ταλέντο (χωρίς να συνοδεύεται από κάποια αποκαλυπτική εμφάνιση) πρόκειται πιθανότατα για το πιο… κανονικό κομμάτι που έχουμε στείλει ποτέ. Ένα τραγούδι που δεν είναι «κοκτέιλ», για ν’ απευθυνθεί όσο το δυνατόν σε περισσότερους, αλλά προσπαθεί με κλάση και αξιοπρέπεια να υποστηρίξει το φορτισμένο περιεχόμενό του.
Ήδη λοιπόν στον ημιτελικό η «Αστερομάτα» αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη. Έστω και με… buzzer beater (αφού ανακοινώθηκε τελευταίο) εξασφάλισε τη συμμετοχή του στον τελικό. Τα κολακευτικά σχόλια ήταν πάμπολλα, οι στοιχηματικές εταιρίες έριξαν τις αποδόσεις για το ενδεχόμενο νίκης, υπάρχουν πολλοί (εντός και εκτός συνόρων) που πιστεύουν ότι ακόμα και κορυφή μπορεί να χτυπήσει. Το «κλειδί» όμως για να έχει πιθανότητες είναι να… μην αλλάξει τίποτα. Κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το μόνο που έχει να κάνει η Κλαυδία στον τελικό του Σαββάτου είναι να μην επηρεαστεί από τον ενθουσιασμό της πρόκρισης στον τελικό και των αποθεωτικών αναφορών σε ΜΜΕ. Να μείνει μακριά από υπερβολές, τεχνητούς εντυπωσιασμούς, πιθανή προσπάθεια να «πείσει» παραπάνω. Αρκεί να διατηρήσει την ανεπιτήδευτη προσέγγιση, τη λιτή σκηνική παρουσία, την κλασάτη εκτέλεση του κομματιού. Να μεταφέρει το ίδιο υποδειγματικά το μήνυμα και τη συναισθηματική του ένταση.
Μοιάζει αντιφατικό, αλλά όσο πιο μακριά μείνει από την «εμπορική» λογική του διαγωνισμού, τόσο πιθανότερο θα είναι να διακριθεί σε αυτόν. Ο στόχος πρέπει να είναι ν’ απευθυνθεί στο κοινό όχι σαν πελάτες, αλλά ως ανθρώπους που θέλει να τους γλυκάνει με τη μελωδία και να τους συγκινήσει με τον στίχο του.
Και στο τέλος της ημέρας (ή μάλλον της βραδιάς) δεν θα έχει και τόσο σημασία η τελική κατάταξη. Ακόμα κι αν δεν έχει προσφέρει μια νίκη ή μια υψηλή θέση, θα έχει προσφέρει κάτι πολυτιμότερο: Ένα τραγούδι που (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) έχει ήδη αγαπηθεί…
