Πέρασε πάρα πολλά στη ζωή και στην καριέρα του, υπήρξε επί σειρά ετών θύμα σκληρού ρατσισμού απλά και μόνο επειδή ήταν τσιγγάνος. Ούτε τα προσχήματα δεν τηρούσαν ορισμένοι, κάνοντάς του ανοιχτά πόλεμο και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να τον βγάλουν εκτός «μάχης», είναι χαρακτηριστικό πως υπήρχε «σιωπηρή» απαγόρευση να μην παίζονται τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση! Όμως ο Μανώλης Αγγελόπουλος κατάφερε να ξεπεράσει κάθε δυσκολία και στενομυαλιά της κοινωνίας, φτάνοντας να θεωρείται σήμερα μία από τις μεγαλύτερες φωνές που ανέδειξε ποτέ η Ελλάδα.
Πολλοί λένε πως πρέπει να κατατάσσεται στο ίδιο επίπεδο με Στέλιο Καζαντζίδη, Στράτο Διονυσίου και Γρηγόρη Μπιθικώτση. Και ο μόνος λόγος, συνεχίζουν, που δεν συμβαίνει αυτό στο 100% είναι ακριβώς λόγω της καταγωγής του, που τον είχε φέρει σε δεύτερο πλάνο σε σύγκριση με τους συναδέλφους του. Ναι, είχε πάντα «λαό» να τον ακολουθεί, να τον ακούει φανατικά, αλλά εξωγενείς παράγοντες δεν τον άφησαν να φτάσει ακόμα πιο ψηλά, στη θέση που άξιζε αν το δούμε γενικότερα. Ουσία είναι βέβαια πως όσοι ξέρουν, αμφιβολία ουκ έχουν. Ο Μανώλης Αγγελόπουλος υπήρξε πραγματικά κορυφαίος τραγουδιστής.
Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν η «Μολυβιά». Μαζί ένα από τα τελευταία τραγούδια που ηχογράφησε στην, δυστυχώς, πολύ σύντομη παρουσία του σε αυτόν τον κόσμο. Κι όμως, λίγο έλειψε να μην το πει ποτέ. Όταν το πρωτάκουσε, το πρόσωπό του σκοτείνιασε. Του φάνηκε, όπως είπε στους παρευρισκόμενους δίπλα του, πένθιμο και γρουσούζικο και δεν ήθελε να το ερμηνεύσει. Ο συνθέτης Λευτέρης Ζέρβας, ο στιχουργός Ανδρέας Σπυρόπουλος, ο γιος του και επίσης τραγουδιστής, Στάθης, όλοι τον παρακάλεσαν να το σκεφτεί ξανά, να μην αφήσει να πάει στράφι ένα τραγούδι που θεωρούσαν «άχαστο».
Τελικά ο Μανώλης Αγγελόπουλος, τους άκουσε. Μεταπείστηκε. Μάλλον όχι ολόψυχα, αλλά σημασία έχει ότι μπήκε στο στούντιο και ηχογράφησε ένα μεγάλο, σε όλα του, τραγούδι, ένα συγκλονιστικό ζεϊμπέκικο. Βαθιά υπαρξιακό, περιγράφει τη θνητότητα, το εφήμερο. Και έγινε τεράστια επιτυχία. Μπαίνει κανείς σε σκέψεις για το αν η αρχική άρνησή του να πει την «Μολυβιά» έχει κάποια σχέση με κάτι άσχημο που είχε διαισθανθεί. Μερικούς μήνες μετά από αυτήν την ιστορία, στις 2 Απριλίου 1989 συγκεκριμένα, ο Μανώλης Αγγελόπουλος πέθανε σε νοσοκομείο του Λονδίνου, έξι ημέρες πριν κλείσει τα 50 του χρόνια, εξαιτίας επιπλοκών από εγχείρηση καρδιάς (τριπλό μπάι-πας), στην οποία είχε υποβληθεί στις 14 Ιανουαρίου. Οι στίχοι της «Μολυβιάς» βρέθηκαν στο στόμα των χιλιάδων ανθρώπων που γέμισαν το Γ’ Νεκροταφείο Αθηνών για να του πουν το τελευταίο αντίο…
«Μια μολυβιά μέσα στης μοίρας το τετράδιο
Είν’ η ζωή είν’ η ζωή του καθενός
Μια γομολάστιχα ο θάνατος και αύριο
Σε μια στιγμή τα πάντα γίνονται καπνός
Μια μολυβιά που σβήνει και δεν αφήνει
Ούτ’ ένα ίχνος πουθενά
Ένα μικρό σημάδι που μεσ’ στον Άδη
Χάνεται και δε γυρνά
Είν’ η ζωή μια μολυβιά
Μια μολυβιά κακογραμμένη που ξεθώριασε
Και η πικρή και η πικρή μου η ζωή
Σαν δυνατός βοριάς η μοίρα μου τα σώριασε
Φύλλα ξερά όλα τα όνειρα στη γη
Μια μολυβιά που σβήνει και δεν αφήνει
Ούτ’ ένα ίχνος πουθενά
Ένα μικρό σημάδι που μεσ’ στον Άδη
Χάνεται και δε γυρνά
Είν’ η ζωή μια μολυβιά»